Heksenschool Boek 2 - Miss Moffats Academie voor Beschaafde Jonge Heksen: Heksenschool, #2

By Katrina Kahler

Een geweldig boek voor meisjes van 9-12 jaar. In Heksenschool Boek 2 worden de avonturen van Charlotte en al haar vrienden op Miss Moffat's Academie voor Beschaafde Jonge Heksen verder verteld. Margaret neemt wraak op Charlotte en brengt haar in een gevaarlijke en angstaanjagende situatie, waarna ze van de school verdwijnt. De meisjes trainen hard voor hun onderlinge schoolcompetitie tegen het Hekserij College en op die dag ontdekken ze dat de meisjes van de slechte heksenschool hun waarden en geloof in eerlijk spel zeker niet delen.

Het Schoolbal met de studenten van de Tovenaarsschool is een hoogtepunt op de schoolkalender. De meisjes ontmoeten een paar erg leuke jongens en hebben een interessante avond.

De lessen op school gaan verder met Miss Zara, zij geeft les in waarzeggen. Sommige meisjes zijn echter niet blij met haar visioenen.

Als je een meisje van 9-12 jaar bent en graag leest over vriendschap en heksen, dan zul je van dit verhaal genieten!

• Language: Nederlands
• Publisher: BadPress
• Release date: Mar 2, 2020
• ISBN: 9781547558902

Book preview

Hoofdstuk Een

Aan de grimmige uitdrukking op Margarets gezicht kon je duidelijk zien dat ze uit was op wraak. Ze waren met z'n tweeën alleen in Charlottes kamer en ze hoefde maar een blik op Margaret te werpen om te weten dat ze niet in een vergevende stemming was.

'Margaret, ik wist niet dat je terug kwam?' Charlotte keek naar de grond, waarna ze op de zijkant van haar lip kauwde.

Charlotte greep haar staf steviger vast en probeerde zich een willekeurige spreuk te herinneren.

'Die zul je niet nodig hebben', Margaret bewoog haar staf met een snelle polsbeweging in Charlottes richting, waardoor haar staf uit haar hand vloog en door de kamer suisde, om op de tapijtvloer te landen.

'Het s-spijt me Margaret, ik wilde je geen problemen geven, echt niet, maar ik zou geschorst worden als ik Miss Moffat niet verteld had wat er echt gebeurd was.'

'Je bent niets anders dan een klikspaan.'

'Ik kon niet geschorst worden voor iets wat jij gedaan hebt. Jij rende weg en liet mij achter om de schuld te krijgen, en ik heb niets gezegd, pas toen het echt moest.'

'Als er één ding is wat ik niet kan uitstaan, is het wel een klikspaan,' ze zwaaide weer met haar staf en zei het woord 'Blattam'.

Voordat Charlotte haar kon vragen wat voor spreuk ze had uitgesproken, begon ze te krimpen tot ze bedekt was met een stapel kleren; haar kleren. Voor zich kon ze twee lange voelsprieten zien wiebelen, en ze zette een stap achteruit om er vandaan te komen. De voelsprieten bewogen met haar mee, en haar benen. ze had er niet langer twee, maar ze had er ineens zes.

Charlotte was geen mens meer, ze was veranderd in een kakkerlak. Ze kroop onder de kleren vandaan en keek op naar de reusachtige grijnzende Margaret.

'Mijn moeder zegt dat kakkerlakken het ergste soort ongedierte zijn, dus dat leek me wel bij je passen. Ik zie je nog weleens, als je tenminste niet eerst platgetrapt wordt', ze gniffelde terwijl ze op haar neerkeek.

Charlotte keek toe terwijl Margaret de kamer uit schreed, zij bleef achter en vroeg zich af wat ze nu moest doen. Haar lerares op haar oude school had haar weleens verteld dat kakkerlakken al miljoenen jaren op aarde zijn en dat ze nucleaire explosies kunnen overleven. Ze hoopte dat dit waar is, want ze wilde niet eindigen als een vertrapte massa aan de onderkant van iemands schoen. Ze vroeg zich bezorgd af of deze spreuk voor eeuwig zou zijn, tenzij ze op de een of andere manier iemand kon uitleggen wat er gebeurd is en diegene kon vragen haar terug te veranderen.

Charlotte dribbelde door de kamer en vloog op haar bed. Haar vleugels waren zwak, maar het lukte haar om ze een beetje aan het werk te krijgen.

Ze vroeg zich af of Margaret weer toegelaten was tot de Academie, of dat ze naar binnen geglipt was om wraak te nemen? Charlotte hoopte dat ze niet terug was, want ze wilde niet elke les naar haar zelfvoldane gezicht te hoeven kijken, als het haar zou lukken dit te overleven.

De deur zwaaide open. Stef, Gerty en Alice kwamen de kamer in en liepen naar hun bedden.

'Ik vraag me af waar Charlotte is?' vroeg Gerty, ondertussen neervallend op haar bed.

'Weetnie, hoop dat ze niet nog meer problemen heeft' antwoordde Stef.

'Ik zou niet weten waarom, ze is geen regelbreker'.

'Da's waar, hoewel ik hoop dat ze niet nog meer problemen heeft door dat Margaret-geval'.

'Ik hoop van niet', Gerty wierp een bezorgde blik op haar.

'Ik vraag me af waar Margaret is?' vroeg Alice.

'Ik hoop dat ze op de school voor slechte heksen is, zonder vrienden en met rattensoep als lunch', zei Stef.

'Ieuw', gniffelde Gerty.

'Als ze proberen om ons hier rattensoep te serveren, dan zullen mijn ouders erover horen', Alice stak haar neus in de lucht.

Charlotte wist dat ze hun aandacht moest trekken... dus fladderde ze met haar onbenullige vleugels en vond genoeg kracht om naar Gerty te vliegen. Ze landde op haar arm en probeerde haar aandacht te trekken.

'Gerty, Gerty, ik ben het, Charlotte', ze kroop over haar arm.

Gerty keek omlaag en zag het insect op haar arm. Ze liet een gil horen en probeerde het weg te vegen terwijl ze opsprong.

'Wat is er?' Stef rende naar haar toe.

'K-k-kakkerlak', ze bleef fanatiek met haar arm wapperen, ondanks dat Charlotte nu al op de grond gevallen was.

Alice gilde en sprong op haar bed, in de lucht wapperend.

'Ik vind het wel', zei Stef, terwijl ze met haar voeten op de grond stampte.

Charlotte haastte zich uit de weg en dribbelde onder Alices bed, waardoor ze nog harder gilde.

'Dit is een schande, wacht maar tot mijn ouders dit horen', gilde Alice.

'Alsjeblieft, ik ben het', smeekte Charlotte, maar niemand kon haar woorden horen.

Stef bleef met haar voeten stampen op de vloer en Charlotte racete langs haar en wist naar het open raam te vliegen en zichzelf eruit te laten vallen. Half-vliegend, half-vallend landde ze buiten in een struik.

Ze wilde huilen, maar ze geloofde niet dat kakkerlakken dat konden. Haar beste vrienden waren doodsbang voor haar en hadden geprobeerd haar plat te stampen, en nu was ze buiten, ergens rond de Academie en wist niet wat ze nu moest doen.

Ze besloot vooruit te blijven dribbelen en uiteindelijk bevond ze zich op het vliegterrein waar een groep oudere studenten les kregen van Miss Firmfeather terwijl ze rond de arena gierden.

Een meisje met lang, zwart haar landde met haar bezemsteel en Charlotte begon er meteen op te klimmen.

'Alsjeblieft, ik ben een van de studenten hier. Ik heb je hulp nodig', zei ze; alleen klonk haar stem als een zoemend geluid.

'Jak,' zei het meisje, en ze tikte ondertussen Charlotte van haar bezemsteel af, op de grond.

'Alsjeblieft, ik ben niet echt een kakkerlak', smeekte Charlotte, terwijl ze een andere bezemsteel op klom.

De bezemsteel begon te schudden en Charlotte tuimelde op de grond. Al snel werden er bezemstelen tegen de grond geslagen, en probeerden allerlei voeten op haar te stampen. Ze zigzagde er tussendoor en haastte zich weg.

Ze bleef uit zicht en keek toe tot de les klaar was en de meisjes de vliegarena verlieten.

Plotseling rook ze iets en haar antennes bewogen opgewonden voor haar. Voordat ze zichzelf tegen kon houden, liet ze haar antennes haar leiden, tot ze ontdekte dat ze bij de zwarte vuilcontainers aan de achterkant van de Academie was.

Een van de containers was omgegooid en de vuilnis was over de grond verspreid. Ze wilde er niet in de buurt komen... toch voelde ze een overweldigend verlangen om naar voedsel te zoeken in de vieze, verrotte vuilnis.

Ze kroop eroverheen en groef erdoor, tot ze een schimmelige, oude boterham vond. Voor ze zichzelf tegen kon houden, was ze al aan het knabbelen, genietend van de vulgaire smaak.

Het volgende dat ze wist, was dat de vuilnis in de lucht vloog en in de nu rechtop staande vuilcontainer viel. Alleen Charlotte was nog op de grond, en ze was geen kakkerlak meer, in plaats daarvan was ze weer een mens. Ze had nog een stukje beschimmelde boterham in haar mond en dat spuugde ze uit, ze voelde zich misselijk worden terwijl ze haar mond afveegde met de