Η Γοητεία Του Ανθρώπινου Λάθους

By Παναγιώτης Μαχαλιώτης

Κάποιοι θέλουν επειγόντως να τους κλείσουν το στόμα και αυτό να φανεί σαν ανθρώπινο λάθος.Δεν υπολόγισαν όμως τους συναισθηματικούς δεσμούς ανάμεσα σ' αυτούς τους ανθρώπους.Ένα ατμοσφαιρικό θεατρικό μυστηρίου ξεδιπλώνεται μπροστά σας...Και η αγωνία κορυφώνεται κάθε λεπτό...

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Παναγιώτης Μαχαλιώτης
• Release date: Aug 6, 2019
• ISBN: 9780463349120

Παναγιώτης Μαχαλιώτης

Ο Παναγιώτης Μαχαλιώτης, επτανησιακής καταγωγής, γεννήθηκε στον Πειραιά,το 1951.Εκεί τελείωσε και το Ε Λύκειο Αρρένων.Σπούδασε οικονομικά.Εργάστηκε ως λογιστής σε ιδιωτικές επιχειρήσεις.Αργότερα στράφηκε πρός τη θάλασσα.Τελείωσε τη σχολή ραδιοτηλεγραφητών.Μπαρκάρισε σαν ασυρματιστής πρώτα κι αργότερα σαν πλοίαρχος του Ε.Ν.Είναι συγγραφέας των μυθιστορημάτων Σάπιο μήλο των εκδόσεων Αρμός ( ISBN 960-527-003-X έτος 1996) και 7 κούπα των εκδόσεων Κέδρος (ISBN 960-04-1497-1 έτος 1998) και του θεατρικού έργου Η Γοητεία Του Ανθρώπινου Λάθους των εκδόσεων Smashwords (ISBN 9780463349120 έτος 2019).

Book preview

«Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΛΑΘΟΥΣ»

ΑΓΡΙΕΣ ΛΥΣΙΖΩΝΕΣ

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

1)ΣΑΝΕΛ :(Το βουβό κύμα) Σαραντάρα, ντελικάτη σχεδόν εξαϋλωμένη. Πρόσωπο κουρασμένο και πρόωρα γερασμένο. Μια θολή εικόνα πρώην πανέμορφης γυναίκας. Φωνή που κομπιάζει (φανερή η προσπάθειά της να συμμαζέψει μια γλώσσα παραπαίουσα και ένα νου σκορπισμένο από τη μακροχρόνια χρήση ψυχοφαρμάκων). Φωνή με ιδιαίτερο χρώμα, τρυφερή μεν, αλλά με ένα μέταλλο καθαρό και σκληρό κι ένα στυλ ανάλογο με τις ψυχικές της διακυμάνσεις. Πότε ειρωνικό,πότε ρομαντικό, πότε αυτοσαρκαστικό και κάποτε παθητικό και εύθραστο.

2) ΜΑΝΤΑΜ ΡΟΣΑ :(Η άγρια λυσιζώνα) Σαρανταπεντάρα μπίζνες γούμαν, πρόεδρος εφοπλιστικής εταιρείας. Φανατική φεμινίστρια.

Δυναμισμός, ομιλία και κινήσεις καθαρά αρσενικές. Παρουσιαστικό ανάλογο.

3)ΤΟΣΚΑ :(Το μανιτάρι) Νεαρή ντίβα γεμάτη τρελό πάθος, ιδιοτροπίες και μυστήριο.

4) ΜΕΝΣ :(Ο Διόνυσος) Νέος, ευαίσθητος, μελαγχολικός .

ΕΙΚΟΝΑ ΠΡΩΤΗ

Εσωτερικό ενός περίεργου δωματίου, που μοιάζει με μεγάλη καμπίνα πλοίου αλλά με χωριάτικο διάκοσμο. ΄Ενα φουγάρο πλοίου που έχει μαστορικά μετατραπεί σε τζάκι στη μια γωνιά, μπάντες στους τοίχους, ταγάρια, γκλίτσες,μια μεγάλη κόκκινη φλοκάτη στρωμένη μπροστά στο φουγάρο-τζάκι .Ένα ραδιόφωνο και μια τηλεφωνική συσκευή πεταμένη επάνω στη φλοκάτη. Ένα πιάνο, ένα χαμηλό καραβίσιο τραπέζι και γύρω του σκαμνάκια με μαξιλάρες. Ένας καναπές με ριχτάρι που έχει επάνω του κεντημένα διαφημιστικά ναυτιλιακών εταιριών και ασορτί μαξιλάρα σε σχήμα τεράστιου φαλού. Επάνω στο τζάκι η φωτογραφία της Σανέλ με ένα ναύτη, ένα καπέλο πλοιάρχου κι ένα βαλσαμωμένο πουλί. Στον τοίχο ένα ρολόι κούκος. Μια μεγάλη ντουλάπα τρίφυλλη.

Το σπίτι φωτίζεται αμυδρά από το κρύο φεγγαρόφωτο. Με το άνοιγμα της αυλαίας, από το ένα φύλλο της ντουλάπας ακούγονται σήματα μορς. Μικρή πάυση. Από το δεύτερο φύλλο ακούγεται η απάντηση.

''Τααα,τιτ,ταα,τιτ,τααα,τααα,τιτ,τααα''.

ΜΕΝΣ: ( Ακούγεται η φωνή άχρωμη, από υπολογιστή, που αποδίδει τη μετάφραση των σημάτων ) Τσάρλυ κέμπεκ.Τσάρλυ κέμπεκ.Γενική κλήση προς άπαντα τα πλοία, προς άπαντα τα πλοία.Από Μάικ Έκο.Α με λαμβάνετε.Όβερ.

(Από το δεύτερο φύλλο, η απάντηση).

Σ.Α: Από Σιέρα Άλφα.Σε λαμβάνω.Μάικ Έκο είσαι ασυρματιστής;

Μ.Ε: Δεν θυμάμαι.Γιατί το λες αυτό Σιέρα άλφα;Ξέρεις κάτι;

Σ.Α: Μα αφού γνωρίζεις τον κώδικα Κιου Μάικ Έκο.Πρέπει να είσαι ασυρματιστής.Όλοι οι ασυρματιστές γνωρίζουν τον κώδικα Κιου.

Μ.Ε: Εγώ Σιέρα Άλφα ήξερα ένα ναύτη που ήξερε τον κώδικα Κιου.

ΣΑ: Κι εγώ Μάικ Έκο γνώρισα κάποτε ένα μάγειρα που ήξερε τον κώδικα Κιου.

ΜΕ: Βλέπεις λοιπόν;Τίποτα δεν αποκλείεται.

ΣΑ: Δεν σου φαίνεται ότι μιλάμε λες και γνωριζόμαστε από χρόνια;Τι λες; Γνωριζόμαστε;

ΜΕ: Και βέβαια γνωριζόμαστε.

ΣΑ: Πώς είσαι σίγουρος;

ΜΕ: Μα γιατί όλοι οι άνθρωποι γνωριζόμαστε αλλά κάπου το ξεχάσαμε.

ΣΑ: Κάνε με λοιπόν να θυμηθώ.Από πού γνωριζόμαστε;Πες μου κάτι.

ΜΕ: Σανέλ νούμερο πέντε.

ΣΑ: Τι είναι αυτό;

ΜΕ:Δεν ξέρω.Κάτι μου μύρισε.Μου το θύμισε και τό είπα.

ΣΑ: Ναι αλλά εμένα αυτό γιατί με συγκίνησε τόσο;Γιατί; Τι μου θύμισε; Δεν ξέρω.

ΜΕ: Ξέρεις.Απλά δεν το θυμάσαι.Μη φοβάσαι.Αν,πράγματι, υπάρχει κάτι θα το θυμηθείς.Πες μου κι εσύ, τώρα, κάτι να θυμηθώ.

ΣΑ: Μενς Κλάμπ.

ΜΕ: Τι είναι αυτό;

ΣΑ: Δυο λέξεις που μυρίζουν μεθυστικά.Μπορεί να είναι κι ένα πρόσωπο.Ποτέ μια λέξη ή μια έννοια δεν είναι μόνη της.Κάτι υπάρχει πάντα μέσα της η γύρω της.Κάτι σέρνει πίσω της.Ίσως να μυρίζεις το άρωμά της.Ψάξε.

ΜΕ: Μέσα της.Ναι, γύρω της.Κολόνια.Ναι, κολόνια.Μενς κλάμπ είναι μια κολόνια.

ΣΑ: Μπράβο!Τώρα θυμήθηκα και εγώ, και η Σανέλ είναι μια κολόνια.

ΜΕ: Ναι αλλά τι σχέση μπορεί να έχουν με εμάς; Τις μυρίσαμε; Τις φορέσαμε; Ψάξε γύρω από τις κολόνιες. Θυμήσου κάτι γι'αυτές.

ΣΑ: Θυμάμαι.Μα ναι.Η Σανέλ νούμερο 5 είναι η κολόνια μου.Ήταν και κάτι θρανία όμως που μύριζαν κολόνιες και με μπερδεύουν.

ΜΕ: Παράξενο.Τα θρανία μυρίζουν μπογιές, κιμωλίες, μελάνι,δερμάτινες τσάντες.Για τι θρανία, μου λες;

ΣΑ: Αυτά τα θρανία ήταν κάποια ειδικά θρανία.Είχαν όλα τους ακουστικά και χειριστήρια.Και κάποιοι τα έλεγαν καράβια.

ΜΕ: Μπράβο.Τώρα ναι,τα θυμάμαι.Ήταν μέσα σε μια αίθουσα, με ένα απέραντο κάδρο, με μια απέραντη θάλασσα.Έτσι;

ΣΑ: Ναι.Ένα απέραντο κάδρο με ένα απέραντο καράβι μέσα του.Αυτό θέλεις να πεις;

ΜΕ: Ναι.Αυτό.Είχε, όμως, απέραντο καράβι αυτό το απέραντο κάδρο; Δεν το θυμάμαι ακριβώς.

ΣΑ: Είχε.Σίγουρα.Αλλά είχε και μια απέραντη θάλασσα το απέραντο κάδρο; Δεν τη θυμάμαι.

ΜΕ: Τελικά.Πράγματι.Είχε ένα απέραντο κάδρο αυτή η απέραντη αίθουσα;

ΣΑ:Είχε.Ναι.Σίγουρα είχε ένα απέραντο κάδρο που το έβλεπα όμως μόνο σαν μια απέραντη απουσία.

ΜΕ: Εγώ καθόμουν μπροστά από ένα απέραντο κάδρο με μια απέραντη θάλασσα.Τώρα, λοιπόν θυμήθηκα την αίθουσα με το απέραντο παράθυρο.Που έβλεπε στον απέραντο ορίζοντα.

ΣΑ: Εσύ.Ναι.Εσύ θα πρέπει να ήσουν η απουσία που μου φανέρωνε το κάδρο.Εγώ καθόμουν μπροστά στο παράθυρο του απέραντου ορίζοντα.

ΜΕ: Αν υπήρχε στ'αλήθεια αυτό το παράθυρο.Αν υπήρχε αυτός ο απέραντος ορίζοντας.Τότε σίγουρα θα υπήρχες κι εσύ.

ΣΑ: Και βέβαια υπήρχε.Για θυμήσου που νόμιζα πως με κοιτούσες όταν εσύ ρέμβαζες τον απέραντο ορίζοντα.Θυμάσαι;

ΜΕ: Ναι .Στην αρχή ήταν έτσι.Τώρα το θυμάμαι.Μετά από εσένα όμως δεν υπήρχε ορίζοντας.Υπήρχε μόνο το απέραντο παράθυρο που έβλεπε στο απέραντο κενό.Αλλά αυτό το έβλεπα μόνο στην απέραντη απουσία σου.Οι νέοι έχουν απέραντους ορίζοντες.

ΣΑ: Μπράβο.Ήσασταν κι εσείς απέραντα νέοι τότε και όλα ήταν απέραντα.Τι άλλο όμως υπήρχε;Θυμήσου για να θυμηθώ κι εγώ.

ΜΕ: Εδώ βέβαια θα γελάσεις αλλά θα πρέπει να υπήρχε και ένας μακρύς λαιμός με ένα τεράστιο καρύδι που ανεβοκατέβαινε όταν μιλούσε.

ΣΑ: Βέβαια.Υπήρχε αυτός ο λαιμός.Ήταν ένας μακρύς λαιμός με ένα τεράστιο καρύδι που ανεβοκατέβαινε όταν μιλούσε ο λαιμός κι έλεγε διαρκώς για καλώδια.Πηνία κι αντιστάσεις και μύριζε.Μύριζε.Όχι δεν ήταν κολόνια.Τι ήταν; τι ήταν;

ΜΕ: Καλάι μύριζε.Λιωμένο καλάι.Το θυμήθηκες τώρα;

ΣΑ: Μπράβο.Το θυμήθηκα.Και τι άλλο θυμάσαι εκεί γύρω;

ΜΕ: Μήπως θυμάσαι κι εσύ.Ένα χέρι.Ένα πολύ παράξενο χέρι, ασπρουλιάρικο γιατί έπασχε από δερματική λεύκη, ένα χέρι που φορούσε ένα τεράστιο χρυσό δαχτυλίδι με ένα παράξενο ρουμπίνι,ένα χέρι πάντοτε κολλημένο επάνω σε ένα χειριστήριο που το κτυπούσε ρυθμικά και γέμιζε η αίθουσα από σήματα μορς; Το θυμάσαι αυτό;

ΣΑ: Ναι το θυμάμαι κι εγώ.Άρα αφού το θυμηθήκαμε και οι δυο θα πρέπει στ'αλήθεια να υπήρξε.Θυμάμαι όμως τώρα και ένα βλοσυρό καπέλο.Ένα αστραφτερό βαρύ καπέλο.Χρυσοκέντητο.Που πλανιόταν επάνω από τα κεφάλια μας ευθύγραμμα σαν εκθαμβωτικό ούφο.Το θυμάσαι;

ΜΕ: Αλίμονο .Το βαρύτιμο καπέλο του λιμενάρχη δεν θυμάμαι;.

ΣΑ: Υπολιμενάρχη.Παρακαλώ.Μη με μπερδεύεις τώρα.

ΜΕ: Σωστά.Υπολιμενάρχη.Αυτό το καπέλο που μας μιλούσε για το δίκαιο της θάλασσας.

ΣΑ: Και για το άδικο της θάλασσας.Μελαγχόλησα τώρα.

ΜΕ: Πολύ φαρδύ καπέλο.Σου σκεπάζει τα μάτια και δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου.Τι άλλο θυμάσαι;

ΜΕ:Παράξενο δεν είναι;Θυμάμαι τα ίδια που θυμάσαι κι εσύ.Θυμόμαστε ακριβώς τα ίδια πράγματα.

ΣΑ: Άρα όλα αυτά υπήρχαν στ'αλήθεια.Τουλάχιστον μέσα στη δική μας αλήθεια.Άρα κι εμείς θα πρέπει να υπήρχαμε κάπου εκεί μέσα στην ίδια αίθουσα, στην ίδια αλήθεια.Αυτή που θυμάσαι και θυμάμαι.

ΜΕ: Με συγκλόνισες.Τρέμω από συγκίνηση.Ποιος είσαι Σιέρα Άλφα;

ΣΑ: << Με κοιτάς μες στα μάτια μα ποτέ σου δεν είδες τους σβησμένους μου φάρους,τις χαμένες μου ελπίδες>>.

ΜΕ: