’N OLIFANT OP MY STOEP
WAT maak Frankie daar reg voor my hek? Ek het haar dopgehou – jy moes altyd ’n oog op Frankie hou. Sy was onvoorspelbaar. Jy het nooit heeltemal geweet wat die olifantmatriarg sou doen nie.
Sy het na die huis gedraai en ’n paar tree, lank en trots, gegee.
Dit het amper gelyk asof sy in my tuin loop, het ek met ’n koue rilling gedink. Maar dis onmoontlik. Daar het vyf elektriese drade oor die oop ingang op die grond gelê wat 8 000 volt elektrisiteit dra om die diere uit te hou. Daar was geen manier dat Frankie die grens kon oortree het nie.
Ek het nader gestap vir ’n beter uitsig. Het ek gedroom? Frankie was inderdaad in my tuin! Op die een of ander manier het sy oor die drade getrap – werk die elektrisiteit nie? – en tot by my huis gestap.
Ek kon nie glo wat ek sien nie. Dit was Julie 2018 – Frankie het in al die jare nog nooit in my tuin ingekom nie, en daar stap sy op ’n rustige, selfversekerde manier rond.
Sy het stadig na my toe gestap, een groot poot ná die ander, tot sy nie meer as ses meter van my deur af was nie. Frankie kon daardie deur met ’n tikkie van haar slurp omgeslaan het as sy wou.
Ek en Frankie het ’n spesiale – ietwat ingewikkelde – verhouding gehad. Twintig jaar tevore, kort nadat sy met die oorspronklike trop by Thula Thula aangekom het, het sy my en my man, Lawrence Anthony, amper doodgemaak toe ons haar op ’n raserige kwadfiets verras
