Nieboskie Buenos: W pogoni za tangiem

By Marcin Miszczak

“...w książce taniec jest stale obecny. Na ulicach, towarzyskich imprezach, w klubach. Ale to dopiero początek. Tango jest tu bowiem punktem obserwacyjnym. Sunąc przez parkiet Marcin Miszczak wychwytuje codzienne obrazki, pozostałości historii, mentalność.” - DZIENNIK POLSKI

• Language: Język polski
• Publisher: Marcin Miszczak
• Release date: Apr 16, 2010
• ISBN: 9781310301735

Book preview

MARCIN MISZCZAK

NIEBOSKIE BUENOS: W pogoni za tangiem

Copyright © by Marcin Miszczak. All rights reserved

Wydawca:

Marcin Miszczak

Dla Urwisa

Smashwords Edition License Notes

This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each person you share it with. If you're reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your use only, then you should return to Smashwords.com and purchase your own copy. Thank you for respecting the author's work.

Spis treści

1. O solidarności ludzkiej i dziadku pochylającym się nad wizą

2. Nawet sen jest decyzją

3. Osiem pesos, bo to malbec

4. Epoka Más o menos

5. Strzeż się kurczaka completo

6. Swój wśród swoich

7. Ciche miejsce w sercu San Telmo

8. W niedzielę na straganie

9. Dzisiaj nie piszę, nie moja wina

10. Parillero, czyli Człowiek od Grilla

11. Na rogu Defensy i Venezueli

12. Pewnego razu na milondze

13. Jeden na milion

14. Typowy, senny dzień

15. Krzyk Maradony i stare buty

Bogu dzięki, mieszkam w Buenos

To wszystko nie takie proste

Teoria względności

Jak rozwiązywać problemy

Epoki tanga

Gdy dopadnie cię klątwa

Nieuchwytność emocji

Ulica i chodnik

Znowu leniwa niedziela

Wena kapryśna jest

Jak dojść do siebie?

Błysk na końcu tunelu

Śladami Yeti

Polacy na biegunie

Bez grubej kreski

Jeszcze o ulicy

Gdy wydaje ci się, że masz wszystko

Wielkie show w porze lunchu

Co Kraków i Buenos mają wspólnego? Top 10

Czym Kraków i Buenos się różnią? Top 10

Szkic Dalego

Pacjent bez zmian

Banco Polaco

Dziwne uczucie

Kot w butach

Jak zacząć taki dzień?

Pobudka świadomości

Ulotne spojrzenie

Powrót

1. O solidarności ludzkiej

i dziadku pochylającym się nad wizą

1 listopada

Dziwna rzecz. Latam już tyle lat, z różnymi doświadczeniami, ale gdyby ktoś zapytał, z czym kojarzy mi się właśnie przebyta podróż z Krakowa do Buenos Aires, bez wahania odpowiedziałbym: „Z kryzysową kolejką po kawę".

Zwykle po dwudziestogodzinnym locie człowiek pragnie prysznicu, snu, nierzadko jedzenia, a ja chciałem tylko usiąść. Staliśmy wszędzie, w Krakowie, we Frankfurcie, w São Paulo i oczywiście w Buenos, tak jakby panika braku kawy szybciej obiegała kulę ziemską niż epidemia świńskiej grypy.

Ale stanie w kolejce tranzytowej nabrało też nowego wymiaru. Niczym ciche poparcie dla filmu hollywoodzkiego, w którym pada stwierdzenie, że „gdy stracimy solidarność, stracimy człowieczeństwo", nasza kolejka nabrała wymiaru frontu jedności wobec wspólnej niedoli; jak jeden mąż szturmowaliśmy barykady security check, wychodząc zwycięsko, z wysoko podniesioną głową.

Ale były też wyjątki. W Krakowie stałem sam, bo zawiniłem. Banalna rzecz, nie oddałem jednego bagażu w check-in, za przyzwoleniem uśmiechniętej pani. Inna pani, ta, która odcina kupony przed wejściem na pokład, już się nie uśmiechała, za to zaproponowała, abym wykonał sztuczkę Houdiniego i zamienił 9 kilo z podręcznej walizki w czyste powietrze, na co ja, że to niemożliwe, bo mam różne przedłużacze, wtyczki i adaptery niezbędne w kraju namiętnego tańca; za karę musiałem czekać. A ponieważ jestem zodiakalnym bykiem i ani myślałem ustąpić, zostałem eksmitowany z kolejki, chyba jako ostrzeżenie dla reszty, i stałem obok niczym trędowaty, aż do momentu kiedy nasza pani, nadal bez uśmiechu, wydęła wargi i, jak czarownica nad kotłem, wydusiła zaklęcie: „Interchange Baggage", co oznaczało, że mogę oddać nieszczęsną walizkę przed wejściem na pokład — moje 9 kilo ułaskawione.

Na pytanie, dlaczego nie można było tak od razu, rozbrajająco skwitowała: „Myślałam, że się pan rozpakuje". W tym momencie poczułem zimny dreszcz. Dotarło do mnie, że bagaż był tylko pretekstem, podstępnym fortelem, aby usunąć mnie z kolejki, rzucić podejrzenie i odseparować od solidarnej masy. Tak, padłem ofiarą niecnego spisku i już z głową opuszczoną, głęboko przerażony wizją ostracyzmu, idę po schodkach jak na szafot, aż tu nagle, do szpiku wzruszony, przeżywam prywatny cud nad Wisłą: moi bracia są, wszyscy, jak stado owieczek, czekają, ktoś macha zachęcająco, pasterz za kierownicą, autobus nie odjechał. Nawet podczas bierzmowania nie czułem takiej dumy.

Znowu razem, z każdym lądowaniem nieubłaganie zbliżaliśmy się do celu. Jeżeli we Frankfurcie usłyszałem od niemieckiej urzędniczki z działu paszportowego: „Miłego lodu!", ale przejęty jej przejęciem zapamiętaną formułką nie miałem serca sugerować jej cieplejszej alternatywy, to już w São Paulo