De schat van de koning

By Caja Galla

a farmer's family gets involved into a witch's hunt for the king's treasure. will everything turn out all right?

• Language: Nederlands
• Publisher: Caja Galla
• Release date: Apr 20, 2013

Book preview

Plattegrond

Proloog

Nu ik oud en versleten ben, vertrouw ik mijn verleden toe aan het papier. Gelukkig bibberen mijn handen nu zo onophoudelijk dat mijn handschrift onleesbaar is geworden, wat een groot voordeel is, want sommige dingen mogen niet gelezen worden. Maar toch… Het is belangrijk dat jij het weet. Het is een deel van jou.

Het begon allemaal jaren geleden toen ik nog jong, onbesuisd en onbevreesd was. Onze geliefde koning zag mijn waarde en nam mij in dienst. Tien jaar heb ik vol vreugde onder hem gediend. Ik heb hem zien huwen en zien rouwen. Ik heb hem zijn dochter, Prinses Rasha, zien beschermen als zijn grootste schat. En misschien was ze dat ook wel en bevat het kistje waar het allemaal om draait alleen maar lucht. Wie zal het zeggen? Ík zal in ieder geval het antwoord niet meer vinden.

Ach, mijn jongen, hoe de tijden veranderd zijn…

En toen, na een paar jaar geluk, sloeg het noodlot toe. Het luidde niet alleen de dood van onze geliefde koning in, maar ook het begin van de zwarte tijden waarin we nu leven. De heks kent immers geen liefde, respect of begrip. En haar verlangen het geheim te kennen groeit nog steeds. En geen magie kan het kistje open krijgen, dus zal haar zoektocht naar de ware erfgenaam wel nooit eindigen.

Ja, dat is waar, mijn jongen. Er is een erfgenaam. De prinses is uit de heks haar klauwen ontsnapt; er eigenlijk nooit in geweest. Ik weet dat! Ik weet dat omdat ík haar hielp. Ik diende de koning en toen hij mij wenste te spreken aan zijn doodsbed, verwachtte ik niet meer dan het verlangen nu zijn dochter te dienen zoals ik hem had gediend. Maar de waarheid schokte zelfs mij. Toch heb ik zonder vragen gedaan wat hij vroeg en ook begreep ik toen niet waarom, ik heb er nooit spijt van gehad…

Het was nacht, nog donkerder dan normaal want de maan scheen niet. Zonder kaars zag je zo goed als niets. Het was de ideale nacht om mijn opdracht uit te voeren. De koning was een paar uur te voren overleden en ik hoopte dat de kleine meid niet al te verdrietig zou zijn. Onderweg hoorde ik de heks met haar enige vertrouweling praten en hoorde ik haar plannen. Ik dacht dat mijn hart hard genoeg sloeg om het hele rijk wakker te maken, zo bang was ik dat moment geworden. Toch overwon mijn moed het van mijn angst en de wetenschap dat alleen ík haar leven redden kon gaf mijn ledematen de mogelijkheid geruisloos te lopen. Ter plekke paste ik mijn zorgvuldig bedachte plan aan en besloot de gangen te gebruiken. Er waren er vele, sommigen nog ouder dan het kasteel zelf. Als Rasha het geweten had, had ze er vast graag verstoppertje gespeeld. Maar ze wist het tot die nacht niet.

Ik maakte haar wakker en de glimlach van vertrouwen om haar lippen was het mooiste wat ik ooit heb gezien. Ik gebood haar mij te volgen en stil te zijn. En onder de ogen van de kleine meid gooide ik een gedeelte van haar bezittingen in de zak, bovenop die van mij. Tijd om zorgvuldig te pakken was er niet; wie wist hoe snel de heks hier zou zijn. Ze had de taak om voor de kleine Prinses te zorgen en voor haar te regeren totdat zij dit zelf zou kunnen, maar de heks was iets anders van plan. En blijkbaar had de koning het geweten.

Voor een tweede maal sloeg mijn hart op hol toen ik de dreigende voetstappen hoorde naderen. Ik weet niet wat paniek is, maar waarschijnlijk gierde het door mijn lijf. Snelheid was geboden en ik opende onder Rasha’s verbaasde ogen de kleine opening, gooide de zak erin en sprong toen zelf. Normaal zou ik haar langzaam moeten overreden haar angst voor het donker opzij te zetten, maar nu kon dat niet. Prinses, Rasha, uw vader vroeg mij u uit het kasteel te halen. Ansorar wil u doden. Kom, ze is er bijna. Gelukkig voor ons had het vertrouwen dat haar vader in mij stelde zich ook in haar genesteld en zonder nog te aarzelen sprong ze in mijn open armen. Haastig sloot ik het gat en meteen daarna hoorde ik de deur open gaan. Bang dat onze voetstappen in de kamer te horen zouden zijn, moest ik blijven staan en gebaarde de kleine stil te zijn. Haar blonde haren dansten toen ze knikte. Tja, ze is altijd al een plaatje van onbegrensde schoonheid geweest, mijn jongen.

Na lang wachten, wat steeds langer scheen te duren, maar vast niet zo lang als ik me nu herinner, hoorden we de verlossende klik van de deur die gesloten werd. Voorzichtig gingen we op pad; we hadden nog veel donkere gang voor de boeg. Meer dan nodig was, eigenlijk, omdat ik nog even langs de voorraadkast wilde. Ik wilde op alles voorbereid zijn.

Toen we eindelijk de buitenlucht zagen waren we allebei opgelucht, zij het voor verschillende redenen. Zwijgend liep ze naast me terwijl we als twee schimmen het bos in gingen. Voorbij het bos lagen twee dorpen, waarvan de linker zowat alle bedienden in het kasteel leverden. Dus had ik allang besloten naar de rechter te trekken, wetende dat zij zouden het eerst in de ander zouden zoeken. Maar nu…

Toen het eerste ochtendgloren zich aandiende sprak zij voor het eerst. Pappa zei me je te gehoorzamen. Waar gaan we heen? Dat moment wist ik dat de koning het echt voorzien had en alles wat hij kon had gedaan het leven van zijn dochter te sparen. Maar ik kon haar geen antwoord geven. Ik wist zelf niet meer waar we heen gingen. Ik durfde nu niet meer naar de dorpen. We zouden er toch niet kunnen blijven en mensen zouden het zich herinneren en misschien een verband leggen. Bovendien, een meisje dat haar hele leven is bediend kan niet plotsklaps tussen het gewone volk gaan wonen. Dus reisden we op goed geluk verder en het geluk lachte ons toe. Nog geen halve dagreis later kwamen we de Plishai tegen. Een vriendelijk, rondtrekkend volk met een voorliefde voor dans en muziek, maar tegelijkertijd zeer bedreven in de vechtkunst en helaas zeer heetgebakerd. Het bleek dat zij ons hadden opgewacht.

Hoe heb ik ooit kunnen denken dat ík haar gered heb? Zonder hén was