The Discordant Note (Greek version)

By Claudio Ruggeri

Ο Ραλφ Μπράντενμπουργκ, ένας διεθνώς αναγνωρισμένος μουσικός, βρέθηκε δολοφονημένος δίπλα στο αγαπημένο του για πιάνο. Της έρευνας ηγείται ο αστυνόμος Βίνσεντ Τζερμάνο, ο οποίος, προκειμένου να ανακαλύψει την αλήθεια, έχει στη διάθεσή του τα λόγια εκείνων που στο παρελθόν είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τον εκκεντρικό και βαθυστόχαστο καλλιτέχνη.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το συγγραφέα και τα βιβλία του επισκεφθείτε:

Ιστολόγιο: http://claudioruggeri.blogspot.it

Facebook: http://www.facebook.com/Ruggeri.Commissioner.Page

ή ακολουθήστε τον στο Twitter: http://www.twitter.com/RuggeriC83

• Language: Ελληνικά
• Publisher: BadPress
• Release date: Oct 29, 2018
• ISBN: 9781507111376

Claudio Ruggeri

Claudio Ruggeri, 30岁。出生于Grottaferrata (罗马)。现为从业人员，前裁判员。他遍游各地，在美国呆了很久，2007年回到意大利。写作是一直以来他的最大爱好。

Book preview

Παρασκευή 5 Ιουλίου, Αστυνομικό Τμήμα

«Αγαπητέ κύριε Τζιγάντε... δεν έχω πλέον ούτε λόγια αλλά ούτε υπομονή... φεύγω».

Ο αστυνόμος Βίνσεντ Τζερμάνο σηκώθηκε από την καρέκλα στην αίθουσα ανακρίσεων, ήρεμα αλλά αποφασιστικά.  Ο ύποπτος Ρενάτο Τζιγάντε, τον οποίο προσπαθούσε να ανακρίνει πάνω από μισή ώρα, σε κάποια στιγμή του είχε φανεί τόσο ικανός να ψευδολογεί, που δεν μπορούσε πλέον να υποχρεώσει τον εαυτό του να συνεχίσει να ακούει αυτές τις κοροϊδίες του. 

Στην πραγματικότητα, ο αστυνόμος είχε ήδη αρκετά αποδειχτικά στοιχεία για να τον κλείσει μέσα για διακίνηση ναρκωτικών.  Αυτό που προσπαθούσε όμως να κάνει, ήταν να βγάλει λεπτομερείς πληροφορίες για ένα από τους πελάτες του, ένα πενηντάρη επαγγελματία ύποπτο για παιδοφιλία.

Καθώς ο Τζερμάνο έκλεινε την πόρτα πίσω του, το βλέμμα του συνάντησε εκείνο του επιθεωρητή Παρίση, ο οποίος υποθέτοντας ότι η αντίδραση αυτή του Τζερμάνο ήταν απλά άλλης εποχής τακτική, αποφάσισε να στραφεί προς αυτόν ειρωνικά.

«Τελείωσες ήδη Βίνσεντ;»

«Ναι Άντζελο, αυτή τη φορά τελείωσα, πάω σπίτι. Είναι δυο νύχτες που δεν κοιμάμαι και νομίζω ότι έχω πυρετό.»

«Πράγματι, τώρα που το λες, το χρώμα σου δεν είναι και πολύ καλό...».

«Ακριβώς... συνέχισε εσύ μ’ αυτόν Άντζελο... πριν τον κλείσεις μέσα για διακίνηση ναρκωτικών κράτησέ τον ακόμη λίγο για να δεις τι άλλο μπορείς να βγάλεις από το στόμα του και πράξε ανάλογα. Εντάξει;».

«Εντάξει Βίνσεντ...  Να πάρω τον Ντι Τζιρόλαμο ή τον Πιάτσα να σε συνοδεύσει σπίτι;».

«Όχι... θα περπατήσω μέχρι τη στάση και θα πάρω το λεωφορείο.  Τέτοια ώρα τα παιδιά πρέπει να είναι ήδη στο σχολείο, έτσι τα λεωφορεία είναι σχεδόν άδεια.  Θα τα πούμε ξανά το απόγευμα Άντζελο. Τηλεφώνησέ μου το μεσημέρι όταν θα κάνεις διάλειμμα».

«Εντάξει Βίνσεντ, τα λέμε αργότερα τότε».

«Τα λέμε».

Η απόσταση που περπάτησε ο αστυνόμος για να φτάσει στη στάση του λεωφορείου ήταν πολύ σύντομη και η αναμονή, μέχρι να φανεί από τη στροφή ένα από τα λεωφορεία,  δεν κράτησε περισσότερο από δέκα λεπτά.

Όπως είχε φανταστεί προηγουμένως ο Τζερμάνο, οι θέσεις στο λεωφορείο ήταν σχεδόν όλες ελεύθερες.  Κάθισε λοιπόν σε μια από τις θέσεις της πρώτης σειράς και περίμενε τον οδηγό να κλείσει τις πόρτες ώστε να νιώσει εντελώς άνετα. 

Το σύντομο ταξίδι από το αστυνομικό τμήμα στο σπίτι, το οποίο δεν διήρκεσε περισσότερο από ένα τέταρτο, ο Τζερμάνο το έκανε με τρία ζευγάρια επιβατών, όλοι άντρες.

Οι δύο πρώτοι κάθονταν δίπλα του, έτσι ο αστυνόμος μπόρεσε να ακούσει με μεγάλη προσοχή τη συνομιλία τους, προσέχοντας φυσικά να μην τον αντιληφθεί κανείς.  Συζητούσαν ποιος είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να απατήσουν τις γυναίκες τους, χωρίς οι ίδιες να τους ανακαλύψουν.  Ο αστυνόμος κρυφογέλασε συνειδητοποιώντας πως είχε πολλά ακόμη να μάθει σχετικά με το θέμα.

Καθισμένο πέντε σειρές πίσω από τον Τζερμάνο, υπήρχε ένα άλλο ζευγάρι ανδρών, οι οποίοι αντί να μιλάνε για γυναίκες, διηγιόντουσαν ορισμένες ασφαλιστικές απάτες που είχαν κάνει με επιτυχία. Επρόκειτο για ένα υπονοούμενο ανταγωνισμό για το ποιος από τους δύο ήταν ο πιο επιδέξιος στην εξαπάτηση των ασφαλιστικών εταιριών.

Ωστόσο, το μόνο πραγματικό χαμόγελο της ημέρας κατάφεραν να του το αποσπάσουν τα δύο αγόρια που κάθονταν στις τελευταίες θέσεις.  Τα εκλεπτυσμένα συστήματά τους για να κάνουν σκασιαρχείο και να βγάλουν τρελούς, τόσο τους γονείς όσο και τους καθηγητές τους, έκαναν τον Τζερμάνο να ταξιδέψει με το μυαλό του πολλά χρόνια πριν, όταν ήταν ακόμη παιδί.  Και τι δεν θα έδινε για να κατείχε μόνο το δέκα τοις εκατό της οξύνοιας και της πονηριάς που έδειξαν εκείνο το πρωί, οι δύο νεαροί μαθητές, καθ’ όλη τη διαδρομή με το λεωφορείο.

Ο αστυνόμος κατέβηκε στη στάση του λεωφορείου και κατευθύνθηκε προς το μη ακόμη ασφαλτοστρωμένο δρομάκι, από το οποίο έκοβαν δρόμο όλοι εκείνοι που ήθελαν να φτάσουν στο συνοικισμό όπου έμενε, αποφεύγοντας δύο κυκλικούς κόμβους κι ένα φανάρι.

Καθώς έφτανε στην αυλόπορτα του σπιτιού του ένιωθε όλο και πιο έντονο το αίσθημα της απελευθέρωσης που τον κατείχε από την ώρα που έφυγε από το τμήμα.  Μόνο στη σκέψη να ξαπλώσει στο κρεβάτι ένιωθε τα μάτια του να κλείνουν πριν ακόμη περάσει την πόρτα του σπιτιού του.

Ξεντύθηκε βιαστικά και ξάπλωσε σκεπασμένος με μόνο ένα ελαφρύ σεντόνι. Με τις θερμοκρασίες όμως εκείνων των ημερών, του φαινόταν υπερβολικό ακόμη κι εκείνο το ελαφρύ βαμβακερό πέπλο. 

Του πήρε τρία με τέσσερα λεπτά για να κλείσει πραγματικά τα μάτια. Αποκοιμήθηκε με τα χέρια δεμένα σχεδόν σε στάση προσευχής. Στην πραγματικότητα, όπως κρατούσε την εφημερίδα, είχαν απλά λυθεί. Ο αστυνόμος έχει πάντα την εφημερίδα της ημέρας στο κομοδίνο του, εκείνο το πρωί όμως δεν κατάφερε να διαβάσει ούτε ένα άρθρο.

Οι καμπάνες της γειτονικής ενορίας που ανακοίνωναν ότι η ώρα ήταν δώδεκα το μεσημέρι και ξύπνησαν για λίγα δευτερόλεπτα τον Τζερμάνο από το βαθύ του ύπνο, ήταν οιωνός.  Λίγο πριν από τις δώδεκα και μισή ο αστυνόμος αναγκάστηκε να ανοίξει τα μάτια του, αφού τον ξύπνησε ο αδιάκοπος χτύπος του τηλεφώνου.

«Εμπρός...».

«Βίνσεντ ο Άντζελο είμαι, ήθελα να...».

«Κάνεις ήδη το μεσημεριανό σου διάλειμμα; Τι ώρα είναι;».

«Στην πραγματικότητα όχι Βίνσεντ, ακόμη δεν είναι καν μία...».

«Άρα ήθελες να σιγουρευτείς ότι είμαι καλά...  ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου Άντζελο, τώρα όμως έχω ανάγκη να ξεκουραστώ».

«Βίνσεντ... από τη φωνή σου αντιλαμβάνομαι ότι δεν είσαι ξύπνιος.  Όμως... το ξέρεις ότι δεν θα σε ξυπνούσα αν δεν ήταν κάτι πολύ σημαντικό...».

«Τι το τόσο σημαντικό έχει συμβεί;».

«Μήπως ξέρεις κάποιον Ραλφ Μπράντενμπουργκ;».

«Φυσικά, είναι ο δάσκαλος μουσικής που μένει δύο σπίτια πιο κάτω από το δικό μου. Τι του συνέβηκε;».

«Ακόμη δεν ξέρουμε ακριβώς.  Μας κάλεσε πριν από πέντε λεπτά ο κηπουρός λέγοντας ότι ο δάσκαλος βρίσκεται με το κεφάλι πεσμένο στο πιάνο, τον βλέπει από τον κήπο. Τα παράθυρα όμως είναι κλειστά από το εσωτερικό, κι αφού δεν μπορεί να μπει μέσα στο σπίτι, θεώρησε σωστό να μας καλέσει.  Αν βγεις στο παράθυρο και κοιτάξεις Βίνσεντ ίσως να μπορέσεις να δεις τουλάχιστον τον κηπουρό».

Ο αστυνόμος άνοιξε την κουρτίνα του παραθύρου της κρεβατοκάμαράς του, που βρισκόταν στον πρώτο όροφο, και κοίταξε τριάντα με σαράντα μέτρα μακριά.  Αναγνώρισε το νεαρό που βοηθούσε συχνά το δάσκαλο με τον κήπο και το διαβίβασε στον επιθεωρητή Παρίση.  Ο επιθεωρητής, πριν στείλει ένα περιπολικό πέρα από το ασθενοφόρο το οποίο είχε ήδη καλέσει, περίμενε περαιτέρω πληροφορίες από τον αστυνόμο.

Ο Τζερμάνο, ακόμη νυσταγμένος, έσπευσε έξω.  Περπάτησε τα λίγα μέτρα που τον χώριζαν από το σπίτι του Ραλφ Μπράντενμπουργκ, πήδηξε πάνω από ένα χαμηλό φράχτη και μπήκε στον κήπο του μαέστρου.

Εκεί τον περίμενε ο κηπουρός, ο οποίος δεν σταμάτησε στιγμή να δείχνει το παράθυρο από το οποίο φαινόταν το πιάνο στο σαλόνι κι απ’ όπου διακρινόταν ότι το κεφάλι του Ραλφ Μπράντενμπουργκ ήταν ακουμπισμένο στα πλήκτρα του μουσικού οργάνου. Αντίθετα, τα χέρια του κρέμονταν αφύσικα αγγίζοντας  σχεδόν το πάτωμα με τα δάκτυλα.  Όταν ο Τζερμάνο συνειδητοποίησε ότι το παράθυρο θα το έσπαζαν ούτως ή άλλως ή οι νοσοκόμοι του ασθενοφόρου ή οι πυροσβέστες, αποφάσισε να το παραβιάσει ο ίδιος.

Έτσι όπως φαινόταν εκεί ο δάσκαλος ήταν λες και κοιμόταν, όμως, το τραύμα από αμβλύ αντικείμενο στο σβέρκο και η υπερβολική ποσότητα αίματος στο πάτωμα και