Een toeval

By Anton Tsjechov

In het korte verhaal Een toeval (1886) gebeurt er iets dat voor de een dramatisch maar voor de ander triviaal, ja toevallig kan zijn. Vanja en Nina, twee kinderen in een heel gewone Russische familie, zijn gek op de kittens die hun kat pas heeft gebaard. Maar als hun oom met zijn hond Nero op bezoek komt eet deze de kittens op. De kinderen zijn er kapot van, maar hun ouders wijzen het probleem van de hand; ze kunnen hun avond niet laten verpesten door een dergelijke trivialiteit.-

• Language: Nederlands
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Dec 19, 2018
• ISBN: 9788726132403

Book preview

Een toeval

I

De medische student Mayer en de leerling van de Moskousche „Academie van schilder-, beeldhouw-, en bouwkunst" Rüjbnikof kwamen eens op een avond bij hun vriend, den student in de rechten Wasieljef, en stelden hem voor met hen mee te gaan naar de S’—sche straat.

Wasieljef weigerde aanvankelijk beslist, maar daarop kleedde hij zich aan en ging met hen mee. Gevallen vrouwen kende hij slechts van hooren zeggen en uit boeken, maar in huizen waar zij leven, was hij nooit ofte nimmer geweest. Hij wist, dat er dergelijke onzedelijke vrouwen bestonden, die onder den druk van noodlottige omstandigheden — milieu, slechte opvoeding, gebrek, enz. — genoodzaakt zijn, voor geld hun eer te verkoopen. Zij kennen geen reine liefde, hebben geen kinderen, hebben geen eer; moeders en zusters beweenen haar, als dooden; de wetenschap behandelt haar als een kwaad, de mannen tutoyeeren haar.

Maar, afgezien van dit alles, blijven zij toch een evenbeeld Gods, allen zijn zij zich bewust van hare zonde, en hopen op redding.

De middelen die tot redding voeren, kunnen zij op alle mogelijke manieren toepassen.’t Is waar, de maatschappij vergeeft den menschen hun verleden niet, maar bij God staat de Heilige Maria de Egyptische niet lager aangeschreven dan de andere Heiligen. Als ’t gebeurde dat Wasieljef aan kleeding of manieren een publieke vrouw op straat herkende, of haar afgebeeld zag in een of ander humoristisch tijdschrift, dan herinnerde hij zich altijd een verhaal, dat hij eens ergens gelezen had: een kuische en zelfopofferende jonge man had een gevallen vrouw liefgekregen en haar voorgesteld zijn vrouw te worden. Maar deze keurde zich zelve dit geluk niet waardig, en vergiftigde zich.

Wasieljef woonde in een van de zijstraten die uitkomen op de Twerskaische boulevard. Toen hij met zijn vrienden uit huis trad, was ’t omstreeks elf uur. Pas was de eerste sneeuw gevallen, en alles in de natuur bevond zich onder de macht van die jonge sneeuw, in de lucht rook ’t naar de sneeuw; onder de voeten knepperde zacht de sneeuw; de grond, de daken, de boomen, de boulevardbanken, — alles was zacht, wit, jong; en daardoor zagen de huizen er anders uit dan gisteren, de lantarens brandden helderder, de lucht was ijler, de équipages reden zachter, en in de ziel drong tegelijk met die frissche, lichte vrieslucht, een gevoel binnen gelijkend op die witte, jonge, donzige sneeuw.

„Een onbekende macht trekt mij naar deze sombere oevers, begon de medicus met heldere tenorstem te zingen; „een molen zie ’k … viel de schilder in, „die is reeds ingestort".

„Een molen zie ’k …. die is reeds ingestort", herhaalde de medicus, z’n wenkbrauwen optrekkende, en somber met het hoofd schuddende.

Hij zweeg, wreef zich ’t voorhoofd, trachtte zich de woorden te binnen te brengen, en begon weer luid te zingen, en zóó mooi, dat de voorbijgangers naar hem omkeken:

„En nooit ontmoette ik hier mijn jonge liefde …". Alledrie gingen ze een restaurant binnen en zonder hun jas uit te trekken, dronken ze aan ’t buffet ieder twee glaasjes wodka. Vóór het tweede uit te drinken, bemerkte Wasieljef in zijn glaasje een stukje kurk, hield ’t tegen ’t licht, en tuurde er naar. De medicus begreep niet wat hij deed, en zeide: „Kom, wat sta je daar te kijken, alsjeblieft, niet philosopheeren. De wodka is er om gedronken te worden, de steur om gegeten te worden, de vrouwen om bij haar te zijn, de