Het schip van de Orcs

By Alfred Bekker

Het schip van de Orcs

Fantasieroman van Alfred Bekker

 

De omvang van dit boek komt overeen met 132 paperback pagina's.

 

Een schip vol wilde orcs op zoek naar goud en fortuin!

 

 

 

 

Een lange man in een donker gewaad, zijn kap laag over zijn gezicht getrokken, liep 's nachts door de vervallen straten van Ardassa.

Vandaag was de verwoeste stad nog slechts een weerspiegeling van haar vroegere grootsheid. Ooit de tweede hoofdstad van het Rijk der Zeeheersers, werd het nu geregeerd door de legendarische Geuzenkoning, die zijn volgelingen over de hele wereld stuurde. Ooit, in de tijd van het rijk van de Reliaanse zeeheren, was Ardassa een wereldstad geweest. Nu roken de afbrokkelende muren naar mufheid en een aura van verval had zich van de plaats meester gemaakt. Ardassa bood onderdak aan het gespuis van het hele halfrond. Piraten en verschoppelingen ontmoetten elkaar hier, buitenbeentjes, profeten van verdraaide sektes en geleerden wier leer elders als ketterij werd beschouwd.

De kovelman leek wel een schaduw.

Het licht van de bleke maan drong niet door de duisternis die zijn kap vulde.

Er was geen teken van zijn gezicht.

Hij liep haastig en bijna geruisloos door de smalle, donkere steegjes.

Lawaai, muziek en ruziënde stemmen klonken uit de verspreide taveernes.

Hier en daar werd een deur of een raam geopend en voor enkele ogenblikken drong er licht door de duisternis van de straten van Ardassa.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfred Bekker
• Release date: May 11, 2022
• ISBN: 9798201611088

Alfred Bekker

Alfred Bekker wurde am 27.9.1964 in Borghorst (heute Steinfurt) geboren und wuchs in den münsterländischen Gemeinden Ladbergen und Lengerich auf. 1984 machte er Abitur, leistete danach Zivildienst auf der Pflegestation eines Altenheims und studierte an der Universität Osnabrück für das Lehramt an Grund- und Hauptschulen. Insgesamt 13 Jahre war er danach im Schuldienst tätig, bevor er sich ausschließlich der Schriftstellerei widmete. Schon als Student veröffentlichte Bekker zahlreiche Romane und Kurzgeschichten. Er war Mitautor zugkräftiger Romanserien wie Kommissar X, Jerry Cotton, Rhen Dhark, Bad Earth und Sternenfaust und schrieb eine Reihe von Kriminalromanen. Angeregt durch seine Tätigkeit als Lehrer wandte er sich schließlich auch dem Kinder- und Jugendbuch zu, wo er Buchserien wie 'Tatort Mittelalter', 'Da Vincis Fälle', 'Elbenkinder' und 'Die wilden Orks' entwickelte. Seine Fantasy-Romane um 'Das Reich der Elben', die 'DrachenErde-Saga' und die 'Gorian'-Trilogie machten ihn einem großen Publikum bekannt. Darüber hinaus schreibt er weiterhin Krimis und gemeinsam mit seiner Frau unter dem Pseudonym Conny Walden historische Romane. Einige Gruselromane für Teenager verfasste er unter dem Namen John Devlin. Für Krimis verwendete er auch das Pseudonym Neal Chadwick. Seine Romane erschienen u.a. bei Blanvalet, BVK, Goldmann, Lyx, Schneiderbuch, Arena, dtv, Ueberreuter und Bastei Lübbe und wurden in zahlreiche Sprachen übersetzt.

Book preview

Het schip van de Orcs

Fantasieroman van Alfred Bekker

De omvang van dit boek komt overeen met 132 paperback pagina's.

Een schip vol wilde orcs op zoek naar goud en fortuin!

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books en BEKKERpublishing zijn imprints van Alfred Bekker

© by Author  / COVER STEVE MAYER + HUBERT ROBERT

© van deze uitgave 2022 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

1

Een lange man in een donker gewaad, zijn kap laag over zijn gezicht getrokken, liep 's nachts door de vervallen straten van Ardassa.

Vandaag was de verwoeste stad nog slechts een weerspiegeling van haar vroegere grootsheid. Ooit de tweede hoofdstad van het Rijk der Zeeheersers, werd het nu geregeerd door de legendarische Geuzenkoning, die zijn volgelingen over de hele wereld stuurde. Ooit, in de tijd van het rijk van de Reliaanse zeeheren, was Ardassa een wereldstad geweest. Nu roken de afbrokkelende muren naar mufheid en een aura van verval had zich van de plaats meester gemaakt. Ardassa bood onderdak aan het gespuis van het hele halfrond. Piraten en verschoppelingen ontmoetten elkaar hier, buitenbeentjes, profeten van verdraaide sektes en geleerden wier leer elders als ketterij werd beschouwd.

De kovelman leek wel een schaduw.

Het licht van de bleke maan drong niet door de duisternis die zijn kap vulde.

Er was geen teken van zijn gezicht.

Hij liep haastig en bijna geruisloos door de smalle, donkere steegjes.

Lawaai, muziek en ruziënde stemmen klonken uit de verspreide taveernes.

Hier en daar werd een deur of een raam geopend en voor enkele ogenblikken drong er licht door de duisternis van de straten van Ardassa.

De stappen van de koveldrager waren snel en doelgericht. Hij leek heel goed te weten waar zijn bestemming was.

De naderende keelklanken van enkele mannen trokken zijn aandacht toen hij een ander steegje in draaide.

Drie luidruchtige mannen kwamen op hem af, die duidelijk al flink wat gedronken hadden. Matrozen van een of ander piratenschip.

De man met de capuchon verborg zich in de schaduw van een deuropening en liet de drie passeren. Ze waren te dronken om hem op te merken.

Toen vervolgde hij zijn weg.

Hij stopte voor de houten deur van een huis met twee verdiepingen. Hij gebruikte de koperen knokkels om te kloppen.

In het begin was er geen reactie. Pas na de tweede poging deed een oude, gebogen man met warrig wit haar en een dunne baard open.

Wie bent u? vroeg de oude man.

Iemand die met de geleerde Atamandrimedes wenst te spreken! was het antwoord van de koedrager. Hij sprak zachtjes en met een lage, ietwat ruwe stem. Het klonk bijna als een sombere fluistering. Hij sprak Bryséaans, maar met een eigenaardig accent dat er geen twijfel over liet bestaan dat hij uit een ander deel van de wereld moest komen.

De oude man fronste zijn wenkbrauwen.

Ik ben Atamandrimedes, legde hij uit.

Dus laat me binnen. Ik moet met je praten over een rol die in jouw bezit is, Atamandrimedes.

Ik weet niet waar je het over hebt! antwoordde de geleerde.

Eigenlijk, was hij duidelijk terughoudend om deze vreemdeling binnen te laten.

Maar de kovel man zette gewoon een voet naar voren. Twee stappen en hij stond in het schaars verlichte huis. Kaarslicht flikkerde in de tocht. Met zijn hiel gaf de koe-drager de deur een duw, zodat deze terugviel in het slot.

Atamandrimedes trok zich terug.

De koepeldrager duwde de grendel voor de deur.

Er is veel gespuis in de stad, legde hij uit.

Zeg me nu wat je wilt, vreemdeling!, eiste Atamandrimedes nu ondubbelzinnig.

Maar een angstige trilling weerklonk in zijn stem. Het had een licht vibrerend geluid, dreigde om te rollen. De geleerde slikte.

De koedrager zette zijn kap terug. Het uitgemergelde gezicht van een man met grijze haren en een baard werd zichtbaar. De teint was donker. En de blik van de donkere, bijna zwarte ogen had een bijna hypnotiserende intensiteit die Atamandrimedes onwillekeurig deed rillen.

Nooit eerder was hij een vergelijkbare blik tegengekomen.

Vergeef me mijn onbeleefdheid, zei de koveldrager uiteindelijk na een lange pauze van stilte. Mijn naam is An-Shar. En net als jij heb ik jaren van mijn leven gewijd aan het bestuderen van magie en oude geschriften.

Ik heb uw naam nog nooit gehoord, zei Atamandrimedes fronsend.

Een dunne glimlach speelde rond An-Shar's lippen.

Dat is heel goed mogelijk, zei hij, terwijl hij zijn schouders optrok. Ik ben hier om met u te praten over een geschrift dat via kronkelpaden in uw bezit is gekomen...

O, dat geldt zeker voor veel geschriften die ik gedurende vele tientallen jaren in mijn privé-bibliotheek heb verzameld! antwoordde Atamandrimedes.

Ik heb het over de rol van geheime woorden...

Atamandrimedes slikte. Hij opende zijn mond half, alsof hij iets terug wilde zeggen. Maar geen enkel woord kwam over zijn lippen.

Ik ben niet in het bezit van dit geschrift! beweerde hij uiteindelijk, terwijl hij nog een paar stappen achteruit deed ten opzichte van de vreemdeling die zich An-Shar had genoemd.

Zijn stem nam nu een dreigende ondertoon aan.

Jarenlang heb ik dit geschrift achtervolgd, elk station van zijn verblijfplaats gevolgd, over zeeën en continenten gereisd om het te vinden. Ik volgde zijn pad door Mokanesh en Aylonesse, over de Zee van Zeven Winden naar Bryseia. Zo ontmoette ik een handelaar met een dubieuze reputatie, die soms aan piraterij doet als de zaken slecht gaan. Een smal gezicht Elbenoid genaamd Salid al-Dosi. Ik ben ervan overtuigd dat je zijn naam zult onthouden!

Nee! Ik heb deze man nog nooit ontmoet!

An-Shar glimlachte cynisch. Ik kan nauwelijks geloven dat deze Salid al-Dosi tegen me heeft gelogen. Ik heb tenslotte zeer effectieve methoden tot mijn beschikking om de waarheid uit iemand te krijgen. Als je begrijpt wat ik bedoel...

Atamandrimedes probeerde in veiligheid te komen voor de koedrager. Maar zijn lichaam was verlamd van het ene moment op het andere. Hij kon zich niet meer bewegen. Het enige wat hij kon doen was zijn ogen draaien en spreken.

An-Shar stapte dicht bij de geleerde.

Atamandrimedes staarde de vreemdeling vol afschuw aan. Voor enkele ogenblikken, waren An-Shar's ogen volledig zwart. Er was geen stukje wit meer te zien. Deze verschijning verdween echter na enkele ogenblikken. Ik heb krachten waar zelfs een man als jij geen idee van zou moeten hebben. Toon me nu de rol die ik zoek...

Nee..., kermde de geleerde.

Toen begon hij plotseling te hijgen, alsof hij niet meer kon ademen. Zijn gezicht werd donkerrood.

Niet doen... nee... hijgde hij.

Opnieuw werden de ogen van de koedrager voor een kort moment helemaal zwart. An-Shar's gezicht veranderde in een hatelijk, vervormd masker.

riep Atamandrimedes uit.

Toen bevrijdde An-Shar de geleerde uit de greep van zijn magische krachten.

Atamandrimedes hapte naar adem, hijgde. Hij hield zich vast aan de muur.

Jij moet een tovenaar zijn die zwarte magie gebruikt! bracht hij toen uit. Ik kan het niet op een andere manier uitleggen...

"Het kan me niet schelen wat jij ervan vindt, Atamandrimedes. Ik ben alleen geïnteresseerd in de rol. En je zult het aan mij geven.

Atamandrimedes knikte. Hij realiseerde zich waarschijnlijk dat hij geen manier had om het verzoek van deze man te weerstaan.

Volg mij, An-Shar.

Terwijl Atamandrimedes dit zei, wreef hij in zijn nek.

Hij leidde de koveldrager naar een andere kamer gevuld met kaarslicht. Het flikkerende licht liet schaduwen dansen op de muren. Overal lagen oude folio's en rollen.

Ik zie dat ik u gestoord heb in uw studies, meester Atamandrimedes...

De geleerde haalde er een cilindervormige container uit en overhandigde die aan An-Shar. De rol die je zoekt is binnen! beweerde hij.

An-Shar opende de container en haalde het rolletje er voorzichtig uit. Hij liet de container op de grond vallen. Toen rolde hij het document voorzichtig uit.

Al jaren jaag ik achter deze schat aan," ging het door zijn hoofd. Een magiër uit de late periode van het verloren rijk van Ta-Tekem had de 'Rol van de Geheime Woorden' geschreven. Nadien heeft dit document een bijna onvoorstelbare odyssee gemaakt. Maar nu is het van mij, dacht An-Shar. Het laatste stukje dat nog ontbrak in het grote mozaïek...

Vanuit zijn ooghoek zag An-Shar een beweging.

Atamandrimedes snelde naar hem toe. Een dolk flitste in zijn rechterhand.

De geleerde kreeg een por.

Hij stopte midden in de beweging. Zijn hand met het lemmet trilde. Alsof afgebogen door een onzichtbare kracht, dreef de dolk zich toen in zijn borst. Hij zakte naar de grond, hijgend.

Een paar seconden lang waren An-Shar's ogen weer helemaal zwart.

Hij keek neer op de geleerden die op de grond lagen.

Het lijkt erop dat ik hem onderschat heb! dacht hij. Atamandrimedes wist duidelijk hoe belangrijk deze rol was....

Makanet Tephrenet ktogafon..., mompelde de man in het gewaad. Formulewoorden in een lang vergeten taal die al eeuwen over niemands lippen was gekomen.

2

Weken later...

Bij de strijdbijl van de Elf-kwellende Orc-god! snauwde Kirad Kirads zoon Elf-moordenaar. Een Bryséiaans koopvaardijschip! Dat is waar ik op heb gewacht! De grote, lelijke kapitein en reder stond aan de boeg van het orkenschip ORKZAHN. De spray spatte hoog op, het zeil werd geblazen door de krachtige wind die blies over de zeestraat tussen de kusten van Relian en Bryseia.

De ORKZAHN was een skaid, waarmee een orcisch slagschip van een nieuwer ontwerp werd bedoeld, veertig meter lang, acht meter breed en bemand door ongeveer tweehonderd krijgers. Op de boeg stond de karakteristieke drakenkop, die de ork-schepen kenmerkte als verschrikkers van de zeeën.

"Het werd tijd