Οι Μάσκες της Ικεσίας

By Παναγιώτα Σταυρίδη

Μάσκες κεντημένες και ραμμένες στα μέτρα μας. Μα όσο πιο πολύ κοντεύεις στον θάνατο, τόσο πιο πολύ μαθαίνεις εσένα. Και δεν φοβάσαι να μιλάς. Ίσως, αυτό το γλυκό ρίσκο να γουστάρουν οι εγκληματίες.

Έξι εγκληματίες της καθημερινότητας ξεσκεπάζονται στις ράγες του Μετ

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Naya Stavridi
• Release date: Feb 14, 2024
• ISBN: 9786180050813

Book preview

Οι Μάσκες της Ικεσίας

Οι Μάσκες της Ικεσίας

Οι Μάσκες της Ικεσίας

Παναγιώτα Σταυρίδη

Naya Stavridi

Συγγραφέας: Σταυρίδη Παναγιώτα Γεωργία

Επιμέλεια: Βάσω Μαγγανάρη

Εικαστική Επιμέλεια εξωφύλλου: Σταυρίδη Παναγιώτα Γεωργία

Αριθμός μητρώου αρχείου: 4195

21/04/2023 14:44:09

Το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα, τα ονόματα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά. Οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Μάσκες κεντημένες και ραμμένες στα μέτρα μας. Μα όσο πιο πολύ κοντεύεις στον θάνατο, τόσο πιο πολύ μαθαίνεις εσένα. Και δεν φοβάσαι να μιλάς. Ίσως, αυτό το γλυκό ρίσκο να γουστάρουν οι εγκληματίες.

Έξι εγκληματίες της καθημερινότητας ξεσκεπάζονται στις ράγες του Μετρό. Μια φωνή τούς δοκιμάζει - έναν προς έναν - τους βγάζει τη μάσκα που τους έχει δέσει το στόμα.

Κάθε μάσκα και ένα άσμα.

Κάθε βαγόνι και μια απώλεια.

Θα υπάρξει νικητής;

Θα υπάρξει χαμένος;

Πόσο μπορείς να ικετεύσεις για τη σωτηρία σου;

Μόνο ο τιμωρός ξέρει…

ΜΑΣΚΑ ΠΡΩΤΗ

«Το παραμύθι που θα αφηγηθείς…»

Αθήνα 12 Ιουνίου 2022

Η μελωδία του Mozart, Sonata for two pianos 448, ηχεί στον σταθμό του Μετρό. Αρώματα, αρώματα έντονα σκεπάζουν τον πανικό. Χειρονομίες και κυκλικοί βηματισμοί που χάνονται γρήγορα. Το μάτι χάνεται κι αυτό καθώς παρατηρεί τις φιγούρες -φιγούρες τόσο διαφορετικές μεταξύ τους- που πλαισιώνουν τον χώρο με την παρουσία τους.

Παρουσία πρώτη: Γιάννης. Ο άντρας που στέκεται τέρμα αριστερά της αποβάθρας και μιλά στον εαυτό του. Μονολογεί και περιμένει απάντηση, μια απάντηση που σκαπετίζει στα βήματά του. Με τον δείκτη του χεριού του υψωμένο, του επισημαίνει τα λάθη του. Μορφή σκυθρωπή, σκυφτή, με μαλλιά γκριζαρισμένα από τον χρόνο και την ταλαιπωρία. Μια ταλαιπωρία που του έχει προσθέσει περισσότερα χρόνια.

Παρουσία δεύτερη: Μάξιμος. Στέκεται τέρμα δεξιά της αποβάθρας. Τον κοιτάς και τον θαυμάζεις. Ψηλός, ευθυτενής, με καλογυμνασμένο σώμα, ιδιαίτερος, μεγαλοπρεπής, αγέρωχος. Ένας αληθινός κύριος που ξέρει να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Όμως, τελικά, κάτι πάνω του σε απωθεί. Ίσως η μυρωδιά τού ναρκισσισμού που έχει διαποτίσει τη σάρκα του.

Παρουσία τρίτη: Εύα. Η γυναίκα που περπατά στοχεύοντας στο κέντρο των τετράγωνων πλακιδίων του δαπέδου, μετρώντας τα ευλαβικά: «Ένα, δύο, τρία, χοπ!»

Δεν χάνει το μέτρημα ούτε και ο ψυχαναγκασμός της τη σειρά του. Το ντύσιμό της δείχνει την τελειομανία της: λευκό κολλαριστό πουκάμισο συνδυασμένο με μαύρο παντελόνι με τσάκιση, μαύρες ψηλοτάκουνες γόβες, μαύρο καρέ μαλλί, κοντό και ισιωμένο στην τρίχα. Στην προσεγμένη παρουσία της το κόκκινο τριαντάφυλλο, που κρατά στο χέρι της, δίνει μια άλλη εντύπωση.

Παρουσία τέταρτη: Ιωάννα. Περιμένει στο χείλος της αποβάθρας για να μπει πρώτη στο βαγόνι και να πιάσει μια θέση. Ο τύπος της κλασικής νοικοκυράς. Διόλου ξεχωριστή ανάμεσα στο πλήθος, εξαιτίας των όρων που έχει θέσει στον εαυτό της πριν καν ξεκινήσει τη ζωή της: να τελειώσει το σχολείο, να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια για να κατακτήσει την ευτυχία με τον τρόπο που την ορίζει η κοινωνία.

«Ω… Τι ψέμα!»

Παρουσία πέμπτη: Αντρίκιος. Ο τύπος του παρφουμαρισμένου και κουστουμαρισμένου πενηντάρη. Πανέτοιμος για τη μεγάλη μπίζνα. Κοιτάζει γύρω του ισιώνοντας τη γραβάτα του. Από το ντύσιμό του προσπαθείς να μαντέψεις αν είναι τραπεζίτης, χρηματιστής ή πολιτικός. Ένας από εκείνους που έχουν εναποθέσει την ευτυχία τους στο ρίσκο της ανόδου.

Παρουσία έκτη: Κατερίνα. Νεαρή φοιτήτρια. Μασά την τσίχλα της και σιγοτραγουδά. Κάθεται στο παγκάκι κολλημένη στο mp3 της και χάνεται στις μελωδίες του. Φαίνεται αγουροξυπνημένη, όχι μόνο από τους μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια της, αλλά κι από το ατημέλητο στυλ της. Κοιτά μαγνητισμένη το κινητό της και υπνωτίζεται από τον κόσμο της τεχνολογίας.

«Για να δούμε, απόψε τι θα βρούμε…»

Παρουσία έβδομη: Εγώ! Επειδή δεν θέλω να είναι ένας από εκείνους ο αριθμός επτά αυτής της ιστορίας. Βρίσκομαι μακριά τους. Τους παρακολουθώ από κάμερα. Είναι λίγοι. Δεν με έχουν αντιληφθεί. Ετοιμάζονται για επιβίβαση, καθένας τους βυθισμένος στη δική του καθημερινότητα.

Έκτακτη ανακοίνωση: «Σας ενημερώνουμε πως ο συρμός θα φτάσει στην αποβάθρα με καθυστέρηση πέντε λεπτών λόγω τεχνικού προβλήματος».

Είναι το πρώτο τρένο της ημέρας. Πέντε το πρωί. Καλοκαίρι. Η ζέστη θερίζει κι όμως κάποιοι ακολουθούν απαράβατα τον ενδυματολογικό κώδικα που επιβάλλει το επάγγελμά τους, κι όμως όλοι τους φορούν μάσκες. Η διασπορά του ιού έχει αρχίσει εδώ και μήνες ή, μάλλον, χρόνια. Τα συμπτώματα διαφορετικά για τον καθένα. Αν νοσήσεις η επιβίωσή σου είναι ρωσική ρουλέτα.

Όλοι τους περιμένουν ανυπόμονα τον συρμό κάτω από το ίδιο μοτίβο: άλλος περπατά πέρα δώθε, άλλος μιλά με τον εαυτό του, άλλος τρέμει τη σκιά του, άλλος μπαίνει από κύβο σε κύβο και άλλος παρατηρεί τα θύματά του… Θύματα επιλεγμένα προσεκτικά. Ίσως, δεν είναι θύματα. Ίσως, να είναι θύτες. Θύτες σε κάποια εξωφρενική ιστορία ή, ακόμη χειρότερα, να ήταν θύτες του εαυτού τους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κακό από το να βασανίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό.

Οι μάσκες πέφτουν αστραπιαία ─ μόνο για να ανασάνουν ─ και ύστερα, ξαναφοριούνται αστραπιαία. Το τρένο, επιτέλους, φτάνει. Οι πόρτες του ανοίγουν με ήχο σύντομο και κοφτό. Και οι έξι πιάνουν από μια θέση. Αλίμονο! Ολόκληρο το τρένο για πάρτι τους. Επτά βαγόνια και, όλως τυχαίως, έξι άνθρωποι στο ίδιο βαγόνι. Ίσως λόγω της ώρας, για να νοιώθουν ασφαλείς. Ίσως, επειδή φοβούνται ο ένας τον άλλο. Ο κλιματισμός τούς δροσίζει. Κοιτάζονται αμήχανα. Δεν φοβούνται μόνο την ερημιά λόγω της ώρας. Φοβούνται και κάτι άλλο. Το κάλεσμα της προηγούμενης μέρας, το οποίο τους είχε φέρει εδώ, σε αυτή την αποβάθρα, σε τούτο το Μετρό.

Το τρένο ξεκινά με τη γνωστή ιλιγγιώδη ταχύτητά του. Η σκιά του γίνεται άνεμος, σαν τις σκέψεις τους. Όσο απότομα ξεκινά, τόσο απότομα σταματά. Κάθε παύση πιο απότομη από την προηγούμενη. Τα βλέμματα ολοένα και πιο τρομαγμένα. Το φως σβήνει.

Έκτακτη ανακοίνωση: «Ο συρμός βρίσκεται εκτός λειτουργίας, λόγω αλλεπάλληλων βλαβών».

Τους το ανακοινώνω χωρίς να σταματώ να τους κοιτάζω από την κάμερα. Έπειτα χαμηλώνω τον φωτισμό. Προφασίζομαι εξοικονόμηση ενέργειας, αλλά κι ένα μικρό ψήγμα ασφάλειας για τα θύματά μου. Ο Γιάννης τρέμει, αλλά δεν μιλά.

«Άντε πάλι! Τι στο καλό συμβαίνει; Δεν πρέπει ν΄ αργήσω», διαμαρτύρεται η Ιωάννα.

Η Κατερίνα συνεχίζει να ακούει τη μουσική της, χωρίς να έχει αντιληφθεί αυτά που συνέβαιναν. Ο Αντρίκιος ξεφυσά και συγυρίζει τον χαρτοφύλακά του. Οι υπόλοιποι μένουν σιωπηλοί και ακίνητοι, εκτός από την Εύα που κουνάει νευρικά το πόδι της. Ο χρόνος έχει πάψει. Τους δοκιμάζω, όπως κι αυτοί μας δοκίμασαν τότε.

Ανακοίνωση: «Ήρθε η ώρα της δοκιμασίας σας, αγαπητοί μου. Στο βαγόνι υπάρχουν έξι μαντήλια για να δέσετε τα μάτια σας. Επιλέξατε να βρίσκεστε όλοι στο ίδιο βαγόνι. Τώρα, είναι ευθύνη του καθενός από εσάς να βρει το δικό του μαντήλι, όσο πιο γρήγορα γίνεται. Το παιχνίδι μας λέγεται «τυφλόμυγα». Όποιος δένει τα μάτια του τελευταίος θα δοκιμάζεται. Όταν ολοκληρώνεται μια δοκιμασία θα σας ανακοινώνω την επόμενη που θα ακολουθεί. Επαναλαμβάνω: Όταν ολοκληρώνεται μια δοκιμασία θα σας ανακοινώνω την επόμενη που θα ακολουθεί».

Σταματώ. Πέφτει σιωπή. Η σιωπή που μου χάρισαν κι εκείνοι τότε, εκείνη η σιωπή που είναι προσάναμμα για τη φωτιά του άγχους, που ετοιμάζεται να κατασπαράξει τα σωθικά τους. Τώρα, θα αναμετρηθούν τα θηρία μεταξύ τους: Μάξιμος, Αντρίκιος, Εύα, Ιωάννα, Κατερίνα,

Γιάννης, Εγώ…

Μάξιμος: «Αυτό, τώρα, είναι κάποιο αστείο;»

Απάντηση καμιά. Αρχίζουν να ψάχνουν για τα μαντήλια. Κοιτάζουν κάτω από τα καθίσματα. Τυχερή νούμερο ένα, η Κατερίνα. Βρίσκει το πρώτο μαντήλι και δένει τα μάτια της.

Ανακοίνωση: «Στο βαγόνι απομένουν πέντε μαντήλια. Παρακαλώ για τη σύντομη εύρεσή τους…»

Ψάχνουν, ψάχνουν νευρικά, όμως δεν εντοπίζουν κανένα άλλο πάνω στα καθίσματα. Λογικό. Αυτή είναι κρυψώνα για πρωτάρηδες. Ωστόσο, το παιχνίδι προχωρά και δυσκολεύει. Η φωνή μου, η οποία αντηχεί ξανά από τα μεγάφωνα, αυξάνει το άγχος των θυμάτων μου. «Ψάξε, ψάξε, δεν θα το βρεις…» τραγουδώ με παιδική φωνή, που μοιάζει με επιθανάτιο τιτίβισμα πτηνών.

Ο επόμενος, που βρίσκει ένα μαντήλι σφηνωμένο ανάμεσα σε δυο καθίσματα, είναι ο Μάξιμος. Το φορά με σβελτάδα μιας και παρατηρεί πως, ταυτόχρονα με εκείνον, βρίσκει ένα μαντήλι και η Εύα. Ήταν πεσμένο στο δάπεδο, στην πιο σκοτεινή μεριά του βαγονιού. Ιδανικό σημείο για κάποιον με παρατηρητικότητα.

Απομένουν τρεις. Ένας από αυτούς θα είναι ο χαμένος. Ένας από αυτούς θα βγει από το βαγόνι με δεμένα τα μάτια. Θα κάνει ό,τι του πω, χωρίς να γνωρίζει τι. Αυτός δεν είναι ο Γιάννης, ο οποίος βρίσκει το μαντήλι του στη γωνία ενός παραθύρου. Το αρπάζει και δένει τα μάτια του. Τώρα