Dievegge: De Gezellen van Nazire, #3

By Ben Buitendijk

Al jong moest Tenos Gul op eigen benen staan. De Plaag had haar hele familie weggevaagd. Alleen zij had het overleefd. Zij leerde zakkenrollen en inbreken en ze was een goede leerling, de beste! 

Als Nachtschaduw wist overal binnen te komen. Nooit werd ze betrapt.

Tot ze inbreekt bij Edos Garan om de beurs terug te krijgen die haar was afgenomen. Dan is ze overgeleverd aan zijn grillen. En Edos Garan heeft zo zijn eigen plannen voor deze knappe jonge inbreekster.

Kan ze aan zijn greep ontsnappen?

Dit boek kan onafhankelijk van de andere delen van de serie gelezen worden.

• Language: Nederlands
• Publisher: Ben Buitendijk
• Release date: Nov 13, 2018
• ISBN: 9781386699309

Book preview

Dievegge

Na de dood van haar ouders tijdens de plaag was Tenos Gul op straat opgegroeid. Zij ontwikkelde zich snel tot een bekwaam zakkenrolster en dievegge, en nu op veertienjarige leeftijd is zij zelfstandig en naar haar eigen overtuiging de beste dief in Gabba.

Wanneer zij een beurs rolt, wordt deze haar onder bedreiging afgenomen door een jongen die voor Edos Garan werkt. Zij besluit terug te nemen wat 'van haar' was en breekt in in zijn villa.

Maar ze wordt betrapt en dan blijkt dat er meer op het spel staat dan een beurs met geld. Edos Garan heeft zijn eigen plannen voor haar. Zal ze erin slagen haar onafhankelijkheid te behouden?

Copyright 2018 Ben Buitendijk

Omslag ontwerp door Ben Buitendijk

Het citaat is ontleend aan Spreuken 7:28.

De omslagafbeelding naar een foto van Crystal Leaity.

Alle rechten voorbehouden

Dit verhaal is fictie. Namen, personages, plaatsen en gebeurtenissen zijn het product van de verbeelding van de schrijver.

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt worden in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch of door fotokopieën, opname, of op enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.

Een weg naar Beneden is dat huis,

een weg die afdaalt naar de dood.

Uit: de Wijsheid van Nazire

Uit de Geografica van Otto Sulferson

Ik heb mij in Kusef het meest verbaasd over de grote tegenstelling tussen de twee grote steden van dit koninkrijk: de havenstad Tegga Dun aan de monding van de Tegga en de koninklijke stad Gabba wat verder landinwaarts, enkele tientallen kilometers ten noorden van dezelfde rivier.

Ik arriveerde per schip in Tegga Dun na mijn bezoek aan de Patra Kinu Eilanden waarover ik eerder schreef. Tegga Dun is een aanzienlijke stad omringd door solide vestingwerken, een havenstad, centrum van een netwerk van handelsconnecties. Gabba, de koninklijke stad, daarentegen heeft muren noch poorten. De rest van het land kent alleen dorpen ontstaan rond de villa's van de grootgrondbezitters.

Het verschil tussen de beide steden heeft zijn oorsprong in de verovering van Kusef dat in die dagen ook het tegenwoordige Uden omvatte. Ook in die dagen was Gabba de hoofdstad. De campagne tegen Kusef was Udais eerste grote campagne. Zijn Ruiters hebben Gabba zes jaar belegerd voor zij haar konden innemen. Om een voorbeeld te stellen heeft Udai alle muren laten afbreken en ook een aanzienlijk deel van de stad. Bovendien liet hij de helft van de bevolking ombrengen en de helft van de overlevenden als slaven verkopen.

Tegga Dun opende vervolgens uit eigen beweging de poorten voor de Ruiters. Daarop werd Tegga Dun de hoofdstad van de nieuw gevormde provincie.

Na de dood van Udai grepen de nazaten van de laatste koning van Kusef de gelegenheid aan om het land aan de macht van de Ruiters te ontworstelen. Een van hen kreeg het huidige Kusef in zijn macht. Hij herbouwde Gabba, maar hij koos voor een open stad, een stad zonder muren.

i. de beurs

Het was druk op de fruitmarkt, een dag als alle anderen. Tenos Gul genoot van de geur van het vers gesneden fruit dat de kooplui de voorbijgangers aanboden om hen tot koop te verleiden.

Ze had geen bepaald doel voor ogen vandaag. Misschien wat fruit kopen, een praatje maken met deze en gene.

Haar oog viel op een man die eruit sprong tussen de mannen en vrouwen die ze hier elke dag zag. Het was niet zozeer de snit van zijn kleding, als wel de kwaliteit van de stof van zijn kleding. De combinatie rood en goud verbond hem met het huis Utenna.

Ze besloot hem in de gaten te houden.

Sinds ze zich aan de armoede ontworsteld had, had ze zich voorgenomen alleen nog te stelen van mensen die het beter hadden, die het konden missen. En deze man wekte de indruk dat hij het wel missen kon. Ze had weliswaar niet echt geld nodig op dit moment, maar ze moest haar vaardigheden op peil houden.

De man bleef staan bij de kraam van Kolan. Kolan bood hem meteen een stukje sinaasappel aan. De man aarzelde een ogenblik en pakte het toen aan. Tenos kon zijn gezicht niet zien, maar kon zich wel een voorstelling maken van zijn verzaligde blik. Kolans sinaasappels waren altijd heerlijk zoet.

'Geef me er maar twee,' zei de man.

Zijn hand verdween in zijn broekzak en haalde een beurs tevoorschijn. Die zag er goed gevuld uit.

Kolan noemde zijn prijs en muntstukken wisselden van hand. Hij pakte de sinaasappels aan.

Tenos keek nauwkeurig toe toen de man zijn beurs weer in zijn zak liet glijden. Ze knikte inwendig. Dit was een makkie, bijna alsof hij wilde dat de beurs gerold werd. Die man had duidelijk nog nooit met zakkenrollers te maken gehad.

Ze volgde hem op korte afstand toen hij weg liep bij de kraam. Hij was vrij klein van gestalte. Dat maakte het nog makkelijker.

Nu was het wachten op het geschikte moment.

Dat kwam vrij snel. Er naderde een groep mannen van de andere kant. Ze waren luidruchtig en agressief en iedereen ging aan de kant. Toen de man opzij stapte, liep zij op de juiste plek. Haar hand gleed in zijn zak terwijl hij tegen haar aan botste en toen hij zich met een gemompeld excuus weer van haar verwijderde, bleef zij met de beurs achter.

Een ogenblik later was de man in de menigte verdwenen. Hij had niets gemerkt.

Niet dat ze daar bang voor was geweest. Zij was de beste. Als zij haar zinnen ergens op zette, dan kreeg ze het.

*

Ze draaide zich om om de andere kant op te verdwijnen en botste tegen een jongen aan die ongeveer even groot was als zijzelf. Ze had hem nog nooit eerder gezien. Hij leek een jongen zoals er zoveel door de stad zwierven, maar zijn kleren zagen er te goed uit.

Hij keek haar boos aan en hield zijn linkerhand op.

'Geef die beurs aan mij.'

Ze voelde een prik in haar buik, vlak onder haar ribben. Hij zette druk op het mes.

'Nu!'

Verbouwereerd stak ze de hand met de beurs uit. Hij griste de beurs uit de haar hand, draaide zich om en rende weg, zigzaggend tussen de mensen door.

'Wel verdraaid,' gromde Tenos.

Dat was haar al heel lang niet meer overkomen. In het begin, toen ze net op straat was gaan leven, was het wel eens gebeurd. Maar na een paar keer lieten de anderen het wel uit hun hoofd. Ze mocht dan klein zijn en jonger dan de meeste anderen, ze had altijd een manier gevonden om ze terug te pakken.

Ze kwam in beweging. Dat was haar buit, daar had zij moeite voor gedaan. Die liet ze zich niet zomaar afpakken.

De jongen rende niet ver. Hij schoot de Koesteeg in en liep daar rustiger verder. Tenos bleef een ogenblik staan aan de ingang en volgde hem toen op een afstand.

De Koesteeg verbond de Fruitmarkt met de Oosterweg en werd door veel mensen gebruikt. Genoeg voor haar om onzichtbaar te blijven, maar teveel om hem hier al aan te pakken.

De jongen leek zich er niet bewust van te zijn dat ze hem volgde, leek zelfs geen achtervolging te verwachten. Hij was of erg zelfverzekerd, of buitengewoon nonchalant!

Nou, als hij zo gering over haar dacht, zou ze hem wel eens een lesje leren.

Gaandeweg verbaasde ze zich steeds meer over hem. Deze jongen was niet op straat opgegroeid. Hij vertoonde niets van de schichtigheid die daarbij hoorde. Zelfs zij was daar na twee jaar onafhankelijkheid en in redelijke welstand nog steeds niet helemaal vrij van.

Aan het eind van de steeg sloeg hij rechts af, de Oosterweg op, naar de buitenwijken van Gabba. Een verrassende keuze. Dat was geen werkterrein voor zakkenrollers. Of had hij er een leeg huis gevonden waar hij kon schuilen? Riskant.

Hij bleef doorlopen, steeds verder de buitenwijken in. Hier stonden geen huizen meer aan de straat. Aan weerskanten stonden muren en hekken met poorten. Die leidden naar de villa's van de rijken die ver van de straat af stonden.

Wat zocht hij hier?

De jongen bleef bij een van de poorten staan, sprak kort met de man die daar op wacht stond, een forse man met een leren kuras, een zwaard aan zijn zijde en een flinke knuppel in de hand waarvan