Obcy

By Zbigniew Wojnarowski

Pięciu członków kosmicznego speckomu przybywa na statek Almayer. Bohaterowie w mundurach i z plazmową bronią w dłoniach, niewiele mówiąc, przemierzają dziarsko kolejne części transportowca, by odnaleźć, zidentyfikować i zlikwidować śmiertelne zagrożenie. Towarzyszy im jeden z pasażerów statku, któremu udało się ujść z życiem. Ponieważ wyzwoliciele niespecjalnie chcą go słuchać, jedynie w wewnętrznym monologu relacjonuje on wydarzenia ostatnich dni. Opowiadanie inspirowane serią filmów "Obcy" w reżyserii Ridleya Scotta, dedykowane ich głównej bohaterce Ellen Ripley. -

• Language: Język polski
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Sep 1, 2022
• ISBN: 9788728418819

Book preview

Obcy

Zdjęcie na okładce: Shutterstock

Copyright © 2006, 2022 Zbigniew Wojnarowski i SAGA Egmont

Wszystkie prawa zastrzeżone

ISBN: 9788728418819 

1. Wydanie w formie e-booka

Format: EPUB 3.0

Ta książka jest chroniona prawem autorskim. Kopiowanie do celów innych niż do użytku własnego jest dozwolone wyłącznie za zgodą Wydawcy oraz autora.

www.sagaegmont.com

Saga jest częścią Grupy Egmont. Egmont to największa duńska grupa medialna, należąca do Fundacji Egmont, która każdego roku wspiera dzieci z trudnych środowisk kwotą prawie 13,4 miliona euro.

Śp. Ellen Ripley dedykuję

Rozpieprzyli drzwi.

Wielkie stalowe drzwi do głównego korytarza, które otwierając się przypominały mi usta ziewającego olbrzyma. Tym razem nie sposób ich było otworzyć przy użyciu elektrycznego kołowrotka, więc świetlne lancety palników zagłębiły się w metal grubości męskiego uda jak w masło. Snopy błękitnych iskier sypały się z rozcięć o nadtopionych brzegach.

Dobra!, powiedział ten, który kazał im to zrobić.

Który kazał rozpieprzyć drzwi.

Postawił stopę w wojskowym bucie na wysokości loga armatora: krwistego santorynu wyprowadzonego z granatowego fau o podwójnych konturach. Po jego kopnięciu bryła metalu odchyliła się powoli od pionu, zanim runęła z brzękiem na kraty chodnika po drugiej stronie. W filowaniu świetlówek widać było uciekający w dal tunel o ścianach pokrytych gęstwiną rur. Przetaczały się po nich fale zielonego i czerwonego blasku.

Główny obwodowy korytarz statku wiódł do pomieszczeń gospodarczych oraz na pochylnie schodzące ku ładowni. Facet, który wykopał drzwi, odwrócił się do nas, kładąc ostrzegawczo palec na ustach. Kazał być cicho, mimo że echo łoskotu wibrowało jeszcze w niewidocznych zakamarkach, oddalając się od nas i milknąc.

Miał na sobie mundur relscha. Taki sam jak Bauman, tylko z niebieskimi naszywkami speckomu na rękawach i na piersi. Oni wszyscy, cała ta piątka, która przyleciała malutkim patrolowcem i przybiła do górnego luku naszego Almayera, mieli niebieskie naszywki speckomu, plazmowe giwery w dłoniach i te swoje zacięte miny fachmanów, którzy pozjadali wszystkie rozumy. Oni zawsze wiedzieli najlepiej. Nie lubili słuchać, nie potrzebowali pytać, rozpieprzali drzwi i wchodzili na pewniaka.

Prawie nie zwracali na mnie uwagi,