DIT is laat op ’n Donderdag toe die foon lui. “Anonymous” flits dit op die foon. Daardie soort oproep wat nie die nommer van die beller wys nie. Dit lyk darem net te agterdogtig om op te tel; die foon bly lê eenkant en lui.
Maar enkele sekondes nadat die foon ophou lui het, rinkel hy weer. Mens moet seker maar antwoord.
Die stem aan die ander kant van die lyn is driftig.
“Ek hoor jy soek my.”
Wie praat?
Haar stem is skerp.
“Dis Cézanne.”
