Jazz Room & άλλες ιστορίες

By Dimitris Apergis

Στο απολυταρχικό Καθεστώς του Βεσνίγκοροντ, ο Πιετρ Πετρόβιτς συλλαμβάνεται από την Ασφάλεια με την κατηγορία της συμμετοχής σε μία τρομοκρατική οργάνωση γνωστή ως "Οικουμενική Διαύγεια". Είναι ο Πετρόβιτς τρομοκράτης; Και τι είναι το "Jazz Room"; Υπάρχει στην πραγματικότητα ή είναι το αποκύημα κάποιας κακοήθους φαντασίας;

Το "Jazz Room" τιμήθηκε με το Β' βραβείο Νουβέλας από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών το 2015.
Η συγκεκριμένη έκδοση συμπεριλαμβάνει τρία διηγήματα του ίδιου συγγραφέα:
"Λαβύρινθος" - Έπαινος Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (2013)
"Όξινη βροχή" - Α' βραβείο Διηγήματος, εφημερίδα MONITOR (2012)
"Ο σφαγέας"

Ο Δημήτρης Απέργης γεννήθηκε στην Λάρισα το 1978. Σπούδασε Κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο Σόλεντ του Σάουθαμπτον στην Αγγλία. Ζει στην Λάρισα. Ιστοσελίδα συγγραφέα: www.dimitrisapergis.com
Ο Δημήτρης Απέργης έχει τιμηθεί αρκετές φορές με διακρίσεις για το λογοτεχνικό του έργο.
Το 2018 απέσπασε το Α' βραβείο Μυθιστορήματος για το μυθιστόρημα "Ο Ζεράρ & ο πατέρας" στον 36ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνων.
Το 2017 απέσπασε το Α’ βραβείο Μυθιστορήματος για το μυθιστόρημα «Στην Κομητεία του Ουίσκι» στον 7ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Ε.Π.Ο.Κ.
Το 2015 τιμήθηκε με το Β’ βραβείο Νουβέλας για την νουβέλα «Jazz Room» από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.
Το 2013 τιμήθηκε με Έπαινο Διηγήματος για το διήγημα «Λαβύρινθος» από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.
Το 2012 απέσπασε το Α’ βραβείο Διηγήματος για το διήγημα «Όξινη βροχή» από την εφημερίδα ΜΟΝΙΤΟΡ.
Ιστοσελίδα συγγραφέα: https://www.okypus.com/okypus-publisher

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Dimitris Apergis
• Release date: Nov 3, 2017
• ISBN: 9781370774852

Dimitris Apergis

Dimitris Apergis was born in Larisa, Greece, in 1978. He graduated in BA (Hons) Film Studies in the UK. He lives in Greece and owns the OKYPUS, an online rare books retail company.He publishes his books both in English and Greek languages.Dimitris has received multiple awards for his literary work.In 2018 he received the First Literature Award from the Panhellenic Association of Writers for his novel Gerard & the father.Additionally, in 2018 his novel Gerard & the father also received the First Literature Award at the 8th International Literature Contest held by E.P.O.C. (Hellenic Culture Association of Cyprus) under the aegis of UNESCO.In 2017 his novel ‘At the Whiskey County’ received the First Literature Award at the 7th International Literature Contest held by the Hellenic Culture Association of Cyprus under the aegis of UNESCO.In 2015 his novella ‘Jazz Room’ received the Second Literature Award from the Panhellenic Association of Writers.In 2013 he received a Praise from the Panhellenic Association of Writers for his short story LabyrinthIn 2012 he received the First Literature Award from the MONITOR Press for his short story Acid RainVisit Dimitris at his website: https://www.okypus.com/okypus-publisherWORKS:"Jazz Room & other stories" (2016)"At the Whiskey County" (2017)"Gerard & the father" (2018)"Lord Greywood, vampire" (2021)"The inhabitants of the world" (2023)---Ο Δημήτρης Απέργης γεννήθηκε στην Λάρισα το 1978. Σπούδασε Κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο Σόλεντ του Σάουθαμπτον στην Αγγλία. Ζει στην Λάρισα.Εκδίδει τα βιβλία του στην ελληνική και στην αγγλική γλώσσα.Ο Δημήτρης Απέργης έχει τιμηθεί αρκετές φορές με διακρίσεις για το λογοτεχνικό του έργο.Το 2018 απέσπασε το Α βραβείο Μυθιστορήματος για το μυθιστόρημα Ο Ζεράρ & ο πατέρας στον 36ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνων. Το ίδιο έργο απέσπασε το Α βραβείο Μυθιστορήματος στον 8ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Ε.Π.Ο.Κ.Το 2017 απέσπασε το Α’ βραβείο Μυθιστορήματος για το μυθιστόρημα «Στην Κομητεία του Ουίσκι» στον 7ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Ε.Π.Ο.Κ.Το 2015 τιμήθηκε με το Β’ βραβείο Νουβέλας για την νουβέλα «Jazz Room» από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.Το 2013 τιμήθηκε με Έπαινο Διηγήματος για το διήγημα «Λαβύρινθος» από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.Το 2012 απέσπασε το Α’ βραβείο Διηγήματος για το διήγημα «Όξινη βροχή» από την εφημερίδα ΜΟΝΙΤΟΡ.Ιστοσελίδα συγγραφέα: https://www.okypus.com/okypus-publisher

Book preview

Jazz Room & άλλες ιστορίες

Δημήτρης Απέργης

Στην Έλενα και στην Τασία

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Jazz Room

Λαβύρινθος

Όξινη βροχή

Ο σφαγέας

Jazz Room

Β’ βραβείο Νουβέλας

Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών

2015

Μόλις χθες αντιλήφθηκα ότι με παρακολουθούσαν. Συνέλαβα με την άκρη του ματιού μου –μέσα από τις αντανακλάσεις στα τζάμια των βιτρινών- τον χοντροφαλακρό Ασφαλίτη που με ακολουθούσε επίμονα με βήμα σημειωτόν καθ’ όλη την Εμπορική Οδό. Το κεφάλι του έμοιαζε με διογκωμένο κεφάλι νεογνού: αθώα βρεφικά μάτια και φουσκωμένα μάγουλα. Φορούσε κι εκείνος την ίδια μαύρη καμπαρντίνα με το σταυρωτό κούμπωμα που φορούν όλοι οι Ασφαλίτες. Είναι όλοι τους τόσο ανόητοι που νομίζουν ότι με αυτόν τον τρόπο κυκλοφορούν ινκόγκνιτο μέσα στην πόλη του Βεσνίγκοροντ.

Μπήκα βιαστικά στο Café Rouge και έκατσα στο τραπέζι δίπλα στο μεγάλο παράθυρο. Παράγγειλα έναν καπουτσίνο και παρατήρησα τον Ασφαλίτη που είχε στηθεί στο απέναντι πεζοδρόμιο. Το βλέμμα του ήταν στραμμένο προς εμένα. Έβγαλε από την τσέπη της καμπαρντίνας ένα μεγάλο πούρο Αβάνας και από την άλλη τσέπη έβγαλε ένα κοπτήρα. Έκοψε με τον κοπτήρα την άκρη του πούρου και ύστερα το έβαλε στο στόμα και το άναψε τραβώντας παχυλές ρουφηξιές. Ο πυκνός καπνός βγήκε κατάλευκος από το σουφρωμένο του στόμα. Αφαιρέθηκα για κάμποσα δεύτερα κοιτάζοντας την σκόνη σοκολάτας με την οποία ήταν πασπαλισμένη η κρέμα του καπουτσίνο μου. Ύστερα έστρεψα το βλέμμα προς τον Ασφαλίτη και διαπίστωσα ότι είχε εξαφανιστεί. Επέστρεψα στο διαμέρισμά μου μισή ώρα αργότερα και έπεσα για ύπνο.

Το πρωί ξύπνησα από την έντονη μυρωδιά του πούρου. Τινάχτηκα έντρομος από το κρεβάτι και αντίκρισα τους δύο εύσωμους Ασφαλίτες που στέκονταν από πάνω μου. Πιο πέρα στεκόταν ο χοντροφαλακρός Ασφαλίτης που με ακολουθούσε χθες. Κάπνιζε επιδεικτικά το πούρο του και φυσούσε το καπνό από το στόμα φουσκώνοντας τα μάγουλά του σαν μπαλόνια.

«Ασφάλεια. Ντυθείτε. Πρέπει να έρθετε μαζί μας στο Τμήμα» είπαν.

«Για ποιον λόγο;» ρώτησα.

«Θα σας εξηγήσουμε στο Τμήμα. Ντυθείτε.»

Καθώς ντυνόμουν, ο ένας εκ των Ασφαλιτών πήρε στα χέρια του μία γκραβούρα που είχα κρεμασμένη στον τοίχο η οποία απεικόνιζε την πρόσοψη του καθεδρικού ναού του Duomo στην Φλωρεντία.

«Το Duomo di Firenze… Έχετε επισκεφτεί ποτέ σας την Φλωρεντία;» με ρώτησε.

«Όχι. Ποτέ. Θα ήθελα όμως.» αποκρίθηκα με ευγενική διάθεση, διάθεση την οποία επέβαλλα στον εαυτό μου για να διατηρήσω την ψυχραιμία μου.

Βγήκαμε από το διαμέρισμα. Περνώντας έξω από την πόρτα της σπιτονοικοκυράς μου, την άκουσα να δίνει κατάθεση σε έναν Ασφαλίτη: «Είναι πολύ καλό παιδί. Ποτέ δεν έχει δώσει αφορμές. Δεν θα μπορούσα ποτέ να πιστέψω ότι ανήκει σε οργανώσεις.»

Έξω από την πολυκατοικία είχαν παρκαρισμένες τρεις γκρίζες Πλίμουθ. Μ’ έχωσαν στην μεσαία, στο πίσω κάθισμα. Αριστερά και δεξιά μου έκατσαν οι δύο εύσωμοι Ασφαλίτες. Μπροστά, στην θέση του συνοδηγού, έκατσε ο χοντροφαλακρός με το πούρο. Ο οδηγός -ένα ψηλόλιγνο παιδαρέλι με πλακουτσή μύτη και ενωμένα φρύδια- έβαλε μπρος την μηχανή και οι τρεις Πλίμουθ ξεκίνησαν η μία πίσω από την άλλη.

Διανύσαμε την Κεντρική Λεωφόρο. Στριμωγμένος όπως ήμουν ανάμεσα στους δυο εύσωμους Ασφαλίτες είχα το κουράγιο να χαζέψω τις αμαυρωμένες προσόψεις των πολυκατοικιών κατά μήκος της Λεωφόρου. Σχεδόν σε όλα τα μπαλκόνια υπήρχαν κρεμασμένες μελωδοί και ονειροπαγίδες, και όλα τους σχεδόν τα πατζούρια ήταν σφαλισμένα προφανώς για να προστατευτούν από το εκτυφλωτικό ηλιόφως της ανατολής.

Η ανατολή του ήλιου στο Βεσνίγκοροντ έμοιαζε να συναρτάται μίας δηλητηριώδους πεμπτουσίας, οι πρώτες ηλιαχτίδες έμοιαζαν ακάθαρτες από το όζον σα να είχαν διεισδύσει ύπουλα στην ατμόσφαιρα όπως το σαράκι ροκανίζει το ξύλο. Ακόμα και οι δρόμοι του Βεσνίγκοροντ, τούτες τις πρωινές ώρες, ανέδυαν μία έντονη δυσοσμία μούχλας.

Ένα τεράστιο γκραφίτι ήταν ζωγραφισμένο στον τοίχο ενός ετοιμόρροπου κτιρίου. Έγραφε με γράμματα παραμορφωμένα: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Σ’ έναν άλλο τοίχο, ένα άλλο γκραφίτι: ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΣΕΙ. Ήταν και τα δύο τόσο μεγάλα που αποκλείεται να ξέφυγαν της προσοχής των Ασφαλιτών.

Ο χοντροφαλακρός Ασφαλίτης φούμαρε διαρκώς το πούρο μέχρι που το αμάξι ντουμάνιασε από τον καπνό. Οι δυο Ασφαλίτες αριστερά και δεξιά μου δεν έκαναν κανένα παράπονο, παρά μονάχα άνοιξαν μηχανικά και αδιάφορα τα πισινά παράθυρα.

Φτάσαμε στο κτίριο της Ασφάλειας. Δεν είχα ξαναμπεί ποτέ μέσα σε εκείνο το κτίριο. Όταν μπήκαμε μέσα, μου έκανε εντύπωση το πάτωμα που έμοιαζε με μία τεράστια σκακιέρα. Άσπρα και μαύρα τετράγωνα, εναλλασσόμενα.

Κατεβήκαμε στο υπόγειο. Βρεθήκαμε μπροστά σε μια μεγάλη σιδερένια πόρτα. Από πάνω η επιγραφή: ΓΡΑΦΕΙΑ ΑΝΑΚΡΙΣΕΩΣ. Η πόρτα άνοιξε και η καρδιά μου άρχισε τώρα πια να χτυπάει δυνατά από την αγωνία. Εδώ βρίσκονταν τα περίφημα μπουντρούμια. Είχα ακούσει τόσες ιστορίες για αυτά.

Ένας μακρύς διάδρομος. Αριστερά και δεξιά, στενές σιδερένιες πόρτες: τα κελιά. Μέσα από τα κελιά ακούγονταν κραυγές και ραπίσματα. Με οδήγησαν στο τελευταίο κελί δεξιά. Άνοιξαν την πόρτα και με έσπρωξαν μέσα. Ύστερα κλείδωσαν. Το κελί ήταν μικρό και υγρό. Άδειο. Μονάχα μια λάμπα κρεμόταν από το ταβάνι. Περίμενα εκεί μέσα για περίπου μισή ώρα.

Μπήκαν μέσα οι τρεις Ασφαλίτες και ο Ανακριτής, ένας λεπτοκαμωμένος σαραντάρης με ωχρό δέρμα και τραγίσιο μουσάκι. Φορούσε γυαλιά μυωπίας με λεπτό σκελετό. Ο τόνος της φωνής του ήταν τόσο απαλός ώστε έδινε την εντύπωση ενός ανθρώπου που σε περίπτωση σεισμού δέκα ρίχτερ δεν θα έμπαινε καν στον κόπο να τσαλακώσει τα φρύδια του. Στα χέρια του κρατούσε τον φάκελό μου.

Έφεραν μέσα δύο καρέκλες, μία για τον Ανακριτή και μία για μένα. Καθίσαμε οι δυο μας αντικριστά υπό το βλοσυρό βλέμμα των Ασφαλιτών. Ο Ανακριτής άνοιξε τον φάκελό μου μπροστά του και η ανάκριση ξεκίνησε.

«Ονομάζεσαι Πιέτρ Πετρόβιτς;» ρώτησε.

«Μάλιστα.» αποκρίθηκα.

«Του Ίλια και της Μαργκό;»

«Μάλιστα.»

«Και εργάζεσαι ως αρχειοθέτης στην Υπηρεσία Απογραφών;»

«Μάλιστα.»

«Ευχαριστημένος από την εργασία σου εκεί;»

«Αποφέρει ένα εισόδημα και γι’ αυτό είμαι ευγνώμων.»

Ο Ανακριτής σχημάτισε ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη του και ξεφύλλισε τον φάκελό μου. Έπειτα συνέχισε απότομα.

«Ποια είναι η άποψή σου για το Καθεστώς;»

«Τι να σας πω τώρα επ’ αυτού. Η όποια άποψή μου για το Καθεστώς είναι μάλλον ουδέτερη.»

«Γιατί χρησιμοποιείς τον όρο καθεστώς; Το θεωρείς καθεστώς;»

«Δεν το ορίζω εγώ ως καθεστώς. Εσείς το ορίσατε ως καθεστώς και εγώ απλώς αποκρίθηκα στην ερώτησή σας βασιζόμενος στον όρο