WEGGERUK VOOR ONS KON TROU
DIE Oos-Vrystaatse vlaktes met sy laslappieswerk van landerye, plaasdamme en windpompe strek sag op die oog aan weerskante van die grondpad. Dan is daar ’n afdraaipad, en ’n klein wit motor by ’n plaashek.
Nog voor ons die jong blonde vrou kan groet, vang ’n spatsel kleur teen die klipmuurtjie van die hek die oog: ’n bossie geel blomme wat stilweg getuig van die moord op Brendin Horner. Selfs die wind waai koud en weemoedig asof dit die wrede verlies van ’n jong lewe betreur.
Ja, bevestig Lenize Taljaard (24) nadat sy die plaashek na De Rots, een van die plase van die Bloukruinboerdery in die Paul Roux-distrik, oopgemaak het. Dit is hier waar sy op die oggend van 2 Oktober Brendin se pet op die stukkie gras voor die muur gesien het ná ’n nag van angs omdat hy nie huis toe gekom het nie.
n Mes het bo-op die pet gelê. “Dit was nie Brendin se mes nie,” sê sy. Min woorde oor iets waaroor daar al sedertdien baie in die nuusmedia geskryf is.
Hier van die hek kan jy ook die plek sien waar Brendin deur sy moordenaars agtergelaat is – die paal waaraan die jong plaasvoorman se lyk vasgebind is nadat hulle hom wreed vermoor het. Maar Lenize het dit nie daardie oggend gesien nie, dalk weens haar angs oor wat die pet dan sou beteken.
Ek wou myself eers laat glo dalk is dit nie sy pet nie; al die werknemers het sulke pette gekry. Maar diep binne my het ek geweet
