dzień jak co dzień (tomik)

By Józef Czechowicz

Józef Czechowicz

Polski poeta dwudziestolecia międzywojennego, w latach trzydziestych związany z grupą literacką Kwadryga, przedstawiciel tzw. drugiej Awangardy, której twórczość cechował katastrofizm. Jako ochotnik jeszcze przed zdaniem matury wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. Z wykształcenia, zamiłowania i zawodu nauczyciel (ukończył też studia w zakresie pedagogiki specjalnej). Redaktor m. in. czasopism dla dzieci "Płomyk" i "Płomyczek". Współpracował z wieloma pismami: "Reflektorem" (tu debiutował jako poeta w 1923 r.), Zet, Głosem Nauczycielskim, Pionem i Kameną, w Polskim Radiu pracował w dziale literackim, pisał słuchowiska radiowe. Zginął tuż po wybuchu II wojny światowej, podczas bombardowania.
Charakterystyczną cechą wierszy Czechowicza jest niestosowanie wielkich liter i znaków interpunkcyjnych, co decyduje o poetyckiej wieloznaczności tekstów.

Ur. 15 marca 1903 r. w Lublinie
Zm. 9 września 1939 r. w Lublinie
Najważniejsze dzieła: ballada z tamtej strony, żal, nic więcej, nuta człowiecza, tomy wierszy: Kamień (1927), Dzień jak co dzień (1930), Ballada z tamtej strony (1932), W błyskawicy (1934), Nic więcej (1936), Nuta człowiecza (1939).

• Language: Język polski
• Publisher: Booklassic
• Release date: Aug 5, 2016
• ISBN: 6610000008025

Book preview

2016

[Dedykacja]

wiersze z lat 1927 1928 1929

wiersz jedyna dedykuję pani marji grzegorzewskiej

wiersz światło popołudniu zechce przyjąć pani marja maćkowska

wiersz wąwozy czasu zechce przyjąć pan wilam horzyca

wiersz świat zechce przyjąć pan jan wydra

wiersz narzeczona zechce przyjąć pan wiktor ziółkowski

książkę poświęcam matce mej i siostrze

daleko

wiatraki kołyszą horyzont  

chaty pachną stepem  

chatom źle  

stoją na palcach o zachodzie ślepe  

wspinają się jak konie  

za chwilę się pogryzą  

nie step ucichłe morze  

rozlewa się wieczór bez szumu  

świecące szyby otoczyły kolejowy dworzec  

zachód mozolnie żuje gumę  

ostajcie zdrowo matuś  

z wojska napiszę list  

nad parowozem dym białe kwiaty  

gwizd  

w niedzielę pociąg odjechał  

w inną niedzielę przyjdzie  

pracują czerwone obłoki pchają się ku słońcu  

na stacji dzień jak co dzień tydzień jak tydzień  

a szyny  

szyny się nigdzie nie kończą  

na wsi

¹

siano pachnie snem  

siano pachniało w dawnych snach  

popołudnia wiejskie grzeją żytem  

słońce dzwoni w rzekę z rozbłyskanych blach  

życie pola złotolite  

wieczorem przez niebo pomost  

wieczór i nieszpór²  

mleczne krowy wracają do domostw  

przeżuwać nad korytem pełnym zmierzchu  

nocami spod ramion krzyżów na rozdrogach  

sypie się gwiazd błękitne próchno  

chmurki siedzą przed progiem w murawie  

to kule białego puchu  

dmuchawiec  

księżyc idzie srebrne chusty prać  

świerszczyki świergocą w stogach  

czegóż się bać  

przecież siano pachnie snem  

a ukryta w nim melodia kantyczki  

tuli do mnie dziecięce policzki  

chroni przed złem  

jesień

uliczka za uliczką rzucona