Ο Τέταρτος Κύκλος

By Στέλλα Σελήνη

Ο έρωτας είναι αποκλειστικότητα, τύφλωση, μαγεία, μανία. Κλείνει όλο τον κόσμο έξω. Δεν μπορεί να εισχωρήσει κανένας και τίποτα...
Συγχωρεί ο έρωτας; Ο Μάριο πρέπει να μάθει αν άργησε. Θα βρεθεί στη Θεσσαλονίκη του 1916. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Διαπιστώνει πως βαδίζει σε έναν λαβύρινθο από ψέματα, πολιτικές ίντριγκες και ανεξιχνίαστες δολοφονίες. Πρέπει να δει αυτό που δεν βλέπει αν θέλει να φτάσει στην έξοδο. Κάτι που δεν είναι στη θέση του. Κάτι που θα έπρεπε να είναι...
Στους κύκλους του έρωτα, του θανάτου και του χρήματος, ποιος είναι ο τέταρτος κύκλος που εφάπτεται των τριών;

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Publishdrive
• Release date: Jun 9, 2017
• ISBN: 9781912322015

Book preview

μου…

Καμογλί, Αύγουστος 1906

-Μάριο…

Έμεινε με το βήμα μετέωρο σαν τον πελαργό, μεταξύ του τρίτου και του τέταρτου ορόφου, στάζοντας θαλασσινό νερό στην πράσινη πέτρα της σκάλας. Κάποτε θα συνέβαινε. Ίσιωσε το κορμί του, στράφηκε και κατέβηκε τα λίγα σκαλοπάτια με ένοχο χαμόγελο.

-Καρίνα…

Η νεαρή γυναίκα με τη μελαχρινή ομορφιά έγειρε νωχελικά το κορμί της στο ξύλινο κούφωμα της πόρτας, χαμογελώντας θανατηφόρα.

-Έχουμε καιρό να σε δούμε στο Καμογλί. Έτσι κάνει ο κόσμος; Μας ξέχασες από τότε που έγινες Ρωμαίος.

O Μάριο έριξε ένα γρήγορο βλέμμα δεξιά αριστερά κι ύστερα έδωσε ένα ακόμα πιο γρήγορο φιλί στο μάγουλο της Καρίνα.

-Υπόσχομαι να επανορθώσω.

Πήγε να φύγει. Η Καρίνα γαντζώθηκε στον λαιμό του.

-Απόψε! Ο άντρας μου λείπει ταξίδι.

-Απόψε… Πάσχιζε εκείνος να ξεκολλήσει τα χέρια της από το σβέρκο του.

Η Καρίνα βούτηξε το κεφάλι του στα δάχτυλά της και τον φίλησε με πάθος στο στόμα. Ανταποκρίθηκε για να κατευνάσει τα πνεύματα αλλά και γιατί του άρεσε.

Η Καρίνα φιλούσε υπέροχα.

-Απόψε! Είπε πάλι η γυναίκα και τον κάρφωσε με τα μεγάλα φλογερά μελιά μάτια της. Ο Μάριο έγνεψε καταφατικά, ζαλισμένος ακόμα από το φιλί και το άρωμα της Καρίνα. Ένας θόρυβος στο επάνω διαμέρισμα, τον έστειλε ν’ ανεβεί δρασκελώντας τα υπόλοιπα σκαλοπάτια. Δεν ήταν ώρα για κακά συναπαντήματα...

Έψαξε το κλειδί που άφησε κάτω από το ψάθινο χαλάκι της πόρτας, αφού θα ήταν πρακτικά αδύνατον να κουβαλά ένα κλειδί μέσα στο μαγιό του όσο κολυμπούσε στα αφρισμένα νερά του κόλπου, που έφερε το εξευμενισμένο από τον ανθρώπινο φόβο όνομα Παράδεισος.

Θα μπορούσε να του ανοίξει η Ρενάτα η μητέρα του. Ή η νονά του η Φελίτσια. Ή και οι δύο μαζί, όπως συνήθιζαν παραβγαίνοντας η μια την άλλη, αν δεν ήταν η ιερή ώρα των πρωινών σουαρέ. Η κεντρική είσοδος δεν προλάβαινε να κλείσει σε αυτό το κτήριο. Η κοινωνικότητα της Ρενάτα τα καλοκαίρια χτυπούσε κόκκινο. Οι αναρίθμητες φιλενάδες της κάλλιστα θα μπορούσαν να γεμίσουν τα δρομολόγια μιας μέρας, των τρένων στον σταθμό του Termini. Αδιάφορο, αν δεν γνώριζε η μισή Λιγουρία πότε έβγαλε το πρώτο του δόντι και φόρεσε για τελευταία φορά πάνα. Ήλπιζε η διαπόμπευσή του να σταματούσε εκεί.

Τα κορίτσια θα αργούσαν ακόμα. Η σχέση των δύο γυναικών τρέλαινε άνετα ψυχολόγους, παραψυχολόγους, μεταφυσικούς και κυρίως τον ίδιο. Η Φελίτσια μπήκε στο σπίτι των Ρόσσι σαν οικιακή βοηθός, πήρε τον αέρα από τη Ρενάτα -για αυτό διίστανται οι απόψεις μιας κι από τη Ρενάτα δεν έπαιρνε κανένας και τίποτα αν εκείνη δεν είχε αποφασίσει να το παραχωρήσει- και παρέμεινε ως το τέταρτο μέλος της οικογένειας. «Και τις φωτογραφίες τους να βάλεις αντικριστά θα τσακωθούν», ήταν η επωδός του αειμνήστου Στέφανο Ρόσσι. Ο πατέρας του αν δεν ήταν άθεος, θα είχε λάβει μετά βεβαιότητoς μια θέση στο πάνθεον των αγίων και μαρτύρων όλων των δογμάτων. Η κατάσταση σωζόταν εν μέρει, αφού στη Φελίτσια δεν άρεσαν οι φωτογραφίες…

Στο μπάνιο έβγαλε το μαγιό, ξεπλύθηκε από το θαλασσινό αλάτι και στο δωμάτιό του φόρεσε το παντελόνι της φόρμας της τοπικής ομάδας πόλο, που δόξαζε συχνά πυκνά με τις επιδόσεις του. Ήθελε κι εκείνος έναν καφέ, αρκεί να έβρισκε άκρη στο άβατο της Φελίτσια. Κάθε φορά, τον έπιανε δέος μπροστά στους αστραφτερούς πάγκους και τα εκθαμβωτικής λάμψης κατσαρολικά που καμάρωναν σε τάξη στα λουστραρισμένα ράφια. Ανεξάντλητο το άλλοθι του ξενιτεμένου φοιτητή, αλλά το μικρό χάος στο διαμέρισμά του στη Ρώμη και το καμένο σπαγγέτι στα πιάτα που συσσωρεύονταν στον νεροχύτη του, θα ήταν αιτία θανάτου για τη Φελίτσια. Προς το παρόν ευτυχούσαν όλοι, μιας και οι αποδράσεις της εξαντλούνταν στη γενέτειρα της το Καμογλί, και ποτέ δίχως τη Ρενάτα.

Στην κουζίνα τον άρπαξαν οι ευωδιές της ψημένης κολοκυθόπιτας. Τα καλά της επιστροφής στο σπίτι. Καταβρόχθισε δυο κομμάτια όσο ετοίμαζε κάτι που θύμιζε καφέ, χαζεύοντας τη θέα έξω από το παράθυρο.

Οι κορυφές των λόφων χάνονταν στα μαύρα νέφελα που έφερναν την μπόρα. Δεν είχε κέφια αυτός ο Αύγουστος. Πήρε το φλυτζάνι στο καθιστικό και βάλθηκε να γυροφέρνει στο δωμάτιο. Η ίδια ανάγκη σε κάθε επιστροφή, να ξανακατακτήσει τον χώρο κι εκείνος τρυφερά να του παραδοθεί.

Στον βενετσιάνικο μπουφέ με τη δαντέλα Μπουράνο, οι φωτογραφίες του. Μωρό με ναυτικό κουστουμάκι και καπέλο, τα πρώτα γενέθλια, τα δεύτερα, το πρώτο καρναβάλι στη Βενετία -έκλαψε με μαύρο δάκρυ για να απαλλαγεί από τη στολή ντομάτα που του έραψε η Ρενάτα- η πρώτη μέρα στο σχολείο, το πρώτο ποίημα, η πρώτη στο γυμνάσιο, στο κολλέγιο, γιορτές, βραβεύσεις, διακρίσεις, ταξίδια στο εξωτερικό. Α, και η πρώτη στο πανεπιστήμιο. Αυτό το τελευταίο κι αν δεν δίχασε την οικογένεια Ρόσσι. Η επιλογή του να ακολουθήσει σπουδές στο τμήμα Γεωλογίας της σχολής Φυσικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Σαπιέντσα, έφερε τη Ρενάτα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Εκείνη τον ήθελε έναν διαπρεπή οικονομολόγο. Εκείνος πάλι όχι. Η συμμαχία με τον πατέρα του έκρινε τη μάχη.

Δεν παραιτούνταν η Ρενάτα. Τρύπωνε στη ζωή του από κάθε χαραμάδα, την έκανε άνω κάτω, υποχωρούσε συντεταγμένα μετά από κάθε αναχαίτιση, για να επανέλθει δριμύτερη κι απτόητη.

Το τελευταίο που θα της χρέωνε, αν δεν τον βόλευε, ήταν το άδοξο τέλος της σχέσης του με τη Λουτσία. Μετά από ένα Σαββατοκύριακο στο πατρικό του στη Γένοβα, η Λουτσία έπαθε μετάλλαξη. Εν μία νυκτί απαρνήθηκε όλες τις ριζοσπαστικές αντιλήψεις της περί ελεύθερης συμβίωσης, μετακόμισε δίχως να τον ρωτήσει στη σοφίτα του στη Ρώμη, άλλαξε τη διακόσμηση κατά το γούστο της και γέμισε το σπίτι με περιοδικά για τον τέλειο γάμο. Ο επόμενος που μετακόμισε εν μία νυκτί ήταν ο ίδιος. Άφησε την ανακαινισμένη σοφίτα στη Λουτσία κι έπιασε ένα διαμέρισμα με θέα στον Τίβερη. Παραδόξως, η Ρενάτα δεν ξαναρώτησε για τη Λουτσία…

Κάθισε στις φτέρνες του μπροστά στο σβηστό τζάκι και σκάλισε το καλάθι με τις εφημερίδες. Οι εφημερίδες και οι πολιτικές αναλύσεις δεν έλειπαν ποτέ από το σπίτι των Ρόσσι. Ήταν όλες εφημερίδες της Γένοβα, από το περασμένο καλοκαίρι. Πως βρέθηκαν στο Καμογλί; Θα τις κουβάλησε η Φελίτσια. Η εμμονή της να μην πετάει τίποτα που δεν είχε χάσει τη χρησιμότητα του, εννοείται κατά την κρίση της πάντα, ήταν ένας ακόμη λόγος των ομηρικών καυγάδων τους με τη Ρενάτα.

Τράβηξε μια κιτρινισμένη εφημερίδα με ημερομηνία Ιουλίου 1905. Ξεθωριασμένοι οι τίτλοι. Έντονες οι θύμησες. Ένας χρόνος…

Ήταν ενθουσιασμένος. Θα συμμετείχαν με τον Έντζο στη φοιτητική ομάδα έρευνας του πανεπιστημίου. Εκπαιδευτικό ταξίδι στο ερημονήσι Palmarola. Άγρια ακρογιάλια, ουρανός και θάλασσα. Ένα ανοιχτό προϊστορικό εργαστήρι με μεγάλο επιστημονικό ενδιαφέρον. Ο Έντζο οργάνωσε την ομάδα. Έστησαν πρόχειρα καταλύματα, το μαγειρείο, το εργαστήριο. Κοιμούνταν στην ύπαιθρο, έτρωγαν ό,τι ψάρευαν σαν ξέμεναν και συνέλεγαν δείγματα από πετρώματα. Το καΐκι ερχόταν μια φορά την εβδομάδα. Έφερνε τα απαραίτητα εφόδια και τα νέα από τον έξω κόσμο. Η είδηση έφτασε σε εκείνους τέλος Ιουλίου. Έκανε αίσθηση. Δολοφονική απόπειρα κατά του σουλτάνου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας την ώρα που αποχωρούσε από το Χαμίτ τζαμί, μετά το καθιερωμένο ναμάζι της Παρασκευής της 21ης Ιουλίου. Την ευθύνη ανέλαβε η Επαναστατική Ομοσπονδία των Αρμενίων. Τα θύματα της έκρηξης του παγιδευμένου αυτοκινήτου δεκάδες, νεκροί και τραυματίες. Στους τίτλους των πρωτοσέλιδων, ο κόσμος θα μάθαινε πως ο Αβδούλ Χαμίτ δεν προσέγγισε ποτέ εκείνο το σημείο.

Ο ίδιος για έναν θάνατο που τον τάραξε. «Νεκρός ο ηγέτης της Εβραϊκής κοινότητας της Σαλονίκ, Αβραάμ Μπόχερ». Ήταν δώδεκα χρονών όταν τον είδε για τελευταία φορά. Τέλος καλοκαιριού του 1898. Παραθέριζαν στο Καμογλί. Από τις λίγες φορές που ο πατέρας του εγκατέλειψε τη Γένοβα και ήρθε να τους βρει. Μέσα στη νύχτα. Δεν άφηνε από τα μάτια του τη Ρενάτα. Την ίδια μέρα κατέρρευσε σ΄ αυτό το δωμάτιο. Προσπαθούσε να διαβάσει την αλήθεια στα μάτια των μεγάλων. Κι έτρεμε. Έτρεμε για τη ζωή της. Έμειναν όλο τον Σεπτέμβριο. Ξεκίνησε εκεί μαθήματα στο σχολείο. Ένα μεσημέρι είχαν μια επίσκεψη. Δεν θυμόταν με βεβαιότητα αν το πρότεινε ο άντρας ή αν τον ακολούθησε εκείνος. Βρέθηκαν να περπατούν οι δυο τους δίπλα στη θάλασσα. Κάθισαν στον βράχο κάτω από το μεσαιωνικό κάστρο κι έβλεπαν για ώρα σιωπηλοί το πέταγμα των γλάρων στο σύθαμπο. Ένιωθε ότι δεν έπρεπε να σπάσει εκείνη τη σιωπή. Τη σιωπή του βουβού θρήνου. Άρχισε να μιλά πρώτος ο άντρας. Του είπε σαν παραμύθι την ιστορία των προγόνων του, που οι διαδρομές τους χάνονταν χιλιάδες χρόνια πίσω. Τους βρήκε η νύχτα, κάτω από έναν ουρανό γεμάτο αστέρια. Του έδειξε τους ορατούς αστερισμούς με τα ονόματα τους. «Ο πρώτος χάρτης που διάβασε ο άνθρωπος για να περπατήσει τη γη ήταν εκείνος του ουρανού.» Ο άντρας σώπαινε πάλι. Και το παιδί μάντευε τα δάκρυα στα μάτια του…

«Έχεις ένα τηλεγράφημα», ήρθε ο Έντζο στη σκηνή τους. Τον βρήκε να καπνίζει στο στρώμα του. Απέφευγε το βλέμμα του. Τα δικά του γαλανά μάτια βουρκωμένα. Ο πατέρας του δεν ήταν καλά. Έφυγαν με το ίδιο καΐκι για τη Νάπολη κι από εκεί με το πρώτο τρένο για Γένοβα. Οι γιατροί δεν έδιναν καμία ελπίδα. Ο Στέφανο Ρόσσι έκρυβε την αρρώστια του. Άντεξε μόνο γιατί περίμενε εκείνον. Τον πρόλαβε. Κράτησε το χέρι του σφιχτά για να ξέρει πως ο γιος του είναι δίπλα του. Τον κήδεψε με μάτια στεγνά, γεμάτος θυμό για τον εαυτό του που δεν υποψιάστηκε. Που δεν είχε την ευκαιρία να παλέψει να τον κρατήσει στη ζωή. Έφυγε για τη Ρώμη την ίδια μέρα. Δεν ήθελε να επιστρέψει στο σπίτι που φώναζε την απουσία του.

Τον έφερε ο Έντζο πίσω. «Κάποιος σε χρειάζεται». Πρώτη φορά ένιωσε υπεύθυνος για κάποιον άλλον. Ίσως να ήταν εκείνη την ημέρα που ενηλικιώθηκε. Τρεις μήνες μετά κι επιστράτευσε όλο το κουράγιο του για να μπει στο δωμάτιο που έγραφε τα βιβλία του. Παιδί, τον άφηνε να παίζει κοντά του κι αργότερα να διαβάζει τα χειρόγραφά του. Άκουγε με καμάρι κι απαντούσε με υπομονή στις σκληρές ερωτήσεις του νεαρού έφηβου. Η θέση του άδεια. Ο Στέφανο Ρόσσι χαμογελούσε με υπερηφάνεια δίπλα στον γιο του μέσα απ’ την ασπρόμαυρη φωτογραφία στην ασημένια κορνίζα. Σκόρπιες σελίδες πάνω στο γραφείο του από το βιβλίο που δεν πρόλαβε. Η πένα, το τσιμπούκι του, το κρυστάλλινο ποτήρι για το τελευταίο ποτό της χαλάρωσης. Η Ρενάτα δεν είχε αγγίξει τίποτα…

Σαν να τον έσπρωξε μια άγνωστη δύναμη, τράβηξε το πρώτο συρτάρι. Ένα γράμμα για εκείνον, όταν ένιωσε το τέλος να πλησιάζει. Λέξεις αχνογραμμένες εκεί που τον καθήλωνε ο πόνος. «Αγόρι μου… ήθελα να σου πω πολλά αλλά βρίσκω μόνο ένα…εσύ…είμαι ευγνώμων στη ζωή γιατί μου έφερε εσένα… ένα ταξίδι η ζωή ταξίδεψε το με πάθος και θα βρεις τον προορισμό σου… μη πικραθείς δεν θα το ήθελα…μη φοβηθείς σε προστατεύει η αγάπη του πατέρα σου…».

Έκλαψε. Μετά από πολλούς μήνες έκλαψε. Του έλειπε. Η φυσική παρουσία του. Ο τρόπος που τον πίστευε. Ο τρόπος που τον στήριζε. Σχεδόν ένιωθε το χάδι της ματιάς του. Ακόμα και τώρα…

Η Ρενάτα Ρόσσι παρατηρούσε τον γιο της δίχως εκείνος να την έχει αντιληφθεί. Είχε όμορφο γιο. Ποτέ δεν χόρταινε να τον κοιτάζει. Ψηλός, γεροδεμένος, σταράτος. Ίδιος εκείνος. Μόνο στα μάτια δεν του έμοιαζε. Τα μάτια του Μάριο ήταν μαύρα σαν έβενος, στεφανωμένα με βαριές βλεφαρίδες. Πολλές φορές ένιωσε άβολα μπροστά σε εκείνο το βλέμμα που γέμιζε τρυφεράδα όταν χαμογελούσε. Λες κι έβλεπε σε καθρέφτη τις μύχιες σκέψεις της. Ο ίδιος δεν άφηνε κανέναν να εισχωρήσει σε αυτό που πραγματικά τον πονούσε. Εκείνη μάντευε. Ο Μάριο όριζε τη ζωή στα άκρα του απόλυτου. Κι όσο η ζωή υστερούσε, έπαιζε μαζί της και την άφηνε να παίζει μαζί του. Φοβόταν για τον Μάριο…

-Γιατί με κοιτάς με αυτό το ύφος;

Την έβγαλε μαλακά από τις σκέψεις της η φωνή του.

-Α, τίποτα.

Η Ρενάτα χαμογέλασε. Βάλθηκε να μαζεύει σε έναν σωρό τις πολυκαιρισμένες εφημερίδες.

-Απορώ τι καθαρίζει αυτή η γυναίκα όλη την ώρα. Γεμίσαμε σκουπίδια.

Ο Μάριο έριξε την εφημερίδα πάνω στον σωρό.

-Δεν πέρασες καλά ή μου φαίνεται; Ρώτησε.

-Στη χάβρα της ωραιοτάτης χήρας του δευτέρου δεν παίρνεις σειρά να μιλήσεις.

Αυτό ήταν πραγματικό πρόβλημα για τη Ρενάτα αλλά μάλλον μόλις απέκτησε ένα και ο ίδιος.

-Αναρωτιέμαι, έλεγε η Ρενάτα, γιατί καλεί όλη τη γειτονιά… Η Καρίνα λέει πως έχει σοβαρούς λόγους. Ίσως φτάσουν στα αυτιά των συγγενών του μακαρίτη οι ψίθυροι για τις νυχτερινές επισκέψεις που δέχεται. Από την περιουσία του άντρα της, που μεταξύ μας είναι ατράνταχτη, διεκδικούν και οι δυο παντρεμένες κόρες του. Μικρότητες. Μια ωραία γυναίκα που παραθερίζει μόνη της τα καλοκαίρια, εύκολα γίνεται αντικείμενο κακόβουλων σχολίων. Συμφωνείς;

Ο Μάριο έγνεψε καταφατικά πίσω από το φλυτζάνι του.

-Η δεσποινίς που είναι; Ρώτησε για τη Φελίτσια.

-Συσφίγγει τις σχέσεις της με τη νεοτάτη ένοικο του τετάρτου. Αυτοπροσκλήθηκε στης νεαρής κυρίας Ρέντζι, του γνωστού μεγαλέμπορου παστών. Νομίζω ότι σύντομα θα στεφθεί βασίλισσα της σαρδέλας. Ο Ρέντζι κοντεύει τα ογδόντα. Προσωπικά δεν θα ήθελα κανέναν θρόνο ακόμα κι αν δεν μύριζε ψαρίλα. Αλλά αυτό μάλλον δεν ενοχλεί την κυρία Ρέντζι. Και γιατί άλλωστε. Εκείνη περνά τον χρόνο της στην Ιταλική Ριβιέρα και όχι μόνο. Θα τη θυμάσαι… Η ξανθιά που μας χαιρέτησε στην είσοδο.

Ο Μάριο έγνεψε αρνητικά πίσω από το φλυτζάνι του.

-Τι θα φάμε σήμερα; Ρώτησε ξερά.

-Καλά που το ανέφερες. Αυτή η γυναίκα είναι ικανή να μας αφήσει νηστικούς. Ψάρι με σάλτσα καρυδιών. Το αγαπημένο σου.

-Σε λατρεύω.

Η Ρενάτα φορτώθηκε τον χαρτοσωρό και εδέησε να μπει στην κουζίνα. Ο Μάριο ξεφύσηξε ανακουφισμένος. Πήγε και στάθηκε μπροστά στο διάπλατα ανοιχτό παράθυρο. Τα πολυώροφα σπίτια του χωριού, πολύχρωμη πινελιά σε γκρίζο φόντο. Έμπνευση των παλιών ψαράδων. Η άκρη του μίτου που θα έφερνε τον σίγουρο γυρισμό. Εκείνον πάλι τον γοήτευε το ταξίδι. Τα ασφαλή λιμάνια μπορούσαν να περιμένουν. Έτσι κι αλλιώς δεν θα πήγαιναν πουθενά…

Ρώμη, 1908

-Πρώτα το πτυχίο σου…

Ο στρατηγός Άλντο Ρόσσι έμπαινε σε μπελάδες και το ήξερε. Όταν καρφωνόταν κάτι στο μυαλό του ανιψιού του, δεν του το έβγαζες ούτε με βίντσι.

-Και θα δούμε...

Συμπλήρωσε.

Ο Διοικητής του τμήματος Ειδικών Υποθέσεων του Γραφείου Στρατιωτικών Πληροφοριών του Υπουργείου Πολέμου του Βασίλειου της Ιταλίας, έριξε τα χέρια πίσω και βάλθηκε να πηγαινοέρχεται μπροστά από το γραφείο του.

-Έπειτα είναι και το μεταπτυχιακό σου.

Κοίταξε με ελπίδα τον Μάριο.

-Εσύ δεν έλεγες ότι θα ακολουθήσεις μεταπτυχιακές σπουδές;

Ο Μάριο έψαξε τις λέξεις για να μην προσβάλει τον θείο του.

-Πήρα άριστα στη μεταπτυχιακή εργασία μου. Βραβεύτηκε κι από τους συμφοιτητές μου ως η πιο πρωτότυπη. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό του Πανεπιστημίου.

-Α! Ο στρατηγός έκοψε τα πήγαινε έλα και στάθηκε μπροστά του.

-Μπράβο! Μπράβο!

-Ιστορική Γεωλογία και Παλαιοεθνολογία.

Τον έβγαλε από τη δύσκολη θέση ο Μάριο.

-Ναι... Θυμάμαι... Αλίμονο… Αλλά τι σχέση έχει η Γεωλογία με την Εθνολογία;

-Όλα συνδέονται και αλληλεπιδρούν.

-Αλληλεπιδρούν... Μάλιστα... Και τι διαπραγματεύεται η διατριβή σου; Έτσι για να ξέρουμε κι εμείς, για την ιστορία.

-Έχει να κάνει με έναν αστερισμό, μια γεωλογική καταστροφή και μια ανίερη συμμαχία.

-Συμμαχία... Μάλιστα...

Έτριψε το πιγούνι του.

-Για κάθισε να μας πεις. Κάθισε, κάθισε.

Ενθάρρυνε τον Μάριο με μια πληθωρική κίνηση του χεριού. Ο ίδιος βολεύτηκε στην πολυθρόνα του.

-Σε ακούω. Εν περιλήψει.

Επέμενε ο στρατηγός.

-Εν περιλήψει λοιπόν… Το μοναδικό πλάσμα πάνω στη γη που δημιούργησε τον εαυτό του, είναι ο άνθρωπος. Τον έχτισε με τα δυο του χέρια, τον στήριξε στα δυο του πόδια και τον εξέλιξε σε νοήμον ον μέσα στην κοινωνική ομάδα. Ο άνθρωπος περπάτησε σε όλη τη γη και επιβίωσε γιατί μαζί του κουβαλούσε το πολύτιμο φορτίο της κοινωνικής πείρας. Την φύλαξε μετουσιωμένη σε λόγο, θρύλο, μύθο, παράδοση, θρησκεία, τέχνη, γραφή. Κάθε λαός την εμπλούτισε με τη σφραγίδα του, έπλασε την ταυτότητα του και άφησε το ίχνος του στον ιστορικό χρόνο. Στο επίμοχθο μακρύ ταξίδι του, είχε οδηγό τον έναστρο ουρανό. Σταθερός άσβεστος φάρος, το Άστρο του Βορρά στην Ουρά του Δράκου. Ο Μεγάλος Όφης που αγκαλιάζει προστατευτικά την Άρκτο θεοποιήθηκε από όλους τους αρχαίους λαούς. Στην Αίγυπτο, το ιερό φίδι που καταπίνει την ουρά του, έγινε σύμβολο βασιλικής εξουσίας και θεϊκής σοφίας.

Η Αίγυπτος δεν ικέτευε για λίγες σταγόνες βροχής που θα πότιζαν τη γη της. Φρόντιζε ο θεός Νείλος για αυτό. Εκεί στις όχθες του, φύτρωνε το χρυσάφι της Αιγύπτου. Ο Πάπυρος. Η επεξεργασία του κρατούνταν επτασφράγιστο μυστικό πίσω από τα τείχη των Φαραωνικών ανακτόρων και το εμπόριο του μια προστατευμένη διαδικασία. Πάνω στο βασιλικό μονοπώλιο του Pa pu ro, η Αίγυπτος θα είναι η πρώτη Μεσογειακή χώρα που θα οργανωθεί κοινωνικά στη βάση της μονοπώλησης του πλούτου από τον πιο ισχυρό. «Στη γη μου το χρυσάφι είναι περισσότερο από την άμμο της», συνήθιζαν να υπενθυμίζουν στους άλλους ηγεμόνες της Μεσογείου, οι Φαραώ της Αιγύπτου.

Δίπλα στον Φαραώ Σι Ρα, γιγαντώθηκε η κάστα των θρησκευτικών ιερατείων, ο «Οίκος της Ζωής», που πολύ συχνά μετατρέπετο σε «Οίκο Θανάτου» για τους ανεπιθύμητους «Γιούς του Θεού Ήλιου». Οι διαμάχες των θεοτήτων του αιγυπτιακού Πανθέου, δεν είναι παρά η αντανάκλαση των λυσσαλέων ανταγωνισμών των Αιγυπτιακών ιερατείων για τον έλεγχο του εμπορίου. Αν ανατρέξουμε στις Ομηρικές πηγές, αλιεύουμε κάτι πολύ ενδιαφέρον και χρήσιμο στη σκέψη. Ο Οδυσσέας πριν αποκαλύψει την πραγματική του ταυτότητα στον Εύμαιο, συστήνεται, και μάλιστα υπερηφανευόμενος, ως πειρατής στην υπηρεσία του βασιλείου της Αιγύπτου. Μια καθόλα αξιοσέβαστη προσωπικότητα. Σε εκείνη τη μακρινή εποχή οι θαλάσσιοι δρόμοι έκρυβαν πολλούς κινδύνους. Το εμπόριο διατελούσε ως μια αποστολή που μόνο στα χέρια ειδημόνων είχε πιθανότητες να ολοκληρωθεί με επιτυχία. Και τις εμπορικές αποστολές μόνο οι βασιλικοί οίκοι τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσουν.

Άλλα καράβια έφερναν το χρυσάφι της Αιγύπτου στα μεγάλα εμπορικά κέντρα του τότε κόσμου. Της Βίβλου και της Τύρου. Τα «υπερήχον εις το εμπόριο» υπερπόντια καράβια των υιών της Χαναάν. Των Φοινίκων. Όλη η Μεσόγειος αναγνώριζε τα «καράβια της Θαρσείς» με τα «φοινίς» πανιά που ταξίδευαν ως την ομώνυμη πόλη στις νότιες ακτές της Ιβηρικής. Φτιαγμένα από ξύλο ασάπιστο, κέδρο από τα βουνά της Μεσοποταμίας, για να αντέχουν στα μεγάλα ταξίδια και φλάμπουρα από πορφύρα, έμβλημα της κυριαρχίας τους στη θάλασσα. Το όνομα Χαναναίος ταυτίστηκε με την έννοια έμπορος, που σήμαινε τον πειρατή. Αυτόν που αποπειράται, τολμά, επιδιώκει. Έναν πολεμιστή.

Η Εβραϊκή μυθολογία είναι αποκαλυπτική. Ο Θεός εν μέσω ενός σκηνικού τρόμου εκφωνεί τη Διαθήκη του στον Αβραάμ. «Τω σπέρματι σου δώσω την γην ταύτην από του ποταμού Αιγύπτου εώς του ποταμού Ευφράτου». Περιγράφει την εύφορη ημισέληνο. Την περιοχή που εκτείνεται από τον Περσικό Κόλπο, τη Μεσοποταμία, τη Χαναάν και φτάνει μέχρι το Δέλτα του Νείλου. Είναι η γη του Τίγρη και του Ευφράτη και του ορμητικού Ιορδάνη ποταμού. Η γη της Επαγγελίας. Ποιος ακατανόητος λόγος ωθεί τον Αβραάμ να εγκαταλείψει την εύφορη γη των ποταμών που δεν στερεύουν ποτέ και να οδηγήσει τα κοπάδια του στα εχθρικά εδάφη της Αιγύπτου;

Η παραφωνία δεν περνά απαρατήρητη. Ούτε και οι επόμενες. Η γυναίκα του, η πανέμορφη Σάρα, θα γίνει σύζυγος του Φαραώ. «Τον δε Αβραάμ μεταχηρήσθησαν καλώς δι΄ αυτήν, δώρισε δε ο Φαραώ εις αυτόν χρήματα πολλά και ήτο πλούσιος σφόδρα εις κτήνη, εις αργύριον και εις χρυσίον».

Ένα άλλο Βιβλικό πρόσωπο φτάνει στο υψηλότερο αξίωμα της Αιγυπτιακής ιεραρχίας. Ο Ιωσήφ ο Πάγκαλος. Ο ίδιος ο Φαραώ τον χρίζει άρχοντα και από το χέρι του θα παραλάβει το σφραγιδοφόρο δαχτυλίδι. Δεν σταματά εκεί. Τον ανεβάζει σε τιμητικό άρμα και του δείχνει την επικράτεια του. «Εγώ είμαι ο Φαραώ αλλά χωρίς τη δική σου έγκριση κανένας δεν θα μπορεί να σηκώσει το χέρι του ή το πόδι του σε όλη τη γη της Αιγύπτου.» Του παραδίδει τα σύμβολα της εξουσίας. Να υποψιαστούμε μια ακολουθία μεταξύ ομόφυλων Φαραώ; Διαδοχή του πατέρα από τον γιό;

Ο Μωυσής τραβά ιδιαίτερα την προσοχή. Το όνομα του σημαίνει «ο σωσμένος από το νερό». Θα μεγαλώσει σαν πρίγκιπας στο παλάτι του Φαραώ και ο μύθος τον θέλει να είναι αυτός που θα οδηγήσει τους Γιούς του Ισραήλ στη Γη της Επαγγελίας, που δεν είναι άλλη από τη γη της Χαναάν. Ποιος είναι ο Μωυσής;

Το 1820 στο Λούξορ της Αιγύπτου ανακαλύφθηκε ένας αρχαίος πάπυρος, ο αποκαλούμενος Κανόνας του Τορίνο. Κατά τη διαδικασία της αποκατάστασης του, αποκαλύφθηκε πιο ενδιαφέρουσα η πίσω πλευρά του. Ο άγνωστος συγγραφέας, δίπλα στα ονόματα κάποιων Φαραώ σημειώνει την ένδειξη «ξένος». Ποιοι είναι οι Ξένοι Φαραώ; Πως κατέκτησαν την κραταιή Αίγυπτο; Το βέβαιο είναι πως δεν είναι ένας ποιμενικός λαός που έφτασε εκεί για να βοσκήσει τα κοπάδια του. Εξήγηση μπορούμε να δώσουμε μόνο αν συνδυάσουμε δυο συνθήκες. Η Αίγυπτος βρέθηκε αποδυναμωμένη από τις έριδες των Ιερατείων και οι εισβολείς ήταν ένας εμπειροπόλεμος λαός που διέθετε το υπερόπλο της εποχής. Τη ναυτική ισχύ. Είναι οι έμποροι πειρατές

Reviews for Ο Τέταρτος Κύκλος

[Μαρία Τσινοπουλου · Rating: 4 out of 5 stars]

Κάλο για την αγορά προϊόντων της εταιρείας μας με την