Metaforoj Senapostrofaj

By Mao Zifu

poemaro en esperanto
de
mao zifu
dua, ampleksigita eldono
2015.05

• Language: Esperanto
• Publisher: Mao Zifu
• Release date: Jun 11, 2015
• ISBN: 9781311269065

Mao Zifu

Mao Zifu, Anteo esperantisto http://eo.wikipedia.org/wiki/Mao_Zifu

Book preview

mao zifu

metaforoj senapostrofaj

poemaro en esperanto

verkis / aranĝis

mao zifu

dua, ampleksigita eldono

2015.05

____________________________________

Copyright 2015 Mao Zifu

Published by Mao Zifu at Smashwords

Smashwords Edition License Notes

Tiu ĉi e-libro rajtas esti kopiita nur al la komputilo kaj/aŭ librolegilo de la aĉetinto. Transdoni la libron al aliaj estas kontraŭleĝe kaj malhoneste al la aŭtoro kaj/aŭ tradukinto kaj/aŭ aliaj kunlaborintoj, kiuj tiel ne estas rekompencataj pro sia krea laboro.

ISBN: 9781311269065 (elektronika libro)

dediĉo kaj danko

al ĉiuj, kiuj amas aŭ malamas poezion kaj poetojn.

2015-5-19

Table of Contents

titolo de la libro

kopirajto

dediĉo kaj danko

poemaro

metaforoj senapostrofaj

blanko kaj nigro

sur la terglobo, tiuj antipodoj

ne povas samtempe kundividi

la lumon de la ronda luno.

budho kaj dio kunas en la koro

de la ovo, aprezante koloran militon.

sangon soifi aŭ ruĝumi lipojn

fariĝas ĉiutaga amuzaĵo.

la nigra parto prisondas murdistojn

en sia ombro sub la suno brila,

tenante torĉon kaj pistolon.

sed la blanka siajn okulojn blindigas

kaj prenas tagon por nokto,

timante ke la muro ne kapablus

rezisti al la buŝo kaj oreloj de surdamutuloj.

en la du polusoj estas froste same.

aŭtante katan monujon,

tuneli la diametron volas ratoj,

kiuj ne konscias ke la tubo liganta inferon

kaj paradizon faras nivelon egala.

migrado de arboj estas sinmortigo.

do inertaj birdoj flugas en siaj okuloj

kaj ĉiam atendas kokidojn naskiĝi

el la centro de la tero -

granda eksplodo novan kosmon rezultigu.

2015.03.27

aspiro al stepo

geagloj faras akrobataĵon

super la verdo ĵuse vekiĝinta,

fendante tempon kaj koloron.

la ludo memorigas al mi scenon

pri milito en la nigra tendo.

pluvo okazos post ŝvito kaj tondroj.

la sagaj langoj luktas unu kontraŭ la alia.

flagroj ekbruligas kafon kaj viskion.

ĉevalo flugas ĉe rivero,

portante fingrojn kaj pafilon.

devio. ekipaĵoj falas en la akvon.

fulmoj kirlas larmojn kun zefiro.

tio estas marto juna.

ebriaj herboj ne sin sentas jam vunditaj.

sango kaj lakto miksiĝas en abismon,

kie ne povas alveni

birdoj kun flugiloj plumaj,

krom okuloj de agloj.

papilioj flaras sukojn.

kia gluo, kiu ĉenas paron da spiritoj!

tempo pli vastas ol la stepo.

semoj destinaj radikas en graso.

ŝafoj petolas inter fluantaj sezonoj,

aŭskultante kaj eligas ŝrikojn de la agloj.

la stepo pli vastas ol tempo.

2015.03.28

la vilaĝo

tie mi vivis dek sep jarojn,

akompanate de la kerosena lampo,

kiu prilumis miajn infanecon

kaj parton de juneco planta.

tiuj montetoj, kampoj, lagoj kaj rivero

vivis en miaj vejnoj kaj mi

sur ili ploris, ridis kaj laboris.

tiuj tagoj ne estis antikvaj.

kiam mi foriris de la loko,

tiam estis jam mil naŭcent deka jaro.

tiam mi aĝis dek sep jarojn.

tiam mi sciis parkere la pensojn,

kiuj kreis paradizon,

ni tamen ankoraŭ ĝuis nudajn piedojn en neĝo.

malsato, malvarmo kaj en korpo kaj en la spirito.

ni produktis rizon, tritikon, kotonon...

la tero estas fekunda

sed la rikolto iris savi lupojn maldankemajn.

sen sufiĉe da graso sur la ostoj,

decis ofte sonĝi karnon kaj viandon.

ekster sonĝoj mi ne sciis kiel fari homojn.

tagnokte kreskis porkoj, hundoj, kokoj...

ili prosperis, manĝante kiel ni sed saĝe pli ol ni.

ĉar ili kredis egalecon de la homoj kaj la bestoj.

2015.03.28

sunfloro

semo fuĝis el la sako povra,

eskapis de okuloj de gekokoj,

de flaro de ratoj, de frosto de neĝo...

printempe ŝoso kreskis el la fendo ĉe mureto

ĉirkaŭ legomĝardeno pli granda ol polmo.

ĝi eskapis de fingroj kaj ŝpato

de sarkinto ne blinda,

de dentoj de porkoj kaj de bovo...

laŭ la sunluma fosto tra folioj arbaj

grimpis ĝi sur la nanan mureton

kaj superis tiun kaj ĉiujn legomojn.

sunfloro, florsuno - fosilio de la lumo.

la suno avataris en la korton de povrulo.

varmo ridetas tradiurne.

abelujo aŭ buŝoj de fonto?

pentraĵo de infanoj priskribis fajrerojn.

suferoj kaj danĝeroj brulis.

jadaj grajnoj estis inkrustitaj

en pufa vizaĝo, la vetero-atakita.

la peza rikolto igis ĝin la kapon klini.

la spino restis rekta, sed fragila.

ekblovo de aŭtuna vento

ĝin faligis. feliĉege en la sinon de la maljunulo.

la semoj ŝveligis lian antaŭtukon.

espero kiel steloj satigos la vintron.

2015.03.29

mortis maljunulino

mortis maljunulino ne tro altaĝa.

somere. sur la rizkampo.

ŝi ne sentis froston. nek malsaton.

sub la fajra suno ŝi surhavis

veston kun dikaj flikaĵoj.

ŝi mortis kun fasko da nutro en mano,

kolektante spikojn delasitajn de siaj gefiloj.

malsato post la morto jam ne

eblos pro la kolektado.

nek soifo. larmoj de la

gefiloj donis al ŝi ankaŭ trinkon.

ĝoja plorado emociis

la lunon. pluveroj ekfalis