Weerwolven van Waraine

By Eva Linden

'Hallo, is daar iemand?' fluisterde ze. Vlak bij haar knapte er een droge tak. Ze keek om, maar er was niemand te zien. Wie speelde er een spelletje met haar?

Op dat moment hoorde ze een krakende stem. 'Wie bij de hond slaapt, krijgt zijn vlooien,' mompelde de stem. 'En wie in het gezelschap van de Weerwolf vertoeft, moet het ontgelden.' Angstig deinsde ze achteruit.

 

Tijdens de zomervakantie van 2002 komen negen jongeren terecht in Waraine, een idyllisch dorpje aan de Franse kust. Door een speling van het lot moeten ze een week lang in hetzelfde vakantiehuis verblijven. Is het puur toeval dat ze samen in het vakantiehuis terecht zijn gekomen, of zit er meer achter? Na een spelletje 'Weerwolven van Wakkerdam' begint een ware nachtmerrie waarbij er gewonden vallen. Waart er een moordenaar rond in de bossen van Waraine? Hun zoektocht naar de dader ontaardt in een koortsachtige heksenjacht naar de Weerwolf. Steeds meer geheimen komen aan het licht en daaruit blijkt dat niemand is wie hij lijkt. Kunnen ze elkaar vertrouwen? Hun detectivespel loopt al snel uit de hand, maar de belangrijkste vraag blijft onbeantwoord: wie is de Weerwolf?

​

'Weerwolven van Waraine' (2020) is een spannende thriller/detective gebaseerd op het populaire rollenspel 'Weerwolven van Wakkerdam'. Het boek is geschikt voor alle lezers vanaf 14 jaar die van spanning en mysterie houden.

​

ISBN: 9789082750430

• Language: Nederlands
• Publisher: Schrijfgoesting
• Release date: Feb 15, 2023
• ISBN: 9798215865804

Book preview

Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande, uitdrukkelijke toestemming van de uitgever openbaar worden gemaakt of verveelvoudigd, noch door middel van druk, offset of kopie, noch in enige digitale, elektronische of andere vorm.

Voor mijn Weerwolfjes

Gabriël

Gabriël drukte nerveus zijn nagels in zijn handpalm, zo hard dat er afdrukken in zijn huid achterbleven. Er was iets ernstigs mis met de situatie waarin ze verzeild waren geraakt. Hij voelde zich ietwat ongemakkelijk, en dat kwam niet alleen door het feit dat er een onbekend meisje met een donkere zonnebril voor de deur van hun vakantiehuis stond.

Nee, Gabriël kreeg vooral de kriebels van de mysterieuze sfeer die tussen de eeuwenoude naaldbomen hing. Alsof ze geheimen met zich meedroegen die het daglicht niet mochten zien. Een waarschuwend gebonk ontstond in zijn hoofd.

Gabriëls beste vriendin veegde het zweet van haar voorhoofd en nam het woord. Ze heette Guinevère, een ouderwetse naam die recht uit een roman over ridders en jonkvrouwen leek te komen. Ze werd door iedereen Ginny genoemd, een vrolijke afkorting van haar naam die beter bij haar kleine, tengere gestalte paste.

‘Wie ben jij?’ vroeg Ginny ruw aan het onbekende meisje dat zich voor de deur van hún vakantiehuis had geïnstalleerd. Gabriël, Christopher en zijzelf hadden deze vakantie al maanden geleden geboekt.

Gabriël vermoedde dat het meisje met de gebruinde huid en de lange nagels de poetsdame was, of misschien iemand die het huisje kwam inspecteren. Maar zij konden er toch niets aan doen dat het meisje zo traag was dat ze niet op tijd klaar was? Ze wilden nú naar binnen, zodat ze hun koffers konden uitpakken en misschien nog even naar het strand konden gaan voordat het donker werd.

‘Wie ben jij?’ herhaalde Ginny. ‘En wat doe je hier?’ Hijgend zette ze haar reiskoffer neer. Ze hadden het hele eind van het station naar het vakantiehuis te voet gelopen, daarbij de zware last van hun koffers en rugzakken met zich meetorsend. Ze hadden een stukje naast het water op de zeedijk gelopen, en waren via een smal, kronkelend paadje naar de top van de klif geklommen.

Het onbekende meisje zette haar zonnebril af en rolde met haar bruine ogen. Met de punt van haar hooggehakte schoen duwde ze tegen de koffer van Ginny. Er bleven enkele natte grassprieten kleven, alsook een veeg modder. Het meisje staarde naar Ginny’s versleten, tweedehands koffer alsof het ding elk moment kon ontploffen.

Gabriël kreeg het onaangename gevoel dat hij zich vergist had. Het meisje was geen poetsdame, en ze leek al helemaal niet geflatteerd door Ginny’s onbeleefde vragen. Ginny plukte nerveus aan haar vuilblonde, loshangende haren. Haar lichtbruine ogen vielen extra op in het felle zonlicht door hun bijna gouden kleur.

Uiteindelijk richtte het meisje haar blik op Gabriël en kleedde hem zowat uit met haar ogen. Ze volgde iedere beweging die hij maakte en keek ongegeneerd naar zijn borstkas en zijn middel, die gelukkig gehuld werden in een T-shirt. Ze blies een roze kauwgombel en liet die knappen.

‘Mijn naam is Shania. Ik ben uitgenodigd door een vriend en logeer deze week in dit vakantiehuis,’ beantwoordde ze Ginny’s vraag. Ze weigerde Ginny aan te kijken en bleef haar blik op Gabriël richten. Shania’s ogen waren zwaar opgemaakt en de rest van haar gezicht had een laag oranje make-up gekregen. Haar lichaamsbouw was erg vrouwelijk, met slanke benen en rondingen waar menig vrouw jaloers op kon zijn.

Pas na een minuut of wat sloeg ze haar ogen neer en prutste ze met haar lange, roodgelakte nagels aan de riempjes van haar hoge hakken.

Gabriël keek naar Ginny, wiens mond open hing van verbijstering. Na een paar seconden besefte hij dat hij haar houding kopieerde, en klapte hij zijn kaken op elkaar. Wat moesten ze doen? Eindelijk liet Christopher van zich horen.

‘Kijk, dit is onze factuur. Er staat een routebeschrijving op en het adres klopt.’ Hij haalde een verkreukeld papiertje uit zijn zak en streek het glad. Hij duwde het ding in Gabriëls handen en die controleerde het huisnummer nogmaals. Misschien hadden ze zich vergist? Gabriël tuurde met samengeknepen ogen naar het papiertje. Nee, het adres was juist. Verder was dit ook het enige huis in deze straat, dus ze konden zich niet vergissen.

‘Mijn vríénd heeft dit huisje gehuurd,’ beet Shania Ginny toe. Ze duwde zichzelf overeind, haar handen steunden stevig op haar kingsize koffer. ‘En jíj staat op óns domein, dus maak dat je wegkomt met je twee vriendjes, mislukte Kelly Bundy!’ Boos maakte ze een wuivend handgebaar dat niets aan de verbeelding overliet.

Door die beweging viel haar handtas op de grond. Ze schrok van het gerammel. Wellicht waren haar parfum- en nagellakflesjes gebroken door de impact van de val. Haastig bukte ze zich om haar spulletjes op te rapen.

‘Waar blijft Anthony?’ mompelde Shania tegen zichzelf. Ze keek speurend door de straat en gromde. ‘Verdomme, als Anthony hier was, zou hij dat klerewijf wel eens even duidelijk maken dat ze niet welkom was op onze date.’ Shania praatte over Ginny alsof ze lucht was.

‘Waar heb je het over?’ vroeg Ginny verbaasd. ‘Dit huisje is gereserveerd voor mij, Christopher en Gabriël. We vieren het einde van de examens.’ Ze wees naar de twee jongens die aan haar zijde stonden. Christopher was een stuk groter dan Ginny, maar net zo slank. Zijn halflange, blonde haar lag netjes gekamd in de plooi. Uiterlijk zag hij er kalm uit, maar schijn kan bedriegen natuurlijk.

Gabriëls gezicht was rood aangelopen en zijn prachtige, groene ogen schoten vuur. Hij was ongeveer even groot als Christopher, maar droeg zijn donkere haar veel wanordelijker, alsof hij net uit bed kwam. Gabriël tuurde met samengeknepen ogen naar de routebeschrijving die hij in zijn hand had, alsof hij een schatkaart probeerde te ontcijferen.

Shania snoof minachtend en duwde haar zonnebril omhoog. Verder negeerde ze de anderen en tuurde in het rond.

Gabriël volgde haar blik. Tussen de bomen door zag hij de glinsterende zee, die een heel stuk lager lag dan de klif waarop zij zich bevonden.

Shania sloot haar ogen een paar seconden. ‘Ik vrees dat jullie het mis hebben,’ zei ze uiteindelijk. ‘Anthony zou nooit liegen tegen me.’ Met haar lange nagels grabbelde ze in haar handtas en haalde er een verfrommeld stuk papier uit. Ze vouwde het open, duwde het onder Gabriëls neus en snauwde: ‘Kijk dan. Het staat er zwart op wit. Uw reservatie loopt van maandag 8 juli tot maandag 15 juli 2002. Kan je soms niet lezen? Ik denk dat jullie beter jullie koffers kunnen pakken en terug naar het dorp gaan, drie musketiers.’

De woorden hadden Shania’s lippen nog niet goed verlaten of er kwamen twee jongens het bos uitgelopen. De linkse was groot en breed, de rechtse klein en mager. Ze zagen eruit als Laurel and Hardy, en Gabriël moest zijn best doen om niet in lachen uit te barsten.

Bram

De jongens liepen naar het groepje ruziënde tieners toe. Ook zij sleurden beiden een zwaar uitziende rugzak met zich mee. De kleinste van de twee heette Koen en had eveneens een klein reiskoffertje bij zich. De breedgeschouderde jongen, die luisterde naar de naam Bram, glimlachte in eerste instantie nog, maar die lach verdween als sneeuw voor de zon toen hij zag wie er voor het vakantiehuisje stond. Ook de kleine jongen kreeg een blik van herkenning achter zijn Harry Potter-brilletje.

‘Bram, is dat niet dat gestoord wijf? Shania?’ vroeg Koen aarzelend. Hij wees naar de geblondeerde vrouw die op haar hoge hakken stond te wiebelen. Ze waren nog ruim buiten gehoorafstand, maar Bram gebaarde dat hij zijn mond moest houden.

‘Hou je mond, Koen!’ Bram wilde Shania niet uitdagen of een ruzie uitlokken. Vooral niet nu de avond nog zo jong was. Bovendien had hij geen zin in het oneindige gebekvecht van Shania, zeker niet na een dag als vandaag. Hoe toevallig was het dat ze Shania in Frankrijk tegenkwamen, op meer dan vijfhonderd kilometer afstand van huis?

Sinds die ochtend was alles misgegaan. Bram en Koen hadden zich allebei overslapen, en als klap op de vuurpijl was hun reservewekker niet afgegaan. Uiteindelijk was het al na tienen toen ze eindelijk wakker werden en beseften dat ze vandaag met de jeugdbeweging op kamp zouden vertrekken.

Toen ze zich haastig aangekleed en ontbeten hadden, bleek dat de rest van de groep zonder hen vertrokken was. Ze hadden hen gewoon achtergelaten.

Zoals verwacht reageerde Koen nogal hysterisch en somde hij alle mogelijke rampscenario’s op, maar Bram nam de touwtjes in handen. Ze liepen op eigen houtje naar het station en namen de trein naar Waraine, in de hoop hun vrienden daar terug te vinden.

Bram en Koen liepen steeds dichter naar het ruziënde groepje toe. Wat was er aan de hand? Waarom stonden al die mensen voor het vakantiehuis? Uiteindelijk waren ze zo dichtbij dat Bram de aanwezigheid van Shania niet langer kon negeren.

‘Hoi, Shania,’ begroette hij haar op een zo neutraal mogelijke toon. Shania rolde met haar ogen en kneep haar handen tot vuisten. Haar lange nagels prikten venijnig in haar handpalmen.

‘Wat doe jíj hier?’ blafte ze. ‘Kom je mijn vakantie verpesten? Heb je je afstotelijke vriendje meegebracht zodat jullie me het leven zuur kunnen maken?’ Met elk woord werd haar stem hoger van woede.

‘Waar blijft Anthony? Wat heeft dit circus te betekenen?’ mompelde ze tegen zichzelf. Shania keek naar Brams gezicht met de blauwe ogen en de vriendelijke lach. Bram kon zichzelf er niet van weerhouden om terug te denken aan de tijd toen hij haar vriendje was en haar liefdevol aankeek. Hij zag dat haar blik onwillekeurig naar zijn met een grappige quote bedrukte T-shirt gleed, waarachter een gespierde borstkas verscholen zat...

‘Koen en ik waren verdwaald. We hadden geen plek om te slapen en er reden geen treinen meer naar huis,’ meldde Bram droog. Zijn kalme stem rukte Shania overduidelijk uit een dagdroom, waarschijnlijk over zijn spieren. Het duurde een paar seconden voor ze doorhad dat ze eigenlijk ruzie met hen stond te maken. Ondertussen ging Bram verder met zijn uiteenzetting over waarom Koen en hij hier waren.

‘In het dorpje kwamen we een of andere vreemde snuiter tegen die vertelde dat we in zijn vakantiehuisje konden slapen. Hij zei dat er momenteel geen gasten waren en dat...’ De klap die Shania veroorzaakte door tegen de brievenbus te schoppen, deed Bram zijn woorden inslikken.

‘Niet waar!’ schreeuwde Shania stampvoetend. ‘Je liegt! Je liegt dat je zwart ziet! Jullie zijn me gewoon gevolgd om me te pesten! Jij en dat rotjong wilden me gewoon in de gaten houden!’

Ondertussen waren er nog twee jongens en een meisje opgedoken aan het einde van de weg. De nieuwkomers naderden snel en keken verbaasd op toen ze ontdekten dat er een hele groep mensen bij hun vakantiehuisje stond.

Het nieuwe meisje viel op door haar gigantische krullenbol en haar brede lach. De jongens hadden beiden donker haar dat alle kanten op stak. Een van hen droeg een bril.

‘Wat doen jullie hier?’ vroeg het meisje vrolijk. Ze zei dat ze Helen heette en haar glimlach was tot nu toe niet van haar gezicht verdwenen. ‘Nog meer mensen die we niet kennen? Ik dacht dat ik het ergste had gehad toen ik deze twee onderweg tegenkwam, maar blijkbaar staan me nog meer verrassingen te wachten.’ Ze trok haar rugzak een beetje hoger.

‘Houden we een bijeenkomst?’ grapte een van de jongens. Hij keek de anderen aan met een twinkeling in zijn bruine ogen, die verstopt zaten achter zijn iets te grote bril. ‘Zitten we soms bij de AA?’

‘Viktor, dit is niet het moment voor grapjes,’ maande de andere jongen hem aan.

‘Ga me nu niet zeggen dat jullie dit vakantiehuis óók geboekt hebben,’ gromde Shania. De nieuwkomers keken haar vragend aan. Ze wisten natuurlijk niet wat er zich de voorbije tien minuten afgespeeld had.

‘Dit zou het begin van een grappig verhaal kunnen zijn: een groepje jongeren die per ongeluk hetzelfde vakantiehuisje op hetzelfde moment geboekt hebben,’ merkte Christopher op. ‘En die elkaar niet kunnen uitstaan,’ voegde hij er stilletjes aan toe.

‘Klopt, hém kan ik zeker niet uitstaan.’ Shania priemde met een lange, roodgelakte nagel naar Bram. Hij haalde zijn schouders op en mompelde iets dat verdacht veel klonk als ‘idem dito’.

Zeke

‘E n wie zijn jullie ?’ vroeg Shania. Zeke staarde met open mond naar haar. Zijn diepblauwe ogen priemden fel in de hare, maar Zeke had niet het gevoel dat hij het meisje kon peilen.

‘Ik...’ begon Zeke. ‘Geen idee eigenlijk. Ik ken deze twee mensen niet, maar we kwamen elkaar tegen op weg naar het vakantiehuis.’ Helen knikte instemmend, maar voordat ze zichzelf konden voorstellen, stampte Shania gefrustreerd tegen haar koffer. Die viel omver en de ritssluiting vloog open, waardoor het pad naar het vakantiehuis bezaaid werd met make-upspullen en ondergoed vol kanten frutsels.

Shania sloeg een kreet van ergernis en probeerde haar spullen zo snel mogelijk bij elkaar te graaien. Bram lachte haar uit en raapte een gevallen slipje van de grond. Shania griste het ding woedend uit zijn handen en verstopte het snel onder een topje.

De situatie met het verkeerd geboekte vakantiehuis begon uit de hand te lopen. Hoe kon de eigenaar zich zo vergist hebben? Zeke voelde aan dat hij moest ingrijpen voordat de boel ontplofte.

‘Ho!’ riep hij uit. ‘Laten we allemaal even kalmeren.’ Hij keek de groep rond en zag overal gelaatsuitdrukkingen die ergens halt hielden tussen boosheid en verbazing. ‘Het lijkt erop dat er sprake is van een misverstand. Er moet een fout gemaakt zijn bij de registratie van de boekingen en dat is niemands schuld, behalve misschien die van de eigenaar van het vakantiehuis. Of misschien staan er wel meerdere vakantiehuisjes op het terrein?’ Zeke gluurde hoopvol naar de ruimte achter Shania, maar daar bevond zich slechts één vakantiehuis.

Shania klakte afkeurend met haar tong en keek demonstratief de andere kant op. Ze durfde niet meer op haar koffer te gaan zitten en sloeg daarom haar armen over elkaar terwijl ze rechtop bleef staan. Bram mompelde iets over ‘wachten op de bus’ en Koen gniffelde.

Zeke stak zijn handen op in een sussend gebaar en probeerde iedereen tot kalmte te manen. ‘Het is niet onze schuld dat we hier met z’n...’ Hij telde snel alle gezichten. ‘Met z’n negenen zitten,’ besloot hij.

‘Ja, die jongen heeft gelijk,’ beaamde Bram. Hij schopte tegen een steentje en keek vanuit zijn ooghoek naar Shania. Zou hij misschien beseffen hoe ver ze kon gaan als ze kwaad was? Zeke knakte met zijn vingers en schraapte zijn keel.

‘Dit is gewoon een misverstand. Niemand probeert de vakantie van iemand anders te verpesten.’ Koen knikte en zei dat de eigenaar zich vast vergist had van datum. Wat kon er anders gebeurd zijn?

‘Kijk, het begint al donker te worden. We moeten snel een oplossing zien te vinden waar iedereen akkoord mee gaat. Vinden jullie het goed als we samen eten? Dan kunnen we daarna beslissen of we met z’n allen blijven.’

Iedereen stemde in met wat Zeke en Koen zeiden. Iedereen behalve Shania, die nog steeds met haar armen over elkaar geslagen stond en weigerde de anderen aan te kijken. De woede die ze uitstraalde was voelbaar. Bram deed een poging om haar uit te leggen waarom hij en Koen waren opgedoken bij ‘haar’ vakantiehuis.

‘Luister, Shania... Koen en ik vertrokken vandaag op kamp met de jeugdbeweging. We hadden ons overslapen en de groep was al vertrokken. We besloten er in ons eentje op uit te trekken, maar onze poging mislukte jammerlijk.’ Bram wreef nerveus over zijn voorhoofd. Zijn blonde piekhaar hing slap over zijn voorhoofd, vast door het zweet dat over zijn gezicht liep. Dacht hij terug aan het moment toen het tot hen doordrong dat ze hun groepsleden niet zouden vinden? Of was er iets anders aan de hand?

‘Uiteindelijk liepen we naar de zeedijk toe. Daar kwamen we iemand tegen die vroeg of we verdwaald waren. En of we misschien de nacht wilden doorbrengen in een van zijn buitenverblijven.’ Bram maakte een hoofdbeweginkje naar het vakantiehuis.

‘Ja,’ vulde Koen aan. ‘Hij zei dat het huisje deze week vrij was.’

Vanuit het niets sprong Shania op Bram af en begon hem te krabben en te slaan. ‘Je liegt,’ krijste ze uitzinnig. ‘Je wil mij gewoon dwarsbomen, jaloerse vent!’ Bram greep de polsen van Shania en duwde haar van zich af. In zijn nek stonden krassen waaruit bloed opwelde.

Koen stond toe te kijken met een krijtwit gezicht. Gelukkig wist Bram hoe hij Shania moest aanpakken en was hij sterk genoeg om haar in toom te houden. Ook de anderen deden geen poging om Bram te helpen, behalve Viktor, die een stap vooruit zette.

‘Shania, je kraamt onzin uit. Laten we kalmeren en erover praten.’ Viktors sussende toon had het effect van een rode lap op een stier.

‘Hou je mond of ik ruk je tong eruit, kabouter Kwebbel!’ brulde Shania. ‘Oh mijn god, in de zeventien jaar dat ik al op deze aardbol rondloop, ben ik nooit eerder zulke debielen tegengekomen!’ Bram liet haar geschrokken los en zwaar ademend liet Shania zich op haar rechtopstaande koffer zakken. Ze probeerde zo voorzichtig mogelijk te zijn, want ze wilde niet dat haar ondergoed een tweede keer tentoongesteld zou worden voor de buitenwereld.

‘Waar zit Anthony?’ vroeg ze zich hardop af. ‘Ik wacht ondertussen al meer dan een uur op hem. Waarom heeft hij de sleutels van het vakantiehuis niet onder een steen gelegd of zo, dan kon ik al naar binnen gaan terwijl hij onderweg is.’ Ze trok een pruillip en met haar duim en wijsvinger drukte ze hard op haar slapen.

Een eindje verderop plofte Ginny neer op een platte steen. Ze bukte zich en wroette met haar vingers in een hoge graspol, alsof ze daar een schat had gezien.

‘Hoe durft Anthony me zo voor schut te zetten?’ mompelde Shania er nog achteraan. Een schrille kreet reet Zekes trommelvliezen aan stukken en veroorzaakte een pijnscheut in zijn hoofd. Ginny schreeuwde opgewonden en zwaaide vrolijk met de sleutels van het huis.

‘Ze lagen gewoon verstopt naast de brievenbus! Nu kunnen we naar binnen!’ Ze liep naar de voordeur met de rinkelende sleutelbos in haar hand.

‘Goed zo,’ zei Zeke met een behoedzame blik op Shania. Ze waren nog steeds op hun hoede voor een woede-aanval. Zeke keek vlug weg toen hij haar gezicht zag, dat op onweer stond. ‘We zullen onze koffers naar binnen brengen.’

‘En kijken of er iets te bikken valt,’ vulde Viktor aan. ‘Alea iacta est.’ Zeke begreep de Latijnse spreuk van Viktor, maar op hem en Koen na keek iedereen verbaasd.

‘De teerling is geworpen,’ vertaalde Zeke. Alea iacta est. De teerling is geworpen. Zeke greep het handvat van zijn rugzak, zwaaide het ding over zijn schouder en liep het vakantiehuisje binnen.

Koen

‘A uw!’ Shania slaakte een kreet van pijn toen Koen met de voorkant van zijn reiskoffer tegen haar onderbenen stootte. Koen deed zijn best om het loodzware ding op te tillen, maar zijn armen trilden te erg. Niet alleen door de inspanning, maar ook door zijn angst voor Shania. Het meisje wreef verontwaardigd over de pijnlijke plek terwijl ze overeind probeerde te blijven op haar naaldhakken.

‘Kijk uit je doppen, sukkel! Jij bent al net zo’n idioot als Bram.’ Shania zwaaide woedend met haar vuist. Toen Koen niet reageerde, kneep ze haar ogen tot spleetjes en tuitte haar lippen. Koen zag de bui hangen en begon zich haastig te verontschuldigen.

‘Het spijt me, je hebt gelijk.’ Koen duwde zijn brilletje hoger op zijn neus. Dankzij de brokjes informatie die hij van Bram gekregen had, wist hij dat er slechts een klein vonkje nodig was om Shania tot ontploffing te brengen. Dat was een scenario dat hij wilde voorkomen, maar Shania wist niet van ophouden.

‘Ik