Reis van de Ziel

By Evi Parker

Jade heeft een zeldzaam talent; via de leylijnen, die over de hele wereld lopen, kan ze overal naartoe reizen. Ook naar de wereld tussen werelden; limbo. De zielen die daar verblijven, wachten tot ze verder kunnen gaan naar hun volgende leven. Haar hart dreigt te breken als ze daar haar zielsverwant ontmoet. Want als hij dood is, zal ze in haar leven nooit de kans krijgen om met hem samen te zijn. Maar is hij wel dood? Of is hier magie in het spel?

• Language: Nederlands
• Publisher: Evi Parker
• Release date: Aug 21, 2014
• ISBN: 9781311762146

Evi Parker

Evi Parker woont in een klein dorp in Friesland. Ze is een vrouw met een overactieve fantasie, een doorsnee computer en een blinde vastberadenheid om dromen op (digitaal) papier te zetten. Ze is geen achttien meer, maar ze hoeft voorlopig ook nog niet naar het bejaardentehuis. Evi houdt van alle dieren, behalve de agressieve steekmuggen die haar in de zomer klieren als ze een briljante passage probeert te schrijven. (Die steekmuggen zijn dan ook de oorzaak dat ze nog niet die ene passage heeft geschreven waardoor de hele wereld haar naam kent.) Aan haar vrienden zal het in ieder geval niet liggen, want die zijn goud waard, wat ze heeft ontdekt bij het uitkomen van haar eerste novelle Handelswaar. Dank, en veel liefs, Evi.

Book preview

Limbo was nooit twee keer hetzelfde. Het was altijd een weerspiegeling van de zielen die er het laatst waren geweest of er op dat moment waren. En er waren geen twee zielen gelijk aan elkaar.

Het was een wonderlijke wereld en ik genoot ervan om er doorheen te wandelen. Soms was het een oase van stilte. Groen en sereen met eindeloze waterpartijen. En soms was het vol met hoge bomen en dierengeluiden.

Soms was het ook een dor landschap, volledig gespeend van leven of een vulkaanlandschap met helse hitte. Maar dat duurde nooit lang. Dergelijke zielen waren vaak snel verdwenen.

Ik had hier orkanen en stormen gezien, zeeën en bergmeren. Groene bossen en koude ijsvlakten. Maar ik had nog nooit iets als dit gezien.

Op het eerste gezicht leek het een evenwichtig landschap. Alle elementen waren er: bossen, meren en velden met bloemen. Er waren verschillende gebouwen en woonhuizen, en in de bomen hoorde ik de vogels zingen. Het was een landschap van een evenwichtige ziel die een vol leven had geleid.

Maar bij alles wat ik zag, miste ik iets. De bloemen zagen eruit alsof de kleuren er waren afgespoeld door een regenbui. De struiken droegen geen vruchten en de gebouwen misten hun fundering. Sommige leken te zweven boven de aarde in plaats van stevig op de grond verankerd te staan. De vogels zongen wel, maar misten de melodie. Het landschap had alles, maar miste net dat beetje extra om het echt mooi te maken.

‘Hallo.’

Verrast draaide ik me om naar de stem. De zielen die hier verbleven zochten maar zelden contact. Vaak vergaten ze al snel wie ze waren geweest in hun vorige leven. Het was beter zo, want hoe sneller ze los waren van hun oude leven, hoe sneller ze verder konden gaan met hun nieuwe.

‘Hallo,’ zei ik tegen de man die op een afstandje naar me stond te kijken. Ik glimlachte vriendelijk.

Hij zag er nog jong uit. Niet veel ouder dan mijzelf met mijn vijfentwintig jaar. Zijn donkere krullen waren net kort genoeg om niet voor zijn blauwe ogen te hangen. Een aantrekkelijke man, in de bloei van zijn leven. En nu al dood. Wat een verspilling.

Terughoudend kwam hij een beetje dichter naar me toe. ‘Kom je hier wel vaker?’

Ik trok een wenkbrauw op en voelde mijn mondhoeken trekken.

Blozend keek hij van me weg. ‘Het spijt me. Dat klonk niet hoe ik het bedoelde. Ik vroeg me alleen af of je misschien wist waar we zijn.’ Hij keek me weer aan. ‘Ik weet namelijk niet…’ Zijn stem stierf weg.

Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik woon hier niet, als je dat bedoelt.’

‘Ben je op doorreis?’

Ik bewoog mijn hoofd een enkele keer op en neer. ‘Zo zou je het kunnen noemen. Net als jij.’

Hij fronste. ‘Misschien. Ik weet het eerlijk gezegd niet. Ik weet niet eens waar hier is.’

Ik knikte begripvol. Niet alle zielen wisten dat ze dood waren. Soms hadden ze een beetje tijd nodig om tot het besef te komen. ‘Alle zielen die hier komen zijn op doorreis,’ legde ik uit.

Zijn hoofd kantelde opzij. ‘Op doorreis waar naartoe?’

‘Je volgende leven.’

Hij staarde me aan. ‘Probeer je me te vertellen dat je denkt dat ik dood ben?’

Ik knikte meelevend. ‘Het spijt me.’

De man trok zijn gezicht in een bedachtzame frons. ‘Betekent het dat jij ook dood bent?’

Ik schudde mijn hoofd en glimlachte. ‘Nee, ik ben niet dood.’

‘Ben je een engel dan?’

Mijn glimlach verbreedde zich. Het was de eerste keer dat iemand me een engel noemde. ‘Nee, ik ben ook geen engel.’

‘Hoe kun je dan hier zijn, als je dood moet zijn om hier te komen?’

‘Door magie. Ik ben een wicca met affiniteit voor reizen.’ Ik kon het hem veilig vertellen. Geen enkele ziel onthield de dingen die hij zag of meemaakte in limbo. Zodra hij herboren was zou hij alles van zijn voorgaande levens vergeten zijn.

Hij keek me vragend aan. ‘Reizen?’

‘Ik reis via de leylijnen. Deze