Korte Verhalen

By Roelien Reinders

DE KLUSJESMANTijdens het koken is er een bomsbol door het plafond geschoten. Er komt een klusjesman om het gat te dichten.

DE SPREUK
De bekende magier Bill Peasant komt naar Engeland om zijn boek te signeren. Zijn uitgever verwacht echter een nieuw boek. En dat terwijl Bill weinig echte kennis heeft.

SPYSOFT, SCHATJE
Waarom zegt Peter zomaar een afspraak af? Heeft hij soms een ander?

OMNIBUS IDEM
De Adepten hebben Azazel naar het Rijk der Materie gehaald om door hem onderricht te worden. Hiervoor hebben ze een pand aangekocht op de Amsterdamse Wallen.
Azazel zelf echter hoopt in deze wereld iets te vinden waarvan hij slechts vaag gehoord heeft: liefde.

EEN TEKEN AAN DE HEMEL
Soms vervaagt de grens tussen droom en realiteit.

EEN ECHTE VAKMAN
Als er kwaliteit verwacht wordt, moet je verder niet zeuren.

EEN NORMALE JONGEN
Raymond is de huisdealer in een koffieshop in Amsterdam. Hij begrijpt niet waarom zijn baas zich zo vreemd begint te gedragen. Bovendien ontmoet hij steeds vaker vage, doorschijnende figuren in de schemering.

BUITEN DE DEUR ETEN
Frank wil June helpen, maar de familie van June werkt niet mee.

MEIDEN ZOALS WIJ
Twee sexy meiden komen een provinciaal tegen in een discotheek. Deze probeert hen tevergeefs te imponeren.

PARKPLATZ I
Zonder hoop in een land waarvan je de taal niet spreekt.

SPORTFONDSENBAD OOST
Als je niet onder de zonnebank gelegen had, had je misschien nog op tijd kunnen vluchten!

• Language: Nederlands
• Publisher: Roelien Reinders
• Release date: Apr 30, 2014

Roelien Reinders

I believe in subconsciousness - as such all my stories are partly autobiographic. I also believe in the collective subconsciousness - the place where all memory of humankind and other beings is stored. This is the source from where I tap my stories. As such every story is biographic. But you might ask yourself what the meaning of individuality is, in this bottomless sea of timeless memories. So whose story is it? Ultimately it's everyone's story - or no one's story - your story! *********************************************************************** Read my winning entry at the Writers Weekly contest: http://writersweekly.com/contest/1stwinter13.html ***********************************************************************

Book preview

KORTE VERHALEN

Auteur: Roelien Reinders

Coverontwerp: Roelien

Website: roelienreinders.trancemissie.eu

Mail: [e-mail]

© 2014 - Roelien Reinders

Niets van deze uitgave mag openbaar worden gemaakt en/of verveelvoudigd door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur

INHOUDSOPGAVE

DE KLUSJESMAN

DE SPREUK

SPYSOFT, SCHATJE

OMNIBUS IDEM

EEN TEKEN AAN DE HEMEL

EEN ECHTE VAKMAN

EEN NORMALE JONGEN

BUITEN DE DEUR ETEN

MEIDEN ZOALS WIJ

PARKPLATZ 1

SPORTFONDSENBAD OOST

DE KLUSJESMAN

Bram, we moeten er nu echt wat aan doen, het is geen gezicht. Het was al de derde keer dat Mup erover begon. Ik knikte. Ze had gelijk, maar ik heb nu eenmaal een gloeiende hekel aan klusjes in huis.

Zoek maar iemand die het voor ons op kan knappen, zei ik haar. Als het maar niet te duur is. En zo kwamen we dus aan Wolbbert.

De rillingen lopen me nog over de rug als ik aan hem denk. Hij was zo’n, ja, hoe zal ik het zeggen, zo’n vreemde buitenaardling. Niet dat ik iets tegen buitenaardlingen heb, begrijp me niet verkeerd – mijn beste vrienden zijn buitenaardlingen. Maar die zijn tenminste goed aangepast. Zo niet Wolbbert.

Wolbbert had een stel vreemde ideeën van zijn buitenplaneet meegenomen waar hij absoluut niet van af wilde wijken - zoals later zou blijken - maar Mup had me hiertoe overreed, me gesmeekt zelfs. Als we hem inhuurden hielpen we niet alleen onszelf, maar ook hem. Wolbbert was blijkbaar zielig en moest geholpen worden. Dit had te maken met het feit dat zijn tentakelafdrukken niet herkend werden door de computer, waardoor het hele integratieproces aanzienlijk vertraagd werd. Hij had weliswaar onderdak in een van de opvangcentra, maar geen enkel inkomen. En een wezen wil af en toe wel eens een filmpje pakken, nietwaar? Nou, daarvoor heb je geld nodig. Zo simpel is het.

De volgende dag stond Wolbbert bij ons voor de deur. Hij trompetterde door zijn snuit, maar mijn translator liet het volledig afweten. Perplex staarde ik hem aan, tot Mup naar voren kwam stuiven en Wolbbert aan een tentakel naar binnen sleurde. Hij liet een slijmspoor achter door de hele gang.

Wolbbert is heel blij dat hij hier mag komen klussen, hè Wolbbert? riep Mup.

Wolbbert knikte en gebaarde zo wild met zijn tentakels dat er eentje vast kwam te zitten in de bedrading van de plafondlamp. Met een korte flits plofte de tentakel los - ongehavend zo te zien. De lamp was gedoofd, en er dropen kleverige druppels vanaf die een stroperige plas vormden op het parket. Mup sperde haar ogen wijd open in een poging mij het zwijgen op te leggen zonder iets te hoeven zeggen. Het werkte, want ik besloot het voorval te negeren. Op dat moment schoot me te binnen dat het misschien het makkelijkste was om hem nu het geld te geven en meteen weer weg te sturen, maar ik besefte dat ik dat absoluut niet kon doen. Dit zou hem diep in zijn eergevoel kwetsen. En dat zou mij ongetwijfeld een fikse ruzie met Mup opleveren.

Ondertussen zaten zij en Wolbbert geanimeerd te praten, maar hoe ik ook prutste aan mijn translator, meer dan gekraak kwam er niet uit. Na de koffie – die onze gast over zijn hoofd sprenkelde – stond ik op en gebaarde hem mij te volgen. In het keukenplafond zat een groot gat. Dit was erin gekomen toen Mup een keer bomsbollen bakte. Het vet was te heet geweest zodat er eentje gelanceerd werd en dwars door het plafond schoot. Hij moest nog ergens tussen de balken zitten, en zo langzamerhand begon het aardig te stinken. De klus was dus om de bomsbol op te sporen en het gat te dichten. Simpel toch?

Wolbbert begon zich meteen aan zijn tentakels omhoog te trekken, en tevreden dat hij het begrepen had verliet ik de keuken. Toen Wolbbert nog wat naar me trompetterde wees ik hem het gereedschap dat ik al klaar gelegd had op het aanrecht. Hij trompetterde nogmaals waarop ik hem geruststellend toeknikte. Het zou allemaal best lukken.

Ik ga even naar de formatrist, zei ik tegen Mup die in de kamer de koffie aan het opdweilen was, om mijn translator na laten kijken. Let jij op Wolbbert?

Mup knikte. Ga maar, ik red het wel. Hij is erg sympathiek.

Ik wees haar waar ik Wolbberts loon neergelegd had. Niet dat ik verwachtte dat hij al klaar zou zijn als ik terugkwam. Het dichtpleisteren van het plafond zou wel een uurtje duren.

Het oponthoud in de metropool duurde langer dan gepland. Er waren twee wegen gebotst waardoor de verschillende verkeersstromen nu geheel verward waren. In plaats van bij de formatrist kwam ik bij het geologisch museum terecht waar ik gedwongen werd een seminarie over de vorming van houtskool bij te wonen. Een zeer kostbare delftsstof in vroegere tijden, dat geloof ik best. Maar het nut van zo’n lezing is beperkt volgens mij.

Net toen ik in slaap dreigde te vallen viel mijn oog op de translator van de docent. Hij had hem waarschijnlijk uitgedaan om niet gehinderd te worden door storende vragen. Het was een Maxui, net als de mijne. En ook met zo’n alu klepje en doorzichtige oordopjes. Ik keek snel om me heen en sloeg toe. In een oogwenk had ik ze verwisseld. Zijn werkende voor mijn defecte. Mooi. Dat scheelde me een ritje naar de formatrist. En dat was maar goed ook, want toen het wegennet hersteld was, bleek ik op de baan te zitten die me rechtstreeks naar huis voerde. Maar ditmaal wel met een werkende translator. Ik kon tevreden zijn.

In huis was het doodstil. Het gat in het keukenplafond was gedicht. Wel hoorde ik een vaag geknaag. Tot mijn verbazing lag het geld er nog. En waar was Mup?

Ik liep het huis door maar ze was nergens te vinden. Ik kon me niet herinneren dat ze had gezegd dat ze een afspraak had. Toen viel mijn oog op het briefje op de keukentafel.

Lieve Bram, Wolbbert heeft me overgehaald om met hem te nestelen. Dit om de integratie tussen onze soorten te bevorderen. Hij zei dat jullie erover gepraat hebben en dat jij het goed vond. Als je dit leest heeft hij me al ingemetseld achter het plafond. Over drie maanden komt hij terug om me uit te hakken. Bedankt voor je begrip, je bent een schat. Kusjes, Mup.

Woedend smeet ik het briefje terug op tafel. Dit was de zoveelste keer dat haar sociaalvoelendheid ons in de nesten had gewerkt. Voortdurend werd er misbruik van haar gemaakt.

Toen vlak daarop de deurbel klonk, stormde ik naar de deur in de veronderstelling dat het Wolbbert was. Het was echter de docent uit het museum, begeleid door de politie. Luidkeels eiste hij dat ik gestraft zou worden voor de onschuldige ruil. Ik werd in de boeien geslagen en op de baan naar het bureau gesmeten.

Drie maanden was het vonnis; een geluk bij een ongeluk. Dan ben ik net op tijd uit de gevangenis voor de geboorte van …

van …

van …

***

DE SPREUK

Vorig jaar augustus nam ik de veerboot naar Hull voor mijn ontmoeting met Bill Peasant. Ik haatte hem.

Ja ja, ik weet het: voor jullie is hij de bekende auteur, de wereldberoemde schrijver van Moderne Magie. Maar niet voor mij. Ik ken Bill al een aardige tijd - hij was mijn leerling, drie jaar lang. Elke nacht was ik online om hem de beginselen en de finesses bij te brengen over de astrale wereld, en om hem te trainen in de controle van de Wil. Geest over Materie, niet waar?

Je zou denken dat ik trots was op zo'n succesvolle leerling, maar dat is niet het geval. Integendeel! Niet alleen heeft hij zonder mijn toestemming al mijn lesmateriaal gebruikt voor zijn boek, hij heeft ook nog eens de eed van geheimhouding geschonden, en wat dies meer zij - sinds het onbeschrijfelijke succes van zijn boek hem naar het hoofd steeg, verkeert hij onder de illusie dat ik zíjn leerling ben, in plaats van andersom.

Toen zijn roem zich verspreidde, werd Amerika te klein voor hem, dus nu probeerde hij voet aan de grond te krijgen in Engeland - het moederland van alle magie. Hij verwachtte niets anders dan dat heel Engeland aan zijn voeten zou liggen, en tot mijn grote ergernis was dat inderdaad het geval. Toen ik met de bus in York aangekomen was, stonden de mensen rijen dik voor het warenhuis waar Bill een signeersessie had. Ik zag nog net een televisieploeg door een zijdeur naar binnen glippen.

Ik drong mezelf naar voren langs de zwijmelende huisvrouwen. Eenmaal binnen probeerde ik bij de signeertafel te komen, maar ik werd ruw tegengehouden door een drietal beveiligers. Het kostte me meer dan een uur voordat ik hen ervan kon overtuigen dat Bill me echt wel wilde zien.

Bill was inderdaad blij me te zien. Hij