Y Nendyrau

By Seran Dolma

A novel set in an imaginary, yet possible future. Gripping from the first sentence, we hear 16 year old Daniel's story, in his own, clear voice. In the wake of global warming, the world is changing, and Daniel and his community live in a dome on the outskirts of a city submerged by the sea. A story of adventure and love.

• Language: Cymraeg
• Publisher: Gwasg y Bwthyn
• Release date: Nov 10, 2023
• ISBN: 9781913996901

Book preview

llun clawr

Y Nendyrau

Seran Dolma

ⓗ Seran Dolma

ⓗ Gwasg y Bwthyn, 2023

ISBN : 978-1-913996-90-1

Cedwir pob hawl.

Ni chaniateir atgynhyrchu unrhyw ran o’r cyhoeddiad hwn na’i gadw mewn system adferadwy, na’i drosglwyddo mewn unrhyw ddull, na thrwy unrhyw gyfrwng, electronig, electrostatig, tâp magnetig, mecanyddol, ffotogopïo, recordio, nac fel arall, heb ganiatâd ymlaen llaw gan y cyhoeddwyr.

Dymuna’r cyhoeddwyr gydnabod cymorth ariannol

Cyngor Llyfrau Cymru

Darluniau : Seran Dolma

Dylunio mewnol a’r clawr : Almon

Cyhoeddwyd gan

Gwasg y Bwthyn, 36 Y Maes, Caernarfon, Gwynedd LL55 2NN

[e-mail]

www.gwasgybwthyn.cymru

01558 821275

I Elis ac Idris

Diolchiadau

Hoffwn ddiolch i fy mam, Siân, am bopeth. Hefyd i fy chwaer, Melangell, ac i ’nheulu estynedig, dwi’n lwcus iawn ohonoch chi. Diolch i Rhys ac Elis ac Idris, fy nheulu annwyl. Diolch i Enid a Hywel am eu help a’u cefnogaeth dros y blynyddoedd. Diolch i’r athrawon ddaru fy ysbrydoli i sgwennu pan oeddwn i’n ifanc, ac sydd wedi holi dros y blynyddoedd ‘Wyt ti’n dal i sgwennu?’ – Eldryd Gruffudd, Elfyn Vaughan Jones a Christine Evans yn benodol. Diolch i Angharad Price a thiwtoriaid yr Adran Gymraeg ym Mhrifysgol Bangor; wnes i ddim gorffen yr MA, ond mi roedd yn ysbrydoliaeth cael cymryd rhan am gyfnod. Diolch hefyd i Carolyn Tudur, ddaru fy mhrocio i ar y foment iawn i fynd i babell Llenyddiaeth Cymru yn ’Steddfod. Diolch i Gynllun Mentora Llenyddiaeth Cymru a gefnogir gan Y Loteri Genedlaethol trwy Gyngor Celfyddydau Cymru, a diolch i Lleucu Roberts am ei chefnogaeth fel mentor. Diolch i Llwyd Owen am bwyntio allan y dylai nofel graffeg gael lluniau, ac ychwanegu dwy flynedd at y gwaith! Diolch i Huw Aaron am ei gyngor am greu comics. Diolch i Gyfeillion Cyngor Llyfrau Cymru am ddyfarnu’r penodau agoriadol yn fuddugol yn eu cystadleuaeth Nofel i Bobl Ifanc yn 2020. Diolch i fy nghydweithwyr, Sian Elen a Rachel Hunt, ac i fy holl ffrindiau annwyl, fe wyddoch chi pwy ydach chi. Diolch i Lindsey Colebourne am sgwrs a ysbrydolodd ‘stori Miko’, ac i Joanna Macy am y syniad o ‘gyngor yr holl fodau’. Diolch i griw Utopias Bach am y croeso a’r gofod creadigol yn ystod y pandemig, ac am fy ngyrru i gyfeiriadau newydd. Diolch i Meinir Pierce Jones a Marred Glynn Jones yng Ngwasg y Bwthyn am eu hamynedd a’u cefnogaeth wrth ddod â’r llyfr drwy’r wasg. A diolch i Bedwyr ab Iestyn am gysodi’r llyfr mor effeithiol, ac yn arbennig am gynllunio’r clawr perffaith.

Diolch i’r ddaear, diolch i’r dyfroedd, diolch i’r awyr. Diolch i’r coed a’r planhigion, diolch i’r anifeiliaid a’r adar, y pysgod a’r trychfilod. Heb fyd, nid oes pobl.

1

Pan ti’n edrych allan o ffenest gegin ein fflat ni, ti’n gweld dim byd ond awyr. O fy ystafell i, sy’n wynebu’r ffordd groes, ti’n gweld y tŵr arall, yn adlewyrchu ein tŵr ni, yn ôl ac ymlaen yn ddiddiwedd. Mae’n siŵr eu bod nhw’n edrych yn drawiadol o bell, y ddau dŵr yng nghanol y môr, a dim byd arall o gwmpas am filltiroedd. Dydw i erioed wedi gweld, achos dydw i ddim wedi bod allan ers i weddill y ddinas ddiflannu o dan y môr.

Pan roddais gipolwg allan o ffenest fy ystafell wely’r bore hwnnw, fe welais i wyneb yn edrych yn ôl arnaf fi o’r ochr arall. Trodd fy stumog drosodd y tu mewn i mi. Doedd ’na neb yn y tŵr arall; roedd o’n wag, roedden ni’n gwybod hynny. Roedd Dad wedi bod yno droeon efo rhai o’r oedolion eraill. Roedden nhw’n dod yn ôl bob tro yn rhyfeddu nad oedd neb wedi cartrefu yno.

Roeddwn i’n meddwl i ddechrau mai adlewyrchiad fy ngwyneb i fy hun oedd o, ac edrychais eto, ond nid fi oedd yno. Merch oedd hi, efo gwallt hir, tywyll. Cododd ei llaw arnaf fi, a syllais yn ôl ar draws y bwlch. Fuodd hi ddim yno’n hir. Trodd i edrych dros ei hysgwydd, fel petai hi’n clywed rhywun yn galw, ac yna diflannodd o’r golwg. Dywedais wrth Dad am y peth amser brecwast.

‘Dwi ’di cael hynna weithia,’ medda fo, ‘cael fy nychryn gan fy adlewyrchiad fy hun yn y gwydr, a meddwl bod ’na rywun yno.’

Roeddwn i ar fin dadlau, dweud na, roedd ’na rywun arall, dim adlewyrchiad oedd hi… Ond am ryw reswm wnes i ddim. Weithiau mae rhywun eisiau cadw pethau iddo’i hun, dim ond er mwyn y pleser o wybod rhywbeth dydi neb arall yn ei wybod.

Ar ôl brecwast es i fyny i’r to i edrych am y Brodyr Llwydion. Dydyn nhw ddim yn siarad llawer, ond maen nhw’n groesawgar, bob amser yn gwenu. Dwi wedi mynd i’r arfer o fynd i eistedd efo nhw am eu sesiwn myfyrio bob bore (yr ail sesiwn iddyn nhw, maen nhw’n codi am bump ac yn myfyrio am ddwy awr cyn brecwast). Weithiau rydw i’n ceisio dilyn fy anadl a rhyddhau fy meddwl fel mae’r Brawd Phap Dien wedi dysgu i mi, ond dro arall, fe fydda i’n eistedd yno’n synfyfyrio ac yn breuddwydio. Y diwrnod hwnnw, cynllunio’r oeddwn i, am sut i gysylltu efo’r ferch yn y tŵr gyferbyn. Yn yr hen ddyddiau fe fyddwn i wedi gallu ei ffeindio hi ar y we mewn dim, ond mae hynna i gyd wedi mynd rŵan. Allwn i fynd drosodd rywsut? Nofio? Siglo ar raff, fel Spiderman? Hedfan? Gadewais i’m dychymyg grwydro.

Doeddwn i’n gwybod dim am y ferch. Roeddwn i’n cael y teimlad nad oedd hi yno ar ei phen ei hun, ond sut fath o bobl oedd yno gyda hi fedrwn i ddim dyfalu. Gallai hi fod wedi cael ei herwgipio gan gang a’i dal yn wystl. Efallai fod angen ei hachub hi. Dychmygais fy hun yn siglo ar raff, yn ei chipio a’i chario trwy’r awyr, a hithau’n gafael yn dynn rownd fy ngwddf i, ei gwallt yn cosi f’ysgwyddau…

Ar y llaw arall, gallai hi fod yn aelod o gang ei hunan. Efallai mai gang o blant oedden nhw, wedi meddiannu’r tŵr, ac yn gwneud eu rheolau eu hunain – aros ar eu traed trwy’r nos, chwarae gemau cyfrifiadur, byth yn gorfod bwyta llysiau na golchi eu dannedd. Efallai y dylwn i ymuno hefo nhw, yn lle aros yn fan hyn yn gwylio fy mywyd yn llithro heibio’n araf bach.

Penderfynais yn y pen draw y byddai’n well i fi geisio cyfathrebu gyda’r ferch a darganfod mwy amdani hi, yn hytrach na mynd drosodd i’r tŵr arall ar unwaith. Treuliais ychydig o amser yn meddwl sut i wneud hynny, ond yna daeth y sesiwn myfyrio i ben, ac roedd hi’n amser i mi fynd i helpu Melissa i drwsio’r pwmp sy’n rhedeg y system awyru.

Mae cymaint o ffenestri yn y tŵr nes bod y lle fel tŷ gwydr ar ddiwrnod heulog, ac mae’r system awyru’n eithaf hanfodol i’n cadw ni rhag pobi. Rhwng hynny a bod ar shifft coginio trwy’r prynhawn, a Dad eisiau sgwrs am donnau electromagnetig ar ôl swper (mae o’n gweld ei hun yn dipyn o athro ffiseg), chefais i ddim llawer o amser i weithio allan sut i ddanfon neges i’r tŵr gyferbyn.

Roedd hi yno eto’r bore wedyn, yn edrych yn syth ataf fi, yr un amser, yr un olwg chwilfrydig ar ei hwyneb. Cododd ei llaw, a gwenu. Codais innau fy llaw yn ôl. Chwythodd hi ar y ffenest i wneud niwl, a dechreuodd sgwennu rhywbeth. Roedd y llythyren gyntaf yno, ond roedd yr ychydig ager ar y ffenest wedi mynd erbyn iddi gyrraedd yr ail lythyren. Pwyntiodd ati ei hun. Roedd hi’n trio dweud wrthyf fi beth oedd ei henw. Codais fy mawd arni, i ddangos fy mod i am fod yn ffrindiau. Meddyliais y gallwn i sgwennu neges a’i dangos iddi trwy’r gwydr; os oedd y sgwennu’n ddigon mawr, fasa hi’n medru ei ddarllen o’r pellter yna. Codais fy mys, yn arwydd iddi aros, ac es i chwilio am y bwrdd gwyn o swyddfa Dad, ond erbyn i mi ddod yn ôl, roedd hi wedi mynd.

Y bore ar ôl hynny, roeddwn i’n barod efo’r bwrdd gwyn a’r marciwr i sgwennu arno fo, o flaen y ffenest, ond doedd hi ddim yno. Arhosais wrth y ffenest am hanner awr, yn gobeithio y byddai hi’n ymddangos, ond ddaeth hi ddim. Ysgrifennais ar y bwrdd gwyn:

‘Daniel ydw i’, ond ddaru hi ddim dod i’w ddarllen o.

2

Prynodd Dad ein fflat ni gan ddyn busnes, dwi’n meddwl ei fod o’n rhywbeth i’w wneud efo ffilmiau. Cynhyrchydd, efallai, neu gyfarwyddwr, dwi ddim yn siŵr. Roedd y dyn yn amlwg wedi talu miliynau am y lle; mae o’n fflat anferth, yn cymryd llawr cyfan iddo’i hun yn chwarter ucha’r tŵr (llawr 107). Mae ganddo garpedi gwyn, trwchus, system hi-fi efo speakers ym mhob stafell, sgrin deledu anferthol, lloriau marmor yn yr ystafelloedd molchi, a bath mawr dyfn sy’n medru chwythu swigod aer fel jacuzzi. Mae’r cypyrddau dillad yr un maint â’n stafell wely fi yn yr hen dŷ.

Mae o’n llawer mwy o le nag ydan ni angen, Dad a fi, ond yn ein fflat ni mae pawb yn coginio ac yn bwyta ar nosweithiau cymdeithasol, ac yn fan hyn mae’r cyfarfodydd yn digwydd, felly mae’r lle’n cael ei ddefnyddio dipyn. Roedd y dyn, y cynhyrchydd ffilmiau, wedi penderfynu gadael ar frys. Roedd pawb call yn gadael, achos fod lefel y môr yn codi’n llawer cyflymach nag oedd neb wedi’i ragweld, a hanner y ddinas dan ddŵr. Roedd y sgwâr rhwng y ddau dŵr wedi boddi bryd hynny’n barod, a’r cyntedd ar y llawr gwaelod yn profi llifogydd gyda pob llanw uchel. Roedd hi’n amlwg y byddai’r môr yn dal a dal i godi.

Felly dyna ni, fedri di ddim byw mewn skyscraper gyda’r lloriau gwaelod dan ddŵr, neu dyna roedd y rhan fwyaf o bobl yn ei feddwl. Pawb, deud y gwir, ond am Dad, a’r ’chydig bobl od roedd o wedi eu hel ar gyfer ei ‘brosiect’.

Fe gafodd Dad y fflat am ffracsiwn bach o’i werth, ond roedd y dyn yn lwcus o allu’i werthu fo o gwbl. Roedd llawer o bobl wedi gadael eu fflatiau moethus yn wag, heb hyd yn oed drio’u gwerthu nhw. Nid bod hyd yn oed hynny o bres gafodd o wedi gwneud llawer o les iddo fo yn y diwedd, mae’n debyg. Dydi pres ddim yn golygu lot erbyn hyn. Petrol, bwyd, sebon, dillad; pethau felly sy’n cyfrif bellach.

Roedd Dad yn nabod y cynhyrchydd ffilmiau, a dipyn o bobl eraill yn y tŵr, am ei fod o wedi bod yn gwneud gwaith ar y tyrbin gwynt mawr sy’n eistedd yng nghanol yr adeilad. Roedd ’na ffasiwn ers talwm o roi tyrbeini gwynt yn rhan o’r adeiladau mawr ’ma, i wneud iddyn nhw edrych yn ‘wyrdd’ – sef, gwneud iddi edrych fatha’u bod nhw’n cynhyrchu eu hynni adnewyddol eu hunain. Ond ychydig iawn o drydan ddaru’r tyrbin yma ei gynhyrchu pan oedd o’n newydd, achos wrth droi, mi roedd o’n ysgwyd ac yn gwneud sŵn, a doedd y bobl yn y fflatiau moethus islaw ac uwchben ddim yn hoffi hynny. Felly fe gafodd y tyrbin ei ddatgysylltu, ac roedd y tŵr yn defnyddio trydan o’r grid fatha pob adeilad arall. Twp. Roedd pobl yn wirioneddol dwp ers talwm. Dyna pam ydan ni yn y twll yma rŵan.

Beth bynnag am hynny, roedd Dad yn meddwl y basa’r tyrbin yn dal i fedru gweithio, a gan fod y rhan fwyaf o’r trigolion wedi gadael, fyddai ddim angen hanner cymaint o bŵer. Credai hefyd y basai’r tŵr yn dal i sefyll efo’r lloriau gwaelod dan ddŵr. Byddai symud i mewn i loriau uchaf adeilad tal fel hwn gystal os nad gwell cynllun na ffoi mewn cwch efo pawb arall i chwilio am ddarn o dir sych.

Roedd y cychod yn ofnadwy. Cychod bach tila, wedi eu gorlwytho efo pobl oedd bron ag anobeithio, yn cael eu gyrru gan smyglwyr oedd yn poeni am ddim byd ond pres. (Hynna eto! Tybed beth wnaethon nhw efo’u miloedd, ar ôl i’r banciau i gyd chwalu a’r siopau gau? Twp, twp, twp.) Roedd eu hanner nhw’n suddo. Fe foddodd miloedd yr haf hwnnw pan oedd pawb yn gadael.

Ond roedd gan Dad weledigaeth. Dyn felly ydi Dad. Mae o’n credu nid yn unig mewn goroesi, ond mewn byw, a byw yn dda. ‘Mae byd arall yn bosibl’, dyna mae o’n ei ddweud o hyd. Doedd o ddim yn ddigon i ni symud i mewn i’r tŵr ar ein pennau’n hunain – fe fydden ni’n llwgu, yn unig ac yn ynysig, yn ddiamddiffyn rhag gangiau. Roedd Dad eisiau creu cymdeithas newydd, felly dyma fo’n mynd ati i recriwtio pobl. Ei ffrindiau o oedd llawer ohonyn nhw – pobl roedd o wedi bod i’r coleg efo nhw, wedi gweithio efo nhw dros y blynyddoedd ar brosiectau adeiladu a phrosiectau ynni adnewyddol. Ond roedd ’na bethau penodol roedd o’n chwilio amdanyn nhw hefyd. Roedd o eisiau: pobl oedd yn gallu tyfu bwyd; pysgotwyr; rhywun oedd yn deall cychod; peiriannydd; pensaer; pobl fyddai’n deall yr adeilad ei hun, ac yn gallu helpu i’w addasu ar gyfer ei ddefnydd newydd. Roedd angen arbenigwr puro dŵr a charthffosiaeth, plymar, saer maen, doctor…

Tua diwedd y paratoi, penderfynodd fod angen rhywun oedd yn gallu defnyddio arfau ac amddiffyn yr adeilad hefyd. Doedd o ddim wir eisiau gwarchod y lle gyda gynnau, ond roedd pethau’n mynd yn fwy a mwy peryglus, a gangiau’n crwydro’r wlad yn dwyn odd’ ar ei gilydd a gan bobl gyffredin, ac wrth gwrs, doedd dim heddlu’n bodoli bellach. Doedd o ddim yn hapus iawn am orfod gwahodd Mikey a’i griw i fyw ar y lloriau gwaelod, ond o leiaf rydan ni’n gwybod ein bod ni’n saff rhag unrhyw un a hoffai ymosod i ddwyn ein hadnoddau. I wneud iawn am y gynnau, gwahoddodd lond llaw o artistiaid, beirdd a cherddorion i fyw yma. Nhw, a’r Brodyr Llwydion. Ac ar y cyfan, does dim ond angen i Mikey a’i ddynion fynd allan o amgylch y tŵr yn y cwch modur yn fflachio’u gynnau bob hyn a hyn ac mae’r gangiau’n cadw draw.

Felly, dyma ni. Mae o yn gweithio’n reit dda. Mae gynnon ni drydan, a dŵr, a bwyd a chartref saff. Ond mae o’n ddiflas. Does ’na ddim ysgol, ond rydw i i fod i dreulio amser efo pobl wrth iddyn nhw fynd o amgylch eu gwaith, i gael dysgu am y gwahanol bethau sy’n gorfod digwydd yma. Mae Dad eisiau i fi ddewis cyn bo hir beth i arbenigo ynddo fo, fel bod gen i sgiliau ar gyfer y dyfodol. Wn i ddim yn union beth mae o’n olygu wrth sôn am y dyfodol. Does gen i ddim awydd aros yn y tŵr ’ma am weddill fy oes, ond does ’na ddim lot ar ôl o weddill yr ynysoedd, medden nhw. Efallai, ymhell i ffwrdd yng ngwledydd y gogledd, ei bod hi’n wahanol. Dydyn ni ddim yn cael newyddion o weddill y byd, felly fe fyddai’n rhaid mynd i weld.

Dwi’n breuddwydio weithiau am arwain taith i’r gogledd mewn llong hwylio dri mast fel sydd yn y llyfr llongau yn y llyfrgell. Fi fydd y capten, a bydd gen i griw o longwyr, ac fe gawn ni frwydro efo môr-ladron a gangiau, a gweld morfilod, a darganfod tiroedd newydd, a chyrraedd Cymru i ddarganfod beth ddigwyddodd i bobl yn fanno. Dwi’n dychmygu eu bod yn byw mewn pebyll fel yr yurts yn yr hen lyfrau, ac yn hela ceirw, ac yn adrodd chwedlau o amgylch y tân gyda’r nos, ond pwy a ŵyr. Efallai fod ’na ryfel wedi bod, a phawb wedi marw. Mi fasa hi’n dda gwybod, beth bynnag.

Feddyliodd Dad am bron iawn bob dim pan oedd o’n cynllunio’i gymdeithas newydd yn y tŵr. Ond ddaru o ddim meddwl am ffrindiau i mi. Mae ’na ddau blentyn arall yn byw yma, ond maen nhw’n blant bach. Efeilliaid pedair oed. Digon ciwt, ond fedri di ddim cael sgwrs gall efo nhw, heb sôn am chwarae Grand Theft Auto. Mae Melissa, y plymar, yn disgwyl babi, ac mae ei bol yn dechrau mynd yn fawr, felly dwi wedi bod yn ei helpu hi efo’r jobs sy’n golygu plygu lawr a ffitio i mewn i lefydd bach tyn o dan sincs ac ati. Mae Dad yn meddwl bod lot o bobl yn mynd i ddechrau cael babis, rŵan ein bod ni wedi sortio pob dim, ac yn eithaf cyffyrddus a saff. Wel mae hynny’n iawn, ond mae’n