Απόδραση

By Mark Gardner

Την παραμονή της εκτέλεσής του, ο Ζάκαρι κάθεται απέναντι από έναν δημοσιογράφο. Ο δημοσιογράφος του κάνει μια απλή ερώτηση: "Πες μου την ιστορία σου".

Η ερώτηση έχει αποτέλεσμα. Πώς βρέθηκε εδώ; Θρησκευτικός διωγμός είναι αυτό που είπε στον εαυτό του, αλλά πώς εξηγεί τις πράξεις του; Οι πράξεις του τον στοιχειώνουν ακόμα και χρόνια μετά...

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Article94
• Release date: Jan 2, 2024
• ISBN: 9781667468037

Mark Gardner

Mark Gardner lives in northern Arizona with his wife, two school-aged children and a pair of spoiled dogs. Mark holds a degree in Computer Systems and Applications and is currently attending Northern Arizona University.

Book preview

II

Αγόρια, μπείτε μέσα και μαζέψτε ό,τι μπορείτε. Φεύγουμε.

Τα αδέρφια μου πέταξαν κάτω τα εργαλεία τους και έτρεξαν μέσα. Εγώ φοβόμουν, αλλά ο πατέρας μου έδειχνε σίγουρος. Περπατούσαμε προς το σπίτι, όταν η Μάντισον έβγαλε το κεφάλι της έξω για να ρωτήσει τι συνέβαινε,

Φεύγουμε; ρώτησε.

Φτιάξτε μια τσάντα, πάρε μόνο ό,τι χωράει μέσα.

Να πάρω μαζί μου τα ραπτικά μου;

Μόνο εάν χωράνε.

Την προσπέρασε και κατευθύνθηκε προς τα σκαλιά, σταματώντας για λίγο για να αρπάξει το κοντάκι μιας καραμπίνας που στηριζόταν στον κολόνα. Το κρατούσαμε για την προστασία του σπιτιού, ακόμα και όταν η πολιτεία ανακήρυξε παράνομα τα πυροβόλα όπλα. Ωστόσο, ήταν τόσο άχρηστο όσο και ο νόμος που ψηφίστηκε, αφού δεν είχαμε πυρομαχικά.

Καθώς ανέβαινε τις σκάλες, φώναξε πάνω από τον ώμο του: Μαζέψτε τα πράγματά σας και πάμε.

Ωστόσο, εμένα η μόνη περιουσία που με ενδιέφερε ήταν κρυμμένη στο κρεβάτι μου. Όταν μπήκα στο δωμάτιό μου, τα αδέρφια μου είχαν ήδη ετοιμάσει μια τσάντα για μένα. Σήκωσα το στρώμα και τράβηξα το κασκόλ της μητέρας μου. Όταν το έβαλα στην τσάντα μου, κανείς δεν μίλησε. Ο Φιν και ο Κάλεμπ απλώς κοίταξαν ο ένας τον άλλον και μετά επέστρεψαν στα κρεβάτια τους για να πάρουν τα δικά τους αναμνηστικά από τη μητέρα μας.

Όταν συγκεντρωθήκαμε στο κεφαλόσκαλο, ο πατέρας είχε ήδη μαζέψει τα πράγματά του και τριγυρνούσε στην κουζίνα. Βγήκε με τις τσάντες να κρέμονται και από τα δύο του χέρια. Η Μάντισον δεν άργησε να έρθει με την τσάντα της. Ο πατέρας την εξέτασε εξονυχιστικά και τη ρώτησε,

Πήρες μαζί το καλύτερό σου φόρεμα;

Ναι, πατέρα.

Μπράβο κορίτσι μου, είπε και γύρισε προς εμάς, πάμε, μέσα στο δάσος.

Δεν ακολούθησε άλλη συζήτηση, απλώς βγήκε από την πίσω πόρτα και κατευθύνθηκε προς το δάσος. Έτσι γινόταν πάντα στην οικογένειά μας - εκείνος έδινε την κατεύθυνση και ήταν δική μας ευθύνη να ακολουθήσουμε ή να μείνουμε πίσω.

Το δάσος πίσω από το σπίτι μας ήταν πυκνό. Τα κλαδιά με τα αγκαθωτά κλαδιά πάνω από το κεφάλι που κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού θα σχημάτιζαν ένα πράσινο θόλο, τώρα ήταν μπλεγμένα σαν φίδια που μπλέκονταν μεταξύ τους και ξαφνικά μετατρέπονταν σε ξύλο. Καθώς προχωρούσαμε, δεν μιλούσε κανείς. Οι φτωχοί της περιοχής ζούσαν στα περίχωρα της πόλης. Δεδομένου ότι το κύριο δίκτυο μεταφορών και τα κρατικά κτίρια βρίσκονταν στο κέντρο, ο πατέρας ήταν βέβαιος ότι θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε και να ξεκινήσουμε μια ζωή σε μια άλλη περιοχή. Το κράτος ήταν αρνητικό στο να φεύγουν οι πολίτες του