Η ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ

By Kenneth Bostian

Μια αληθινή ιστορία για τον πρώτο χρόνο ενός ξένου καθηγητή αγγλικών στην Κίνα. Μάθετε τα πάντα για τους ανθρώπους και τις ιστορίες που αφορούν τους Κινέζους και τις Κινέζες με πραγματικές φωτογραφίες. Μάθετε για μέρη, πράγματα και εμπειρίες ειπωμένες μέσα από τα μάτια ενός καθηγητή. Μια κατατοπιστική αυτοβιογραφία ενός έτους ενός καθηγητή σε ένα μικρό κινεζικό κολέγιο.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: BadPress
• Release date: Jun 29, 2023
• ISBN: 9781667459325

Book preview

Εισαγωγή

Είχα περάσει 9 χρόνια στην Κίνα ως καθηγητής αγγλικών στα πανεπιστήμια της χώρας. Πρόθεσή μου με αυτό το βιβλίο είναι να μοιραστώ με όσο το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες τον πρώτο μου χρόνο στην επαρχία Ανχούι, στο Φουγιάνγκ.

Θα μοιραστώ ολόκληρη την ιστορία από την προετοιμασία για να πάω εκεί μέχρι την τελευταία μέρα. Θα μάθετε ιστορίες για τους ανθρώπους, τα μέρη και τα πράγματα που είδα κατά τη διάρκεια αυτής της –απίστευτης για μένα– περιπέτειας.

Το ύφος μου μπορεί να είναι διαφορετικό από άλλων συγγραφέων, αλλά η ιστορία που θα πω για τον καιρό που πέρασα εκεί είναι σπουδαία. Ιστορίες για τους φοιτητές μου, τους φίλους μου και όλα τα άλλα.

Θα υπάρχουν πολλές σύντομες ιστορίες, ακόμη και μόνο παράγραφοι. Το βιβλίο δεν θα έχει κανονικά κεφάλαια, αλλά απλώς τη μία ιστορία μετά την άλλη, χωρισμένες με έντονους τίτλους.

Ελπίζω να απολαύσετε τις ιστορίες!

Γιατί Κίνα και γιατί καθηγητής;

Όπως πολλά νεαρά αγόρια που μεγάλωναν τη δεκαετία του '70 και του '80, με γοήτευε ο Μπρους Λι, το κουνγκ φου και η δράση. Μου άρεσαν αυτές οι ταινίες πολεμικών τεχνών με τα όμορφα τοπία και τους παλιούς ιστορικούς ναούς από χρυσό και τα μοναδικά σχέδια των κτιρίων.

Έτσι, η πρώτη μου έλξη από την Κίνα ήταν οι ταινίες και αργότερα οι άνθρωποι, όπως η υπέροχη ηθοποιός Τζανγκ Τζι-γι και οι απίστευτες ταινίες της ηπειρωτικής Κίνας, όπως το «Hero» από το 2005 με τον Τζετ Λι και την Τζανγκ Τζι-γι.

Με τα σαρωτικά τοπία και τα όμορφα σκηνικά, είχα κολλήσει να δω τον κόσμο μια μέρα. Ωστόσο, αυτά ήταν μόνο όνειρα εκείνη τη στιγμή της ζωής μου.

Επίσης, στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ήμουν πολύ ενεργός στον διεθνή κόσμο των συνομιλιών και στην Ασία περνούσα τον περισσότερο χρόνο μου συζητώντας και κάνοντας φίλους. Θυμάμαι ότι μια μέρα συνάντησα τυχαία μια υπέροχη Κινέζα και μιλούσαμε μέσω κάμερας. Βασικά, μπόρεσα να δω το εσωτερικό ενός κινεζικού σπιτιού. Έχω ξεχάσει εδώ και καιρό το όνομά της, αλλά της είχα πει να πει κάποιες κινεζικές λέξεις και επίσης να μου τραγουδήσει. Μου τραγούδησε ένα υπέροχο παραδοσιακό ερωτικό τραγούδι και συγκινήθηκα πολύ. Μια δυνατή αγάπη για την Κίνα σχηματιζόταν μέσα μου.

Τότε, το 2003, είχα γίνει φίλος με μια Νοτιοκορεάτισσα φοιτήτρια, τη Χάνα, η οποία φοιτούσε σε μια σχολή θηλέων εκεί. Φιλική και πρόθυμη να μάθει αγγλικά, οι συμφοιτητές της και γω βρήκαμε τρόπο να της κάνουμε μαθήματα στην προφορά μερικές φορές την εβδομάδα. Αυτό ήταν πολύ διασκεδαστικό και με κρατούσε απασχολημένο με τον διεθνή κόσμο. Εκείνη την εποχή δεν σκεφτόμουν ακόμα σοβαρά να γίνω καθηγητής. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ένιωθα ικανοποίηση από το να βοηθάω τους άλλους να μαθαίνουν αγγλικά.

Μέχρι το 2007 μπορούσα να αισθανθώ την επιβράδυνση της οικονομίας και ότι τα χρήματα γίνονταν όλο και πιο λίγα για όλους. Στις αρχές του 2008 η μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση είχε πάρει διαστάσεις και προκαλούσε οικονομικά προβλήματα στον κόσμο. Αν η Αμερική έχει πρόβλημα, αυτό σημαίνει πρόβλημα για όλους. Εγώ περνούσα πολύ περισσότερο χρόνο κυνηγώντας τους πελάτες μου για χρήματα από τις υπηρεσίες που τους παρείχα. Κάθε ώρα που περνούσα μακριά από το κατάστημά μου ήταν ρίσκο να χάσω χρήματα χάνοντας νέους πελάτες.

Η ταμειακή ροή είχε φτάσει πάτο και ενώ δεν ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω ακόμα, έδινα μεγαλύτερη προσοχή σε επιχειρήσεις και τον χρηματοπιστωτικό κόσμο και προσπαθούσα να σκεφτώ τις μελλοντικές αλλαγές. Όταν έχεις μια επιχείρηση πρέπει τα μετρητά να έρχονται και φεύγουν για να επιβιώσεις. Είχα πολλή δουλειά να κάνω, αλλά δεν υπήρχαν μετρητά.

Έπειτα, κάποια στιγμή στα τέλη Αυγούστου του 2008, άρχισα να έχω κάποια προβλήματα με το σώμα μου και βίωνα επεισόδια· το σώμα μου «έκλεινε» χωρίς προειδοποίηση και μετά από μια σύντομη ανάπαυση άρχισα να εργάζομαι ξανά. Εκείνη τη στιγμή το πήρα ως κόπωση και δεν πονούσα, οπότε συνέχισα να εργάζομαι.

Αφού ασχολήθηκα με αυτό για μια εβδομάδα περίπου, η συχνότητα αυτών των επεισοδίων αυξήθηκε και ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Πήγα στα επείγοντα μερικές φορές και οι γιατροί δεν μπορούσαν να βρουν τίποτα κακό και, όπως είπα, δεν πονούσα.

Δεν μπορώ να θυμηθώ τις άλλες μέρες, αλλά η ποδοσφαιρική σεζόν στο κολέγιο είχε μόλις ξεκινήσει και ένα βράδυ είχα ένα άσχημο επεισόδιο και λιποθύμησα στο κρεβάτι μου, αφού πήγα να καλέσω κάποιους φίλους για βοήθεια. Το επόμενο πρωί ένιωθα καλά στην αρχή και άρχισα τη μέρα μου ως συνήθως και μετά έπαθα ξανά το επεισόδιο, και ενώ ακόμα δεν πονούσα πραγματικά, ήμουν σε άσχημη κατάσταση. Έβαλα ένα σημείωμα στην πόρτα μου και είπα στον γείτονά μου, που είχε μια αντιπροσωπεία μεταχειρισμένων αυτοκινήτων, να προσέχει το κατάστημά μου. Είχα ένα προαίσθημα ότι τα πράγματα ήταν άσχημα αυτήν τη φορά.

Πήγα στο νοσοκομείο, πάρκαρα το φορτηγάκι μου και περπάτησα προς την πόρτα των επειγόντων περιστατικών. Νόμιζα ότι θα κατέρρεα ανά πάσα στιγμή. Όταν πέρασα την πόρτα, κατάλαβαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αυτήν τη φορά δεν με άφησαν να περιμένω. Ανέφερα πόνο στο στήθος και με φρόντισαν αμέσως. Θυμάμαι ότι μου έδωσαν χάπια νιτρογλυκερίνης τα οποία μου προκάλεσαν δυνατό πονοκέφαλο.

Θυμάμαι τους γιατρούς και τις νοσοκόμες να τρέχουν τριγύρω και όμως κανείς δεν μου έλεγε τίποτα. Ίσως αυτό να είναι καλό, σκεφτόμουν. Μέσα σε λίγα λεπτά μου είπαν ότι επρόκειτο να με μετακινήσουν και με μετακίνησαν... στη ΜΕΘ!

Τότε, ανησύχησα, γιατί για τους περισσότερους ανθρώπους η ΜΕΘ ισοδυναμεί με το «τα λέμε μετά»! Να ‘μαι, 44 ετών, και κάνω ένα ταξίδι προς τον θάνατο! Ακόμα δεν ξέρω αυτήν τη στιγμή τι πραγματικά μου συμβαίνει. Ζήτησα να κάνω μερικά τηλεφωνήματα ώστε η οικογένειά μου να γνωρίζει τι συμβαίνει.

Θυμάμαι πολύ καλά να μιλάω στη μεγαλύτερη κόρη μου και να της λέω πού ήμουν και μετά με ρώτησε αν θα ήμουν καλά. Έπρεπε να της πω την αλήθεια της στιγμής, παλεύοντας με τα δάκρυα, και της είπα «δεν ξέρω». Ποτέ δεν έχω πει πιο δύσκολες λέξεις.

Περίπου 20 λεπτά αργότερα μπήκε στη ΜΕΘ ένας μικρόσωμος Κινέζος, ένας καρδιολόγος, και με τυπική κινεζική προφορά είπε τις μαγικές λέξεις «κ. Μποστίαν, πάθατε έμφραγμα!» Στη συνέχεια, μου είπε ότι θα με μετέφεραν στην καρδιολογική κλινική Αρκάνσας, επειδή στην πόλη μου δεν μπορούσαν να με χειρουργήσουν. Τι χαρά!

Την επόμενη ημέρα υποβλήθηκα σε επέμβαση όπου μου έβαλαν 2 στεντ για να ανοίξουν τη ροή του αίματος και να την επαναφέρουν στο φυσιολογικό και επέστρεψα στο σπίτι μου την επόμενη ημέρα.

Αφού επέστρεψα στο σπίτι, ήμουν φυσικά αδύναμος, αλλά έπρεπε να βγάλω κάποια χρήματα και άρχισα να δουλεύω ξανά. Καθώς δούλευα τις επόμενες εβδομάδες σκεφτόμουν συνεχώς ότι χρειαζόμουν μια σημαντική αλλαγή στη ζωή μου και μια νέα πορεία, κάτι με πολύ λίγο άγχος.

Δεν είμαι σίγουρος τι με έκανε να σκεφτώ την Κίνα και τη διδασκαλία. Κράτησα αυτές τις σκέψεις για τον εαυτό μου μέχρι το μέλλον να γίνει λίγο πιο ξεκάθαρο.

Κάνοντας την αλλαγή

Μέσα σε λίγους μήνες από την εγχείρησή μου επέστρεψα σχεδόν στο φυσιολογικό, αλλά οι δουλειές δεν ήταν φυσιολογικές και σκεφτόμουν πολύ το μέλλον μου. Όλες οι σκέψεις μου αφορούσαν το να κάνω κάτι που να με ανταμείβει και να διατηρήσω τον εαυτό μου ευτυχισμένο και χωρίς άγχος.

Μέχρι και σήμερα δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια σκέψη «πρέπει να πας στην Κίνα». Σκέφτηκα ότι αυτή η ιδέα θα ήταν αποδοτική και ότι ίσως και μόνο ίσως να έβρισκα την ειρήνη που χρειαζόμουν.

Η χρηματοπιστωτική κρίση ήταν σε πλήρη ισχύ από το φθινόπωρο του 2008 και ο επιχειρηματικός κόσμος είχε ήδη πάρει κατεύθυνση. Οποιαδήποτε μη απαραίτητη επιχείρηση θα αντιμετώπιζε προβλήματα. Οι άνθρωποι δεν είχαν επιπλέον χρήματα για μια επιχείρηση όπως η δική μου.

Λίγο μετά την πρωτοχρονιά του 2009 ξεφορτώθηκα αθόρυβα κάποια αποθέματα και έκανα σχέδια για να πουλήσω την επιχείρησή μου σε κάποιον που θα μπορούσε να ολοκληρώσει τις εργασίες που έπρεπε να γίνουν. Στα γενέθλιά μου στις 3 Φεβρουαρίου είχα πουλήσει το κατάστημά μου σε έναν φίλο και ξεφορτώθηκα έναν