Θάλασσα Της Θλίψης: Βιβλίο Δύο Από Η Ράβδος Του Θεού

By Charley Brindley

Ένας άντρας επιστρέφει στην Ταϊλάνδη μετά από πενήντα χρόνια απουσίας. Όταν ήταν στην Μπανγκόκ σε άδεια από τον πόλεμο του Βιετνάμ, συνάντησε ένα κορίτσι και ερωτεύτηκε. Αφού επέστρεψε στο πεδίο της μάχης, τραυματίστηκε σοβαρά και στάλθηκε σε νοσοκομείο στο Σαν Ντιέγκο. Αφού ανακάμψει από τους τραυματισμούς του, επιστρέφει στην Μπανγκόκ αναζητώντας τον Chayan, αλλά δεν είναι εκεί. Ένα χρόνο αργότερα επιστρέφει και ένα από τα άλλα κορίτσια της λέει ότι η Chayan πέθανε κατά τη διάρκεια μιας τυφοειδούς επιδημίας. Κατεστραμμένος, επιστρέφει στις Ηνωμένες Πολιτείες, πηγαίνει σε ιατρική σχολή και τελικά ξεκινά μια οικογένεια. Τώρα, μετά από πενήντα χρόνια, επιστρέφει στην Μπανγκόκ, αλλά αντί του Chayan, ανακαλύπτει ότι το παρελθόν του είχε εξελιχθεί χωρίς αυτόν.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Tektime
• Release date: Jan 14, 2021
• ISBN: 9788835417279

Book preview

Κεφάλαιο ένα

Είδα μια κοπέλα να περπατάει στο δρόμο, αποφεύγοντας τα πλήθη των ανθρώπων.

Οι περισσότεροι ήταν νεαροί άνδρες, σε ομάδες των δύο και τριών, μερικές φορές περισσότερο.

Πολλές νεαρές γυναίκες ευθυγράμμισαν το πεζοδρόμιο, δείχνοντας όσο το δυνατόν περισσότερη επιδερμίδα, ωθώντας τους άντρες να μπουν στα μικροσκοπικά δωμάτιά τους για λίγα λεπτά απόλαυσης.

Ήταν μετά τις 2 π.μ. το Σάββατο, αλλά ο δρόμος ήταν γεμάτος. Οι περισσότεροι ήταν πεζοί, αλλά μερικοί ήταν με μοτοσικλέτες. Κάποια αυτοκίνητα σταθμεύτηκαν στο πεζοδρόμιο, αλλά κανείς δεν προσπάθησε να περάσει από το πλήθος.

Μερικοί μοναχικοί μεσήλικες άνδρες κοίταξαν τις γυναίκες, ακόμη και έναν ηλικιωμένο άνδρα ή δύο, σαν κι εμένα. Αμερικανοί, Βρετανοί, Αυστραλοί...; Δεν μπορούσα να πω αν δεν μίλησαν.

Η κοπέλα με περπάτησε ξανά, κοιτάζοντας τους ανθρώπους. Κοίταξε εκτός τόπου στη σιδερωμένη μπλε μπλούζα και τη μαύρη φούστα της που έφτασε κάτω από τα γόνατά της.

Έφυγα από το πεζοδρόμιο, προσπαθώντας να να δω το πρόσωπό του καλύτερα. Με αγνόησε.

Δεν δουλεύει; Λοιπόν, τι κάνει στο Λαντπραο, την πιο πολυσύχναστη σεξουαλική περιοχή της Μπανγκόκ; Περιμένοντας κάποιον; Ίσως ένας νεαρός άνδρας δεκαοχτώ ετών.

Μια ομάδα τεσσάρων ανδρών της Ταϊλάνδης την συνέλαβαν, ζητώντας κάτι.

Κούνησε το κεφάλι της και γύρισε.

Ένας από τους άνδρες πήρε το χέρι της, την ανέκρινε ξανά.

Το κορίτσι τράβηξε μακριά και έσπευσε στο πεζοδρόμιο, περνώντας κοντά μου. Προφανώς φοβόταν.

Ο άντρας που την είχε πάρει από το χέρι φώναξε, «Γεια σου, taw nan ca mi kin xeng!»

Δεν ήταν ένα ωραίο σχόλιο.

Οι τέσσερις άντρες γέλασαν.

Στράφηκα στην άλλη πλευρά, βλέποντας γυναίκες να δουλεύουν στο δρόμο. Ήταν η πέμπτη μου νύχτα στο δρόμο.

Τι ελπίζω να βρω;

Ένα κορίτσι με ροζ μπικίνι άγγιξε το χέρι μου. «Έρχεσαι μαζί μου για πέντε λεπτά;»

Χαμογέλασα και κούνησα το κεφάλι μου.

Πώς ξέρουν πάντα;

Άφησα το κοστούμι και τη γραβάτα μου στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, προσπαθώντας να ντυθώ άνετα. Φυσικά, το πρόσωπό μου με χάρισε ως Καυκάσιος, αλλά γιατί όχι Βρετανίδα ή Καναδή;

Δεν μπορώ να ξεφορτωθώ αυτή την Αμερικάνικη αύρα.

Άρχισα να περπατάω στο μπλοκ, και πολλές άλλες γυναίκες μου πρόσφεραν τα προϊόντα τους πριν φτάσω στο τέλος του μπλοκ και μετά περπάτησα πίσω στην αντίθετη πλευρά του δρόμου.

Ο μαγνητισμός των όμορφων ταϊλανδέζικων προσώπων με προσέλκυσε σαν το όνειρο ενός γατάκι από ένα δωμάτιο γεμάτο ποντίκια παιχνιδιών. Τα κορίτσια που πρόσφεραν, σχεδόν ζητιανεύοντας για την προσοχή μου, ή μάλλον τα χρήματά μου, με απέρριψαν. Αλλά εκείνοι που έφυγαν σταύρωσαν τα χέρια τους και με κυμάτισαν με μια υπεροπτική και αργή κίνηση του κεφαλιού. Ήταν η φωτιά που περίμενα. Μου άρεσε πολύ η αλαζονική στάση, αλλά κανείς τους δεν είχε τα σωστά χαρακτηριστικά: τα χείλη της, την άτακτη μύτη της και το μικρή, σχεδόν παιδικό σχήμα του προσώπου της. Και τα μάτια της ήταν σκοτεινά, λαμπερά παλιόπαιδα, έτοιμοι να φωτίσουν και να κάψουν όποιον ερχόταν πολύ κοντά. Μακριά μαύρα μαλλιά σπρώχτηκαν πίσω με μια κίνηση από τα δάχτυλά της, σαν να βούρτσες εναντίον μου. Έτσι την είδα όταν συναντηθήκαμε.

Κανείς δεν μπορούσε να ταιριάξει με αυτή τη γλυκιά εικόνα, αλλά συνέχισα να ψάχνω κάποιον που θα μπορούσε να το κάνει.

Ίσως κάποια μέρα, ίσως...

«Ασε με ήσυχη!»

Ήταν μια φωνή μιας γυναίκας πίσω μου. Γύρισα.

Το κορίτσι!

Ένας νεαρός άρπαξε τους δικέφαλους του. Είπε κάτι που δεν μπορούσα να ακούσω.

«Οχι!»

Ο φίλος του την πήρε από το άλλο χέρι. «Πάμε. Μόνο για μια ώρα», είπε στα ταϊλανδέζικα. «Θα σε ξεπληρώσουμε».

Ήταν οι ίδιοι τέσσερις βασανιστές όπως πριν.

Τους πολέμησε.

Οι άλλοι δύο από την ομάδα της στάθηκαν μπροστά της, γελούσαν και έδειχναν την έκφρασή της πανικού.

Πολλοί άντρες πέρασαν, είδαν την αντιπαράθεση και μετακόμισαν.

«Δεν θέλω!» Φώναξε.

Οι δύο άνδρες την ώθησαν προς μια πύλη. Οι άλλοι δύο κοίταξαν γύρω, και μετά συνέχισαν.

Φώναξε για βοήθεια.

«Είπε ότι δεν θέλει», είπα.

Ο άντρας που κρατά το δεξί χέρι με κοίταξε. «Δίνε του, φίλε», είπε στα Αγγλικά, «πριν σε πληγώσω».

«Άφησέ την να φύγει».

Με ώθησε πίσω και ο φίλος του έσφιξε το πόδι του, με έκανε να σκοντάψω. Έπεσα στον κώλο μου με δύναμη. Οι τέσσερις άντρες γέλασαν καθώς το κορίτσι ζήτησε βοήθεια.

Σηκώθηκα, αρπάζοντας τον καρπό του άνδρα. «Αφήστε την να φύγει», είπα.

Με χτύπησε με τη δεξιά του γροθιά, αλλά τον άρπαξα και γύρισα το χέρι του πάνω από το κεφάλι του και πίσω από την πλάτη του. Όταν απελευθέρωσε το χέρι του και σήκωσε τον αγκώνα του για να χτυπήσει το ηλιακό πλέγμα μου, έσφιξα το στομάχι μου. Προφανώς ξαφνιάστηκε που χτύπησε έναν σκληρό μυ, και προσπάθησε να στραγγίσει, αλλά άγκισσα το δάκτυλό μου μπροστά από τον αστράγαλο του και τον πέταξα. Έπεσε δυνατά.

Δύο από τους άλλους με πλησίασαν. Παρακάμψα και χτύπησα τον ναό του πρώτου ανθρώπου, τον εκπλήσσω. Ο φίλος του τον ώθησε και ήρθε πιο κοντά μου, Ο φίλος του τον έσπρωξε και με πλησίασε, κουνώντας άγρια. Έσκυψα κάτω από τα χέρια του, γύρισα και τον χτύπησα στο νεφρό.

Το πρώτο αγόρι βγήκε από το τσιμέντο με ένα μαχαίρι στο χέρι του. Με χαμογέλασε, κάνοντας το μακρύ σπαθί να ανθίσει.

Εντάξει, μπορώ να χειριστώ αυτό το μαχαίρι.

Έσκυψα, τα χέρια μου χώρισαν. «Έλα, μαλάκα, ας χορέψουμε».

Ένα πλήθος είχε σχηματιστεί γύρω μας και υποχώρησαν, δίνοντάς μας χώρο. Το κορίτσι μπήκε στην άκρη του πλήθους. Κοίταξε πάνω από τον ώμο του.

Ελπίζω να φύγει. Αυτό μπορεί να μην είναι ωραίο.

Το αγόρι με το μαχαίρι περιστράφηκε, ψάχνοντας για ένα άνοιγμα. Γύρισα, κρατώντας τα μάτια μου στο δικό του. Έκανε μια κίνηση στα αριστερά του, και πήγα από την άλλη μεριά. Μου επιτέθηκε! Γύρισα στο αριστερό μου πόδι, ανεβάζοντας το δεξί μου πόδι από μια κλωτσιά στα πλευρά του. Το χτύπημα τον έκανε εντυπωσιακό, αλλά μόνο για ένα ή δύο βήματα.

Ο δεύτερος άντρας τράβηξε κάτι από τη μέση, στην πλάτη. «Αρκετά από αυτά τα σκατά», είπε.

Το αυτόματο χρώμιο έπιασε το φως.

«Ενα όπλο!», είπε κάποιος.

«Επιστρέψτε!» Φώναξε άλλο.

Ο κύκλος των θεατών έφυγε, ακόμα γοητευμένος από το δράμα που παίρνει μια θανάσιμη στροφή.

Λοιπόν, ένα μαχαίρι και ένα όπλο. Πρέπει να σχεδιάσω πρώτα το όπλο.

Έκανα μια κίνηση με τον άντρα με το μαχαίρι. Όταν πήγε προς τα πλάγια, κουνώντας το μαχαίρι προς εμένα, πήγα στην αντίθετη κατεύθυνση, εκπλήσσοντας τον άντρα με το όπλο. Προσπάθησε να μετακινήσει το όπλο για να με πυροβολήσει, αλλά είχα ήδη μια λαβή στο χέρι του. Δίπλωσα τον καρπό του πίσω, και το όπλο έπεσε, δείχνοντας στον ουρανό. Στη συνέχεια, χρησιμοποίησα και τα δύο χέρια, σπρώχνοντας σκληρά και γυρίζοντας το όπλο στις πλευρές.

Το δάχτυλό του πιάστηκε στη σκανδάλη.

Άκουσα την κρίση των οστών, και φώναξε καθώς έσκισε το όπλο του. Σηκώθηκε πίσω, κρατώντας το σπασμένο δάχτυλό του.

Έδειξα το όπλο στον άντρα με το μαχαίρι. Στάθηκε με το στόμα ανοιχτό, ψάχνοντας να βρει μια διέξοδο.

Έβγαλα το φυσίγγιο από το περιοδικό και έβγαλα ένα άλλο από τη θήκη.

Ο τύπος με το μαχαίρι κοίταξε το άδειο όπλο. Το πέταξα και πήγα για αυτόν, και μετά ήρθε σε μένα, το μαχαίρι έδειξε το λαιμό μου.

Πριν μπορέσω να κάνω μια κίνηση για το χέρι του, οι άλλοι δύο σύντροφοί του με άρπαξαν από πίσω, ένα σε κάθε χέρι. Τους χρησιμοποίησα για υποστήριξη και κτύπησα σκληρά, χτύπησα τον άντρα με το μαχαίρι στο πλάι του πηγουνιού του,