Botka port@Kali

By Manolis Kargopoulos

Ξημερώματα Σαββάτου και το τηλέφωνο του Ορέστη χτυπάει, βγάζοντάς τον από ένα μεθυσμένο λήθαργο. Πριν προλάβει να απαντήσει, σε κάποιο νούμερο που δεν αναγνωρίζει, η κλήση θα προωθηθεί στον τηλεφωνητή. Ενοχλημένος, θα απενεργοποιήσει το κινητό και θα συνεχίσει τον ύπνο του. Την επομένη θα βρει στον τηλεφωνητή του τέσσερα μηνύματα που θα του αλλάξουν τη ζωή καθώς θα τον εμπλέξουν σ’ ένα έγκλημα. Πολύ σύντομα θα ανακαλύψει πως είναι απαραίτητο να επιστρατεύσει όλες του τις ικανότητες για να ξεμπλέξει και τελικά θα αναγκαστεί να καταφύγει κι ο ίδιος στο έγκλημα για να γλυτώσει από τους δολοφόνους και τους ισχυρούς φίλους τους.
Μια σύγχρονη ιστορία νουάρ που εκτυλίσσεται, συγχρόνως, στους δρόμους της Αθήνας και τις ‘λεωφόρους των δεδομένων’ του διαδικτύου. Μια ιστορία που θα βάλει τον αναγνώστη να σκεφτεί πολύ σοβαρά για την ασφάλεια των δεδομένων και της προσωπικής του ζωής στην κοινωνία της πληροφορίας και της κοινωνικής δικτύωσης.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Manolis Kargopoulos
• Release date: Jul 29, 2019
• ISBN: 9786180013849

Manolis Kargopoulos

Ο Μανώλης Καργόπουλος γεννήθηκε το 1968 στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος του τμήματος Μηχανικών Παραγωγής και Διοίκησης του Πολυτεχνείου Κρήτης, ενώ το 2006 ολοκλήρωσε επιτυχώς το μεταπτυχιακό του στη Διοίκηση Επιχειρήσεων στο ALBA. Στον ελεύθερο χρόνο του ασχολείται με το διάβασμα, τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο, τα gadgets κι εσχάτως με τη συγγραφή. Το Βότκα port@Kali είναι η πρώτη του προσπάθεια στο μυθιστόρημα. Είναι παντρεμένος κι έχει δύο κόρες.

Book preview

Βότκα port@Kali

Μανώλης Καργόπουλος

Βότκα port@Kali

Μια ιστορία μυστηρίου και τεχνολογίας

Αθήνα 2018

Μανώλης Καργόπουλος, Βότκα port@kali

© 2018, Νοέμβριος 2018

ISBN (έντυπης έκδοσης) 978–618–00–1383–2

ISBN (Ebook) 978–618–00–1384–9

Σελιδοποίηση | Εξώφυλλο: Αθανασία Κοπανά

Στο άλλο μου εγώ, τη Γεωργία

και στις κόρες μας Έλενα και Εύη

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Πριν απ’ όλα, κάπως σαν χειραψία, θα ήθελα να εξασφαλίσω ότι ορισμένες θεμελιώδεις έννοιες γι’ αυτή την ιστορία είναι κατανοητές για τον αναγνώστη, ώστε να του είναι δυνατό να ‘αποκρυπτογραφήσει’ τον τίτλο και να εισέλθει ομαλά στο κλίμα του βιβλίου! Αν σας είναι γνωστές μπορείτε να προσπεράσετε αυτή την εισαγωγή κι αν δεν το κάνετε, μάλλον θα ενισχυθεί η περιέργειά σας να διαβάσετε και την υπόλοιπη ιστορία. Αν πάλι, όχι μόνον σας είναι άγνωστες αλλά σας φαίνονται ακατανόητες ή πολύ περισσότερο βαρετές, διαβάζοντας μόνο τις δυο-τρεις σελίδες της εισαγωγής, θα γλυτώσετε τον εαυτό σας από μία δυσάρεστη κι επίπονη εμπειρία. Όπως και να ’χει, εσείς αποφασίζετε!

Ανατρέχοντας λοιπόν στη Wikipedia, τον ηλεκτρονικό παντογνώστη της εποχής μας, συνέλεξα τα παρακάτω:

Έχουμε και λέμε λοιπόν, ο τίτλος μας είναι: Βότκα port@Kali

Βότκα (Vodka): Η βότκα είναι διαφανές ποτό, απόσταγμα δημητριακών (σιταριού, κριθαριού, σίκαλης ή μίγματος αυτών) αλλά και άλλων υλών όπως η πατάτα. Η βότκα από σκέτο σιτάρι θεωρείται καλύτερη. Η λέξη προέρχεται από τη σλαβική λέξη voda που σημαίνει νερό. Βότκα είναι στα ρώσικα το νεράκι.

Εκτός από τους διάφορους τύπους αρωματικών ουσιών, η βότκα αποτελείται από νερό και οινόπνευμα. Η βότκα έχει συνήθως περιεκτικότητα σε οινόπνευμα που κυμαίνεται από 35% ως 50% vol. Η κλασική ρωσική βότκα έχει περιεκτικότητα 40% vol. Αυτό αναφέρει η έρευνα του Μεντελέγιεφ το 1894. Σύμφωνα με το Μουσείο Βότκας στην Αγία Πετρούπολη, ο Μεντελέγιεφ βρήκε ότι το τέλειο ποσοστό είναι 38%. Βάσει του αμερικανικού ομοσπονδιακού νόμου, η ελάχιστη περιεκτικότητα οινοπνεύματος της βότκας είναι 40% vol., ενώ στην Ευρώπη το ελάχιστο είναι 37,5%.

Οι λαοί στα κράτη της πιθανής προέλευσης της βότκας έχουν ονόματα για τη βότκα με ρίζες που σημαίνουν «κάψιμο»· (πολωνικά: gorzałka και ουκρανικά: горілка (χορίλκα), λευκορωσικά: гарэлка, χαρέλκα, λιθουανικά: degtinė και λετονικά: degvīns, (ντέγκβινς), σουηδικά: brännvin (μπρένβιν). Στη Ρωσία το 17ο και 18ο αιώνα: goriashchee vino).

Η βότκα καταναλώνεται σκέτη, αλλά η αύξηση της δημοτικότητάς της οφείλεται στα κοκτέιλς και στα άλλα μικτά ποτά, όπως το Bloody Mary και το Screwdriver που ίσως είναι περισσότερο γνωστό ως Βότκα πορτοκάλι.

Η ιστορία θέλει στα μέσα του 20ού αιώνα μηχανικοί στις πετρελαιοπηγές στην Αραβία να ανακατεύουν με τα κατσαβίδια τους (screwdrivers) τις δροσιστικές πορτοκαλάδες ενισχυμένες με βότκα που έπιναν μετά τη δουλειά. Η κλασική, δηλαδή, συνταγή για βότκα πορτοκάλι που αποτελείται από 60 ml βότκας κι ένα ποτήρι φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκαλιού με πολλά παγάκια.

~ ~ ~

port: Τα πρωτόκολλα TCP και UDP είναι τα δύο βασικά πρωτόκολλα του διαδικτύου και χρησιμοποιούνται για την ανταλλαγή δεδομένων μεταξύ δύο υπολογιστών. Κάθε πακέτο TCP και UDP, εκτός από τα δεδομένα, περιλαμβάνει και μία κεφαλίδα στην οποία αναγράφονται τα χαρακτηριστικά του πακέτου. Ανάμεσα σε αυτά μπορεί κανείς να εντοπίσει την θύρα (port) του αποστολέα, από την οποία ξεκίνησε το πακέτο, και την θύρα του παραλήπτη, στην οποία κατευθύνεται. Οι θύρες (ports) είναι πολύ βασικό στοιχείο στη διευθυνσιοδότηση των δικτύων, καθώς επιτρέπουν να ανταλλάσσονται δεδομένα μεταξύ περισσότερων από μία εφαρμογών, ταυτόχρονα, στον ίδιο υπολογιστή ή/και στο ίδιο δίκτυο. Κάθε εφαρμογή είναι σχεδιασμένη να χρησιμοποιεί αποκλειστικά μία συγκεκριμένη θύρα (port) όταν μεταφέρει δεδομένα κι έτσι ο αποδέκτης γνωρίζει σε ποια εφαρμογή ή σε ποιόν κόμβο του δικτύου να προωθήσει το συγκεκριμένο πακέτο δεδομένων.

Το αντίστοιχο ανάλογο είναι τα εσωτερικά τηλέφωνα (τριψήφια ή τετραψήφια) μιας εταιρείας. Ο τηλεφωνικός αριθμός της εταιρείας (αντίστοιχος με τη εξωτερική διεύθυνση IP) είναι αρκετός για να συνδεθεί η κλήση μέχρι το τηλεφωνικό κέντρο της εταιρείας και χρειάζεται να γνωρίζει κάποιος επιπλέον και το νούμερο του εσωτερικού τηλεφώνου (αντίστοιχο με την θύρα - port), για να μιλήσει με τον συγκεκριμένο υπάλληλο που επιθυμεί.

Ο οργανισμός IANA έχει καθορίσει την πρότυπη χρήση για την οποία προορίζεται κάθε θύρα, δηλαδή με άλλα λόγια το πρόγραμμα το οποίο θα είναι συνδεδεμένο με αυτήν και θα την χρησιμοποιεί. Η χρήση, όπως καθορίζεται από τον οργανισμό IANA, είναι συνιστώμενη και όχι υποχρεωτική. Άρα λοιπόν υπάρχουν περιπτώσεις όπου κάποια πόρτα δεν χρησιμοποιείται για τον σκοπό που καθορίζει ο IANA, αλλά για άλλες εφαρμογές και πρωτόκολλα.

Ενδεικτικά παρατίθενται ορισμένες πολύ γνωστές κι ευρέως χρησιμοποιούμενες θύρες (ports):

Η γνώση της ύπαρξης των διαθέσιμων (available) κι ανοιχτών (open) θυρών (ports) σε ένα υπολογιστικό σύστημα ή σε ένα δίκτυο, επιτρέπει στους hackers να εκμεταλλευτούν είτε τις σχεδιαστικές προδιαγραφές τους είτε τις τυχόν δυσλειτουργίες τους, ώστε να αποκτήσουν πρόσβαση σ’ αυτό ή/και να υποκλέψουν τα δεδομένα του.

~ ~ ~

@: Το σύμβολο @, το οποίο στα ελληνικά αποδίδεται ως ‘παπάκι’, ήταν αρχικά μια λογιστική και εμπορική συντομογραφία που σήμαινε «εις, προς». Το σύμβολο δεν συμπεριλαμβανόταν στα πληκτρολόγια των πρώτων εμπορικά επιτυχημένων γραφομηχανών, αλλά υπήρχε σε τουλάχιστον ένα μοντέλο του 1889 και στα πολύ επιτυχημένα μοντέλα της Underwood από το Underwood No. 5 (από το 1900) και μετά. Σήμερα συμπεριλαμβάνεται σε όλα τα πληκτρολόγια.

Η παλαιότερη γνωστή χρήση του @ ως εμπορικού συμβόλου είναι σε ένα ισπανικό έγγραφο του 1448 για φορτίο σιτηρών από την Καστίλη προς την Αραγονία. Το σύμβολο στη συνέχεια άρχισε να χρησιμοποιείται στην Ευρώπη για να αντικαταστήσει κάθε είδους μονάδες μέτρησης και του έδωσε την σημασία του «εις προς» (στα αγγλικά λέγεται commercial at ή at the rate of). Το @, αν και αρχικά είχε παραληφθεί, κατά τον 20ό αιώνα συμπεριλήφθηκε σε αρκετά πληκτρολόγια γραφομηχανών και το 1963 το American Standard Code for Information Interchange (ACII) το συμπεριέλαβε στο στάνταρ σχέδιο πληκτρολογίων.

Το 1972, ο Ρέι Τόμλισον (23 Απριλίου 1941–5 Μαρτίου 2016) το χρησιμοποίησε για να υποδείξει τον υπολογιστή - παραλήπτη του πρώτου e-mail. Ο Ρέι Τόμλισον έψαχνε για ένα χαρακτήρα που θα ξεχώριζε το πρώτο συστατικό (τον αποστολέα) από το δεύτερο (τον υπολογιστή/server) και διάλεξε το @ καθώς ήταν σύντομο, είχε παρεμφερή σημασία, δεν χρησιμοποιούταν συχνά και υπήρχε στο στάνταρ σχέδιο πληκτρολογίων. Με τη διάδοση του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και του διαδικτύου, το @ πλέον συμβολίζει όχι μόνο το διαδίκτυο (internet), αλλά και το μοντερνισμό γενικότερα. Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης το περιλαμβάνει στις μόνιμες συλλογές του.

~ ~ ~

Kali (Linux): Το Kali Linux είναι μια διανομή Linux (λειτουργικό σύστημα ηλεκτρονικών υπολογιστών όπως τα Windows ή το Android, μετεξέλιξη του λειτουργικού συστήματος Unix) βασισμένη στο Debian. Η διανομή δημιουργήθηκε με κύριο σκοπό τη χρήση σε δοκιμές διείσδυσης (penetration tests). Συντηρείται και χρηματοδοτείται από την Offensive Security. Προήλθε από την ομάδα που είχε δημιουργήσει το BackTrack Linux. Η ομάδα επέλεξε να του δώσει το όνομα της ινδικής θεότητας Κάλι.

Περιέχει πολλά εργαλεία για δοκιμές διείσδυσης (penetration tests) σε δίκτυα και διατίθεται δωρεάν. Αποτελεί το αγαπημένο εργαλείο των απανταχού hackers.

~ ~ ~

Hacking/Hackers: Hacking (Χάκινγκ) ονομάζεται η πράξη εισβολής σε συστήματα υπολογιστών για την απόκτηση γνώσεων που αφορούν, είτε το ίδιο το σύστημα αυτό καθ’ αυτό, είτε τα στοιχεία και τα δεδομένα που έχει αποθηκευμένα. Η πράξη αυτή καθώς και όλες οι σχετικές ενέργειες που προσβάλουν συστήματα τρίτων χωρίς την ρητή και ξεκάθαρη άδειά τους, είναι παράνομη και διώκεται ποινικά.

Hacker (Χάκερ) ονομάζεται το άτομο το οποίο εισβάλει σε υπολογιστικά συστήματα και πειραματίζεται με κάθε πτυχή τους. Ένας χάκερ έχει τις κατάλληλες γνώσεις και ικανότητες να διαχειρίζεται σε μεγάλο βαθμό υπολογιστικά συστήματα. Συνήθως οι χάκερς είναι προγραμματιστές, σχεδιαστές συστημάτων αλλά και άτομα τα οποία, ενώ δεν ασχολούνται επαγγελματικά με τομείς της πληροφορικής, έχουν αναπτύξει ανάλογες δεξιότητες και δουλεύουν είτε σε ομάδες (hacking-groups) είτε μόνοι τους.

Οι ενέργειες των χάκερς επιφέρουν κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές, καθώς και επιχειρησιακές συνέπειες. Οι χρήστες μπορούν να πέσουν θύματα κλοπής των χρημάτων τους από τραπεζικούς λογαριασμούς ή πιστωτικές κάρτες. Τα ανυποψίαστα θύματα μπορούν να γίνουν δέκτες εκβιασμών, ενδιάμεσοι κόμβοι παροχής κακόβουλου λογισμικού ή/και παράνομου περιεχόμενου, αποστολείς κακόβουλων μηνυμάτων, να φιλοξενούν παράνομους servers ή ‘απλώς’ να πέσουν θύματα υποκλοπής της ταυτότητάς τους και άλλων εμπιστευτικών και αυστηρά προσωπικών τους πληροφοριών.

~ ~ ~

Όλα ξεκινούν κάποιο ξημέρωμα Σαββάτου στην Αθήνα, όταν το τηλέφωνο του Ορέστη χτυπάει και τον βγάζει από έναν μεθυσμένο λήθαργο που προήλθε, όπως ίσως μαντέψατε, από κατανάλωση μεγάλης ποσότητας βότκας πορτοκάλι. Η κατάστασή του δε θα του επιτρέψει να απαντήσει, όμως αυτό δε σημαίνει ότι θα αποφύγει και την περιπέτεια. Ένα τηλεφώνημα που δεν απευθύνονταν σ’ αυτόν, αλλά η τύχη αποφάσισε να είναι αυτός που θα το δεχτεί, θα τον συνδέσει με ένα έγκλημα και θα τον αναγκάσει να διαπράξει εγκλήματα και τον ίδιο. Στην πορεία, θα έρθει αντιμέτωπος τόσο με τον υπόκοσμο όσο και με το άρρωστο πάθος ενός ισχυρού ανθρώπου και θα καταφύγει στις γνώσεις του στο χώρο των υπολογιστών και του χάκινγκ (hacking), προσπαθώντας να σωθεί.

Πρόκειται για μια σύγχρονη ιστορία νουάρ με ισχυρές δόσεις τεχνολογίας, πέρα για πέρα επινοημένη και φανταστική. Τόσο οι χαρακτήρες όσο και οι καταστάσεις είναι προϊόντα μυθοπλασίας και δεν έχουν καμία σχέση με αληθινά γεγονότα ή υπαρκτά πρόσωπα. Δύο μόνο στοιχεία της αφήγησης ανήκουν στο χώρο του πραγματικού.

Το πρώτο αφορά τα διάφορα μέρη και τις τοποθεσίες που εκτυλίσσεται. Θεώρησα αναγκαίο βοήθημα για τη φαντασία μου να ‘περιπλανηθώ’ σε γνωστά σε μένα σημεία της πόλης, ώστε να μπορώ να τα περιγράψω με κάποια αληθοφάνεια στην ιστορία μου. Αυτό βέβαια αφορά αποκλειστικά το σημείο στο χάρτη, την περιοχή και τους εξωτερικούς ή ελεύθερους προς το κοινό χώρους κι όχι τους ιδιωτικούς κι εσωτερικούς καθώς και τη διαρρύθμισή τους.

Το δεύτερο είναι οι τεχνικές και τα εργαλεία που αφορούν το χάκινγκ (hacking). Ήθελα από την αρχή ό,τι διηγηθώ σχετικά με αυτό, να είναι τεχνικά ορθό κι εφαρμόσιμο. Για το λόγο αυτό έκανα αρκετά μεγάλη έρευνα στο internet σχετικά με τις μεθόδους και τα εργαλεία του hacking κι έφτασα μέχρι του σημείου να ολοκληρώσω ένα πρόγραμμα e-learning, δεκαπέντε ωρών, με θέμα το ‘Ethical Hacking’. Ό,τι περιγράφω σχετικά στην ιστορία, όχι μόνο είναι πιθανό να γίνει αλλά, βεβαιώθηκα προσωπικά πως γίνεται, χρησιμοποιώντας βέβαια συστήματα ΄στόχους’ και υπολογιστές ‘θύματα’ της ιδιοκτησίας μου, γιατί σε αντίθετη περίπτωση πρόκειται για πράξεις απολύτως παράνομες. Κι αυτό μάλιστα είναι κάτι που βρίσκω πολύ ενδιαφέρον και ιδιαίτερα αξιοπερίεργο. Το πόσο εύκολο είναι δηλαδή, για κάποιον που έχει την όρεξη και το χρόνο για να ασχοληθεί και να ψάξει στο internet, να αποκτήσει τέτοιου είδους γνώσεις και ικανότητες, σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα!

Αρκετά με την εισαγωγή! Καλή ανάγνωση σε όσους συνεχίσουν, καλή καρδιά στους υπόλοιπους! :-)

Αθήνα Νοέμβριος 2018

ΚΕΦΑΛΑΙΟ | 1

Το κινητό φώτισε με την οθόνη του αχνά το δωμάτιο κι άρχισε να παίζει μουσική! Ο Ορέστης τραβήχτηκε απότομα από ένα λήθαργο γεμάτο αναθυμιάσεις οινοπνεύματος. Με το στόμα πικρό και άγριο σαν γυαλόχαρτο από τα τσιγάρα και τις βότκες-πορτοκάλι (αν δε το σηκώνεις, το πορτοκάλι μπορεί να σου κάνει μεγάλη ζημιά…) κατέβαλε τεράστια προσπάθεια για να ανοίξει τα μάτια του. Με τίποτα! Κάθε σκίρτημα των βλεφάρων του πυροδοτούσε αλυσιδωτές εκρήξεις πόνου μέσα στο κεφάλι του.

«Πάλι πετρέλαιο ήπιαμε», είπε και σχεδόν δεν αναγνώρισε τη φωνή του, ανακαλύπτοντας ότι και το να μιλήσει είχε το ίδιο, αν όχι χειρότερο, αποτέλεσμα όσον αφορά τον πονοκέφαλο. Έκανε να ανασηκωθεί κι ο πόνος από το κεφάλι κατρακύλησε προς το στήθος και μετά το στομάχι. Το Smoke on the water από το κινητό έπαιζε τώρα στη μέγιστη ένταση. Η εισαγωγή του Ritchie Blackmore είχε τελειώσει προ πολλού, ο Ian Paice είχε ήδη κοπανήσει τα πιατίνια και τα τύμπανά του, που παραδόξως βρίσκονταν κι αυτά μέσα στο κεφάλι του Ορέστη, και ο άλλος Ian, ο Gillan αυτή τη φορά, είχε αρχίσει να λέει για το Μοντρώ και τη λίμνη της Γενεύης.

«Τι στο διάολο… Ποιος να’ ναι τέτοια ώρα…», σκέφτηκε και τα μάτια του αναζήτησαν το επιτραπέζιο ρολόι-ραδιόφωνο με τα κόκκινα ψηφία που βρίσκονταν πάνω στο κομοδίνο, δίπλα στο κινητό τηλέφωνο. Μόλις συναντήθηκαν με το φως που ξεχύνονταν από την ψηφιακή οθόνη, έκαναν μια σύσπαση για να προσαρμοστούν και ο πονοκέφαλος ξεχύθηκε από τις κόγχες των ματιών του. Στην οθόνη του ρολογιού δύο κόκκινες τελείες αναβόσβηναν χαιρέκακα, χωρίζοντας το 4 από το 28.

«Τεσσεράμισι, ψιθύρισε», και του πήρε δυο – τρία δευτερόλεπτα ακόμη, για να θυμηθεί ότι είναι Σάββατο ξημερώματα κι ότι είχε πέσει στο κρεβάτι του, σκάρτα μια ώρα πριν, με τα ρούχα, αφού κάποιες προσπάθειες για να τα βγάλει απέβησαν ατελέσφορες. Με κόπο τέντωσε το χέρι του για να πιάσει το κινητό αλλά πριν καν το ακουμπήσει, ο Gillan σταμάτησε απότομα. Όταν το έφερε μπροστά του, η οθόνη δεν είχε προλάβει να σβήσει ακόμη. Ένα άγνωστο νούμερο κι από κάτω η ώρα και η ημερομηνία. Και ακόμη πιο περίεργο, η κλήση ήταν στο δεύτερο νούμερο, το what’s up, που δεν ήξερε κανείς.

«Κάποιο μαλακισμένο θα τα ήπιε και θα ’γινε ‘φέσι’, …καλή ώρα…, και πήρε να ζητήσει συγνώμη, να βρίσει, να πει σ’ αγαπώ … ότι μαλακία σκέφτηκε τέλος πάντων. Εμείς τι χρωστάμε ρε φίλος? Ασταδιάλα!»

Ο Ορέστης επέστρεψε το κινητό του πίσω στο κομοδίνο και πέρασε το χέρι του πάνω από τη βάση του πορτατίφ για να ενεργοποιήσει το σχετικό αισθητήρα. Ένα αχνό φως ενεργοποιήθηκε δίπλα του και σιγά-σιγά άρχισε να δυναμώνει. Κάτι τέτοιες στιγμές που η παραμικρή σύσπαση στα βλέφαρα έκανε το κοπάδι μέσα στο κεφάλι του να τρέχει ανεξέλεγκτα προς κάθε δυνατή κατεύθυνση, τα ευρώ που του κόστισε η ιδιοκατασκευή των δύο φωτιστικών, εκατέρωθεν του υπέρδιπλου κρεβατιού του, έκαναν απόσβεση… Και κάποιες άλλες βέβαια που εντελώς ψαρωτικά τα χρησιμοποιούσε για να εντυπωσιάσει την εφήμερη (αλήθεια για τη νύχτα πώς είναι?) συντροφιά του. Το φως έφτασε στην επιθυμητή ένταση και ξαναπέρασε το χέρι του από τον αισθητήρα για να το αποτρέψει να συνεχίσει μέχρι τη φουλ ένταση.

Σηκώθηκε να πάρει δυο ασπιρίνες. Αισθανόταν πως το κρανίο του έχει διασταλεί, ενώ την ίδια στιγμή ο εγκέφαλός του έχει παραμείνει στο ίδιο μέγεθος, με αποτέλεσμα να χτυπάει αριστερά-δεξιά στα τοιχώματα με την παραμικρή κίνηση. Και σε κάθε χτύπημα να πάλλεται προκαλώντας πόνο, που τον διακόπτεται μόνο ο πόνος του επόμενου χτυπήματος. Του πήρε λίγα βήματα για να καταλάβει ότι οι κρότοι που ακούγονταν δε προέρχονταν από το εσωτερικό του κρανίου του αλλά απ’ έξω. Όταν πρόσεξε την επόμενη λάμψη κατάλαβε. Μπόρα! Και γερή μάλιστα!

«Πάλι καλά που πρόλαβα και δεν είμαι, σε αυτή την κατάσταση, τώρα έξω στους δρόμους», ψιθύρισε και κούνησε το κεφάλι του συμφωνώντας με τον εαυτό του. Το μετάνιωσε ακαριαία. Μια δυνατή σφυριά πόνου στο ινιακό οστό τον έκανε να μορφάσει και, λες και περίμενε κάποιος φωτογράφος αυτή τη συγκεκριμένη έκφραση, μια αστραπή φώτισε σαν φλας το δωμάτιο.

«Σκατά… μόνο o Θεός κι ο μπάρμαν ξέρουν από τί ήταν αυτή η βότκα! Εκτός κι αν με χάλασε η υπερβολική δόσης της βιταμίνη C» είπε χαμογελώντας. «Καλό μαγαζί, ωραίο περιβάλλον, γαμάτη μουσική, αλλά από ποτά… Κι αφού την έχω ξαναπατήσει ο μαλάκας, γιατί δεν πήρα μπύρα να ’χω το κεφάλι μου ήσυχο και το κυριότερο, σε κανονικό μέγεθος!»

Μπιπ! Μπιπ! Η οθόνη του κινητού φωτίστηκε και πάλι.

«Ρε ζημιά που πάθαμε σήμερις! Αρχίσαμε και τα γραπτά μηνύματα τώρα!»

Πλησίασε το ντουλάπι με τα φάρμακα, το άνοιξε και έβαλε στο χέρι του δύο ασπιρίνες. Μετά επέστρεψε πίσω στο κρεβάτι του. Πάνω στο κομοδίνο υπήρχε ένα μπουκάλι νερό με πώμα που ανοιγοκλείνει. Έριξε τις δυο ασπιρίνες στο στόμα και τράβηξε με τα δόντια του το πλαστικό πώμα. Ήπιε αχόρταγα σχεδόν το μισό μπουκάλι. Πάντα μετά από πιώμα έβαζε προληπτικά δίπλα του στο κομοδίνο νερό. Με το αλκοόλ το σώμα αφυδατώνεται και ζητά νερό, το στομάχι καίει και ζητά νερό, καμιά φορά προλαβαίνεις την παλινδρόμηση στο τσακ και μετά θέλεις πολύ-πολύ νερό. Και με το κεφάλι καζάνι και το ταβάνι να κόβει βόλτες, η απόσταση από το κρεβάτι έως την κουζίνα είναι ίσα με πέντε χιλιόμετρα. Άφησε το μπουκάλι στο κομοδίνο, κάθισε στο κρεβάτι και πήρε στα χέρια του το κινητό.

«Μεγάλε ή μεγάλη, δεν ξέρω τι είσαι, δε θα μας τα σπάσεις όμως σήμερα. Θα το κλείσω για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο», είπε και πάτησε τον κωδικό ασφαλείας για να ξεκλειδώσει η οθόνη.

‘ΕΧΕΤΕ ΝΕΑ ΗΧΗΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ. ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΑΣ ΚΑΛΕΣΤΕ 123 ΜΕ ΣΤΑΘΕΡΗ ΧΡΕΩΣΗ ΑΝΑ ΚΛΗΣΗ’

«Ωραία! Γίνεται ακόμη καλύτερο… Δεν υπάρχει καμία περίπτωση όμως! Όπως είπε και η Σκάρλετ Ο’ Χάρα στο όσα παίρνει ο άνεμος: Tomorrow is another day… μαδεφάκα, … σε ελεύθερη απόδοση τέλος πάντων», είπε χαμογελώντας και πάτησε παρατεταμένα το κουμπί για την απενεργοποίηση. Άφησε το κινητό και έγνεψε ξανά του πορτατίφ το οποίο πειθήνια εκτέλεσε την αντίστροφη εντολή. Χώθηκε γρήγορα στα σκεπάσματα κι έκλεισε ακόμη πιο γρήγορα τα μάτια του. Ο πονοκέφαλος του φάνηκε πως έγινε ένα κλικ λιγότερος. Όχι πολύ. Ένα κλίκ. Αλλά αυτό το κλίκ ήταν αρκετό για να αισθανθεί καλύτερα. Οι ασπιρίνες άρχισαν να ενεργούν. Ένα γλυκό μούδιασμα άρχισε να απλώνεται…

«Καληνύχτα μαδεφάκα!»¹

¹ Μαδεφάκα: Εκφορά στα Ελληνικά της Αμερικάνικης βρισιάς motherfucker.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ | 2

Ο Ορέστης άνοιξε τα μάτια του. Το δωμάτιο ήταν πλημμυρισμένο από το φως του ήλιου που έμπαινε από την μπαλκονόπορτα, χωρίς να βρίσκει την παραμικρή αντίσταση από την κουρτίνα. Στην κατάσταση που ήταν χθες ξέχασε να κλείσει τα παντζούρια. Κοίταξε γύρω του, όσο του επέτρεπαν τα μάτια του, αποφεύγοντας να ενεργοποιήσει οποιονδήποτε μυ, πέραν από αυτούς που ελέγχουν τους βολβούς του. Έψαξε το ρολόι. Δώδεκα και σαράντα τρία! Ούτε πολύ νωρίς ούτε πολύ αργά, δεδομένου του χθεσινού ξεσαλώματος. Έτσι κι αλλιώς ήταν Σάββατο. Είχε κανα-δυό ώρες δουλειά αλλά θα μπορούσε να την κάνει και το μεσημέρι. Έλεγχοι ρουτίνας στις εφαρμογές και τα συστήματα κάποιων πελατών του. Προς το παρόν η άμεση προτεραιότητα αφορούσε την επανεκκίνηση του εαυτού του. Όπως κάθε μηχανή που τόσα χρόνια χρησιμοποίησε, έστησε, σκάλισε, επιδιόρθωσε, χάκαρε, σε μια νοητή οθόνη του μυαλού του άρχισε να ‘τρέχει’ ένα self-test:

Πονοκέφαλος σε ακινησία … ΟΚ (αρνητικό)

Στόμα – Λαιμός – Γλώσσα … 10% Bad sectors

Στομάχι… Αίσθημα Πείνας, Καούρα (75% πιθανότητα το 2ο να οφείλεται στο 1ο)

Πονοκέφαλος έπειτα από ελαφριά κίνηση του κεφαλιού … ΟΚ (λίγο ‘βαρύ κεφάλι’)

«Φθηνά τη γλίτωσες αγόρι μου», είπε δοκιμάζοντας τη φωνή του κι αμέσως τον έπιασε ο πρωινός τσιγαρόβηχας. Ευτυχώς αυτό δεν πυροδότησε τον πονοκέφαλο. Οι ασπιρίνες έκαναν καλή δουλειά. Τέντωσε διαδοχικά τα πόδια του και τα χέρια του σαν κεραμιδόγατος και ανασηκώθηκε. Τότε συνειδητοποίησε ότι είναι με το μαύρο τζιν και το μακό μπλουζάκι με τη στάμπα του Master of Puppets των Metallica.

«Ωραία πράματα! Μια χαρά ‘ντίρλα’ γίναμε χθες. Πάλι καλά που έβγαλα τις μπότες, αν και δε θυμάμαι πότε και πού έγινε αυτό», είπε χαμογελώντας. Σηκώθηκε αργά και κατευθύνθηκε προς το μπάνιο. Ένα τέταρτο αργότερα ένοιωθε πολύ καλύτερα μετά το ζεστό, σχεδόν καυτό, ντους και τη μυρωδιά του ζεστού νες-καφέ που αναδυόταν από την κούπα του. Πήρε μια γενναία γουλιά, την κράτησε για λίγο πάνω από τη γλώσσα του και την άφησε να κυλήσει αργά προς στο λαρύγγι του. Γλυκός με γάλα. Βάλσαμο! Η διαδικασία αποκατάστασης των bad sectors είχε ξεκινήσει. Πάτησε το ON στον ενισχυτή κι αμέσως από τα ηχεία ξεχύθηκαν οι νότες ενός χαρούμενου swing jazz κομματιού. Του άρεσε πολύ ο ήχος των Big Bands που ξεκίνησε μέσα στα σκοτεινά χρόνια της αμερικάνικης ύφεσης και συνέχισε μέχρι τα χρόνια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Λες και το έλλειμμα της χαράς και της ανεμελιάς που αντιμετώπιζαν να προσπαθούσαν να το αντισταθμίσουν με αυτή τη μουσική. Όταν φτάνεις κοντά στο να πεθάνεις, όσο είσαι ζωντανός θέλεις διπλά να ζήσεις, συλλογίστηκε. Η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι έχεις μπροστά σου ένα ζοφερό μέλλον να είναι ακριβώς η στιγμή που αποφασίζεις να ρουφήξεις το παρόν ως το μεδούλι, σα να μην υπάρχει αύριο… κυριολεκτικά.

«Αν η χαρά είχε ήχο, αυτός θα ήταν ο ήχος των Big Bands», είπε ίσως για χιλιοστή φορά στη ζωή του.

Κάθισε νωχελικά στον καναπέ κι άναψε την τηλεόραση από συνήθεια. Του άρεσε πάντα το πρωί να βλέπει τις ειδησεογραφικές εκπομπές όχι όμως για την ενημέρωση αλλά για την ‘εξημέρωση’ όπως έλεγε. Λόγω δουλειάς αλλά και τρόπου ζωής, ενημερωνόταν κυρίως από το διαδίκτυο, χρησιμοποιώντας όλη την παλέτα των πηγών. Μεγάλα sites του εσωτερικού και του εξωτερικού, social media και κάποια blogs που με τον καιρό είχε ξεχωρίσει. Χωρίς των εντυπωσιασμό της εικόνας η είδηση έχει λιγότερες ‘σάλτσες’ και ‘μαρμελαδιές’ στο διαδίκτυο, τηρουμένων των αναλογιών βέβαια κι ανάλογα με τον υπογράφοντα πάντα, ενώ όσον αφορά το σχόλιο το κείμενο είναι πάντα πιο προσεγμένο από τον προφορικό λόγο και σου δίνει τη δυνατότητα να επιστρέψεις σε ένα συλλογισμό, για να ελέγξεις τη συνεκτικότητα ή την αυτοκυκλικότητά του. Όλα αυτά βέβαια ήταν πιο ευδιάκριτα πριν την ‘ομογενοποίηση’ των μέσων. Πριν τη θεοποίηση του ‘digital’. Πριν τη ‘δικτατορία’ των likes των views και των fake news! Πριν την ‘ψηφιακή ανακύκλωση σκουπιδιών’ από την τηλεόραση στο διαδίκτυο και το ανάποδο.

Σαββατιάτικα, δεν είχε όρεξη να ακούει φωνές και καυγάδες από τους διάφορους ‘εξαγριωμένους’ φωνακλάδες και ‘αβανταδόρους’, έμμισθους ή εκ πεποιθήσεως. Έτσι, χαμήλωσε τον ήχο της τηλεόρασης εντελώς. Ευτυχώς δεν είχε σηκωθεί με πονοκέφαλο, αλλά δεν ήταν όμως κι εντελώς καλά. Άλλωστε ο ‘Δούκας’ (Duke Ellington) και η μπάντα του ήταν πολύ πιο ταιριαστοί σ’ αυτό το πρωινό, και τον προέτρεπαν να πάρει το ‘A’ τρένο (Take the A train).

Ο καφές είχε φτάσει στα μισά και κάθε γουλιά είχε γίνει με το ίδιο τελετουργικό, σύντομη στάση πάνω από τη γλώσσα και μετά, χωρίς βιασύνη, προς τα κάτω. Ένιωθε σα να φορτίζονταν η μπαταρία του. Μηχανικά, το χέρι του έπιασε το πακέτο με τα τσιγάρα και τον αναπτήρα και αιωρήθηκε για λίγο, αναποφάσιστα. Την προηγούμενη νύχτα είχε κάνει σχεδόν ενάμισι πακέτο… Από την άλλη, τι νόημα έχει ο καφές χωρίς τσιγάρο… Νίκησε η συνήθεια! Έβαλε το φίλτρο στα χείλια του και το άναψε. Αυτή η ανυπέρβλητη πρώτη τζούρα της ημέρας! Όλες οι υπόλοιπες, μέχρι την τελευταία κάθε μέρα, σε σπρώχνουν όλο και πιο βαθιά στην εξάρτηση και στη φθορά, λίγο λίγο η κάθε μία, για να έρθει αυτή η πρώτη να σε ανεβάσει την επομένη, ξεκινώντας άλλον ένα κύκλο, δίνοντάς σου άλλη μια ευκαιρία για βουτιά… Φύσηξε τον καπνό αργά και προς τα πάνω.

«Ως τις φτέρνες έφτασε!», μουρμούρησε και βούτηξε, λαίμαργα αυτή τη φορά, στον καφέ.

Το μυαλό του άρχισε σιγά-σιγά να ξελαμπικάρει. Άρχισαν να του έρχονται εικόνες από την προηγούμενη νύχτα και γρήγορα έφτασε στην τηλεφωνική αφύπνιση από την εφεδρική του γραμμή. Το κινητό του ήταν dual sim και η δεύτερη γραμμή ήταν what’s up για να μπορεί να καλεί σε περιπτώσεις που η Vodafone δεν είχε σήμα. Τη γραμμή αυτή σπάνια είχε χρειαστεί να χρησιμοποιήσει και δεν την ήξερε κανείς. Γι’ αυτό και είχε παραξενευτεί χθες το βράδυ που χτύπησε. Κάτι σα συναγερμός ενεργοποιήθηκε μέσα του. Το κινητό ήταν κλειστό! Αντί να απενεργοποιήσει μόνο τη δεύτερη γραμμή απενεργοποίησε το κινητό! Μπορεί να τον ψάχνουν! Ίσως κάποιο μηχάνημα ή κάποια εφαρμογή να έχει ‘κρασάρει’ κι αυτός δεν απαντάει. Μαύρες σκέψεις από παντού του επιτέθηκαν. Ιστοσελίδες που έχουν ‘πέσει’, ηλεκτρονικά καταστήματα που έχουν στην αρχική σελίδα τους ‘page not found’… Πετάχτηκε από τον καναπέ σα να είχε χυθεί πάνω του ο ζεστός καφές και πράγματι αυτό θα είχε συμβεί αν δεν είχε ήδη προλάβει να τον τελειώσει. Τα μάτια του περιπλανήθηκαν στο χώρο και καρφώθηκαν πάνω στο κομοδίνο, ενώ συγχρόνως είχε ήδη διανύσει με μεγάλες δρασκελιές την απόσταση. Το άρπαξε και πάτησε παρατεταμένα το κουμπί για να το ενεργοποιήσει. Τα δευτερόλεπτα που χρειάστηκαν για να συνδεθεί η συσκευή με τα δύο δίκτυα του φάνηκαν αιώνας.

ΜΠΙΠ-ΜΠΙΠ, ΜΠΙΠ-ΜΠΙΠ, ΜΠΙΠ-ΜΠΙΠ, τρία γραπτά μηνύματα από τον τηλεφωνητή του what’s up. Κρατώντας την αναπνοή του περίμενε μερικά δευτερόλεπτα ακόμη για να έρθουν και τα μηνύματα από τη Vodafone. Ευτυχώς τίποτα! Με τις παλάμες του ιδρωμένες επέλεξε το νούμερο της Vodafone και λίγο έλειψε να του γλιστρήσει το τηλέφωνο από τα χέρια, στην προσπάθειά του να πληκτρολογήσει το νούμερο του αυτόματου τηλεφωνητή για να σιγουρευτεί. Πλησίασε το τηλέφωνο στο αυτί του.

‘ΚΑΝΕΝΑ ΝΕΟ ΜΗΝΥΜΑ’

«Δόξα τω θεώ!» είπε βγάζοντας τον αέρα από τα πνευμόνια του σαν από μακροβούτι και θυμήθηκε να πάρει ανάσα.

«Άντε να δούμε τώρα και στο άλλο» και πλησίασε πάλι το τηλέφωνο στο αυτί του.

‘ΕΧΕΤΕ 4 ΝΕΑ ΜΥΝΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΘΗΚΕΥΜΕΝΟ’

«Μπράβο επιμονή!» χαμογέλασε. Είχε ήδη αρχίσει να ανακτά το κέφι του.

‘ΠΡΩΤΟ ΝΕΟ ΜΥΝΗΜΑ. ΠΑΡΕΛΗΦΘΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ … ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΚΟΣΙ ENΝΙΑ… ΑΠΟ… ΕΞΙ… ΕΝΝΕΑ… ΤΕΣΣΕΡΑ… ΤΕΣΣΕΡΑ… ΕΝΑ… ΠΕΝΤΕ… ΜΗΔΕΝ… ΤΡΙΑ… ΤΡΙΑ… ΟΧΤΩ…’

‘Έλα Βάλια! Ο Άρης είμαι! Συγνώμη που δεν ήρθα από το σπίτι όπως είπαμε και συγνώμη που παίρνω και τέτοια ώρα…εεε.. Έχω κάνει μαλακία! Με ακολουθούν κάποιοι τύποι από το μεσημέρι και προσπάθησα να τους μπερδέψω για να με χάσουν…Δεν ήθελα να τους φέρω σπίτι σου!!! Κάνω βόλτες όλο το απόγευμα έως τώρα, ανεβοκατεβαίνοντας σε λεωφορεία, μετρό… Μάλλον τα κατάφερα να με χάσουν αν και δεν είμαι και πολύ σίγουρος… Πρέπει να είναι της Ασφάλειας… ότι και να ’ναι, σίγουρα είναι κωλόμπατσοι. Δεν έπρεπε να ποστάρω τις απειλές πάνω στα νεύρα μου… Όχι τουλάχιστον πριν έχω όσα στοιχεία χρειάζονται ώστε να εξασφαλίσω ότι μπορώ να τον κάψω τον πούστη με σιγουριά… Αυτά που έχω δεν είναι αρκετά… Μπορεί και να με συλλάβουν άμεσα … δεν ξέρω…ή με παρακολουθούν για να δουν αν συνεργάζομαι με κάποιους… τα καθίκια… Κοίτα Βάλια δεν ξέρω πως θα πάει από ’δω και πέρα… Εσύ μην προσπαθήσεις να έρθεις σε επαφή μαζί μου, μην μπλέξεις κι εσύ! Θα το παίξω τρελίτσα, όπως και τις άλλες φορές και τι θα κάνουν θα με αφήσουν! Ευτυχώς πρόλαβα κι έκρυψα τα στοιχεία… Δε θα βρουν τίποτα και θα με αφήσουν… Ε, ρε τι μούτρα θα κάνουν άμα δε βρουν τίποτα! Σαν τη μάνα μου που δε μπόρεσε να βρει ποτέ τα τσιγάρα, όσες εφόδους κι αν έκανε! Θυμάσαι? Αθάνατη κρυψώνα! Κλείνω τώρα! Θα σε πάρω εγώ, μη με πάρεις εσύ! Γειά! Κλικ!’

‘ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΞΑΝΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΥΝΗΜΑ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΝΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΘΗΚΕΥΣΕΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΥΝΗΜΑ ΠΑΤΗΣΤΕ ΔΥΟ, ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΓΡΑΨΕΤΕ ΑΥΤΌ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΡΙΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΜΗΝΥΜΑ ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΕΣΣΕΡΑ’

«Ουπς! Τι κουφό ήταν αυτό?»

Πάτησε το ένα κι άκουσε πάλι το μήνυμα.

«Αγόρι μου μάλλον την πάτησες! Εμ, πάτε και ποστάρετε ότι σας κατέβει και μετά άντε να καθαρίσεις. Ποιος ξέρει ποιανού τον κάλο πάτησες και πλάκωσε η Ασφάλεια!»

Ο Ορέστης πάτησε το δύο.

‘ΤΟ ΜΥΝΗΜΑ ΑΠΟΘΗΚΕΥΤΗΚΕ’

‘ΕΠΟΜΕΝΟ ΝΕΟ ΜΥΝΗΜΑ. ΠΑΡΕΛΗΦΘΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ … ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΝΗΝΤΑ ΔΥΟ… ΑΠΟ… ΕΞΙ… ΕΝΝΕΑ… ΤΕΣΣΕΡΑ… ΤΕΣΣΕΡΑ… ΕΝΑ… ΠΕΝΤΕ… ΜΗΔΕΝ… ΤΡΙΑ … ΤΡΙΑ… ΟΧΤΩ…’

Ένας ήχος σαν κάποιος να αφήνει το τηλέφωνο επάνω στο τραπέζι… Χτυπήματα σε πόρτα… Κάποιες φωνές χωρίς να διακρίνονται καθαρά, μάλλον έξω από το χώρο… Δέκα δευτερόλεπτα μετά οι φωνές ακούγονται μέσα στο χώρο.

«Βγάλε την αλυσίδα ρε κωλόπαιδο!»

«Πώς ανοίγετε έτσι το σπίτι μου ρε Κωλόμπατσοι! Έχετε ένταλμα»?

Ένας δυνατός θόρυβος σαν κλωτσιά στην πόρτα… Κάτι να σπάει και αμέσως μετά ένας δεύτερος, μάλλον η πόρτα να χτυπάει στον τοίχο.

«Τα παπάρια μου!!!… που μου θέλεις και ένταλμα!»

Πνιχτοί ήχοι… ποδοβολητό και πράγματα που πέφτουν… Κάτι σαν καυγάς, σα να έχουν έρθει άνθρωποι στα χέρια… Κάτι μεταλλικό και βαρύ να πέφτει στο πάτωμα και να κάνει μερικά γκελ… Ένα βογκητό πόνου και μετά κάτι μεγάλο και βαρύ που πέφτει στο πάτωμα. Μια βαριά φωνή ακούγεται από το βάθος να λέει:

«Όχι ρε πούστη μου! Τι έκανες εκεί ρε μαλάκα!»

Και μια άλλη πιο λεπτή να απαντάει «Δεν είδες που μου ρίχτηκε με το μπαστούνι? Μετά έβαλε το χέρι στην τσέπη του! Μου φάνηκε πως τράβηξε μαχαίρι!».

«ΣΟΥ