RadioMuziek!

By Frank Pollet

Frank Pollet heeft altijd iets met muziek gehad. Als kind playbackte hij Dave Berry met een bobijn van zijn moeders naaimachien. Later werd Frank deejay bij een illegale alternatieve vrije radio. Heel veel van zijn flink gespaarde centen gingen op aan vinylplaten, cd’s én een goede hifi-installatie. Als thuiswerkende melomane audiofiel wil hij immers elke dag omgeven worden door mooie klanken.

In ’t Eyschrift, -het tijdschrift van MuziekClub ’t Ey in Belsele- schrijft Frank heel bevlogen over alles wat het oor streelt. 25 van zijn sonore stukjes werden gebundeld in dit boek.

• Language: Nederlands
• Publisher: vzw de Scriptomanen
• Release date: Nov 6, 2014
• ISBN: 9781502295163

Frank Pollet

Frank Pollet is dichter en jeugdauteur, maar hij schrijft ook toneel, liedjesteksten, musicals, artikels en columns. 

Book preview

1 / Radio Nostalgie

––––––––

Nostalgie is goed voor oudjes die vinden dat het vroeger allemaal beter was. Maar er is slechts één weg en dat is de weg vooruit.

Na vier jaar notenleer wist ik ongeveer waar de fa op de notenbalk stond. Als er tenminste een solsleutel aan de hand was. Maar veel verder ben ik nooit geraakt, en tegen­woordig is mijn muzieknotenkennis zoals die van de Franse taal: beschamend onbestaand. Geen oefening, geen baard, geen kunst.

Als uk van zes kon ik perfect Dave Berry’s precieuze microfoonmanipulaties imiteren. Een bobijn van mijn moe­ders naaimachine liet ik achter mijn rug verdwijnen, en weer verschijnen. En wellicht was het Engels waarmee ik This strange effect lipte zo straf als mijn momentane Frans. Ik was zes en het woord playbackshow moest nog uitgevonden worden; mijn vader was een fan van Will Tura en mijn moeder hield van Rudolf Schock. De eerste witte Philips pick-up in onze woonkamer diende dan ook om operetteplaten en zwarte schijven van Vlaamse zangers mee af te spelen.

Tot ik mijn eerste eigen platen kocht. In de grootste pla­ten­zaak van Sint-Niklaas: Willy Hermans. Ik had gespaard en gespaard en kon kort na elkaar Fireball van Deep Purple en Every picture tells a story van Rod Stewart kopen. Tot grote ergernis van mijn ouders want die vonden Deep Purple alleen maar klereherrie en Rod Stewart schuurpapier. Ik moest vooral onthouden dat je een volu­me­knop ook naar links kon draaien.

Aangezien mijn budget aanvankelijk erg begrensd was, moest elke plaat die ik kocht de juiste zijn. Ik heb dan ook vele uren gekoptelefoond doorgebracht bij zeg-maar-Willy-tegen-Her­mans, dé platenzaak van Sint-Niklaas, zodat, wanneer ik weer eens genoeg ge­spaard had voor een langspeler, ik precies wist wat ik wil­de kopen. Op deze manier bouwde ik een kleine col­lec­tie op waarin niet één miskoop zat. Nu, zo’n 40 jaar later, bezit ik nog steeds die eerste LP’s, en kan ik nog steeds perfect duiden waarom ik elke schijf heb aangeschaft. De eerste onnozele aankopen komen uit de tijd dat ik een programma op Radio FM Stekene presenteerde en ik bij­kans wekelijks nood aan vers vinyl had. Muziek moest er op dat moment alleen maar zijn. Ik had immers een radio­programma én luisteraars.

Maar ach, vinyl is iets voor ouwe zakken met een achter­uit­kijkspiegel, streamen is de nieuwe code. Ik ben gewoon zot van muziek. Dus wil ik ook op de wekker muziek (en het nieuws van Radio 1) kunnen beluisteren. Toen mijn ongelofeloos wettige en minstens zo trouwe echtgenote Moniek en ik in 2009 opnieuw in Puyvelde gingen wonen, in een stalen kot met beperkte gsm- en radio-ontvangst, bleek onze wekkerradio geen andere zenders dan Radio Nostalgie te kunnen ontvangen. Radio Nostalgie, begot. Ik heb het een paar ochtenden geprobeerd me te laten wek­ken door alleen maar die deuntjes uit de oude doos, maar bij het opstaan voelde ik me met de klap een halve eeuw te oud voor mijn leeftijd. En dat wil inmiddels wat zeggen.

In de wetenschap dat er voor alles een oplossing bestaat en dat wie zoekt ook vindt, heb ik gezocht. En gevonden.

Wist ik veel dat de oplossing voor mijn wekkerradio­pro­bleem er één was die mijn leven zou veranderen...

(wordt vervolgd...)

2 / Radio Softijs (het vervolg...)

––––––––

Mijn ongelofeloos wettige en minstens zo trouwe echtgenote Moniek en ik moesten ook zo nodig een tweede keer bou­wen. In de fleur van onze sleet, dan nog. En het moest een stalen kot zijn. Eenvoudig als wijzelve. Anderhalf decen­nium voordien hadden wij een televisieprogramma gezien over een staalbouwwoning. Als we ooit nog een huis zou­den bouwen, dan zo een. Dat stond vast. Dat je in zo’n sta­len bunker in het Puyveldse Palingsgat –voor sommigen het hol van Pluto– nauwelijks gsm-ontvangst had, leek ons een zegen. Dat je er ook geen fatsoenlijke radiozender kon ontvangen, bleek een maledictie. Twee jaar lang heb ik zowat dagelijks mezelf wakker gevloekt wanneer om 6.45 gekraak en geruis onze slaapkamer vulde en ik vaak tot lang na het journaal van zevenen druk in de weer was om een verstaanbaar woord en een klank die op muziek leek te ontvangen. Soms ging het een dag goed, heel soms zelfs twee. Nooit méér.

Nadat ik alles wat in mijn vermogen lag (een binnen­antenne plaatsen, een buitenantenne installeren, de wek­ker­radio strelen, erop kloppen...) had uitgeprobeerd, be­sloot ik het internet, het wwwondermiddel bij uitstek, te raadplegen, en trok de conclusie der conclusies: ik moest en zou een internetradio kopen.

Toen het kleinood, dat de vreemdsoortige naam Logitech Squeezebox Radio draagt, hier geleverd werd, ontdeed ik het plechtig van de verpakking in de hoop dat ik snel zui­vere Radio 1-klanken ons stalen kot kon in sturen. Maar nee, ik moest eerst allerlei updates uitvoeren, beveiligings­codes invoeren (wat zonder toetsenbord een verdomd klo­tig karwei is) en het kleinood dertien keer aan- en uit­scha­kelen voordat het enig teken van logisch leven gaf. Maar na enige vermoeiende uren kon ik het zelfs programmeren om te bezigen als wekkerradio, iets waar het vernuft pas in zoveelste instantie voor bedoeld was. Ik had keuze uit 15.000 radiozenders! Maar ik wilde alleen Radio 1.

De volgende ochtend werden wij gewekt door de zeer zuivere klanken van de Logitech Squeezebox