Το Κυνήγι της Ανατολής

By Πάνος Καζόλης

Στα πανάκριβα "σαλέ" το Ελβετικών Άλπεων τα μυθικά πάρτυ των ολιγάριθμων μεγιστάνων του χώρου δεν είναι κάτι σπάνιο, όμως πάντα αποτελούν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για επίλυση διαφορών και υπογραφές νέων συμφωνιών. Ο Άσσος ήξερε οτι οι ημίγυμνες καλλονές που περιφέρονται στολισμένες με τα εκθαμβωτικά πετράδια και η σαμπάνια που ρέει ως το πρωί βοηθούν σημαντικά σε αυτό. Παρ' ότι είχε αποσυρθεί απο καιρό, γνώριζε καλά την απαστράπτουσα βιτρίνα του σιναφιού, ακόμη καλύτερα όμως την αθέατη, σκοτεινή πλευρά της και σίγουρα δεν σκόπευε να επιστρέψει. Η αναπάντεχη δολοφονία του Ιταλού φίλου του και τα τρομοκρατημένα μάτια της ορφανής κόρης του, ανέτρεψαν όλα τα δεδομένα. Όταν στοχοποιήθηκε και ο ίδιος, το θέμα έγινε προσωπικό. Έπρεπε να βρει το δολοφόνο, αλλά πρώτα από όλα έπρεπε να ανακαλύψει τα ίχνη της χαμένης 'Ανατολής'...

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Publishdrive
• Release date: Apr 25, 2013
• ISBN: 9781909550797

Book preview

ΠΑΝΟΣ ΚΑΖΟΛΗΣ

Το κυνήγι της

Ανατολής

Μυθιστόρημα

Copyright © Panos Kazolis 2013

Published in England by AKAKIA Publications, 2013

Πάνος Καζόλης

Το κυνήγι της Ανατολής

ISBN: 978-1-909550-79-7

Copyright © Panos Kazolis 2013

CopyrightHouse.co.uk ID: 142510

Cover Images:

Source: ShutterStock.com / Copyright: MidoSemsem / File No: 130963028

PUBLICATIONS

St Peters Vicarage, Wightman Road, London N8 0LY, UK

T. 0044 203 28 66 550

F. 0044 203 43 25 030

M. 0044 7411 40 6562

www.akakia.net

[e-mail]

All rights reserved.

No part of this publication may be reproduced, translated, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, microfilming, recording, or otherwise, without the prior permission in writing of the Author and the AKAKIA Publications, at the address above.

2013, London, UK

Α

ξεπέραστος σε συνέπεια ο θεός Ήλιος έφτασε ξανά πάνω από τις φυλλωσιές και έγειρε αποκαμωμένος, ενώ οι σκιές στον αφιλόξενο βαλτότοπο πύκνωσαν και τα κάθε λογής νυχτόβια άρχισαν να ξεμυτούν, να ψάξουν για τον επιούσιο.

Λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω, το μοναδικό κτίσμα της περιοχής, η ετοιμόρροπη αποθήκη, μισοχαμένη στην υγρασία φάνταζε σαν στοιχειωμένη.

Στο χέρσο τμήμα εμπρός της, ο πελώριος σωρός από σκουριασμένα γεωργικά μηχανήματα και το δίχως ρόδες τρακτέρ μαρτυρούσαν την απουσία ανθρώπου από χρόνια.

Με τις αισθήσεις του σε επιφυλακή ο Άσσος συνέχισε να οδηγεί δίχως φώτα, διέσχισε αργά το ρυάκι, απέφυγε επιδέξια την ύπουλη λάσπη κι άφησε το αμάξι να τσουλήσει ήσυχα πλάι στις καλαμιές. Έκανε μισό κύκλο και σταμάτησε ανάμεσα στα παλιοσίδερα και το κουφάρι του τρακτέρ.

Ήσυχα με ήρεμες κινήσεις εξέτασε μεθοδικά το περιεχόμενο του σάκου να βεβαιωθεί πως δεν ξέχασε κάτι, απενεργοποίησε το κινητό του και βγήκε από το αυτοκίνητο.

Πέρασε το σάκο απ’ τις μασχάλες στην πλάτη του, έλεγξε προσεχτικά ένα γύρω, διέσχισε τον ακάλυπτο χώρο σκυφτός και χώθηκε στις καλαμιές.

Έριξε μια τελευταία ματιά πίσω του να βεβαιωθεί ότι το ξεχαρβαλωμένο φιατάκι δεν διέφερε σε πολλά από τα σκουπίδια της παρέας του και μόρφασε ικανοποιημένος. Έριξε ένα κουφέτο μέντας στο στόμα του να μετριάσει τη μπόχα του βάλτου, παραμέρισε τις καλαμιές και μπήκε στο κρυφό μονοπάτι.

Καθώς έμοιαζε να φτάνει σε αδιέξοδο, έγειρε προσεχτικά ένα θάμνο το πλάι και πέρασε σε άλλο.

Στενότερο από το προηγούμενο, αλλά σε πιο στέρεο έδαφος το νέο μονοπάτι είχε ανατολικό προσανατολισμό, είχε δύο παραπλανητικές εξόδους που οδηγούσαν κατευθείαν στα βαλτόνερα, ενώ λίγο πιο κάτω στένευε περισσότερο και κατέληγε σε συμπαγή απροσπέλαστη βλάστηση.

Καλυμμένος από το μισοσκόταδο και τα ψηλά βαλτόφυτα ο Άσσος σταμάτησε πριν το τέρμα και αφουγκράστηκε. Ύστερα στράφηκε δεξιά, γονάτισε και τράβηξε τον θάμνο που είχε μπροστά του.

Ο αριστοτεχνικά κομμένος θάμνος αφαιρέθηκε εύκολα και αποκάλυψε ένα μικρό τούνελ.

Ο Άσσος προχώρησε στα γόνατα, παραμέρισε τα τελευταία φυτά από μπρος του και βγήκε στο τεχνητό ξέφωτο.

Για άλλη μια φορά έμεινε ακίνητος και αφουγκράστηκε.

Πέρα από το θρόισμα των φύλλων στο ελαφρό αεράκι και τα κοάσματα των βατράχων τα πάντα έδειχναν ήσυχα στη θέση τους όπως τα άφησε μερικές νύχτες πριν, στη τελευταία του επίσκεψη.

Στο νοικοκυρεμένα περιποιημένο ξέφωτο τα δέκα δέντρα που είχαν απομείνει έστεκαν στη θέση τους περιμένοντας τη σειρά τους για τη συγκομιδή και τα σημάδια παγίδες που θα πρόδιδαν το πέρασμα κάποιου ανεπιθύμητου ήταν σίγουρα ανέπαφα.

Παρ’ ότι ο έλεγχος δεν έδειξε κάτι ανησυχητικό η άσχημη αίσθηση δεν τον άφησε.

-Τι διάολο έχεις πάθει ρε παλιόγερε;

Τo είπε ψιθυριστά με γερή δόση ειρωνείας και τίναξε το κεφάλι του να απομακρύνει ταυτόχρονα και τα έντομα που βούιζαν γύρω του.

-Άρχισες να φυραίνεις παλικάρι μου. Ένστικτο και τρίχες κατσαρές!

Ξεφόρτωσε τον σάκο από την πλάτη του και ετοιμάστηκε να πιάσει δουλειά.

Σε γενικές γραμμές ο Άσσος ήταν ένας άνθρωπος που είχε εκπαιδευτεί να ελέγχει τα νεύρα του.

Η ικανότητά του να διατηρεί τη ψυχραιμία του σε επικίνδυνες καταστάσεις ήταν μοναδική και ένα σταθερό παράδειγμα στις συζητήσεις των πρώην συνεργατών του.

Στη πολύχρονη παράνομη σταδιοδρομία του δεν ήταν λίγες οι φορές που αυτή η ικανότητά του ξελάσπωσε τόσο τον ίδιο όσο και τους ανθρώπους του.

Οι ελάχιστοι καλοί φίλοι ωστόσο, ήξεραν ότι το πιο σημαντικό προσόν του ήταν άλλο.

Παρ’ ότι άρρωστος με το τζόγο, όταν επρόκειτο να καταπιαστεί με δουλειά δεν άφηνε περιθώρια στην τύχη.

Ποτέ άπληστος, αλλά σχολαστικός και μεθοδικός σε σημείο να εκνευρίζει, κρατούσε πάντα για τον εαυτό του το καθοριστικό μέρος της επιχείρησης και ενώ όλα κατέληγαν κατ’ ευχήν, αυτός και πάλι δεν αποκάλυπτε εκείνες τις λεπτομέρειες που θεωρούσε σημαντικές.

Πέρα από τον μοναχικό και ιδιόρρυθμο τρόπο που προτιμούσε να δουλεύει, αλλά και τους όρους που έθετε προκειμένου να συμμετέχει, όλοι τους παραδέχονταν ότι οι δουλειές που αναλάμβανε τελείωναν με επιτυχία, όπως και ότι εκείνος που του ψαλίδισε το Ασημάκης σε Άσσο, ήξερε τι έκανε.

Ή

ταν δεν ήταν στα εικοσιδύο του ο Ασημάκης όταν ξεμπέρδεψε απ’ τον στρατό και με μόνα εφόδια τη λεβεντιά του και ένα παλιόχαρτο μιας μέσης τεχνικής σχολής, ξαμολήθηκε στη πιάτσα, να βρει κι αυτός τα υλικά, να χτίσει το μέλλον του.

Αφού έσπασε τα μούτρα του σε μια ντουζίνα πόρτες, δύο μήνες μετά στάθηκε τυχερός.

Η δουλειά ήταν σκληρή και τα χρήματα λίγα, όμως μπορούσε να αρχίσει τα όνειρα και έμελλε να μην ξεχάσει ποτέ το περήφανο χαμόγελο των γονιών του όταν έφθασε σπίτι φορτωμένος με γλυκά και τον πρώτο μισθό του.

Με τρυπάνια, καλέμια και σφυριά ο Ασημάκης έσκαβε φιλότιμα τους τοίχους των οικοδομών να ανοίξει κανάλια για τα καλώδια και δεν τον ενοχλούσε τόσο η σκόνη, όσο οι σπόντες του καλοκάγαθου τύπου του αφεντικού του, που αγωνιζόταν να τον φέρει πιο κοντά με την πανάσχημη κόρη του.

Για μερικούς μήνες τα πράγματα κύλησαν δίχως προβλήματα, ύστερα κάποιο πρωί το αφεντικό ήρθε στη δουλειά προβληματισμένος και τους ζήτησε να κάνουν υπομονή ως τον άλλο μήνα, επειδή ο εργολάβος κατασκευαστής προς το παρόν δεν είχε χρήματα να τους πληρώσει.

Υποσχέθηκε να τα πάρουν μαζεμένα, όμως τον επόμενο μήνα ο άλλοτε εύθυμος τύπος έφτασε με κατεβασμένο κεφάλι και τους ανακοίνωσε περίλυπος ότι δυστυχώς ο εργολάβος έριξε κανόνι.

Φιλότιμο παλικάρι ο Ασημάκης τον παρηγόρησε, τον φίλησε σταυρωτά να τον αποχαιρετήσει, έφυγε να ψάξει για νέα δουλειά, και οι όποιες ελπίδες της ασχημούλας θυγατέρας του εργολάβου εξανεμίστηκαν.

Το καινούριο αφεντικό ήταν νεότερος σε ηλικία, είχε μουστακάκι και υπολογιστικό βλέμμα και από την πρώτη τους συνάντηση ήθελε να ξέρει τα πάντα.

-Όχι τίποτα άλλο. Για να ξέρουμε που πατάμε δηλαδή, τι θεό πιστεύεις, μου λες;

Ο νεαρός Ασημάκης τον αντιπάθησε αλλά είχε ανάγκη τη δουλειά.

-Αν μου εξηγούσατε, ίσως…

Το μουστακάκι έγειρε κοντά του και χασκογέλασε.

-Μη μου κάνεις τον κουτό εμένα… Τι θεό, τι χρώμα τέλος πάντων, και μην μου πεις για καμιά ποδοσφαιρική ομάδα.

-Κοιτάξτε…

-Το μουστακάκι μόρφασε ανυπόμονα.

-Ανήκεις σε κάποιο κόμμα ρε παιδάκι μου;

-Όχι, δεν…

Η ανακούφιση έκανε το μουστακάκι να χαμογελάσει.

-Φίνα, πιο καλά έτσι …άστο σε μένα.

-Ποιο;

-Άστο σου λέω. Άντε τώρα τράβα στη δουλειά και τα λέμε.

Ενημερωμένος από τα εφηβικά του χρόνια για το πολιτικό τοπίο, ο Ασημάκης δεν ήθελε να ανήκει πουθενά και σε κανένα, ωστόσο μερικές εβδομάδες μετά χρειαζόταν τη δουλειά του το ίδιο και υποχρεώθηκε να ρίξει αρκετό νερό στο κρασί του.

Ούτε που μπορούσε να θυμηθεί σε πόσες ανούσιες συγκεντρώσεις τον έσυρε και πόσες υποκριτικές πολιτικολογίες άκουσε από σοβαροφανείς ξεφτίλες που μιλούσαν για κοινωνική δικαιοσύνη, ενώ ταυτόχρονα σήκωναν βίλες σε δημόσια κτήματα με παράνομους εργάτες.

Μέχρι εκεί ο νεαρός Ασημάκης το άντεχε, όμως όταν του ζήτησαν να υπογράψει για να του παραδώσουν την κομματική του ταυτότητα, δεν άντεξε.

-Να σου πω ένα λεπτό…

Το μουστακάκι με το υπολογιστικό βλέμμα παραξενεύτηκε, αλλά ζήτησε συγνώμη από τα υπόλοιπα κομματόσκυλα και τον ακολούθησε στο διάδρομο.

-Τι είναι ρε; Μια υπογραφούλα θα βάλεις.

Ο νεαρός είχε πάρει την απόφασή του και χαμογελούσε.

-Έχεις τα δέκα μεροκάματα που μου χρωστάς;

-Τι;

-Τα δεδουλευμένα λέω, έχεις να μου τα δώσεις;

-Τώρα ρε, αυτή τη στιγμή; Τι μύγα…

-Τα έχεις;

-Όχι!

-Τότε σου τα χαρίζω ρε μάπα…

Τα δεδουλευμένα τα έχασε, αλλά την εικόνα του αποσβολωμένου πρώην εργοδότη του την απόλαυσε, και όταν κατέβηκε στο δρόμο τίναξε τα ρούχα του σαν να ‘βγαινε από υπόνομο.

Στο δύσκολο διάστημα που ακολούθησε ο νεαρός Ασημάκης συνειδητοποίησε πως αν δεν επέλεγε πολιτικό στρατόπεδο, ίσως να μην έβρισκε δουλειά ποτέ.

Εκείνο το απόγευμα οι ώρες κυλούσαν πάλι βασανιστικά αργά και τα βεβιασμένα χαμόγελα συμπαράστασης των γονιών του σε συνδυασμό με τις άδειες τσέπες του κόντευαν να του σπάσουν τα νεύρα, όταν άκουσε το τηλέφωνο.

Ένα λεπτό μετά η μάνα του τον φώναξε να μιλήσει κι ύστερα από καιρό το χαμόγελό της του φάνηκε χαρούμενο.

-Ο εξάδελφός σου, από το Βέλγιο!

Με τον δεύτερο ξάδερφο που μετά το σχολείο έφυγε στους συγγενείς του στο εξωτερικό, δεν έκαναν παρέα ως συμμαθητές, ούτε κράτησαν κάποια επαφή αργότερα, γι’ αυτό και το αισιόδοξο χαμόγελο της μάνας του, του φάνηκε υπερβολικό.

Ο δεύτερος ξάδερφος ήταν εγκάρδιος, είπε γρήγορα λίγα τυπικά λόγια και μπήκε στο θέμα.

-Και από δουλειά ξάδερφε όση γουστάρεις, όρεξη να ‘χεις!

Εξάλλου δεν θα ‘ρθεις για υπάλληλος, συνεταιράκια θα ‘μαστε!

Ο θείος δεν μπορεί πια να δουλέψει, έπαθε εγκεφαλικό.

Πριν ακουμπήσει το ακουστικό στη συσκευή ο Ασημάκης το είχε αποφασίσει.

Τρεις μέρες μετά έφυγε για το Βέλγιο.