Het Huis Van De Weduwe

By Serena Sinclair

Als Iolanthe "Io" Cresswell trouwt met de rijke weduwnaar Cassian Graves, verwacht ze nooit de geest van zijn overleden vrouw te erven. Maar vanaf het moment dat ze Lachlan House binnenstapt - een griezelig, vervallen landhuis op de kliffen - voelt er iets vreemds aan.

Cassian houdt vol dat Eleanor door zelfmoord om het leven is gekomen, maar de mensen fluisteren een ander verhaal. Vreemde geluiden maken Io 's nachts wakker. Gesloten deuren gaan vanzelf open. En dan zijn er nog de handgeschreven notities in Eleanors schrift, die verschijnen in Io's bezittingen en haar waarschuwen te vertrekken nu het nog kan.

Terwijl Io in het verleden graaft, ontdekt ze angstaanjagende geheimen over Eleanor, over Cassian en over het huis zelf. Maar hoe dieper ze zoekt, hoe meer ze zich afvraagt: was Eleanor echt Cassians eerste vrouw? Of volgt Io een patroon waaraan ze nooit mocht ontsnappen?

Want om sommige vrouwen wordt gerouwd. Anderen worden vervangen.

En sommige... gaan nooit weg.

• Language: Nederlands
• Publisher: Serena Sinclair
• Release date: Jun 14, 2025
• ISBN: 9798231228874

Book preview

1

De rit naar Lachlan House was een langzame, sluipende reis langs de kronkelige klifweg geweest - een kronkelig pad dat de grens leek te markeren tussen de wereld van het gewone en een die werd geregeerd door geheimen die door de lucht fluisterden. Iolanthe Io Cresswell drukte haar voorhoofd tegen het koele, beslagen raam, haar adem vermengde zich met de kilte van het glas terwijl ze naar de onheilspellende wolken in de verte keek. Elke gekartelde bliksemflits verlichtte het uitgestrekte gotische landgoed eronder, de oude stenen muren geëtst met de onuitwisbare sporen van tijd en verdriet. Het was een huis waar iedereen in de stad over fluisterde, een plek waar de treurige schreeuw van de zee spookachtig samensmolt met de echo van vergeten stemmen, waardoor een symfonie van wanhoop ontstond die in de lucht bleef hangen.

Toen Cassian Graves haar voor het eerst van haar voeten had geveegd, voelde de belofte van romantiek en ontsnapping bedwelmend, als een bedwelmend drankje dat haar beoordelingsvermogen vertroebelde. Maar nu, toen ze uit de auto stapte en haar voeten de oprit met grind raakten, staarde ze naar Lachlan House met een groeiend gevoel van angst, een onverklaarbare kou die over haar huid kroop. Het imposante silhouet van het landhuis doemde op tegen de onstuimige hemel, de verduisterde ramen leken op waakzame ogen, waardoor het duidelijk werd dat dit geen gewoon huis was. Het was een overblijfsel van tragedie en mysterie - een erfstuk van geheimen die te zwaar waren om te dragen, doordrenkt met het soort geschiedenis dat een mens in zijn geheel zou kunnen verzwelgen.

Binnen was de lucht dik van stof en herinneringen, elke inademing een herinnering aan de levens die ooit deze kamers hadden gevuld. De grote foyer, alleen verlicht door het wankelende licht van een antieke kroonluchter die zachtjes wiegde in de tocht, weerklonk met het zachte getik van haar voetstappen op de krakende vloerplanken, elk geluid versterkt in de stilte. Terwijl Io de aanblik in zich opnam, werden haar gedachten onderbroken door het geruis van de wind die door de spleten in de oude stenen muren gleed, een geluid dat fluisteringen uit het verleden leek mee te dragen. Er was een onderliggend gevoel van bekeken worden - een gevoel dat zich aan haar vastklampte als een schaduw, een gevoel dat, hoezeer ze zichzelf ook probeerde te overtuigen van het tegendeel, ze niet alleen was in dit huis vol geheimen.

Cassian begroette haar met een vriendelijke glimlach onderaan de grote trap, zijn aanwezigheid dwingend maar uitnodigend. Zijn zilveren haar omlijstte een gezicht getekend door wijsheid en zijn waardige houding gaf hem een air van tijdloze autoriteit die leek te resoneren met de essentie van het herenhuis. Welkom thuis, Io, zei hij, zijn stem laag en galmend, bijna alsof het deel uitmaakte van het eigen geroezemoes van het huis, naadloos verweven in het weefsel van de stilte die hen omhulde. Zijn ogen, diep en onrustig blauw, verzachtten toen ze de hare ontmoetten, maar onder die warmte lag iets anders - een onuitgesproken verdriet, misschien een vleugje schuldgevoel dat bleef hangen als een geest.

Thuis, herhaalde Io zachtjes, het woord proefde onbekend op haar tong terwijl ze zich verder liet leiden in de labyrintische gangen van het landhuis. Haar hart bonsde van onzekerheid, elke slag weerspiegelde de ongerustheid die in haar hoofd rondwervelde. Elk gepolijst oppervlak, elk sierlijk detail, leek zorgvuldig gerangschikt om een verhaal te vertellen - een verhaal dat ze nog maar net begon te begrijpen, als een vergeten droom op het randje van herinnering. Aan de muren hingen portretten van strenge voorouders, hun ogen leken elke beweging van haar te volgen, alsof ze stilletjes beoordeelden of ze het waard was om deze gewijde grond te bewonen en het gewicht van hun erfenis te dragen.

In de salon, bij een grote open haard waarvan de sintels gloeiden met een spookachtige warmte en flikkerende schaduwen wierpen die langs de muren dansten, pauzeerde Cassian, het moment zwaar van onuitgesproken gedachten. Ik wil dat je je hier op je gemak voelt, verzekerde hij haar, maar zijn toon deed weinig om het onbehagen weg te nemen dat haar als een bankschroef in zijn greep hield. Eleanor geloofde in dit huis... in de kracht ervan om de erfenis van onze familie te bewaren. Zijn blik bleef hangen op een vervaagd portret van een vrouw wiens droevige ogen de zijne leken te weerspiegelen, een stil bewijs van de lasten die ze beiden droegen. Ze... ze hield van deze plek, voegde hij eraan toe, het gewicht van zijn woorden in de lucht hangend, de kamer doordrenkend met een gevoel van melancholie dat bijna tastbaar was.

Maar Io's geheugen - haar geest was al kwetsbaar door nachtenlang slaapwandelen en mysterieuze dwalingen - bedroog haar op een manier die ze niet helemaal kon begrijpen. Herinneringen aan haar eigen eenzame verleden, vol isolement en verlangen, vermengden zich met de spookverhalen die ze in elke schaduw op de loer begon te voelen. Elk kraken van het oude huis leek te echoën met gefluister van vergeten verhalen, en ze kon het verontrustende gevoel niet van zich afschudden dat ze in een web van leugens stapte, gesponnen uit halve waarheden en verdoezelde geschiedenissen. Cassian, waagde ze aarzelend, haar stem nauwelijks boven een fluistering uit, waarom zeggen de bewoners dat dit huis vervloekt is?

Cassians glimlach haperde even, een korte barst in zijn anders zo beheerste voorkomen, en zijn ogen flikkerden met een complexiteit die Io niet kon ontcijferen, alsof hij met zijn eigen demonen worstelde. Oude verhalen, zei hij afwijzend, hoewel de trilling in zijn stem een diepere angst suggereerde. Verhalen bedoeld om de nieuwsgierigen weg te houden, om hen af te schrikken die zouden kunnen verstoren wat ongestoord zou moeten blijven.

Maar terwijl Io door de schemerige gangen dwaalde nadat Cassian zich voor de avond had teruggetrokken, begonnen fluisteringen zich in haar gedachten te weven, meedogenloos en hardnekkig. In het holst van de nacht, terwijl de wind als een treurige geest door de hoeken van Huize Lachlan huilde, werd Io wakker van een zacht, aanhoudend gehuil - een geluid dat niet helemaal menselijk