nuta człowiecza (tomik)

By Józef Czechowicz

Józef Czechowicz

Polski poeta dwudziestolecia międzywojennego, w latach trzydziestych związany z grupą literacką Kwadryga, przedstawiciel tzw. drugiej Awangardy, której twórczość cechował katastrofizm. Jako ochotnik jeszcze przed zdaniem matury wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. Z wykształcenia, zamiłowania i zawodu nauczyciel (ukończył też studia w zakresie pedagogiki specjalnej). Redaktor m. in. czasopism dla dzieci "Płomyk" i "Płomyczek". Współpracował z wieloma pismami: "Reflektorem" (tu debiutował jako poeta w 1923 r.), Zet, Głosem Nauczycielskim, Pionem i Kameną, w Polskim Radiu pracował w dziale literackim, pisał słuchowiska radiowe. Zginął tuż po wybuchu II wojny światowej, podczas bombardowania.
Charakterystyczną cechą wierszy Czechowicza jest niestosowanie wielkich liter i znaków interpunkcyjnych, co decyduje o poetyckiej wieloznaczności tekstów.

Ur. 15 marca 1903 r. w Lublinie
Zm. 9 września 1939 r. w Lublinie
Najważniejsze dzieła: ballada z tamtej strony, żal, nic więcej, nuta człowiecza, tomy wierszy: Kamień (1927), Dzień jak co dzień (1930), Ballada z tamtej strony (1932), W błyskawicy (1934), Nic więcej (1936), Nuta człowiecza (1939).

• Language: Język polski
• Publisher: Booklassic
• Release date: Aug 5, 2016
• ISBN: 6610000008438

Book preview

2016

jesienią

w oknie chmur plamy deszczowa sieć  

ogród to rdzawość czerwień i śniedź  

w kroplach co ciężkie na brzoskwiń listkach  

niebo kuliste błyska i pryska  

słucham szelestów jesienny gość  

mało wód szmeru szumu nie dość  

czujnie czatuję rankiem przy oknie  

gdy kwiat opada w kałużę ogniem  

może usłyszę któregoś dnia  

nutę człowieczą z samego dna  

nutę co dzwoni mocno i ostro  

a niebo całe dźwiga jak sosrąb ¹

jabłko życia

niejeden rok uchodzi od dłoni które piszą  

aby odgonić wizyj² puszysty zwarty natłok  

oddając oczy nocom a serce swe narcyzom  

uchodzę i ja także ucieczka nie jest łatwa  

zakwitną kiedyś dymy na czasu złych otchłaniach  

spokojnie wejdę starzec w odwiecznych ognisk światło  

bom żył dwojaką siłą czekania i kochania  

i nie ucieknę dłonią żywot ujmę jak jabłko  

rymy pobożne

smutku pora siwa  

porosła mieszkania sprzęty  

wiatr chmurzyska przywiał  

bladym odmętem  

okno szumiące krzaki  

kosaciec³ powiewa dłonią  

to ty dajesz znaki  

persefono⁴

jutro czyha we wszystkim  

nim do niego zegary dotrą  

błyskawic jarzy się błyskiem  

widnokrąg  

koniec dnia ma oczy sarnie  

błyskawice chwytają za nóż  

nam i bitwom elementarnym  

na dwoje wróżący janus⁵

błądząc miastem nad sobą się użal