De Azgal Trilogie: De Apocalyps Riders

By Martine Pauwels

Deze boxset bevat de eerste drie delen van de serie De Apocalyps Riders.

 

Deel 1: De vloek van Azgal

 

Antwerpen, april 2014
Een residentieel woonblok wordt gedomineerd door een advocaat met godsdienstwaanzin. Zijn dochter Sandy kijkt met angst uit naar haar achttiende verjaardag. Zal ze die wel overleven? Sinds haar vader weet dat ze contact heeft met haar wulpse buurmeisje Nicole, treedt hij nog strenger op en schuwt hierbij geen fysiek geweld.
De zaak escaleert helemaal als er onder haar een langharige jongeman met een motor komt wonen. Meteen is ze onder de indruk van de mysterieuze Brad en zijn entourage.
Zonder het zelf te beseffen, is Sandy de spil in een groter geheel. Haar keuzes kunnen verstrekkende gevolgen hebben.

 

Deel 2: Levend vuur

 

Antwerpen, mei 2014
Wanneer de elfjarige Tim in het ziekenhuis belandt, wordt zijn moeder Samantha ongewenst geconfronteerd met delen van haar verleden die ze angstvallig wil vergeten.
Samantha kan niet langer de waarheid, die haar stilaan tot wanhoop drijft, blijven ontkennen. Ze moet inzien dat haar zoon geen gewoon kind is en dat ze hem hierdoor nooit alleen zal kunnen opvoeden.
Ten einde raad doet ze beroep op de mensen die ze de rug had gekeerd. Tim is laaiend enthousiast als hij zijn oom Bart en zijn dooppeter Damien ontmoet. Bij Samantha slaat de twijfel echter toe. Heeft ze wel de juiste keuzes gemaakt?

 

Deel 3: De laatste poortwachter

 

Antwerpen, 2017
Apocalyptisch onheil hangt in de lucht.
Bij het begin van het nieuwe schooljaar neemt Tim het op voor zijn gepeste klasgenoot Dorian. De interventie van de tienermagiër loopt onverwachts uit op een groot drama.
Wanneer in het labo zeven sarcofagen arriveren, wordt het voor Damien duidelijk dat een verslagen geachte demon klaar is voor zijn laatste krachtmeting. Het voortbestaan van de wereld staat op het spel.
Zal hij met de hulp van enkele onervaren tieners deze oude vijand het hoofd kunnen bieden?

• Language: Nederlands
• Publisher: M.G. Crow
• Release date: Jul 13, 2023
• ISBN: 9798223609414

Book preview

Deel 1

De vloek van Azgal

1

Vrijdag 4 april 2014

Twee meisjes slenterden met hun rugzakken op de rug over het voetpad. Ze waren op weg naar school, waar hun vriendschap geheim moest blijven.

De wulpse Nicole, die liefst Nicky genoemd werd, was een hippe meid. Haar leven van feestjes en uitgaan had twee jaar eerder zijn tol geëist. Ze moest haar jaar overdoen. Hierdoor werd ze klasgenote van Sandy, die het onderwerp van uitsluiting en pesterijen was.

Diep vanbinnen schaamde Nicole zich ervoor dat ze meedeed, zeker nu ze Sandy beter had leren kennen. Haar angst om zelf uitgesloten te worden stond haar in de weg om tegen de pesterijen op te treden.

De meisjes hun aandacht werd getrokken door een verhuiswagen die voor de residentie stopte. Twee mannen stapten uit. Ze brachten de ladderlift in gereedheid.

We krijgen nieuwe buren, merkte Nicole op, terwijl ze Sandy een por gaf.

De kortgerokte Nicole kleurde haar haren zwart. Sandy was van nature blond en droeg een lange jurk. Ze stak bijna een hoofd boven haar hippe vriendin uit.

Sandy lette niet op de verhuizers. Ze richtte haar ogen zedig op de straatstenen. Van haar vader had ze geleerd niet naar mannen te kijken. Inwendig haatte Sandy hem. Ze schaamde zich hiervoor. Al haar negatieve gevoelens tegenover hem, verdrong ze bewust.

Sandy begreep niet hoe haar vriendin losbandig met jongens kon omgaan. Nicole versleet het ene vriendje na het andere. Al bij een eerste date leek ze op haar nieuwe verovering uitgekeken te zijn.

Voor Sandy waren jongens een ver-van-haar-bedgebeuren. Ze wilde er niet aan denken dat ze ooit verliefd zou worden. Voor haar vader was het een uitgemaakte zaak dat haar leven in teken van God zou staan. Hoogstwaarschijnlijk brak hij zijn hoofd er over tot welke kloosterorde ze na haar studies moest toetreden.

Sandy wilde niet blijven staan. Nicole hield haar op. Ze begon zenuwachtig te worden. Wat als haar vader haar zou zien?

Nicole trok haar wenkbrauwen boven haar zorgvuldig opgemaakte ogen op. Ze stak een sigaret op, Sandy’s gekuch negerend.

Zie je wel dat de flat onder jou verkocht is. We krijgen nieuwe buren, zei ze, nadat ze een rookwolk uitblies.

Sandy mompelde: Erger dan mijn vader kan niet.

Hij is een griezel. Je zwemt niet mee. Is een badpak echt onzedig, of verbergt het je blauwe plekken te weinig? gromde Nicole. En hij verbiedt je om je boeken biologie in te kijken.

Moei je er niet mee.

Moest mijn vader me slaan, zou ik me niet laten kennen.

Hij heeft te veel corrupte vrienden.

Je bent binnenkort achttien. Ik zou dan ophoepelen, als ik van jou was.

Met een krachtige zwaai wierp Nicole haar nog smeulende peuk in de goot.

Sandy liet haar hoofd hangen. Haar buurmeisje was de enige die geloofde wat ze thuis moest doorstaan. Na de dood van haar moeder, had hij een godsdienstwaan ontwikkeld. Overal zag hij het kwade, waartegen hij zijn dochter moest behoeden.

***

Voor de buitenwereld was Marc Vermeulen de ideale vader. De doorwinterde advocaat vertelde zijn verhaal altijd met veel overtuiging in het nadeel van zijn dochter. Oorspronkelijk wilde hij priester worden, tot hij in zijn tweede jaar op het seminarie voor zijn vrouw viel. Naar zijn gevoel had de duivel hem toen in zijn greep gekregen.

Hij begon rechten te studeren, trouwde en kreeg een dochter. Het gezin was godsvruchtig. Na zijn studies werkte hij voor grote firma’s. Daarna kreeg hij enkele opdrachten van prominente figuren, die hem de mogelijkheid boden om een eigen kantoor te starten. Dat ze er een geheime agenda op na hielden en hem niet toevallig gekozen hadden, wist hij niet.

Zijn vrouw werd ongeneselijk ziek. Volgens hem kraamde ze wartaal uit. Ze beweerde dat hij zijn ziel verkocht had. Tijdens haar zwangerschap beweerde ze dat er iets mis was met hun kind. Ze voelde geen leven in de baarmoeder. Meester Vermeulen geloofde haar niet.

Toen hij in het ziekenhuis arriveerde, nadat hij de bevalling dankzij een uitgelopen pleidooi moest missen, weigerde zijn vrouw in eerste instantie hun dochter te aanvaarden. Hij was er heilig van overtuigd dat ze een postnatale depressie had.

Voor hem was Sandy zijn dochter. Hij twijfelde er niet aan en geloofde geen woord van zijn vrouw haar beweringen dat hun kind dood was. Vlak na de geboorte van Sandy werd haar moeder getroffen door een onverklaarbare vorm van kanker.

De tumoren hadden haar langzaam maar zeker geveld. Zeven jaar had mevrouw Vermeulen tegen haar ziekte gevochten, toen deze haar uiteindelijk fataal werd.

Meester Vermeulen had gebeden voor haar genezing. Haar dood was voor hem een teken van God dat hij van zijn pad afgedwaald was. Zijn echtgenote moest een bondgenoot van de duivel zijn. Sandy was het levende bewijs dat hij misleid was door het kwade. Het was zijn taak te voorkomen dat zij dat ook zou doen.

***

Sandy’s verstand meldde haar dat haar vader fout zat. Haar hart weigerde dit echter toe te geven en bleef trouw aan de man die haar regelmatig sloeg. Ondanks alles hield ze van hem, al kon ze de laatste tijd hoe langer hoe minder goed doen voor hem.

Hij had het druk met zijn advocatenkantoor. Daarom zorgde ze voor en na school voor het huishouden.

Het was niet meer zo dat ze zorgeloos als kind met een portemonnee naar de supermarkt kon gaan. Sinds ze op haar twaalfde begon te bloeden, hield haar vader haar steeds korter. Volgens hem was het een symbool van de erfzonde.

Sandy durfde er met niemand over praten. Enkel tegen Nicole klapte ze uit de biecht. Die vond haar snikkend aan de deur. Sandy moest eens lang aanschuiven aan de kassa. Ze had haar boodschappen bij, maar durfde niet binnen te gaan.

Het was zo dat Sandy nader kennisgemaakt had met het andere meisje uit haar klas, toen die binnenkwam met haar hond. Nicole had al een vermoeden dat er iets niet klopte. Eerst lette ze niet op het gepeste meisje dat in het appartement naast het hare woonde.

De paniek in Sandy’s ogen had haar getroffen. Als het meisje te laat thuiskwam, kreeg ze rake klappen. Haar vader wilde er dan uitslaan waar ze was geweest.

***

Op een veilige afstand van de school stonden Nicole en Sandy de verhuis in de gaten te houden. Nicole lette meer op de mannen, terwijl Sandy liefst van al vertrok voor haar vader haar zag.

Hij lijkt me echt niet cool, mompelde Nicole.

Ze wees naar een jongeman die arriveerde op een motor met een fraai beschilderde tank. Met zijn helm in zijn handen gaf hij instructies aan de verhuizers die dozen uit de vrachtwagen begonnen te laden.

Sandy keek voorzichtig in zijn richting. Hij was voorin of halverwege de twintig, groot van gestalte en droeg en zwartleren vest op een blauwe jeans.

Hij sloeg geen acht op de meisjes die hun weg vervolgden, wetende dat als ze de school naderden, ze even niet meer samen mochten lopen.

Sandy bleef achter. Ze observeerde ongemerkt de vreemde jongeman. Was hij haar nieuwe onderbuurman? Het had er alle schijn van.

Voorzichtig met die doeken, hoorde ze hem zeggen.

Hij keek naar het appartement op de tweede verdieping, waar de ladderlift naartoe leidde. Hierna liep hij terug naar zijn motor. Zijn blik nam Sandy waar. Het meisje keek hem verwonderd aan. Toen ze merkte dat hij haar zag, liep ze haastig door, zonder door te hebben dat zijn aandacht niet op haar gericht was.

Hij haalde een transportkooi van zijn motor, waarna hij zuchtte: Hier is jullie nieuwe thuis.

***

Een auto passeerde de motorrijder die voor de garagepoort stond. De chauffeur van de grijze Mercedes opende het raampje.

Ik hoop dat je niet heel de dag lawaai gaat maken met die verhuis. Ik moet nog naar mijn werk. Kan je dat ding van je uit de weg zetten? gromde hij.

De jongeman keek op en zei: Ik denk niet dat mijn motor in de weg staat. Als u de poort openlaat, kan ik hem meteen binnen zetten.

Zeg me niet dat jij hier komt wonen, zuchtte de man, wiens ogen iets dreigends hadden vanachter zijn dikke brilglazen.

Appartement 2A, antwoordde de jonge man. Ik ben Brad Wouters.

De man achter het stuur wees geërgerd de naar hem uitgestoken hand af en zei: Ik ben meester Marc Vermeulen. Ik woon boven je, samen met mijn dochter. Jij laat haar met rust!

Hij startte zijn grijze Mercedes en reed verder, waarna de jongeman de transportkooi terug op de motor bevestigde en naar binnen reed. De houding van zijn nieuwe bovenbuurman stond hem niet aan.

***

Later op de namiddag, toen de verhuiswagen weg was, hoorde Brad zijn gsm rinkelen. Zuchtend nam hij op. Met zijn andere hand grabbelde hij enkele boeken uit een doos.

Ik heb Nic kunnen overtuigen om vroeger te stoppen. Je weet dat ik soms meer van hem gedaan krijg, hoorde hij een man aan de andere kant van de lijn zeggen. Past het dat ik even langskom om je een handje te helpen?

Kevin, dat zou super zijn, grinnikte Brad.

Hij keek door het raam. Hij zag de auto van meester Vermeulen binnenrijden. Zijn intuïtie waarschuwde hem voor zijn nieuwe buurman.

Nu pas besefte Brad dat het al na vijf uur was. Zijn maag knorde. Tijdens het uitpakken was hij de tijd uit het oog verloren. Omdat hij zijn vriend verwachtte en geen eten in huis had, besloot hij pizza's te bestellen. Hij draaide een nummer. Zijn aandacht bleef tijdens de beltoon op de straat gericht.

Hij zag zo twee meisjes binnen gaan. Het contrast tussen hen viel hem meteen op.

Hierna keek hij naar de schilderijen die nog moesten opgehangen worden. Zijn nieuwe stek beviel hem, al was het een aanpassing. Oude herinneringen loslaten, viel hem zwaarder dan hij liet blijken.

Brad gaf zijn bestelling door. Hij voelde zich even ingesloten door de dozen die hem omringden.

Zijn gsm rinkelde opnieuw. Hij nam op en hoorde een vrouwenstem aan de andere kant zeggen: Hey, broertje, ben je er? Moet ik na het werk nog komen?

Kevin was je voor, Bren, zuchtte Brad.

Oké, broer, wees gerust dat ik je weet te vinden.

Ja, zus.

Vergeet me zeker niet uit te nodigen voor de housewarming!

Brenda, dat vergeet ik zeker niet. Doe Sofie de groeten van me.

Wil je van me vanaf?

Nee, maar ik wacht op Kevin en een pizzakoerier.

Dan laat ik je.

Zuchtend besefte Brad dat iedereen net het tegenovergestelde deed van wat hij wenste. Hij wilde rust. Met de beste bedoelingen begon iedereen hem te helpen en voor de voeten te lopen. Het begon hem te veel te worden.

2

Nicole liep met haar hond in de ondergrondse parkeergarage. Ze negeerde de stickers die het rookverbod aangaven. Argeloos stak ze een sigaret op. Wachten tot ze buiten was, kon ze niet meer. Dikwijls voelde ze zich bekeken in het appartementsgebouw. Ze kon het niet verklaren. In de garage was ze meer op haar gemak dan in de gangen.

Net toen ze de poort naderde, reed er iemand binnen. Geschrokken deinsde ze achteruit, toen een motor haar voorbij raasde. Deze machines waren Nicole’s ding niet. Toch vond ze de beschilderde tanks prachtig. Over de ene leek een troep eenhoorns uit het water te lopen. Op degene die ernaast stopte, stond een vuurspuwende draak.

Een jongeman zette zijn helm af. Prompt liep Nicole naar hem toe. Haar nieuwsgierigheid won het van haar argwaan.

Je deed mijn hond schrikken. Bied je verontschuldigingen aan! beval ze.

Het spijt me dat ik je hond deed schrikken. Zijn er hier liften? zuchtte hij.

Nicole trok van haar sigaret. Ze wees in de richting van de liften en probeerde de blik in zijn bruine ogen te ontwijken.

Bedankt, antwoordde de jongeman.

Hij ritste zijn vest open en onthulde zo een bandshirt met een schedel op. Nicole vond hem een rare vogel.

Wat doe jij hier? vroeg ze.

Mijn kameraad is hier komen wonen. Ik ga zien of ik hem kan helpen met uitpakken, antwoordde hij. Trouwens, hangen hier camera's? Als ik je zo bezig zie, kan ik me echt niet meer inhouden.

Nicole deed een pas achteruit toen hij van zijn machine stapte.

Dat weet ik niet! Doe me geen kwaad! Dan heeft Tyson je vast! waarschuwde ze.

De jongeman schudde zijn hoofd. Hij greep een pak sigaretten en een aansteker uit de binnenzak van zijn vest.

Ik zie die stickers. Doen ze hier lastig? informeerde hij op onschuldige toon, waarna hij een sigaret opstak.

Nicole beet op haar tanden. Hij zette enkele passen in haar richting en begon haar hond te strelen. Ze mocht hem niet leuk vinden. Hij was compleet haar type niet. Toch knuffelde hij Tyson alsof hij die al jaren kende. Hij was haar een compleet mysterie.

Leuke hond, grinnikte hij.

Kom jij hier ook wonen? vroeg Nicole, nadat ze haar peuk had weggegooid.

Hij schudde zijn hoofd en antwoordde: Nee, maar mijn beste maat wel. Daar kan ik enkel op het terras roken. Daarom dat ik er nu nog één opsteek.

Appartement 2A? informeerde Nicole voorzichtig.

De jongeman knikte, waarna hij rook uitblies en ging verder: Woon jij hier ook?

Schuin erboven, 3B, zuchtte Nicole, die zich afvroeg waarom ze deze informatie over zichzelf prijsgaf.

De jongeman knikte. Plots ging zijn gsm. Hij nam op. Aan de andere kant van de lijn waarschuwde Brad hem dat de pizza’s koud werden.

Ik kom, zei hij kalm. Ik heb mijn motor bij de jouwe gezet. Een buurmeisje houdt me hier op.

Nicole keek hem wantrouwig aan, waarna ze vroeg: Wat is er?

Pizza, mijn toverwoord, grinnikte de jongeman.

Tof, maar daar word ik te dik van, zuchtte Nicole.

Hij keek haar kritisch aan en zei: Ik hoop dat ik je ribben niet mistel. Als je zin hebt, weet je waar ik zit. Ik zal mijn maat zeggen dat hij je kan verwachten.

Ik ken je niet, stribbelde Nicole tegen.

De jonge man draaide zich om en zei: Ik ben Kevin. Aangename kennismaking.

Nicole keek hem na.

Ik ben Nicole! Je mag me Nicky noemen! riep ze.

Ze streelde haar hond en zuchtte: Wat denk jij, Tyson? De paasvakantie begint. Al mijn vriendinnen zijn weg. Geen hippe feestjes op deze vrijdagavond. Moet ik bikerboy een kans geven?

De hond likte haar hand op een manier, dat ze het gevoel kreeg dat Kevin hem al ingepalmd had. Nicole besloot dat een stukje pizza haar figuur nog niet helemaal om zeep hoefde te helpen.

***

De stereo stond aan. Brad verorberde een stuk pizza, waarna hij de blik van Kevin op hem gericht zag. Hij merkte dat deze zich zorgen maakte. Hij begreep waarom. Toch wilde hij het gespreksonderwerp mijden.

Nee, begin er niet weer over, beval hij op kordate toon.

Kevin legde zijn stuk neer en zei: Ik maak me zorgen om je.

Ik red me wel, snauwde Brad.

Je hebt de schilderijen afgedekt.

Vraag me niet om te vergeten wat ik niet kan.

Je moet verder. Sarah zou niet liever willen.

Ik ben er nog niet klaar voor.

Kevin keek naar de lege bierflesjes die in de kamer verspreid lagen en zei: Ik wil niet brutaal zijn, maar als die chauffeur niet dronken was, leefde ze misschien nog.

Brad keek Kevin verwonderd aan. Zijn blauwe ogen stonden scherp, alsof hij zijn beste vriend wilde neerbliksemen.

Ik moet vandaag nergens heen, verantwoordde hij zich. Trouwens, die verhuizers van deze ochtend hebben meegedronken.

Voor één keer wil ik je eens tegenspreken, gromde Kevin. Ik geef toe dat ik jaloers was op jullie. Jij en Sarah waren het perfecte koppel, terwijl ik met mijn neus tegen de muur blijf lopen.

Kevin, onderbrak Brad, drijf niet door. Ben je weer met Debby bezig?

Kevin schudde zijn hoofd. Even bleef hij met zijn armen voor zijn borst gekruist zitten als beeld zonder klank. Uiteindelijk gaf hij toch toe.

Ik kom haar nog wel tegen op café, zeker sinds Bart haar aangenomen heeft. Ik ben klaar met haar. Jij stopt jezelf weg sinds Sarahs dood. Van Nic begrijp ik dat hij met zijn gezin iets minder tijd heeft. Ik mis de tijd dat we samen weggingen, bekende hij.

Brad wilde nog iets zeggen, toen er op de deur geklopt werd.

Kevin sprong recht en biechtte op: Ik heb nog iemand uitgenodigd. Je moet je buren leren kennen.

Kevin, ik kan wel voor mezelf denken, zuchtte Brad.

Hij hoorde Kevin met iemand praten, waarna hij een meisje binnenleidde. Nicole had besloten dat ze de nieuwe onderbuurman van haar vriendin wilde leren kennen. Dat ze eigenlijk Kevin niet uit haar hoofd kreeg, probeerde ze niet te laten merken.

Brad had opgevangen dat Kevin iemand had uitgenodigd en er geen bezwaar van gemaakt. Hij was er erger aan toe dan hij wilde toegeven. Kevin doorzag hem.

Brad observeerde zijn nieuwe buurmeisje. De cultuurshock moest voor haar even erg zijn als voor hem. Ze keek verwonderd rond en stelde zich voor.

Aangenaam je te ontmoeten, zei Brad, die zich afvroeg wat Nicole bezielde om in haar eentje een appartement met twee wildvreemden binnen te stappen.

Had je geen vriendin kunnen meebrengen? vroeg Kevin.

Het meisje, dat gehuld was in een grijze jogging, schudde haar hoofd en zei: Al mijn vriendinnen zijn op vakantie vertrokken, op één na. Ze woont hierboven. Ik denk niet dat haar vader haar hier zal willen.

Brad wierp een scherpe blik op zijn vriend. Zich laten koppelen was het laatste waar hij naar verlangde. Na de dood van zijn vriendin was hij een halve kluizenaar geworden. Tot zijn grote opluchting kreeg hij de indruk dat Kevin Nicole uitgenodigd had, omdat hij zelf zijn zinnen op haar gezet had.

Brad had het opgegeven om zich met het liefdesleven van zijn beste vriend te moeien, gezien dat enkel tot onnodige ruzies leidde.

***

Sandy zat op haar kamer. Ze was weer twee volle weken aan de grillen van haar vader overgeleverd. Ze vreesde dat Nicole gelijk had. Haar vader zou haar nog vermoorden voor ze meerderjarig was. Ze werd op het einde van de maand achttien.

Plots hoorde ze vreemde geluiden onder haar. Verbaasd probeerde ze er niet op te letten. Lang had er een oud koppel in de flat onder haar gewoond. De man was kort na de vrouw gestorven. Het appartement had twee jaar leeg gestaan, totdat het plots verkocht was.

Sandy moest weer wennen aan geluiden van een verdieping lager. Als ze goed luisterde, hoorde ze stemmen door muziek. Het klonk alsof het er vrolijk aan toe ging. Dat Nicole er ook aanwezig was, kon ze niet raden.

Sandy verstond niet wat er gezegd werd. Haar nieuwsgierigheid zou haar geen deugd doen. Haar vader was duidelijk slecht gezind door het feit dat er langharig tuig in het gebouw rondliep. Ze hoorde hem ijsberen in de kamer ernaast, waarna ze hem hoorde bidden.

De cadans van zijn gebed had iets dreigend.

***

Nicole zette zich in de zetel. Ze moest wennen aan de muziek. De twee jongemannen waren anders dan het gezelschap waar ze gewoonlijk mee optrok. Het viel haar op dat Brad minder uitbundig was dan Kevin.

Toch voelde ze aan dat de twee jongemannen een goede band hadden. Een deel van haar vond het jammer dat Sandy er niet bij was.

Wat voor muziek is dat? vroeg ze

Het klonk best aangenaam in haar oren, al was het iets dat ze normaal nooit zou opzetten. Aan de hand van de teksten kon ze opmaken dat Sandy's vader het tweetal al meteen zou veroordelen.

We houden het nog kalm voor vandaag, antwoordde Brad.

Hij stond op om een volgende lichting drankjes te gaan halen. Bier en cola had hij wel in huis gehaald.

Kevin merkte dat Nicole’s onwennigheid begon weg te ebben. Hij kreeg het gevoel dat ze het best aangenaam vond om in zijn gezelschap te vertoeven.

Je zit nu tussen metalheads. Dit is Iron Maiden, Number of the Beast, zei hij.

Doe je dat om de bovenburen te pesten? proestte Nicole het uit.

Misschien, pikte Brad erop in. Als het die zuurpreker in zijn grijze Mercedes is, die deze ochtend mijn neus afbeet, dan denk ik dat ik het nog een beetje luider ga zetten.

Kevin lag in een deuk en zei: Nee, wij zijn bloedserieus. Zie je dan niet dat we duivelsaanbidders zijn en dat we je hier als offermaagd hebben gelokt?

Met een glimlach op de lippen, snauwde Nicole: Bedankt, maar ik denk dat ik op dat punt waardeloos ben. Aanzie je me als een maagd?

Brad liet zich er weer bij zakken in de zetel en zei: Hum, astrologisch misschien.

Nicole schudde haar hoofd. Tot haar grote verbazing, vermaakte ze zich. Ze vond de nieuwe onderbuurman van haar vriendin achteraf bekeken toch niet zo raar. Ze vond hem iets mysterieus hebben, zeker nu hij een beetje begon open te bloeien in de conversatie.

Toch was het meer Kevin die haar aandacht trok. Hij vroeg plots: Zeg, Brad, heb jij je bandieten bij?

Die zitten in de kamer hiernaast, antwoordde Brad. Ik heb ze in de kooi en laat ze nog niet los, zolang ik niet zeker ben of ik de zaak hier ferretproof gemaakt heb.

Ferretproof? mompelde Nicole, die merkte dat hij een licht accent had.

Ik heb twee fretten, verklaarde Brad. Leuke diertjes. Ze stelen mijn sokken en dergelijke. Alleen geraken ze met hun nieuwsgierigheid makkelijk ergens vast waar het niet hoort, dus ...

Het viel Nicole plots op dat hij makkelijk Engelse woorden gebruikte.

Kom jij soms van Engeland of zo? vroeg ze langs haar neus heen.

Brad schudde zijn hoofd en antwoordde: Nee, ik ben een mix. Mijn vader is Belgisch. Hij is chirurg en heeft voor zijn opleiding in de Verenigde Staten gewoond. Daar heeft hij mijn moeder leren kennen. Ik ben dus half Belgisch, half Amerikaans.

Nicole keek nu naar Kevin, die zei: Ik ben eigenlijk ook maar een halve Belg. Mijn vader is voor mij de man die drie jaar geleden stierf en waar mijn moeder mee trouwde toen ik drie was. Eigenlijk ben ik het resultaat van een vakantieavontuur dat ze met één of andere Spaanse ober beleefde. Vandaar dat ik er wat exotischer uitzie.

Nee, jij bent eerder een halvegare dan een halve Belg, grinnikte Brad.

Nicole merkte dat het tweetal elkaar vriendschappelijk steken onder water gaf. Ze voelde zich op haar gemak tussen het vreemde duo. Niemand van haar coole vriendinnen hoefde te weten dat ze met bikers optrok.

Ze begon vooral Kevin heel aantrekkelijk te vinden met  zijn lange zwarte krullen. Hij had iets exotisch.

Nicole noch de twee jongemannen hoorden door de muziek het drama dat zich boven hun hoofd afspeelde.

3

Nicole vond het grappig dat Kevin na enkele biertjes op cola overschakelde. Hij wilde nog met zijn motor naar huis, nadat hij samen met haar Brad geholpen had met het uitpakken van de laatste dozen. Ze merkte dat het appartement anders was dan dat ze het zich herinnerde.

Toen Nicole opstond, hoorde ze plots lawaai boven haar. Dingen vielen op de grond. Een gil ging door merg en been en overstemde de muziek.

Brad zette de stereo uit. Hij wierp een blik op Nicole, die bleek uitsloeg.

De buurman is weer bezig, zei ze. Hij slaat zijn dochter verrot. Die kerel heeft een godsdienstwaan. Hij doet iedereen geloven dat zij gek is, maar ik weet beter.

Misschien moeten we boven ingrijpen, stelde Kevin voor.

Brad deed teken om te wachten. Hij kende zijn vriend en had een gevoel dat te impulsief reageren meer kwaad dan goed zou doen. Het ontging hem niet dat Kevin kort stond.

De geluiden verstomden na enkele kreten en gebonk van vallende voorwerpen. Het drietal hoorde een deur dichtslaan. Na enkele seconden begon de gsm van Nicole te rinkelen. Ze nam op toen ze zag dat het Sandy’s nummer was. Haar buurmeisje klonk volledig in paniek.

Ik moet hier weg, snikte Sandy. Hij heeft het weer. Ik ben op weg naar beneden.

Stop op het tweede. Ik ben daar bij de nieuwe buurman, zei Nicole, die haar hart voelde versnellen.

Ze spurtte de gang op, gevolgd door de twee jongemannen die tot haar grote verbazing bereid waren te helpen.

Hier en daar verschenen er nieuwsgierige bewoners voor hun appartementen. Niemand reageerde. Iedereen had te veel schrik van meester Vermeulen om in te grijpen als er problemen waren tussen hem en zijn dochter.

***

Verkrampt van de pijn stortte Sandy in. Het meisje was doodsbang. Ze was bont en blauw geslagen. Haar gezicht stond vol schrammen.

Nicole zette zich naast haar, toen ze haar lastige buurman zag naderen.

Ze heeft haar kuren weer, zei hij. Laat het maar aan mij over.

Brad keek de man aan. De woorden van Nicole speelden door zijn hoofd. De positie van Sandy’s hand baarde hem zorgen. Hij moest tactisch zijn.

Meneer, ik denk dat we nu beter een ziekenwagen bellen, want uw dochter heeft duidelijk medische hulp nodig. zei Brad op vriendelijk toon.

Ach, die slet van naast ons heeft je wat leugens wijsgemaakt, snauwde de man, die een scherpe blik op Nicole wierp. Geloof haar gespleten tong niet. Mijn dochter heeft een zware psychose. Ze doet aan zelfverminking. Ik kan je de papieren laten zien.

Misschien dat ze daarom beter naar een ziekenhuis kan, drong Brad kordaat aan.

Hij hoopte dat de zaak niet zou escaleren. De woorden en de lichaamstaal van de advocaat spraken elkaar tegen. De man in maatpak had het niet zo begrepen op de jongeman in versleten jeans.

Wat langharig tuig dat de boel hier op stelten komt zetten, is het laatste wat ik nodig heb, zuchtte hij.

Wie noem jij hier zo? gromde Kevin, die meester Vermeulen als een afgeborstelde koele kikker aanzag.

Sandy's vader besefte dat hij het fysiek niet van de twee langharige jongemannen kon halen. Hij had niet op tegenstand gerekend.

Oké, misschien kan ik ze beter opnieuw laten opnemen, mijmerde hij.

Sandy schudde haar hoofd. Ze gaf aan dat ze niet naar het ziekenhuis wilde.

Brad was nu zeker dat haar pols gebroken was. Ze moest vergaan van de pijn. De angst die hij in de grote blauwe ogen van het meisje las, sneed als een mes in zijn ziel. Ze kwam hem over als een gewond dier.

Toen hun blikken kruisten, keek Sandy spontaan weg. Ze wist niet hoe ze moest reageren op de vreemde jongeman met de lange bruine haren. Het feit dat haar vader erbij stond, deed haar panikeren. Ze trilde als een riet.

Brad kreeg een ingeving. Hij hield Kevin, die zijn vuisten balde, tegen.

Mijn vader is dokter, zei hij kalm. Misschien kan hij helpen.

Ik denk niet dat die veel gaat kunnen doen, pikte de geërgerde advocaat erop in.

Hij is een gerenommeerd chirurg, verklaarde Brad. Hij heeft zijn connecties. Ik wil alleen maar helpen, als u de situatie niet meer aankan.

Nicole stond versteld. Ze begreep Brads aanpak en troostte Sandy. Haar aandacht bleef echter bij Kevin. Hij geloofde haar.

U hoeft zich niet te moeien in mijn huishouden, gromde de vader van Sandy, die ondertussen rood aanliep. Mijn dochter is een gevaar voor zichzelf en haar omgeving.

En het feit dat ze nu zo toegetakeld is, betekent dat ze hulp nodig heeft en u ook, drong Brad aan. U moet daar toch ook aan onderdoor gaan?

De man beet op zijn lip en keek naar Sandy, die als een snikkend hoopje ellende zich aan Nicole had vastgeklampt. Daarnaast durfde hij het niet meteen op te nemen tegen de charismatische jongeman, die bijna een half hoofd boven hem uitstak.

Oké, ik breng haar naar de spoed, zei hij. Maar als ze daar hulp gekregen heeft, komt ze weer naar huis.

Ik denk dat ze beter met een ziekenwagen kan gaan, merkte Brad op. Dan wordt ze professioneel vervoerd. Misschien heeft ze wel interne letsels die door onzorgvuldige verplaatsing voor meer schade kunnen zorgen.

Nicole moest toegeven dat Brad het goed kon uitleggen. Meester Vermeulen had zijn gelijke gevonden. Uiteindelijk stemde de advocaat toe in Brads voorstel.

***

Enkele minuten later was de ziekenwagen er. Nicole hoopte dat Sandy in het hospitaal veilig zou zijn. Ze kreeg een akelig gevoel dat er iets onstoffelijk door het gebouw zwierf, een duistere kracht die een offer zocht.

Nicole woonde al heel haar leven in de luxeresidentie, die gedomineerd werd door de krankzinnige advocaat. Al van kindsbeen af kreeg ze het gevoel dat ze regelmatig bespied werd. Soms kreeg ze kippenvel op een warme zomerdag.

Nicole was rationeel. Ze kon het niet verklaren. Het hele gebouw leek vervloekt. Ze had op haar tanden gebeten, om het niet aan Brad te vertellen. Ze wilde hem niet bang maken van zijn nieuwe woonst.

Iets onvatbaars had een zware invloed op de vader van Sandy. Nicole durfde te zweren dat het geen menselijk wezen was.

Het drong tot haar door hoe krankzinnig dat idee was. Daarom sprak Nicole het niet uit. Ze was al blij dat ze in Kevin en Brad bondgenoten gevonden had om het op te nemen voor Sandy. Het laatste wat ze wenste, was dat die haar nu ook gek zouden verklaren.

***

Terwijl Brad zich terugtrok, liep Nicole met Kevin mee naar de garage. Het tweetal had onderweg een sigaret opgestoken. Zwijgzaam liepen ze naast elkaar.

Kom je hier nog eens langs? vroeg ze.

Nicky, we kunnen ook elders afspreken, antwoordde Kevin.

Hij grabbelde een balpen en een verkreukt bierkaartje uit zijn binnenzak. Hij krabbelde er iets op en overhandigde het haar.

Nicole zag dat het een nummer was en zei: Wacht even. Ik zal het meteen opslaan en bellen, dan heb jij het mijne ook.

Slim gevonden, grinnikte Kevin, die de beltoon van zijn toestel in zijn zak hoorde.

Nicole legde op. Ze was onder de indruk van zijn verschijning. Vooral de pretlichtjes in zijn donkere ogen beurden haar gemoed op.

Ik vind die motortanks mooi, bekende ze.

Kevin knikte en antwoordde: Brad is de kunstenaar onder ons. Hij heeft al internationale exposities gedaan en is bezig met het coverontwerp voor een cd. Om rond te komen, werkt hij in het tankstation. Het is een triest verhaal, dat hij beter zelf vertelt. Jouw vriendin is er erger aan toe.

Ik hoop dat alles in orde komt met Sandy, zuchtte Nicole.

Maak je niet te veel zorgen, stelde Kevin haar gerust. Brad houdt er zich mee bezig. Hij is een betere diplomaat dan ik. Dat heeft hij van zijn moeder.

Woon jij hier ver vandaan? vroeg Nicole.

Met deze machine niet, antwoordde Kevin. Wat zou je ervan zeggen, dat ik je morgen kom halen voor een ritje?

Nicole had nog nooit op een motor gezeten. Het aanbod leek haar aantrekkelijk.

Hoe lang kennen jullie elkaar al? Ik bedoel jij en Brad?

Sinds het eerste middelbaar. Ik ben toen een jaar blijven zitten. Dan kwam Brad binnen, samen met zijn zus. Ze kwamen net uit Amerika. Op één of andere manier waren we plots beste vrienden. We waren allebei dol op metalmuziek, lieten onze haren groeien en later gingen we allebei met een motor rijden. Ondertussen kennen we elkaar bijna twaalf jaar.

Leuk jullie te leren kennen. Brad lijkt me nogal stil.

Ik ben altijd de luidste geweest. Zijn vriendin is vorig jaar gestorven. Sindsdien leeft hij nog meer in zijn schulp.

Nicole beet op haar lip. Ze begaf zich op gevoelig terrein.

Heb jij een vriendin? vroeg ze.

Kevin schudde zijn hoofd en antwoordde: Vrouwen genoeg die met mijn voeten spelen. Ik denk dat ik de juiste nog niet gevonden heb.

Nicole rekende uit dat hij vijfentwintig was. Hij wist haar te fascineren. Ze viel niet op langharige mannen. Kevin vond ze wel aantrekkelijk.

Ze keek hem na. Een ijzig koude wind streelde haar rug. Ze kon het niet verklaren. Was ze wel alleen?

Ze moest het zich wel inbeelden dat er soms iemand in haar oor fluisterde. Die stemmen in haar hoofd, daar zweeg ze als de dood over. Het laatste wat ze wenste was in een dwangbuis eindigen. Dan kon ze Sandy zeker niet meer helpen.

Was het een toeval dat ze bevriend was met Sandy? Wie was die Azgal waar de denkbeeldige vriendjes die ze als kind zag, haar voor waarschuwden?

4

Geeuwend werd Nicole gewekt door haar gsm. Het opgelichte display gaf aan dat het bijna middag was. Ze herkende het nummer van Sandy.

Ik ben gevlucht uit het ziekenhuis, verklaarde Sandy. Kan ik niet ergens bij jou onderduiken?

Pa en ma zouden dat niet waarderen. Ik denk dat hij je hier makkelijk kan vinden, zei Nicole. We moeten plan B bedenken..

Wat is plan ...

Het toestel viel uit. Sandy moest vaststellen dat de accu leeg was. Hoe moest ze Nicole nu bereiken?

Sandy zat verscholen tussen enkele voertuigen in de garage. Ze durfde haar schuilplaats niet te verlaten. Het had haar al veel lef gekost om het ziekenhuis te verlaten zonder op haar vader te wachten. Die verkeerde in de overtuiging dat ze opgenomen was.

Op de spoeddienst hadden ze röntgenfoto’s genomen, haar pols gezet en in het gips gelegd. Ze mocht daarna terug naar huis.

***

Nicole kwam overeind. Tyson lag bij haar op het bed haar voeten te likken. Ze had maar drie biertjes op, maar voelde zich even misselijk als dat ze een kater van haar gebruikelijke cocktails had.

Zonder verpinken greep ze haar pilstrip, die geen afwijkingen vertoonde. Zwanger kon ze niet zijn. Ze had haar laatste menstruatie nadat ze haar laatste vriendje de laan uitgestuurd had. Het was niet haar gewoonte om al meer dan een maand single te zijn.

Het moest wel de stress om Sandy’s veiligheid zijn, die haar velde. Die stapelde zich op, toen ze na verschillende pogingen om haar vriendin te bellen, in de mailbox bleef terechtkomen.

Nicole besloot dat ze een warme douche om te ontspannen kon gebruiken.

In de keuken hoorde ze de mixer draaien. Haar moeder was weer één of andere shake of smoothie aan het bereiden.

Nicole besloot meteen naar de badkamer te gaan. Zonder verpinken stapte ze in de douche en liet het warme water lopen. De ingezeepte spons raakte haar huid, toen ze het schuim rood zag kleuren, alsof het water in bloed veranderde. Geschrokken sprong ze de douche uit en slaakte een luide gil.

Azgal wil de poortwachter!

Een ijzige stem weerklonk. Nicole besefte soms dat zij die alleen hoorde.

Haar moeder kwam kijken. Nu pas zag Nicole dat ze vol wit schuim hing en dat er helder water uit de douchekop liep.

Sorry, ma. Ik dacht dat ik een spin zag, stamelde ze, om zichzelf niet voor schut te zetten.

Haar moeder haalde opgelucht adem.

Ik dacht al dat je over de zeep gestruikeld was en je been gebroken had, zei ze.

Op dat moment begon Tyson naar iets onzichtbaar in de hoek van het salon te grommen. Nicole vermoedde dat er een vreemde aanwezigheid was, die de hond zijn kuren deed krijgen. Ze beval hem om stil te zijn voor de buurman weer de politie belde. Tyson was de doorn in het oog van meester Vermeulen.

Soms vermoedde Nicole dat haar buurman een zwarte magiër was, die iedereen die zijn dochter wilde helpen, het leven zuur maakte. Had hij haar behekst?

Nicky, besef je zelf wel hoe dom je klinkt?

***

Sandy durfde geen kant uit. De grijze Mercedes van haar vader stond er niet. Ze vermoedde dat hij naar het ziekenhuis was. Dan zou hij nu al moeten weten dat ze op eigen houtje daar vertrokken was. Nu mocht ze hem zeker niet tegenkomen.

Een ronkende motor trok haar aandacht. Ze zag Brad binnenrijden. Hij parkeerde zijn machine netjes op de plaats tegenover de lege plek die voorzien was voor de auto van haar vader.

Sandy vergewiste zich er van dat deze niet thuis was. Ze greep haar moed bij elkaar en kwam tevoorschijn. Aarzelend liep ze naar Brad, die haar verwonderd aankeek.

Wat doe jij hier? vroeg hij.

Ik vlucht voor mijn vader, zei ze. Bedankt om me gisteren te helpen.

Je ziet eruit alsof je een kop koffie kan gebruiken, merkte Brad op. Je bent welkom.

Stuur me niet terug naar mijn vader.

Ben ik niet van plan.

Ik word binnen drie weken achttien. Dan kan ik daar definitief weg, hoop ik.

Kan je nergens onderduiken?

Mijn vader is advocaat met connecties. Hij vindt me overal.

Je kan voorlopig bij mij terecht. Ik ga kijken of je vader komt. Neem het hoogstnoodzakelijke mee en kom naar mijn appartement.

Sandy knikte. Ze verdween in de richting van de liften. Brad keek haar na. Zuchtend ritste hij zijn lederen vest open.

Wat haal ik me nu weer op de hals?

Voor hem was het meteen duidelijk dat zij niet gek was, maar haar vader wel. Hij had zich plechtig voorgenomen om zich niet met de andere bewoners in het gebouw te bemoeien. Nadat hij met Nicole gesproken had, besefte hij dat hij die belofte niet kon waarmaken. De veiligheid van zijn bovenbuurmeisje vond hij belangrijker dan zijn eigen comfort.

***

Brad trof Sandy met pak en zak voor zijn deur aan. Ze kwam aandoenlijk over. Sinds de avond ervoor had hij haar moeilijk uit zijn hoofd gekregen. Hij probeerde er vooral niet bij na te denken.

Sandy liet zich op een keukenstoel zakken. Ze observeerde hem aandachtig, terwijl hij de kopjes nam.

Ze kwam hem over als een schichtig dier, dat elke moment op de vlucht kon slaan. Hij besefte dat ze bij hem ook niet veilig was met haar vader in de buurt. Het bracht hem op een idee.

Ik ga eens horen of mijn moeder niets voor je kan regelen, zei hij.

Wat doet die?

Ze is diplomaat en werkt op de ambassade, antwoordde Brad.

En je vader is dokter?

Brad knikte. Hij overhandigde haar een smeulende kop koffie, op haar aanwijzingen zwart zonder suiker. Hij schonk zich ook één en zette zich naast haar.

Mijn vader heeft een tijdje over de plas gezeten voor zijn studies. Hij heeft daar dan even gewerkt. Zo heeft hij mijn moeder leren kennen. Twaalf jaar geleden zijn we naar België gekomen, toen mijn grootmoeder hier ziek werd en mijn moeder een post op de Amerikaanse ambassade kon krijgen. Ze was het eerst niet van plan. Toen gebeurde het ... Laat maar zitten. Ik wil het over vrolijke dingen hebben.

Hoe oud ben jij? vroeg Sandy.

Vierentwintig. Ik woon dus al half mijn leven hier.

Nicole vond je vreemd.

Ze valt wel mee.

Ik moet haar laten weten waar ik ben. Mijn batterij is op.

Dan mag je met mijn toestel bellen.

Brad legde zijn gsm op de tafel. Sandy was hem dankbaar. Zijn gastvrijheid was haar onbekend. Geluiden in de kamer ernaast deden haar schrikken.

Heb jij bezoek? vroeg ze.

Nee, mijn bandieten zijn wakker, antwoordde Brad.

Hij stond op, liep naar de kamer ernaast en kwam terug met twee diertjes. Het ene was wit met rode ogen, het andere bruin met een masker en iets groter.

Je vriendin vond ze eng, zei hij. Dit hier is Bonnie en de gemaskerde jongen heet Clyde.

Ze zijn lief, liet Sandy zich ontvallen. Wat zijn dat?

Fretten, een soort van bunzings.

Sandy vond de diertjes grappig. Voorzichtig streelde ze over hun kopjes. Kleine tongen likten dankbaar haar handen.

Haar aandacht werd plots getrokken door een ingekaderde foto van een meisje dat ze ook op de schilderijen in de woonkamer meende te herkennen. Brad merkte dat ze ernaar keek.

Dat was mijn vriendin Sarah. Ze stierf vorig jaar. Een dronken trucker ramde haar van de baan, verklaarde hij.

Het spijt me, fluisterde Sandy.

Het is jouw schuld niet.

Ze voelde dat zijn verdriet diep zat. Nu was ze zeker dat haar vader het bij het foute eind had. Hij leek haar allesbehalve boosaardig. Brad deed bij haar geen alarmbel rinkelen. Ze was ervan overtuigd dat hij oprecht wilde helpen.

Sandy was zo onder de indruk van Brad, dat ze bijna vergat om Nicole te bellen. Tot haar grote ergernis kende ze haar nummer niet. Ze nam de lader van haar toestel en stak die in het stopcontact om het op te zoeken.

***

Zenuwachtig ijsbeerde Nicole in de garage. Ze had nog niets van Sandy gehoord en zag meester Vermeulen binnenrijden. Dat stemde haar niet gerust.

Plots ging haar gsm. Ze nam op zonder naar het nummer te kijken en hoorde Kevins stem.

Ik wil je niet afwimpelen, zuchtte Nicole, maar ik wacht op bericht van Sandy. Ze is uit het ziekenhuis ontsnapt. Haar toestel is plat. Ik kan haar niet bereiken.

Oei, dat is minder. Moet ik langskomen?

Nicole wist niet hoe ze moest reageren.

Dat zou tof zijn, liet ze zich ontvallen.

Ze gaf niet graag toe dat ze doodongerust was, zeker nu Sandy’s vader thuis was. Met Kevin erbij, stond ze er niet alleen voor.

Goed, ik ben er binnen een uurtje, zei hij.

Vlak na het gesprek met Kevin, begon haar toestel weer te rinkelen. Nicole herkende het oproepnummer niet. Ze besloot op te nemen. Tot haar grote opluchting kreeg ze Sandy aan de lijn.

Je vader is er, merkte Nicole op.

Dat weet ik, zei Sandy. Daarom moet ik nu ophangen. Mijn gsm is aan het laden.

De lijn werd verbroken. Nicole had zich achter het minibusje van de buren van het eerste verstopt, zodat meester Vermeulen haar niet kon zien. Ze had geen idee dat dit ook Sandy’s schuilplaats was.

Pas toen meester Vermeulen uit het zicht verdwenen was, kwam Nicole tevoorschijn. Voor alle veiligheid nam ze de trap.

***

Mijmerend keek Nicole in de spiegel. Was ze goed genoeg uitgedost om met Kevin op pad te gaan?

Ze greep de leiband en besloot Tyson nog uit te laten voor haar date kwam opdagen.

Terwijl ze met haar hond rond de blok liep, dacht ze aan Sandy. Van wie had ze een gsm geleend? Nicole bedwong haar nieuwsgierigheid om het nummer te bellen. Mogelijk was het van een toevallige passant en kon ze te veel verraden.

Het leek haar veiliger te wachten op Kevin. Ze voelde zich bekeken. De koude wind die haar kippenvel bezorgde, wende nooit.

***

In een goed geïsoleerde kamer was de luide muziek die eronder klonk, amper hoorbaar. Enkel wat lichte trillingen verrieden de activiteit in het café. Het vertrek was verduisterd. De jonge vrouw die op het bed lag, bewoog amper.

Ze was halverwege de twintig, maar zag er ruim dubbel zo oud uit. In niets leek ze nog op de ronde meid die op een foto op het dressoir stond. Ze was ingevallen mager. Haar haren waren nog slechts afgebroken donkere sprieten op haar witte schedel.

Een jongeman verscheen in het deurgat. Ze nam hem in een ooghoek waar.

Ik moet je spreken, zei ze. Azgal wordt sterker. Mijn lichaam is te zwak om hem nog langer tegen te houden.

Mel, span je niet te hard in, drong de jongeman aan.

Melanie schudde haar hoofd. Haar einde naderde. Al jaren begrepen dokters haar ziekte niet, zij wel. Het had geen zin om een wetenschapper iets uit te leggen dat hij niet empirisch kon verklaren.

Ze verlangde geen hulp meer. Haar strijd was gestreden. Ze legde zich er bij neer. Nog één ding zat haar dwars.

Bart, de nieuwe poortwachter is niet klaar. Vind haar en hou vooral contact met Damien. Azgal wil twist zaaien, kreunde ze. Werk samen. Niemand kan hem alleen aan.

Mel, ik heb goed contact met Damien.

Bart knielde neer bij het bed en greep haar koude hand. Ze probeerde in de zijne te knijpen met haar half verteerde spieren.

Damien kan de dossiers van rechercheur De Belder te pakken krijgen, zei ze. Er is nog een onbewuste pion van de Orde bezig.

Dat weten we al. Spaar je krachten, drong Bart aan.

Melanie knikte. Haar pijn was niet meer te harden. Stiekem verlangde ze naar de dood. Barts bezorgdheid begon haar dwars te zitten. Ze wenste niet dat hij aan haar bleef vastzitten.

Redt Debby het alleen aan de tap? vroeg ze.

Bart merkte dat ze hem weg wilde. Hij stond op. Zonder morren verliet hij de kamer, beseffend dat zijn vriendin nog hooguit enkele dagen te leven had. Melanie’ s wens om alleen te gaan, probeerde hij te respecteren, al viel dat hem zwaar.

Ruim negen jaar waren ze samen. Dikwijls hadden ze ruzie. Ze waren meer een team dan een koppel, zeker op het einde.

Barts mentor Damien was één keer op het verkeerde spoor gezet. Hij was te laat om zijn nichtje Melanie te redden van het gruwelijke ritueel dat zijn invloed had op haar gestel.

Bart en Damien waren magiërs. Hun voornaamste doel was op dat moment het meisje vinden dat hun kon helpen bij hun missie.

5

Met veel geweld werd er op de deur geklopt. Brad deed zonder verpinken open. Hij had Sandy in de slaapkamer verstopt en bleef kalm. Meester Vermeulen was rood aangelopen.

Mijn dochter is gaan lopen uit het ziekenhuis! bulderde hij. Heb jij haar soms gezien?

Brad schudde zijn hoofd. Liegen was niet zijn sterkste kant. Ditmaal lukte het hem zonder moeite. De man voor hem gaf hem zo een akelig gevoel, dat hij Sandy koste wat het kost tegen hem wilde beschermen.

Mag ik contactgegevens, moest ik haar zien? vroeg hij.

Sandy's vader kalmeerde. Hij moest zijn langharige buurman nog steeds niet.  Anderzijds had hij geen reden om aan te nemen dat zijn dochter bij hem was. Hij haalde diep adem. Een beetje gekalmeerd, graaide hij iets uit zijn portefeuille.

Hier is mijn kaartje, zei hij. Dan heb je meteen het adres van mijn kantoor.

Knikkend nam Brad het stukje papier aan. Zijn leugen had gewerkt. Zijn grootste angst was dat meester Vermeulen Sandy zou vinden. Volgens Brad was de advocaat een gewiekste sadist.

Opgelucht deed hij de deur dicht. Hij had geen idee wat hem bezielde om het meisje in huis te nemen. Daarnaast was ze nog net niet meerderjarig. Als haar vader erop uitkwam dat ze bij hem was, zat hij zwaar in de problemen.

Zuchtend zette hij zich neer. Hij keek naar de schilderijen die zijn muren sierden. De tweede slaapkamer had hij als atelier ingericht. Met neerhangend hoofd kwam Sandy eruit tevoorschijn.

Is hij weg? vroeg ze op een fluistertoon.

Brad knikte. Hij wenkte haar om bij hem te komen zitten. Ze aarzelde.

Volgens haar vader waren mensen van nature slecht en pervers. Hij haalde Nicole regelmatig als voorbeeld aan. Sandy vond het vreemd hoe haar vriendin van het ene vriendje naar het andere fladderde. Wat ze ermee deed, daar wilde Sandy helemaal niet aan denken.

Voor het eerst in haar leven was ze alleen met een man die geen therapeut was. Zou ze hiervoor in de hel branden? Ze beet op haar lip en liet zich naast Brad op de driezit zakken, met een veilige plek tussen hen.

Ik hoop dat mijn vader me niet vindt, zei ze.

Nicole heeft me al wat verteld, zuchtte Brad.

Mag je haar?

Ze is mijn type niet.

Waarom is ze je type niet?

Brad keek haar even glimlachend aan en antwoordde: Ik denk dat ik de dood van Sarah nog niet verwerkt heb. Daarnaast krijg ik de indruk dat ze meer in Kevin ziet.

Hij is haar type ook niet.

Waarom denk je dat?

Sandy liet haar hoofd hangen en bekende: Ik heb haar al genoeg met jongens geweten. Die kleden en gedragen zich anders dan jij en Kevin.

Probeer ons niet te vergelijken.

Hoezo?

Kevin is een toffe kerel, maar soms begrijp ik hem ook niet. Hij is meer de macho. Ik ben eerder verlegen. Sarah deed meer moeite voor mij ... Heu, jouw veiligheid primeert.

Brad besefte dat haar vader aan de hand van haar meegenomen spullen kon afleiden dat ze weggelopen was.

Hij keek naar het kaartje en las luidop: Marc Vermeulen.

Ja en ik ben Sandy Vermeulen, pikte Sandy erop in. Soms wou ik dat ik die naam kon veranderen.

"Dat kan,