Στο φως των δύο ήλιων

By Katerina Chrysogeni

Στον μακρινό πλανήτη χωρίς Όνομα, ένας ταπεινός βοηθός ασφαλείας, ο Ζίπικνικτ, θαμπωμένος από το κόκκινο χρώμα των μαλλιών της διευθύντριας του της Ιντέρνια, σε έναν κατά τα άλλα πλήρως γκρι κόσμο, τολμάει να εκφράσει την απορία του, συγκεντρώνοντας την οργή της επάνω του. Προσπαθώντας να σώσει το σαρκίο του κατόπιν από τις πιθανές διώξεις της, ακολουθεί μια νοσηρή ένδειξη που του παρουσιάζεται σε ένα Ολοθέαμα που προκαλεί ο ίδιος και ανακαλύπτει ότι εκτός Θόλου εγκαταστάσεων, πέραν του κατεργασμένου τοπίου, απλώνονται εκτάσεις ακατέργαστες με φυσικά τοπία πολύχρωμα, παντελώς άγνωστα σε οποιοδήποτε πολίτη της περίφημης αυτοκρατορίας της Μονοχρωμίας. Η παράνομη εξερεύνηση του τον οδηγεί στα ερείπια κάποιας αρχαίας πόλης που αναπαύεται κάτω από χιλιόχρονη βλάστηση και κάπου στα δαιδαλώδη κτίσματα ανακαλύπτει μία περούκα μαύρων μαλλιών. Με τη γνώση ότι η επόμενη αλλαγή μονοχρωμίας λαμβάνει σύντομα χώρα, μεταλλάσσοντας το χρώμα σε έμψυχα και άψυχα σε όλο το σύμπαν την ίδια ακριβώς στιγμή και επρόκειτο να είναι η πιο φονική μονοχρωμία απ’ όλες, αυτή του απέραντου μαύρου, ο πρώην δουλικός και αλλοτριωμένος Ζίπικνικτ κατανοεί ότι κρατάει ένα μεγάλο ατού στα χέρια του. Το παραδίδει ευθύς στην Ιντέρνια που του συγχωρεί την πρώην παρατυπία του. Τη στιγμή ακριβώς της ιστορικής παράδοσης της περούκας, η Υπερδέλεια ο σούπερ υπολογιστής που έχει κατασκευάσει ένας πανέξυπνος χάκερ ο Mr Good, συγχρονίζεται με τα εγκεφαλικά κύτταρα της Ιντέρνιας και για μια απειροελάχιστη στιγμή βλέπει τον κόσμο μέσα από τα μάτια της. Τη φριχτή γκρι πραγματικότητα εκτός από τον φέρελπι επιστήμονα μαρτυρεί και η Μάγκι το έτερον του ήμισυ και συνταράσσονται και οι δύο από το θέα του αποκρουστικού μέλλοντος.
Μόλις τα υπερφυσικά ρολόγια της αυτοκρατορίας σημαίνουνε απανταχού Μαύρο, η Ιντέρνια κρύβει τα κατακόκκινα μαλλιά της στην μαύρη περούκα και ελεύθερη πια από τον άδικο εγκλεισμό της στο τελευταίο άκρο της αυτοκρατορίας, βάζει πλώρη για τον πατρογονικό της πλανήτη και την Μητρόπολη Άτεγκτον από την οποία τόσο σκληρά είχε εξορισθεί κάποτε. Μια επιτυχημένη επίσκεψη στην κεντρική βιβλιοθήκη της πόλης οπλίζει με επιπλέον στοιχεία την αποστάτιδα που συνδυάζοντας την χρονολογία εκπομπής του μηνύματος του Mr Good στον προηγμένο της εγκέφαλο και τις καινούργιες της γνώσεις αρχίζει να ανακαλύπτει τις απαρχές της ιστορίας της μονοχρωμίας. H εξαφάνιση της βέβαια δεν περνάει απαρατήρητη από τη διοίκηση του πλανήτη χωρίς Όνομα και ένα αμείλικτο κυνηγητό εναντίον της, εξαπολύεται από τις δυνάμεις της αυτοκρατορίας. Όσο ο καιρός περνάει και το άγριο κυνηγητό της Ιντέρνιας δεν αποδίδει, η κεντρική διοίκηση της Αυτοκρατορίας πλήττεται θανάσιμα και μην έχοντας άλλον τρόπο να αντιδράσει συλλαμβάνει στον άρχοντα Ανέφικτο που διατέλεσε γονέας ανατροφής της αποστάτιδας. Ο πρώην επιτελάρχης της Ολικής Ενέργειας και εφαρμοστής πιστός όλων των Νόμων και των Ορισμών της Αυτοκρατορίας, Ανέφικτος, κατορθώνει να πείσει το ανώτερο δικαστήριο ότι ουδεμία ευθύνη φέρει για το αποτρόπαιο έγκλημα της πρώην προστατευόμενής του και απαλλάσσεται από περαιτέρω διώξεις. Η Ιντέρνια έχοντας αποκωδικοποιήσει τον συγχρονισμό της με τον μυστήριο Mr Good επικοινωνεί κατευθείαν με τον εγκέφαλό του, κάνοντας την επίδρασή της ακόμη πιο κρίσιμη. Όμως τόσο στο δικό της κόσμο όσο και στον κόσμο τον απερίγραπτο του Mr Good, προκαταλήψεις και θεωρίες αναπόδεικτες κάνουν την κατανόηση της μίας και μόνης αλήθειας, αδύνατη και επισφαλή.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Katerina Chrysogeni
• Release date: Mar 16, 2022
• ISBN: 9786188520202

Katerina Chrysogeni

Η συγγραφέας γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Φοίτησε στο ΤΕΙ Αθηνών στο τμήμα Μάρκετινγκ (Εμπορίας και Διαφημίσεως Προϊόντων) στην Σχολή Διοίκησης και Οικονομίας και εργάστηκε σε αυτόν τον χώρο, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Σουηδία, όπου έζησε από το 1993 έως και το 2006. Από το 2007 ασχολήθηκε με την εμπορία κοσμήματος και από το 2012, άρχισε να συνθέτει η ίδια μια σειρά κοσμήματος που την ονόμασε, ΕΝΑΕΝΑ, www.enaena.eu.Η Κατερίνα Χρυσογένη πάντοτε αγαπούσε τις λέξεις. Τον ήχο, την όψη και το νόημά τους. Έπαιζε μαζί τους συστηματικά από μικρό κορίτσι, που όταν πέρασε στην εφηβεία, συνέχισε το λεκτικό παιχνίδι γράφοντας μικρά διηγήματα. Στην επαγγελματική της ζωή αργότερα, βρέθηκε και πάλι να παίζει με τις λέξεις, αυτήν την φορά συντάσσοντας διαφημιστικά κείμενα για απαιτητικούς διαφημιζόμενους. Γύρω στα 27 της χρόνια, παρασύρθηκε από την φοβερή ιστορία που γεννήθηκε στο μυαλό της, στο να γράψει το παρόν μυθιστόρημα, Στο φως των δύο ήλιων, που ολοκληρώθηκε το 1999 και τώρα γίνεται επιτέλους διαθέσιμο για τους αναγνώστες, σε μορφή epub.Άλλα έργα της ιδίας:•Γιατί όχι μια Πέμπτη 2002, ανέκδοτο•Ο Λυτρωτής της Ευφορίας 2005, ανέκδοτο•Η ιστορία του Κλίμαξ αυτοέκδοση 2014•Το ξενοδοχείο, 2019, ανέκδοτοΥπό συγγραφή:•Μαγικά Μάτια•Αμάραντος

Book preview

fos_ilion_cover.jpg

τίτλος συγγράματος: Στο Φως των δύο Ηλίων

συγγραφέας: Κατερίνα Χρυσογένη

έκδοση ebook: Φεβρουάριος 2022

isbn: 978-618-85202-0-2

© Copyright

Κατερίνα Χρυσογένη

Στο φως των δύο ήλιων

2022

Βιογραφικό Συγγραφέα

Η συγγραφέας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και φοίτησε στο ΤΕΙ Αθηνών στο τμήμα Μάρκετινγκ, στη Σχολή Διοίκησης και Οικονομίας. Ακολούθως εργάστηκε σε αυτόν τον χώρο, τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Σουηδία, όπου έζησε από το 1993 έως και το 2006. Από το 2007 μετά τον επαναπατρισμό της, ασχολήθηκε με την εμπορία κοσμήματος και από το 2012, άρχισε να συνθέτει η ίδια μια σειρά κοσμήματος που την ονόμασε, ΕΝΑΕΝΑ, www.enaena.eu.

Η Κατερίνα Χρυσογένη πάντοτε αγαπούσε τις λέξεις. Τον ήχο, την όψη και το νόημά τους. Έπαιζε μαζί τους συστηματικά από μικρό κορίτσι, που όταν πέρασε στην εφηβεία, συνέχισε το λεκτικό παιχνίδι γράφοντας μικρά διηγήματα. Στην επαγγελματική της ζωή αργότερα, βρέθηκε και πάλι να παίζει με τις λέξεις, αυτή τη φορά συντάσσοντας διαφημιστικά κείμενα για απαιτητικούς διαφημιζόμενους. Λίγο αργότερα, παρασύρθηκε από τη φοβερή ιστορία που γεννήθηκε στο μυαλό της, στο να γράψει το παρόν, το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Στο φως των δύο ήλιων», 1999, που εκδίδεται σήμερα για πρώτη φορά, σε μορφή ebook.

Άλλα έργα της ιδίας, είναι:

«Γιατί όχι μια Πέμπτη» 2002

«Ο λυτρωτής της Ευφορίας» 2005

«Η Ιστορία του Κλίμαξ» 2006

«Το Ξενοδοχείο» 2019

Περισσότερες πληροφορίες στο ιστολόγιο της συγγραφέως

Επικοινωνία: [e-mail]

Περιεχόμενα

Βιογραφικό Συγγραφέα

Περιεχόμενα

Το κόκκινο κουμπί

Καταδίκη σε εξορία

Το Ολοθέαμα του Ζίπικνικτ

Εξερεύνηση εκτός Θόλου

Το ήμισυ του Παντός

Eδώ Υπερδέλεια. Eκει ποιος;

Ή τώρα ή ποτέ!

Βραδινός ξεσηκωμός

Οι αριθμοί συμφωνούν

Η μικρή αμετανόητη

Ο κατά τύποις πατέρας

Οι αγαπητοί κύριοι Ευδαιμονιστές

Αϋπνίες

Φως εκ φωτός

Το πάθημα του μυστήριου κύριου Ντεφλό

Η Ειμαρμένη της χαμένης αναστολής

Ενώπιος ενωπίω

Ο προσηλυτισμός

Στον Λαβύρινθο του Ευδαιμονισμού

Η Στάση του Υπερίωνα

Αντίζηλοι ή Αδελφές Ψυχές;

Κατακόρυφη Κατάδυση

Το Κορίτσι του Απέναντι Θαλάμου

Στη Ζώνη του Ισημερινού

Ανάμεσα σε Δυο Παράλληλους

Η Επαναφορά στα Πράγματα

Η Ανάληψη τουΥπερίωνα

Τα μέτρα καταστολής

Μια ζωή Γεννιέται

Η Πολιορκία του Πλανήτη χωρίς Όνομα

Ο Από Μηχανής Ευρυγενής

Με τις ευλογίες της Αφροδίτης

Οι Προτροπές του Συνέσιου

Η Κάθοδος των Μυρίων

Το Πείραμα της Ανεξαρτησίας

Το Παιδί της Αμφισβήτησης

Το Τελευταίο Δάκρυ

Την Όγδοη Μέρα

Το κόκκινο κουμπί

Κουμπί με κουμπί έχει διαφορά. Και όλα τα κουμπιά μαζί δεν έχουν τελειωμό στη φύση. Υπάρχουν λένε τόσα πολλά και διαφορετικά κουμπιά που θα μπορούσαν να κάνουν ένα λογικό κατά τα άλλα ανθρώπινο όν, να παρανοήσει στην πρώτη κιόλας χιλιάδα ποικιλίας.

Ας κάνουμε λοιπόν ένα μικρό διαχωρισμό. Εδώ μιλάμε για τα κουμπιά που κουμπώνουν και ξεκουμπώνουν ρούχα, όχι τα άλλα τα αυτοκρατορικά κουμπιά, που με ένα τους πάτημα μπορούν να βάλουν μπροστά παραγωγές, ή καταστροφές.

Και πιο συγκεκριμένα μιλάμε για κουμπιά με τέσσερεις τρύπες στο μέγεθος περίπου εικοσάρικου τού 1988, ζωγραφισμένα λεπτομερώς με κόκκινο στυλό μπιγκ στο βιβλίο θρησκευτικών μιας τάξης, που αντιστοιχεί σ’ αυτούς που είναι 16 χρονών, αν δεν έχουν χάσει χρονιά, από βαρεμάρα ή οργιάζουσες εφηβικές διαθέσεις.

΄Ενα απλό κόκκινο κουμπί πατημένο με τόσο πάθος, που δεν άφησε χιλιοστό λευκής επιφάνειας μέσα στον τέλειο κύκλο του και βγήκε σε άχρωμο βέβαια αντίτυπο στις επόμενες πέντε σελίδες. Ένα κουμπί χωρίς κανένα άλλο λόγο ύπαρξης εκτός από την ξεχειλίζουσα διάθεση δημιουργικής διακόσμησης ενός μισοάδειου από τυπογραφικά στοιχεία χαρτιού, απ’ αυτά που πάντα καθορίζουν την αρχή κάθε βιβλίου.

Αυτό το κουμπί έμελλε να γίνει μια μικρή αλλά πολύ κοφτερή σκέψη, ένα αρχαίο μυστικιστικό σύμβολο γδυσίματος και ντυσίματος, βουτηγμένο σε μία διάθεση απλότητας και διάκρισης. Κυρίως διάκρισης. Γι’ αυτό άλλωστε βγήκε κόκκινο αντί μπλε ή μαύρο. Γιατί το κόκκινο είναι ένα χρώμα γεννημένο να κτυπάει κατάστηθα και κατακούτελα, να τραβάει να θαμπώνει και να ανάβει σε έναν εμπριμέ κόσμο πόσο μάλλον σ’ έναν μονόχρωμο.

Καταδίκη σε εξορία

- Ιντέρνια! Γιατί τα μαλλιά σου είναι κόκκινα ;

Η φωνή του Ζίπικνικτ ελαφριά ένρινη, ακούστηκε σαν πιστολιά στην απόλυτη ησυχία του Κεντρικού Θαλάμου Απογειώσεων. Η ερώτηση απευθυνότανε στην νεαρή γυναίκα που ρύθμιζε τα όργανα ελέγχου σε απόσταση μόλις δύο μέτρα μακριά από τον ίδιο και τώρα γυρνούσε ξαφνιασμένη το κεφάλι της με τα κόκκινα μαλλιά για να τον ρωτήσει απαλά, τόσο απαλά που μόνο το χειρότερο μπορούσε να εννοηθεί.

-Τί θέλεις να πεις σχετικά με το χρώμα των μαλλιών μου ταπεινέ Ζίπικνικτ;

Στο άκουσμα του απειλητικά ήπιου τόνου στην φωνή της, μικροί κόμποι ιδρώτα, εμφανίσθηκαν και πλήθαιναν στο μέτωπό του.

- Να, ήθελα να πω, ότι βρισκόμαστε στην περίοδο του γκρι χρώματος και αντίθετα - στο σημείο αυτό ο τρομοκρατημένος βοηθός ασφαλείας, άρχισε να παίρνει ξανά επάνω του - και αντίθετα με τους νόμους Oλικής Προσαρμογής τα μαλλιά σου επιμένουν να είναι κόκκινα γεγονός που αποδεικνύει σοβαρή Μεταλλακτική Επιπλοκή !

Μεταλλακτική επιπλοκή... Το μυαλό της Ιντέρνια άρχισε να στέλνει σήματα κινδύνου, με θολές εικόνες του υποσυνείδητου και χλιαρές από το βάθος της ιστορίας, φωνές. Παρ’ όλα αυτά όμως και χωρίς κανένα δισταγμό, του απάντησε αποφασιστικά σε τόνο δε σηκώνω άλλα:

- Νόμος ΚΧ 8325 περί ατομικής αυτοδιάθεσης. Στοιχεία απόρρητα προς κοινή διάθεση εκτός από περιπτώσεις ειδικής εντολής. Σήκωσε το χέρι της στην τυπική χειρονομία έμφασης με ενωμένα τα δάκτυλα και την παλάμη να κοιτάζει στο ύψος τού ώμου και συνέχισε:

- Όπως αντιλαμβάνεσαι συνεπώς ταπεινέ Ζίπικνικτ, δεν είμαι διόλου υποχρεωμένη να σου απαντήσω για το χρώμα των μαλλιών μου και επιπλέον θα το σκεφτώ πολύ σοβαρά για το αν πρέπει να σε καταγγείλω στο συμβούλιο Παραπτωμάτων Πολιτών Β΄ κατηγορίας. Η παράνομη διατύπωση ερώτησης, όπως ξέρεις, είναι ένα έγκλημα που τιμωρείται ιδιαιτέρως αυστηρά στην κοινωνία μας της Μονοχρωμίας.

Αιφνιδιασμένος από την σφοδρή της αντεπίθεση ο Ζίπικνικτ, μαζεύτηκε όσο του επέτρεπε η ειδική εκπαίδευση συμπεριφοράς των τελευταίων 25 μπλού - χρονική περίοδος αντίστοιχη με 250 γήινα έτη - και συρρικνώθηκε σε στάση άμυνας. Ανασφάλεια σε βαθμό ασύλληπτο με ανατριχιαστική ένταση και θόρυβο, πλημμύρισε το καλοκουρδισμένο νευρικό του σύστημα, προκαλώντας του εξωτερικά ένα ελαφρύ τρέμουλο. Τόσο ελαφρύ και ανεπαίσθητο, σαν το προκαλούμενο από ανοιξιάτικο αεράκι σε διάφανη κουρτίνα, σε εύκρατη χώρα.

Κι όταν πια συνήλθε κάπως και γύρισε το κεφάλι του με τα γκρι μαλλιά το γκρι δέρμα και τα γκρι μάτια προς την κονσόλα ελέγχου, όπου στεκόταν ακόμη σαν αόρατη απειλή το καταδικαστικό σχόλιο της καυστικής προϊσταμένης του, για να ψελλίσει κάτι διορθωτικό, ήταν ήδη αργά. Η μοναδική σταθερή κοκκινομάλλα που είχε αντικρύσει ποτέ του, είχε σαδιστικά αναχωρήσει αφήνοντάς τον μόνο, με τις πιο δυσοίωνες προοπτικές να τον κατατρέχουν.

Η Ιντέρνια έκλεισε με μία γκριμάτσα απελπισίας την τεράστια οθόνη προβολής ΝΟΜΩΝ ΚΑΙ ΟΡΙΣΜΩΝ και βημάτισε πάνω-κάτω στο ευρύχωρο προσωπικό της διαμέρισμα. Ξαφνικά μαρμάρωσε.

Το πρόγραμμα της Χρωματικής Εναλλαγής ανακοινώνεται έγκαιρα και κανείς δεν επιτρέπεται να το παραβιάσει. Έτσι τα Πάντα αλλάζουν χρώμα σε συγκεκριμένη ημερομηνία και ώρα, υπηρετώντας την Ολική Ψυχική Ισορροπία, η οποία επιβάλλει την Ομοιότητα μέσω της ψευδαίσθησης της αλλαγής, κουδούνιζε ακόμη στα αυτιά της, η μονότονη απόηχος του εκφωνητή.

Ερωτήσεις με τη μορφή αηδιαστικών παρασίτων άρχισαν να δημιουργούνται στον προηγμένο εγκέφαλό της, με άμεση παρενέργεια δυσάρεστες αναμνήσεις. Τα πρώτα 20 μπλου της ζωής της. Ατελείωτα. Γεμάτα από διορθωτικές επεξεργασίες με φρικιαστική συχνότητα. Εργαστηριακές αναλύσεις, χρωματοσωματικές επεμβάσεις, χημικές διοχετεύσεις σε όλες τις δυνατές αποχρώσεις. Του κάκου! Καμία γνωστή θεραπεία δεν μπόρεσε να λύσει το σταθερό κόκκινο χρώμα των μαλλιών της.

Η κατάσταση έφθασε να προβληματίσει μέχρι και το συμβούλιο Παραπτωμάτων Πολιτών Α΄ κατηγορίας που με τη σειρά του δεν μπόρεσε να πάρει καταδικαστική απόφαση για μία τέτοια πρωτοφανή ΑΚΟΥΣΙΑ διαφοροποίηση, που κανένα σύστημα αυτοκρατορικών διατάξεων και ποινών δεν είχε προβλέψει. Η μοναδική ποινή που κατόρθωσαν να δικαιολογήσουν, ήταν η διαχρονική της εξορία από τις μητροπόλεις του πλανήτη. Εδώ σ’ αυτόν, τον παρακμιακό πλανήτη Χωρίς Όνομα, στο τελευταίο άκρο της παντοδύναμης αυτοκρατορίας, η καθημερινή της δραστηριότητα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ανεπαρκής για το επίπεδο δυνατοτήτων της. Από την άλλη όμως, δεν θα της επιτρεπόταν ποτέ να κυκλοφορεί ελεύθερα, σα ζωντανή αμφισβήτηση της κάθε εναλλασσόμενης Μονοχρωμίας, ανάμεσα σε καθώς πρέπει πολίτες Α΄ κατηγορίας.

Μόνο μία περίοδο που επαναλαμβανόταν με σπάνια συχνότητα - την περίοδο του κόκκινου χρώματος - είχε το δικαίωμα να επισκέπτεται το πατρογονικό της λίκνο την αυτοκράτειρα μητρόπολη Άτεγκτον. Το υπόλοιπο του αθάνατου βίου της, όφειλε να το περάσει στο εξευτελιστικό αυτό περιθώριο, που ούτε καν όνομα δεν είχε, ανάμεσα στον Ζίπικνικτ και τους ομοίους του.

- Ας είναι! τίναξε πίσω το κεφάλι της στην προαιώνια κίνηση ελάφρυνσης του μυαλού από δυσάρεστες σκέψεις κι έφερε μπροστά το αριστερό της πόδι, σε στάση ανάπαυσης.Τα σχόλια ενός δευτερεύοντα βοηθού ασφαλείας δεν με αφορούν στο ελάχιστοσυμπλήρωσε φωναχτά, για να αυθυποβληθεί στην ίδια της την απόφαση. Η διαφορά επάνω της δεν ήταν με κανένα τρόπο ένδειξη μιας γενικότερης κατάστασης των πραγμάτων, παρά μόνο ένα ξεκομμένο, αναίτιο καπρίτσιο της φύσης. Τίποτα παραπάνω.

Το Ολοθέαμα του Ζίπικνικτ

Αμέσως μετά την δυσοίωνη αναχώρηση της Ιντέρνια, ο ταπεινός Ζίπικνικτ ξεκίνησε για τα προσωπικά του διαμερίσματα στην πτέρυγα του προσωπικού ασφαλείας, με μία ακατονόμαστη, σε γενικές γραμμές βαριά διάθεση. Oι λείες επιφάνειες των διαδρόμων που συνήθιζαν να ξεκουράζουν τα μάτια του, από τις οθόνες τα πλήκτρα και τους πίνακες του κεντρικού Θαλάμου Απογειώσεων, του φαινότανε τώρα ατελείωτα αδιάφορες και ανίκανες για την παραγωγή του παραμικρού συναισθήματος. Η μεταφορική ταινία συνέχιζε να κινείται στη γνωστή σταθερή της ταχύτητα, ώσπου επιτέλους η πόρτα του προσωπικού του θαλάμου φάνηκε ακίνητη στη θέση της. Φαινομενικά αόρατη, άπαρτη όμως σαν κάστρο, άνοιξε αμέσως μετά την αναγνώριση του νεοεμφανισθέντα επισκέπτη, για να ξανακλείσει το ίδιο ερμητικά πίσω του.

Κατέλαβε βιαστικά την κλασσική του θέση, στην κόχη που προορίζονταν για πολλαπλές ατομικές λειτουργίες, στο βάθος του ημικυκλικού χώρου, και χωρίς άλλες χρονοτριβές, συγκέντρωσε όλη την πρωτοφανή του ανησυχία σε μία μοναδικής πυκνότητας δέσμη. Κατόπιν κατεύθυνε αυτήν την δέσμη στο ένα και μοναδικό σημείο του κέντρου τηλεπαθητικής επικοινωνίας του. Περίμενε ακίνητος, ασάλευτος και αυστηρά συγκεντρωμένος, αποφασισμένος να εξαντλήσει όλες του τις διαγνωστικές δυνάμεις σ’ αυτήν του την προσπάθεια. Ξαφνικά, μέσα στην απόλυτη ησυχία του διαμερίσματος με τις στρατηγικά τοποθετημένες εσοχές και προεξοχές, ένα Ολοθέαμα σχηματίστηκε.

Ένα Ολοθέαμα που αναπαριστούσε ερείπια σκοτεινά, που παρ’ όλες τους τις ασάφειες φάνταζαν εκ πρώτης όψεως τελείως αντι-αυτοκρατορικά. Πέτρες, χώμα και μισογκρεμισμένοι τοίχοι σε όλες τις αποχρώσεις κι ανάμεσά τους ένα κομμάτι ασύλληπτο: μαλλιά σε χρώμα μαύρο, σωριασμένα σε κάποια γωνιά, χωρίς καμιά υποψία κεφαλιού, ή ανθρώπου.

Σοκαρισμένος από την τερατώδη του ανακάλυψη ο Ζίπικνικτ, αποσπάστηκε στιγμιαία από τον σοφό έλεγχό του και το ασύλληπτο αντικείμενο εξαφανίστηκε τόσο ξαφνικά, όσο είχε εμφανιστεί, μαζί με το υπόλοιπο απίστευτο τοπίο.

«Υπάρχουν ακόμη απροσάρμοστοι τόποι! αναφώνησε, όσο ενθουσιασμένα οι παρούσες συνθήκες τού επέτρεπαν. Με ένα και δύο και τρία και ένα σωρό χρώματα και καμουφλάζ χρωματικής αλλαγής πεταμένα αφύλαχτα, στην διάθεση του κάθε παρανοϊκού που θα τολμούσε να τα αναζητήσει!» Οι σκέψεις του κάλπαζαν τώρα άτακτα, σχεδόν παλαβά, παρασύροντας και σπρώχνοντας άσχημα, η μία την άλλη. «Ένας κρίκος με το παρελθόν της φυλής! Άνθρωποι, πολιτισμοί, συνήθειες, έργα, όλα άγνωστα κι όπως νόμιζα για πάντα πεθαμένα, είναι εδώ! Είναι εδώ! Ούρλιαζε από μέσα του και ευχόταν, να μπορούσε να το κάνει και απέξω του.

Παραμιλώντας και στριφογυρίζοντας παράνομα, έφτιαχνε ιστορίες και γευότανε την απαγορευμένη τους αίσθηση, όταν η σκέψη της Ιντέρνια τον επανέφερε βάναυσα στο κρίσιμο παρόν. «Πρέπει οπωσδήποτε να ανακαλύψω πού βρίσκεται αυτό το αντικείμενο, που μπορεί να σώσει το δικό μου «κεφάλι» αποφάνθηκε.

Ρίχτηκε δίχως πνοή στην επεξεργασία των αμέτρητων παραμέτρων, προσπαθώντας να βρει μια ελάχιστη αρχή που θα τον οδηγούσε σ’ αυτούς τούς εξωφρενικούς απροσάρμοστους τόπους. «Εκεί, που οι θρύλοι μπορούν να έχουν ό,τι χρώμα θέλουνε και κανείς δεν τους κάνει ίδιους. Εκεί, που τα κεφάλια μπορεί να είναι κόκκινα».

Η μοναδική ίσως ελπίδα, η πιθανότητα της Κεντρικής Αρχειοθήκης, έλαμψε στο μυαλό του. Μία πιθανότητα αρκετά παρακινδυνευμένη και σαφώς ριψοκίνδυνη, αλλά η μόνη που μπορούσε να αποδώσει τους ελάχιστους καρπούς στην απεγνωσμένη του έρευνα.

΄Αφωνος από το μέγεθος της πρωτοβουλίας που τον συνέπαιρνε στην αντιαυτοκρατορική της δίνη, ο Ζίπικνικτ όρμησε στο κατώφλι της νοητής του πόρτας, που αμέσως άνοιξε διάπλατα για να επιτρέψει την έξοδο στον κύριό της. Στάθηκε στην δεξιά λωρίδα της πειθήνιας μεταφορικής ταινίας και άρχισε να κινείται προς τα εμπρός, με την γνωστή προσαρμοσμένη ταχύτητα, που ξαφνικά φάνταζε αβάσταχτα αργή, μπροστά στην αγωνία του παρελθόντος που κόχλαζε στις φλέβες του.

Επιτέλους, μετά από μία ατελείωτη όπως του φάνηκε διαδρομή, έφτασε στην είσοδο τής κεντρικής αρχειοθήκης και όπως όλοι πάτησε κι αυτός το συγκεκριμένο σημείο-κλειδί. Η τεράστια νοητή πύλη άνοιξε και έκλεισε πίσω του το ίδιο αθόρυβα. Η διαδικασία λήψης πληροφοριών στην κεντρική βιβλιοθήκη αρχείων, ήταν συνήθης και προσιτή στο ευρύ κοινό. Μία διαδικασία σχεδόν μηχανική που ούτως ή άλλως προσέφερε πρόσβαση, μόνο σε επιτρεπτά και εγκεκριμένα προς κοινή γνώση, αρχεία.

Η μοναδική κενή θέση βρισκόταν κατά σύμπτωση ακριβώς μπροστά του. Περπάτησε ψύχραιμα την ελάχιστη απόσταση και κάθισε αλύγιστος στην μεταλλική επιφάνεια του καθίσματος. Η επαφή του στο κρύο μέταλλο, έβαλε σε λειτουργία το αισθητήριο υποδοχής της ερώτησης και το ειδικό σήμα ακούστηκε βάρβαρο, υπενθυμίζοντάς του ότι ήταν καιρός να θέσει το πρώτο του ερώτημα.

- Πολίτης Β κατηγορίας ονόματι Ζίπικνικτ, επάγγελμα βοηθός ασφαλείας στον κεντρικό θάλαμο απογειώσεων στο 4ο επιφανειακό τμήμα του πλανήτη χωρίς όνομα, ζητάει πρόσβαση σε στοιχεία προϊστορίας του πλανήτη, με σκοπό διδακτική ενημέρωση, διατύπωσε την ερώτησή του όσο πιο νόμιμα μπορούσε. Περίμενε ασάλευτος, με όλες του τις ανησυχίες να χοροπηδούν ακέραια, κάτω απ’ την ανέκφραστη επιφάνεια. Η ερώτηση έφτασε στο κέντρο επεξεργασίας και αφού εγκρίθηκε, διοχέτευσε την απάντηση στο μυαλό του, από το ίδιο αμφιμονοσήμαντο κανάλι.

- Προϊστορικά στοιχεία του πλανήτη χωρίς όνομα. Πλανήτης κεντρικός πριν την αυτοκρατορία της μονοχρωμίας, με χρονολογικά μεγάλο βιολογικό και πολιτιστικό παρελθόν και το όνομα Γη. Αντιστάθηκε στην επιβολή τής νομοθεσίας Ολικής Προσαρμογής και σταδιακά του αφαιρέθηκαν όλες οι σημαντικές διοικητικές αρμοδιότητες, ενώ ο πληθυσμός του μεταφέρθηκε και εγκαταστάθηκε σε άμεσα διοικούμενους πλανήτες.

Στο σημείο αυτό η εκπομπή της απάντησης σταμάτησε και ο Ζίπικνικτ διέταξε κατευθείαν την συνέχειά της.

- Γεωγραφικές συντεταγμένες κεντρικών μητροπόλεων την πρώτη περίοδο αυτοκρατορικής κατοχής στον πλανήτη Γη.

Ο μηχανισμός της απάντησης ανταποκρίθηκε και αυτήν την φορά, γεμίζοντας την συνειδητή μνήμη του Ζίπικνικτ με εκατοντάδες συντεταγμένες προϊστορικών πόλεων της γης, σε επακριβή χρονολογική κατάταξη. Έτσι οι τελευταίες συντεταγμένες που αναφέρθηκαν, αντιστοιχούσαν στην προϊστορική μητρόπολη της Γης που υπέκυψε τελευταία στην σιδηρά προσαρμογή της παντοδύναμης αυτοκρατορίας. Αμέσως μετά, το σήμα του τέλους απάντησης αναβόσβησε και η εκπομπή πληροφοριών διακόπηκε οριστικά και αμετάκλητα.

Ο Ζίπικνικτ σηκώθηκε σαν αυτόματο από την θέση ερωτήσεων, ευχαριστώντας την καλή του τύχη για την μέχρι τούδε αναπάντεχη συνεργασία της και ακόμη περισσότερο, ελπίζοντας.

- Ναι, μπορούσε να τα καταφέρει. 8,5 ντιζόνια μόνο τον χώριζαν από την τελευταία πόλη της Γης. Μία απόσταση που μπορούσε να καλύψει στηριζόμενος μόνο στις βιολογικές του δυνάμεις και σε χρονικό διάστημα τέτοιο που να μη κινήσει υποψίες με την μακριά απουσία του.

Πίεσε πάλι το σημείο-κλειδί χειρισμού της νοητής πύλης, αυτήν την φορά για να εξέλθει από το εντυπωσιακό κτίριο της κεντρικής αρχειοθήκης, όπου παραδόξως πώς, το παρακινδυνευμένο του σχέδιο είχε αποκτήσει περαιτέρω προοπτικές. Επιβιβάστηκε στην ταινία μεταφοράς και αφέθηκε να παρακολουθεί την διαδρομή σαν πρωτόφερτος τουρίστας, περνώντας από ατελείωτους τομείς, διαδρόμους και αψίδες, όλα σε γκρι χρώμα, εκμεταλλευόμενος την άκοπη μετακίνησή του μέχρι εκεί που έφτανε. Στην ερμητική Πύλη που όριζε σατραπικά, το σύνορο του Εντός και του