Αθωα Ματια

By Enrique Laso

Ένα νέο μυθιστόρημα, με τον ειδικό πράκτορα του FBI, Ήθαν Μπους

Πάνω από 1.200.000 πωλήσεις βιβλίων ανά τον κόσμο

Ένα συναρπαστικό αστυνομικό μυθιστόρημα γεμάτο αγωνία

Τέσσερα παιδιά δολοφονημένα...

Μια διαβολική έρευνα...

Ένας ειδικός πράκτορας της ΜΑΣ του FBI αναμειγμένος..

Η Έρημος Σονόρα...

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά μυθιστορήματα των τελευταίων χρόνων...

Παγκόσμιο Μπεστ Σέλερ

• Language: Ελληνικά
• Publisher: BadPress
• Release date: Aug 16, 2018
• ISBN: 9781547539482

Book preview

ΑΘΩΑ ΜΑΤΙΑ

Ενρίκε Λάζο

Κεφάλαιο I

Κεφάλαιο II

Κεφάλαιο III

Κεφάλαιο IV

Κεφάλαιο V

Κεφάλαιο VI

Κεφάλαιο VII

Κεφάλαιο VIII

Κεφάλαιο IX

Κεφάλαιο X

Κεφάλαιο XI

Κεφάλαιο XII

Κεφάλαιο XIII

Κεφάλαιο XIV

Κεφάλαιο XV

Κεφάλαιο XVI

Κεφάλαιο XVII

Κεφάλαιο XVIII

Κεφάλαιο XIX

Κεφάλαιο XX

Κεφάλαιο XXI

Κεφάλαιο XXII

Κεφάλαιο XXIII

Κεφάλαιο XXIV

Ποιητές όπως ο Ρίλκε ή ο Μπωντλαίρ, πολύ ορθά δήλωσαν ότι η παιδική ηλικία είναι το μοναδικό σπίτι που ανήκει στον άνθρωπο. Όλοι μένουμε κολλημένοι σε αυτήν, συνειδητά ή μη. Καθώς περνάνε τα χρόνια, η διάρκεια των πρώτων ετών της ύπαρξής μας, μένει για πάντα μέσα μας.

Σε ιδιαίτερες περιπτώσεις, αυτό το σπίτι είναι ένα αφιλόξενο μέρος, μια σάπια γη που δεν έχει γίνει άγονη: υπάρχουν στιγμές όπου αυτό το κενό είναι ένας εφιάλτης που, αργότερα, μπορεί να μετατραπεί σε καταστροφή. Και τότε είναι που οι φρίκες του παρελθόντος επιστρέφουν και μόνο εμείς είμαστε ικανοί να τις σταματήσουμε.

Κεφάλαιο I

Δέχτηκα την πρόταση του αφεντικού μου, Πήτερ Γουόρτον και έκατσα λίγο να το σκεφτώ. Ίσως η παραίτησή μου, από τη δουλειά ως ειδικός πράκτορας στο Τμήμα Ανάλυσης Συμπεριφοράς του FBI, δεν ήταν και πολύ καλή ιδέα τελικά: ήταν απλώς άλλη μια έξοδος διαφυγής, άλλος ένας τρόπος να ξεφύγω από τον εαυτό μου, τα φαντάσματά μου, τα λάθη μου και την έλλειψη ωριμότητας. Δεν θα έλυνα τίποτα αφήνοντας πίσω μου τις ευθύνες μου, ως επαγγελματίας. Έπρεπε να αντιμετωπίσω, από μια άλλη οπτική γωνία, τα προβλήματα που με ενοχλούσαν και ήταν πολύ πιθανό, η συνεργάτιδά μου η Λιζ, η μητέρα μου κι οι συνάδελφοί μου, να είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι στη μάχη που είχα να δώσω, για να αφήσω πίσω μου τις ανοησίες μου, μια για πάντα.

Πάνω στο τραπέζι, στο διαμέρισμά μου στην Ουάσινγκτον, υπήρχε μια μεγάλη αναφορά που είχα ήδη μελετήσει προσεκτικά. Ήταν τρομερό. Ότι πιο φρικιαστικό είχα ποτέ συναντήσει, σε ολόκληρη την καριέρα μου. Ο Πήτερ ήθελε να αναλάβω εγώ αυτή την υπόθεση. Ήθελε να πάρω το πρώτο αεροπλάνο για Αριζόνα και να εμφανιστώ στο γραφείο του FBI, στο Φοίνιξ, για να τους βοηθήσω.

Ένα μοχθηρό, ανθρωπόμορφο τέρας, απήγαγε παιδιά, τους έβγαζε τα μάτια με ένα αμβλύ αντικείμενο - πιθανότατα ένα σκουριασμένο κατσαβίδι -, τα σκότωνε, χρησιμοποιώντας πλαστικό περιτύλιγμα, για να τους δημιουργήσει ασφυξία και μετά, εγκατέλειπε τα πτώματά τους στην ευρύτερη περιοχή της Κομητείας της Μαρικόπα - μια από τις μεγαλύτερες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών.

Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες αυτών των μικρών παιδιών, ήταν κάτι που έκοβε την ανάσα και ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να αναρωτηθεί τι είδους τέρας ήταν ικανό να εκτελέσει τέτοια κτηνωδία. Ακόμα και για έναν ειδικό στα εγκληματολογικά προφίλ, όπως εγώ, υπήρχαν ακόμη πράγματα που με σόκαραν, που ξεπερνούσαν κάθε όριο κατανόησης του πόσο βάναυσος και απάνθρωπος μπορεί να είναι κάποιος.

Είχα μια μεγάλη συζήτηση με την Λιζ, προτού πάρω την απόφασή μου. Η σχέση μας είχε βελτιωθεί, οι εφιάλτες μου έδειχναν να είχαν μειωθεί και ήμασταν πιο κοντά από ποτέ. Δεν μπορούσε να μου εγγυηθεί ότι θα με ακολουθούσε στην Αριζόνα, παρ' όλου που ήταν μέλος του FBI και αποτελούσε μέρος της, όπως αλαζονικά και πομπωδώς αναφερόμουν, ομάδας μου. Δεν είχα βοηθητικό προσωπικό, πάντα προσπαθούσα να δίνω στους καλύτερους συνεργάτες μου τις πιο περίπλοκες εργασίες, εκείνες που απαιτούσαν όλες τις δεξιότητες στις οποίες υστερούσα. Σχεδόν πάντα τα κατάφερνα, όμως ποτέ δεν ήμουν αρκετά σίγουρος εάν αυτό θα δούλευε ή όχι. Η ομάδα μου, η Λιζ, ο Τομ και ο Μαρκ, είχαν τις δικές τους δουλειές και, το να τους βγάζω εκτός από τα γραφεία τους στο Κουάντικο, σήμαινε ότι θα άφηναν πίσω άλλες εργασίες δικές τους που μπορεί να ήταν ίσως και πιο σχετικές με εκείνες που είχα κι εγώ.

Κρατούσα στο χέρι μου μια από τις φωτογραφίες Πολαρόιντ. Το πτώμα ενός μικρού αγοριού, σχεδόν εννέα ετών, κείτονταν πάνω στο ξερό και κατεστραμμένο έδαφος. Φορούσε μπλε παντελόνι και ένα κόκκινο μπλουζάκι με την Αμερικανική σημαία στο στήθος του. Είχε καστανά μαλλιά, ανακατεμένα με άμμο. Το πρόσωπό του δεν φαινόταν καθόλου, αφού ήταν τυλιγμένο με πολλά στρώματα πλαστικού: παρ' όλα αυτά, μπορούσα να δω δυο μαύρους, ακανόνιστους κύκλους, σε σχήμα έκλειψης, στο σημείο που θα έπρεπε να είναι τα μάτια του.

Ακούμπησα μαλακά την φωτογραφία του μικρού παιδιού πάνω στο κρεβάτι μου, σαν να μετακινούσα το ίδιο του το σώμα σε ένα πιο αξιοπρεπές σημείο. Το ηλιοβασίλεμα έκανε ευΧάρριςτες σκιές πάνω στο κάλυμμα του κρεβατιού και η απαλή πορτοκαλί απόχρωση με καλούσε να φύγω από το διαμέρισμα και να βγω για τρέξιμο, προτού ο ήλιος εξαφανιστεί εντελώς από τον ορίζοντα. Όμως, αντί να ψάξω τα παπούτσια μου, σήκωσα το κινητό μου και κάλεσα τον αριθμό του Πήτερ Γουόρτον. Έτρεμα ολόκληρος.

Ήθαν, πού είσαι;

Είμαι στο σπίτι. Κοιτούσα τους φακέλους που μου έδωσες, σχετικά με την υπόθεση της Αριζόνα, απάντησα, σχεδόν ψιθυριστά.

Ο Γουόρτον χρειάστηκε μια στιγμή για να απαντήσει. Φαντάζομαι πως ήθελε να μου δώσει λίγο χρόνο να σκεφτώ, να με αφήσει να μιλήσω χωρίς να με διακόψει κανείς.

Αποφάσισες;

Ναι, νομίζω πως αποφάσισα.

Λοιπόν, τι σκοπεύεις να κάνεις;

Θα δεχτώ, Πήτερ. Αυτά τα παιδιά αξίζουν να δώσω τα πάντα για να πιάσω το κτήνος που τους το έκανε αυτό. Δεν έχω άλλη επιλογή, παρά να δεχτώ.

Κεφάλαιο II

Έπρεπε να τακτοποιήσω μια υποχρέωση, προτού ταξιδέψω στην Αριζόνα. Είχα μια συνέντευξη, σε εκκρεμότητα, με την Κλαρίς Μπράουν, τη δημοσιογράφο του CBS, η οποία με είχε βοηθήσει στην προηγούμενή μου υπόθεση και είχε επιμείνει να με ακολουθεί σε όλη τη χώρα για να καταγράφει τις περιπέτειές μου ως ειδικός πράκτορας του FBI. Υπήρξαν στιγμές που μισούσα να παραδεχθώ ότι, ίσως, χωρίς τη βοήθειά της και κάποιων άλλων μαζί, δεν θα είχα καταφέρει να πιάσω τρεις δολοφόνους.

Ο Πήτερ δεν ήταν ιδιαίτερα χαρούμενος που με έβλεπε στην τηλεόραση, αλλά στο τέλος, όχι μόνο το ενέκρινε, αλλά εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να μιλήσω με καλά λόγια για την αστυνομική υπηρεσία, για τις εξαιρετικές υπηρεσίες που προσφέρει στην κοινότητα και ότι κάθε δολάριο των φορολογουμένων έπιανε τόπο. Μου έδωσε να εκφωνήσω έναν λόγο και, εμμέσως πλην σαφώς, μου πρότεινε να τον ακολουθήσω κατά γράμμα.

Το γύρισμα έγινε σε μια αίθουσα στα Κεντρικά Γραφεία του FBI, στο Κουάντικο, η οποία είχε ιδιαίτερη διακόσμηση, έτσι που να δίνει την εντύπωση ότι εργαζόμασταν σε παρόμοιο περιβάλλον με της ΝΑΣΑ ή ότι ήταν σαν εκείνα τα κτίρια που χρησιμοποιούσαν οι εταιρείες ΙΤ (Internet Technology = Τεχνολογία Διαδικτύου), στη Σίλικον Βάλεϊ: δηλαδή ότι ακριβώς βλέπουμε μόνο στις τηλεοπτικές σειρές και κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που ζούμε σε καθημερινή βάση.

Η Κλαρίς ήταν πολύ ειλικρινής μαζί μου: μου έδωσε τις ερωτήσεις, διαπραγματευτήκαμε τον χρόνο και μου είπε ότι θα μπορούσα να τους βοηθήσω να μοντάρουν το υλικό, προτού βγει στον αέρα. Επίσης, με διαβεβαίωσε πως θα ήταν μαζί μου, για όση ώρα με είχε αναλάβει η μακιγιέζ. Ήθελε να μου δώσει μια τέλεια εντύπωση, σαν τον Πήτερ, όμως για διαφορετικούς λόγους.

Δεν θα το αρνηθώ, πως ήμουν αγχωμένος, αλλά έπειτα από δυο λεπτά, ένιωσα άνετα, καθώς απαντούσα στις ερωτήσεις κάποιας που είχε γίνει φίλη μου, αφού είχαμε συναντηθεί τυχαία σε δυο περιστατικά στο Κάνσας και σε ένα περιστατικό στη Νεμπράσκα. Δεν ήταν μια ανελέητη συνέντευξη, αντιθέτως: έδινε την εντύπωση πως ήμουν ένας σχεδόν αλάθητος πράκτορας και ότι οι μέθοδοι του FBI στην μοντέρνα εγκληματική έρευνα και στη δημιουργία εγκληματολογικών προφίλ έδιναν τα καλύτερα αποτελέσματα στην ιστορία, όχι μόνο όταν επρόκειτο να κυνηγήσουν δολοφόνους, αλλά, επίσης, στην αποτροπή βίαιων εγκλημάτων. Μια υπερβολή, στην οποία συνέβαλα πλήρως, παγιώνοντάς την με τις απαντήσεις μου. Μόνο με την τελευταία ερώτηση ένιωσα άβολα, λίγο πριν με ευχαριστήσει για την αποκλειστική συνέντευξη στο CBS και συγχαρεί το FBI για την εξαιρετική δουλειά τους, ενώ κοιτούσε απευθείας στην κάμερα.

Και τι περιλαμβάνει, στη συνέχεια, η ατζέντα του Ήθαν Μπους;, με ρώτησε, χαμογελώντας, σαν να ήταν μέρος της συνέντευξης οι εφιάλτες που με περίμεναν στο Φοίνιξ.

Δεν μπορώ να σχολιάσω κάτι επ' αυτού. Αλλά, όπως πάντα: θα πιάσω ένα κτήνος, της απάντησα στεγνά, σε έναν σιωπηλό φόρο τιμής προς τον αποθανόντα Ρόμπερτ Ρέσλερ.

Όταν τελειώσαμε το γύρισμα, πήγα με την δημοσιογράφο στην Τζόρτζταουν, για να πιούμε ένα ποτό και να σχολιάσουμε τις μικρές λεπτομέρειες της συνέντευξης. Εκείνη ακτινοβολούσε, ενώ εγώ φαινόμουν περισσότερο σκυθρωπός. Μπήκαμε σε ένα μπαρ γεμάτο από κλασάτους μαθητές, που προσπαθούσαν να δείξουν ότι ζούσαν με έναν μποέμικο τρόπο ζωής, αρκετά παρόμοιο με αυτόν του Στάνφορντ, τότε που εγώ σπούδαζα για το πτυχίο μου στην Ψυχολογία.

Ξέρω πως σε ενόχλησε η τελευταία μου ερώτηση, είπε η Κλαρίς μόλις καθίσαμε.

Ναι, δεν θα σου το αρνηθώ. Σου το είπα χίλιες φορές, πως δεν μου αρέσει ο τρόπος που εσείς οι δημοσιογράφοι προσεγγίζετε το έγκλημα. Πίσω από κάθε δολοφονία, υπάρχει ένα άμεσο θύμα, μια οικογένεια, πολλοί φίλοι και γνωστοί που σημαδεύονται για μια ζωή. Δεν είναι αστείο για να γελάμε.

Δεν είχα τέτοια πρόθεση. Μπορούμε να το σβήσουμε, εάν το θέλεις.

Θα προτιμούσα να το αφήσεις. Θέλω ο κόσμος να ακούσει την απάντησή μου. Σε αντάλλαγμα, θα ήθελα να σου ζητήσω μια χάρη.

Σε ακούω.

Θα ταξιδέψω στην Αριζόνα αύριο. Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσω να στο κρύψω, θα το ανακαλύψεις σύντομα, σε ξέρω πολύ καλά.

Η δημοσιογράφος γέλασε κομψά. Ήταν τόσο έξυπνη και λαμπρή, όσο και ελκυστική. Ανέβαινε κλίμακα συνεχώς και ήμουν σίγουρος ότι θα αποκτούσε περισσότερη υπευθυνότητα στο μέλλον. Ήταν προφανές.

Σε ευχαριστώ, θα το πάρω σαν κομπλιμέντο. Όμως χαίρομαι που μου δίνεις, εκ των προτέρων, αυτή την πληροφορία.

Μην το πάρεις στραβά. Πάει μαζί με την χάρη που θέλω να σου ζητήσω.

Η Κλαρίς μάζεψε ένα τσουλούφι από το πρόσωπό της και με κοίταξε. Είχε μια ιδέα προς τα πού πήγαινε η συζήτηση. Τώρα εκείνη ήταν που ένιωθε άβολα και η αμηχανία φαινόταν στο πρόσωπό της.

Ήθαν, μόλις πριν από λίγο σου πήραμε συνέντευξη. Έχω καλύψει όλες σου τις υποθέσεις, εκτός από την πρώτη, εκείνη στο Ντιτρόιτ.

Χαμήλωσα το βλέμμα μου στο τραπέζι και χτύπησα απαλά την ξύλινη άκρη του. Το συναίσθημα αυτό μου θύμισε ένα καινούργιο μπαστούνι του μπέιζμπολ.

Οι υποθέσεις μου είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Ήσουν εκεί μόνο όταν έπρεπε να ταξιδέψω. Δεν καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια, όλη την ημέρα, στο Κουάντικο, ξέρεις. Δεν συνηθίζεται, να πηγαίνουμε στη σκηνή του εγκλήματος. Υπάρχουν πράκτορες, στη μονάδα μου, που δεν το έχουν κάνει αυτό, σε ολόκληρη την επαγγελματική τους καριέρα. Συνήθως, πραγματοποιούμε προφίλ από το γραφείο, ανατρέχουμε ντουζίνες αρχείων, αναλύουμε φωτογραφίες και μας βγαίνουν τα μάτια να ψάχνουμε σε βάσεις δεδομένων, οι οποίες δεν δουλεύουν, ούτε στο μισό, τόσο καλά ή τόσο γρήγορα απ' ότι συζητήσαμε στο γύρισμα.

Εντάξει, σου ζητώ συγνώμη. Αλλά ξέρεις τι εννοώ.

Ναι κι εσύ ξέρεις τι εννοώ εγώ. Μείνε στην Νέα Υόρκη και δεν θέλω να δω ούτε εσένα, ούτε τους ανθρώπους σου τριγύρω μου, αυτή την περίοδο. Δέχτηκα να σου δώσω αποκλειστική συνέντευξη, στο υποσχέθηκα. Αυτή τη φορά, θέλω να μείνεις μακριά από αυτή την υπόθεση.

Κεφάλαιο III

Ο επικεφαλής του γραφείου στο FBI, στο Φοίνιξ, Έινταν Χάρρις, ήταν αυτός που ήρθε και με πήρε από το Αεροδρόμιο Σκάι Χάρμπορ. Ήταν ψηλός, με αέρα μπασκετμπολίστα της εποχής του στο κολλέγιο, που όμως είχε παραμελήσει λίγο τον εαυτό του. Δεν μπορούσα να μαντέψω την ηλικία του, καθώς τα ξανθά μαλλιά του και το κοκκινωπό, με φακίδες πρόσωπό του, τον έκαναν να φαίνεται αρκετά νεότερος, απ' ότι, πιθανότατα, ήταν.

Τι γνωρίζεις για την υπόθεση; με ρώτησε μόλις μπήκαμε στο αυτοκίνητο, έπειτα από τις επίσημες συστάσεις. Κατάλαβα πως δεν ήθελε να χάσει ούτε δευτερόλεπτο.

Έριξα μια ματιά στα αρχεία που έστειλε το γραφείο σας στην Ουάσινγκτον. Ξέρεις πώς είναι εκεί τα πράγματα, δεν μας αρέσει να επηρεαζόμαστε από τρίτα πρόσωπα. Απάντησα ειλικρινά, αφού, στην τελική, ήταν συνάδελφος του FBI και καταλάβαινε πολλά για τις τυπικές διαδικασίες που μας δίδασκαν στο Κουάντικο.

Ναι, καταλαβαίνω. Όπως και να 'χει, το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε είναι μια ιδιωτική συνάντηση στο γραφείο μου, τώρα αμέσως, εφόσον δεν είσαι κουρασμένος από την πτήση σου, ώστε να είσαι άμεσα, πλήρως ενημερωμένος.

Δεν είμαι καθόλου κουρασμένος. Κοιμόμουν, σχεδόν, τις τελευταίες πέντε ώρες της πτήσης μου, οπότε δεν με πειράζει, ακόμη κι αν δουλέψουμε όλη νύχτα, για την υπόθεση.

Ο Χάρρις μου έριξε ένα ευγενικό χαμόγελο, καθώς έβαζε μπρος τη μηχανή του αυτοκινήτου.

Σε αυτή την περίπτωση, εγώ θα είμαι αυτός που δεν θα μπορέσει να αντέξει για πολύ. Έχω ξυπνήσει από τις έξι και θα ήθελα να δειπνήσω με τη γυναίκα μου. Τις τελευταίες τρεις ημέρες, η μόνη στιγμή που έβλεπα τα παιδιά μου ήταν την ώρα που κοιμόντουσαν.

Ακριβώς είκοσι πέντε λεπτά αργότερα, ο πράκτορας έβαλε το αυτοκίνητό του στο πάρκινγκ, μπροστά από τα γραφεία του FBI στο Φοίνιξ. Βρισκόντουσαν στα βόρεια της πόλης, στο τέλος της έβδομης οδού, σε μια σχεδόν απομονωμένη περιοχή, δίπλα ακριβώς από το δημοτικό αεροδρόμιο. Το κτίριο ήταν χωρισμένο σε δυο διαφορετικά κτίσματα: το ένα κτίσμα ήταν τριώροφο, σε άσπρο χρώμα και το άλλο ήταν πενταώροφο, σε καφέ χρώμα και με μεγάλα παράθυρα, σε ένα παράξενο τυρκουάζ χρώμα.

Δεν μπορούσαν να σας βάλουν πιο μακριά; Ρώτησα αστειευόμενος.

Ήταν τόσο κοντά στο να μας στείλουν στην έρημο Σονόρα, αλλά, στο τέλος, αποφάσισαν ότι αυτό εδώ το μέρος, ήταν χειρότερο απάντησε ο Έινταν, χαμογελώντας.

Τουλάχιστον, εδώ έχει ησυχία.

Έχεις ξανάρθει στην Αριζόνα;

Ποτέ.

Λοιπόν, εάν πιστεύεις ότι σήμερα είναι μια πολύ ωραία μέρα, είναι επειδή είναι χειμώνας. Εάν είχες έρθει καλοκαίρι, αυτή η ξηρασία δεν θα ήταν τόσο ευπρόσδεκτη, όσο είναι τώρα. Όπως και να 'χει, θα πάμε και στο γραφείο του σερίφη. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλο, σαν κι αυτό, σε ολόκληρη την χώρα.

Είναι βρώμικο;

Ο πράκτορας γέλασε δυνατά, καθώς με οδηγούσε μέσα στο κτίριο, όπου θα έπρεπε να συμπληρώσω την κλασική χαρτούρα, αμέσως μόλις πέρναγα την πόρτα.

Αντιθέτως. Είναι εκπληκτικό. Ο ίδιος ο Νόρμαν Φόστερ, δεν θα μπορούσε να το ξεπεράσει. Θα καταλάβεις τι εννοώ.

Το γραφείο του Χάρρις ήταν μεγάλο και θεαματικό, καθώς και τέλεια οργανωμένο. Δεν ξέρω εάν ήταν πάντα έτσι ή αν το οργάνωσε μόλις τώρα, για την περίσταση. Καθίσαμε σε ένα στρογγυλό τραπέζι, πάνω στο οποίο ήταν ήδη τοποθετημένος ένας χάρτης της Κομητείας της Μαρικόπα, με διάφορα σημεία μαρκαρισμένα με κόκκινο. Έβγαλα ένα καινούργιο σημειωματάριο Μολέσκιν, από τον χαρτοφύλακά μου και το πρώτο πράγμα που έγραψα ήταν η ημερομηνία, το μέρος και το όνομα του ειδικού πράκτορα του Φοίνιξ.

Πόσων χρονών είσαι, Ήθαν;

Μόλις έγινα 32. Απάντησα, έκπληκτος με την ερώτηση.

Λοιπόν, δουλεύεις σαν πράκτορας της παλιάς σχολής. Είπε ο Έινταν, χτυπώντας με ελαφρά και φιλικά στον ώμο.

Δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα τα αντικείμενα υψηλής τεχνολογίας. Έχω κι εγώ τις ιδιοτροπίες μου, όπως όλοι οι άνθρωποι.

Η έκφραση του Χάρρις άλλαξε ξαφνικά. Είχε περάσει ο χρόνος για αστεία και ανέκδοτα. Κρατούσε τον χάρτη στα χέρια του και έμεινε σιωπηλός για μισό λεπτό, καθώς τον κοιτούσε.

Έχουμε ήδη χάσει τέσσερα αγόρια.

Ναι, είναι τραγικό.

Είσαι νέος ακόμη, αλλά εγώ το κάνω αυτό εδώ και δυο δεκαετίες. Είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζω κάτι τέτοιο. Συνήθως, έχουμε βία σχετική με διακίνηση ναρκωτικών και παράνομες διελεύσεις, ξέρεις, αλλά όχι τέτοιου είδους θηριωδίες.

Είχα ήδη αρχίσει να μελετάω τις βάσεις δεδομένων ViCAP και είχα βρει πάρα πολλές υποθέσεις, στις οποίες αφαιρούσαν ανθρώπινα όργανα, συμπεριλαμβανομένων των ματιών, φυσικά, αλλά δεν υπήρχαν παρόμοιοι μέθοδοι ή παρόμοια ανεξιχνίαστα εγκλήματα που να είχαν συμβεί σε άλλες πολιτείες. Παρ' όλα αυτά, αμέσως