IN MY kultuur word jou waarde gemeet aan hoe groot jou trop beeste is. Maar op my dorpie is trou selfs belangriker as beeste.
By ons organiseer vroue altyd alle seremonies. Maar my ma word nie na sulke samekomste genooi nie, want sy het nooit getrou nie. Die paar kere wat sy wel genooi is, is sy belet om deel te neem.
Sy het haar dus eenkant gehou.
Die vroue het mý wel bewonder. Nie omdat ek getroud was nie, maar omdat ek as die beste danser hier hul dogters se dansvernuf kon verbeter. Dans is ’n belangrike deel van my tradisie, en ook ’n manier om te weet of ’n meisie puberteit bereik het.
My swart dansrompie is so agt vingers bo my knieë en met helder kralewerk versier. ’n Dans begin altyd met net een meisie wat sing, gevolg deur die hele groep. Net meisiestemme, geen tromme nie. Ek swaai my heupe heen en weer, lig my hande bo my kop en stamp liggies met my voete. Dan sak my arms, en weer praat my voete. Oor en oor en al vinniger. Wanneer die sang en dans sy spits bereik, skiet die krale los van
