Het domino-effect

By Carolina Angelis

ALS DE DREIGING WERKELIJKHEID WORDT.... - EEN JACKIE PHILIPSSON THRILLERInlichtingenofficier Jackie Philipsson verstopt zich voor de buitenwereld in een gehuurd appartement in Visby. Haar laatste opdracht heeft diepe wonden bij haar achtergelaten die misschien nooit zullen genezen. Intussen twijfelt ze sterk of ze door haar net ontdekte familieachtergrond ooit nog weer zal kunnen terugkeren naar haar oude leven.Wanneer haar baas en mentor Anton haar vraagt om Operatie Witte Sneeuw te leiden, heeft ze echter weinig keus. Haar kennis en deskundigheid zijn meer dan ooit nodig. Zweden heeft te maken met onverklaarbare stroomstoringen, sabotage en computerstoringen in vitale systemen. Is het echt gewoon een kwestie van toeval of zijn er ernstigere oorzaken?Wat niemand weet, is dat de Russische inlichtingendienst bezig is met de uitvoering van een plan waarbij Gotland de dominosteen vormt in het spel om de controle over het hele Oostzeegebied. Als die dominosteen valt, zullen de anderen snel volgen. Voor Jackie en haar team wacht een bloedstollende race tegen de klok, waarin dubbele agenda's en verraad ernstige gevolgen hebben.'Het domino-effect' is geïnspireerd op waargebeurde feiten en op de ervaringen van de auteur tijdens een twintigjarige carrière bij de Zweedse inlichtingendienst.'Snel, en maar al te dicht bij een nare realiteit.'Patrik Oksanen, journalist, auteur en deskundige op het gebied van veiligheidsbeleid'Verontrustend actuele spionagethriller.'Jessica Josefsson, TV4 journalist-

• Language: Nederlands
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Sep 4, 2023
• ISBN: 9788728455128

Book preview

Het domino-effect

Original title: Dominoeffekten

Original language: Swedish

Copyright ©2022, 2023 Carolina Angelis and SAGA Egmont

All rights reserved

ISBN: 9788728455128

1st ebook edition

Format: EPUB 3.0

No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

www.sagaegmont.com

Saga is a subsidiary of Egmont. Egmont is Denmark’s largest media company and fully owned by the Egmont Foundation, which donates almost 13,4 million euros annually to children in difficult circumstances.

Op Hercules, voor altijd in ons hart 

PROLOOG

De zee is dreigend zwart en valt de kust keer op keer genadeloos aan, als een brullend monster dat op het punt staat alles op zijn weg te verslinden. Het is kerstavond en als gevolg van een stroomstoring is heel Gotland in duisternis gehuld. Net voor Fårö aan de westkust heeft een vrachtschip bescherming gezocht voor de storm en zijn de navigatielichten het enige wat zichtbaar is in de decemberduisternis.

Twee kleine landingsvaartuigen worden snel van de reling neergelaten en zodra ze het wateroppervlak bereiken, maken ze topsnelheid in de richting van de kust. Op enkele meters van de kust springt de bemanning in het water en begint naar de kust te waden. Ze dragen grote waterdichte rugzakken en een aantal militairgroene kisten, die ze zorgvuldig boven het wateroppervlak houden.

Een van de mannen verliest bijna zijn evenwicht, maar sterke armen helpen hem snel weer op de been en iedereen bereikt zonder al te veel problemen het besneeuwde kiezelstrand. De landingsvaartuigen varen onmiddellijk weg en verdwijnen weer in de duisternis.

Drie minibusjes staan te wachten op de klip boven het strand. De chauffeurs stappen uit en begroeten kort de mannen, die hun natte pakken snel verruilen voor droge kleren en stevige schoenen.

Kisten en tassen worden in de bagageruimtes geladen en enkele minuten later zijn de auto’s op weg. De windvlagen verjagen tijdelijk de wolken en de maan verlicht het kale en winterse landschap.

Als de minibusjes de veerbootterminal in Broa naderen, ziet de man op de passagiersstoel van het eerste busje dat het veerbootverkeer nog steeds stilligt. Hij is niet verbaasd, dit is iets waar ze al rekening mee hadden gehouden, maar hij kijkt wel even op zijn horloge.

De stroomstoring zal waarschijnlijk nog minstens een half uur duren. Hopelijk kunnen ze daarna overvaren. Ze hadden de mogelijkheid overwogen om ergens anders aan land te gaan, maar uiteindelijk besloten ze dat de verlaten stranden van Fårö de beste optie waren, omdat die ook bescherming boden tegen de te verwachten wind.

Er staan al twee andere auto’s aan de kade te wachten tot de veerboot weer vertrekt. De man op de passagiersstoel vraagt de chauffeur naast hem naar de kant van de weg te rijden om geen aandacht te trekken, en hij ziet vervolgens in zijn zijspiegel dat hun gezelschap zich achter hen voegt.

Hoewel enkele mannen graag de benen hadden gestrekt en een sigaret hadden opgestoken, stapt niemand uit de voertuigen. Ze zitten allemaal rustig te wachten. De man kijkt weer op zijn horloge. Nog twee minuten.

Even later, een paar minuten voor middernacht is er plotseling weer stroom en besluit de kapitein van de Fårö-veerboot dat het veilig is om het korte stukje over de zeestraat te varen. De auto’s rijden aan boord en de veerboot vertrekt onmiddellijk.

Het waait nog steeds hard en er spoelt veel zeewater over het open dek, maar acht minuten later rijden ze toch van boord in Fårösund. Ze houden zich aan de maximumsnelheid en volgen weg 148 naar het zuiden.

Kort na Lärbro slaan de drie minibusjes af richting Slite, het havenstadje aan de oostkust van Gotland met iets meer dan duizend inwoners. De straten liggen er helemaal verlaten bij, en de meeste inwoners lijken rustig te slapen, moe en voldaan na het kerstdiner en het uitpakken van de cadeaus.

De bestuurder van de eerste auto remt af bij de gesloten hekken van een omheind terrein, maar ze hoeven niet lang te wachten. Een man in donkere kleren komt uit de schaduw tevoorschijn, klaar om de auto's binnen te laten, die snel een hangar-achtig gebouw binnenrijden.

Dertig minuten later verlaten twee van de drie busjes het terrein weer, maar nu zijn ze voorzien van bedrijfslogo’s van Poolse bouwbedrijven op de zijkanten en bijpassende Poolse kentekenplaten. Een van de busjes rijdt terug naar waar het vandaan kwam, noordwaarts richting Fårösund. Het andere gaat verder naar het zuiden, naar een vakantiedorp bij Ljugarn, waar men een vakantiehuisje heeft gehuurd op enkele kilometers van het Zweedse signaalinlichtingenstation.

Een melding van drie voertuigen die langs de verlaten kust van Fårö reden, was kort voor middernacht binnengekomen bij de tiplijn van de Zweedse krijgsmacht. Knut Lindvall, die al bijna dertig jaar hondengeleider was bij de burgerbescherming, had onmiddellijk gereageerd toen de auto’s zijn huis in de buurt van Lauters met hoge snelheid passeerden.

Knut had voor zijn keukenraam gestaan en zich afgevraagd of de storm zou gaan liggen, toen de hond plotseling begon te grommen. Kort daarna waren ze voorbijgereden. De reden waarom hij niet eerder had gebeld, was dat de batterij van zijn mobiele telefoon leeg was en hij hem pas had kunnen opladen toen er weer stroom was.

De persoon die de observaties aannam, was matig geïnteresseerd en Knut had tevergeefs geprobeerd hem de ernst van de situatie te doen inzien. Maar de medewerker van de meldkamer was waarschijnlijk gewoon een dienstplichtige die veel te jong was om zich te herinneren dat ze dit soort activiteiten op Gotland al eerder hadden gezien, vooral tijdens de Koude Oorlog.

Waarschijnlijk dacht dat jonge broekie dat de beller gewoon een paranoïde oude gek was en het was hoogst twijfelachtig dat hij zelfs maar een officiële notitie zou maken.

Knut beëindigde het gesprek en krabde gefrustreerd in zijn baard en besloot toen te doen wat hij meteen had moeten doen.

‘Dus ze reden naar het zuiden, zei je?’ Ylva Jensen was Knuts groepscommandant in de burgerbescherming, een zeer bekwame vrouw bovendien, en ze luisterde met grote belangstelling naar Knuts samenvatting van zijn observaties.

‘Ja, ik denk dat ze misschien op weg waren naar de veerhaven. Zou er een veerboot zijn gegaan vanavond, ondanks de storm?’

‘Ik zal het nakijken,’ antwoordde ze, en kort daarna belde ze terug. ‘Ik heb Ove te pakken gekregen. Hij had de hele kerstavond veerdienst. Ze hebben de veerdienst even moeten stilleggen toen de storm op z’n ergst was tijdens de stroomstoring. Maar zoals je al vermoedde hebben drie minibusjes met getinte ramen de laatste overtocht gemaakt. Hij had geen moeite om ze te onthouden omdat er in totaal maar vijf auto’s waren en de andere twee personen bekenden waren die in Visby werken. Een politieagent en een ziekenverzorgster.’

‘Wist Ove iets over nationaliteit of hoeveel mensen er in de auto’s zaten?’

‘Niks. Zoals ik al zei, de ramen waren getint en het was slecht weer, dus er was geen reden voor iemand om uit te stappen. Maar de auto’s hadden Zweedse kentekens.’

‘Dat betekent vast niets,’ zei Knut grimmig. ‘En als het is zoals ik vrees, hadden ze waarschijnlijk meer redenen dan de storm om niet uit te stappen.’

Er viel een paar seconden stilte en zowel Knut als Ylva hadden het gevoel dat ze hier iets hadden dat belangrijk was, maar waarom dat konden ze niet zeggen.

‘Wat moeten we doen?’ vroeg Ylva, terwijl ze diep zuchtte.

‘We moeten onze plicht doen,’ antwoordde Knut vastberaden.

DEEL 1

GRIJS GEBIED

1

Jackie Philipsson keek uit het raam op de derde verdieping en zag dat de sneeuwruimers het druk hadden na de sneeuwstorm van gisteren. De lucht was nog steeds grijs, maar de wind was gaan liggen en de sneeuw dwarrelde stil naar de grond. De straten van Visby waren min of meer volledig bedekt met sneeuw en er was bijna geen mens op straat te zien.

De stad was mooier in de winter, verlaten en stil. Je kon slapen met het raam open zonder het risico te lopen gewekt te worden door schreeuwende jongeren die van de kroeg op weg waren naar huis. Als het lente wordt, wil ze weg zijn uit Visby en terugverhuizen naar het vissershuisje bij Hoburgen. Of naar de pastorie in Dalarna. Waar maakte niet veel uit, zolang ze maar met rust gelaten werd.

Kerstverlichting en kaarsen flonkerden in alle ramen, behalve in die van haar. Het had geen zin om het huis te versieren. Ze zal deze kerst toch niet vieren, dat moeten anderen maar doen. Het driekamerappartement dat ze onderhuurt, ligt binnen de ringmuur. Het is mooi, met grote ramen en hoge plafonds. Vanaf het kleine balkon kan ze een glimp opvangen van de haven met daarachter lucht en zee. Handgeweven tapijten in aardetinten spreiden zich uit over de lichte houten vloeren en zilveren kandelaars sieren zowel de tafels als de vensterbanken. Warme dekens en zachte schapenvachten, vervaardigd op het eiland, hangen over de rugleuning van de moderne zithoek.

Het appartement was geweldig, maar het was niet van haar en hoe mooi het ook was, het voelde niet als thuis. Meer een wachtkamer, dacht ze, terwijl ze haar kopje koffie bijvulde en ging zitten aan de eettafel met uitzicht op de daken. Of als een safe house, een plaats waar ze zich kon verstoppen voor de buitenwereld, en dat was precies wat ze wilde doen.

Sinds haar terugkeer uit Griekenland in mei eerder dit jaar had ze er alles aan gedaan om niet met anderen om te gaan en ze had zich bijna volledig afgesloten. Ze had Anton maar een paar keer ontmoet, ook al zaten ze allebei op hetzelfde eiland.

Anton was in eerste instantie jarenlang haar mentor geweest bij de inlichtingendienst, maar hij was ook haar vaste aanspreekpunt en persoonlijke anker. Hij had haar altijd kunnen lezen als een open boek en nu er hoofdstukken in haar leven waren waarvan ze absoluut niet wilde dat hij er iets van wist, deed ze wat ze kon om elk langer gesprek met hem te vermijden.

Hoe kon ze hem ooit vertellen over de onaangename verrassingen die de reis naar Griekenland met zich mee had meegebracht? Niets van wat ze over zichzelf en haar afkomst had geloofd, was waar, en als nu bekend zou worden wat ze over haar achtergrond wist, zou hij haar nooit, onder geen enkele voorwaarde, meer kunnen vertrouwen. Deed ze dat zelf eigenlijk nog wel?

Haar grootvader, wiens begrafenis de reden was dat ze naar Griekenland was afgereisd, bleek een Russische illegaal te zijn. Adonis, de onbekende man die ze bij de begrafenis had ontmoet, had niet alleen toegegeven dat hij haar echte vader was, maar ook dat ook hij voor de Russische geheime dienst werkte.

Voordat ze Griekenland verliet, had Adonis een beroep op haar gedaan om naar huis te komen, zoals hij het uitdrukte. Om te accepteren wie ze was en voor Rusland te gaan werken. Hij had haar gevraagd over te lopen.

Eerder op de avond had Jackie besloten de weergoden te trotseren en naar buiten te gaan. Het was alsof ze wilde dat de stormachtige wind die aan haar haren en kleren rukte en trok, haar kon reinigen van alle tegenstrijdige emoties die nu voortdurend in haar hoofd om aandacht vroegen.

Maar diep van binnen wist ze dat geen enkele natuurkracht van de wereld haar kon redden. Ze had zoveel voor lief genomen en zoveel ervan bleken alleen maar leugens te zijn. Ze was eigenlijk een etnische Russin, geboren uit een relatie waarin beide ouders banden hadden met de Russische inlichtingendienst de GRU.

Toen de telefoon ging en ze het nummer op het scherm zag, aarzelde ze. Het was Anton. Ze wist dat ze zo niet eeuwig door kon gaan. Systematisch mensen ontwijken die ze al jaren kende en die zich zorgen om haar maakten. En toen ze naar zichzelf keek in de spiegel, kon ze hun bezorgdheid goed begrijpen, ze zag er uitgeput uit.

Haar schouderlange, roodbruine haar had zijn glans verloren, haar blik was vermoeid en ze had donkere kringen onder haar ogen. Waarschijnlijk knarste ze ’s nachts haar tanden, want ze werd vaak wakker met een bonzende hoofdpijn en het leek niet uit te maken hoeveel ze sliep, ze voelde zich nooit uitgerust.

De mobiele telefoon zweeg eindelijk. Ze liep naar de woonkamer, ging op de bank liggen, trok een deken over zich heen en krulde zich op.

2

Toen de deurbel ging, werd ze met tegenzin uit haar lichte slaap gerukt. Het was donker buiten, maar dat zei niet veel over de tijd van de dag. In december werd het om drie uur al donker. Nu ging de deurbel weer, langer deze keer, maar Jackie bleef stilliggen zonder te bewegen.

Wie daar ook stond, hij zou het vast vroeg of laat opgeven. Maar in plaats daarvan ging de brievenbus op een kier en hoorde ze Antons vertrouwde, kalme stem. ‘Doe open, Jackie. Ik weet dat je thuis bent.’

Ze zuchtte, gooide de deken van zich af en ging met tegenzin naar de hal om hem binnen te laten. ‘Hoe wist je dat ik thuis ben?’ vroeg ze met een hand op de deurknop.

Anton wurmde zich langs haar heen en hing zijn jas en sjaal op een kleerhanger. ‘Waar moest je anders zijn?’ antwoordde hij retorisch. ‘Je hebt het appartement in weken niet verlaten. Behalve om junkfood te halen.’

Zijn sceptische blik op de stapels dozen met pizza en Thais eten ontging haar niet.

‘Het stinkt hier,’ merkte hij op, terwijl hij naar de keuken liep om het raam op een kier te zetten. ‘Als jij gaat douchen, maak ik het eten klaar. Alma heeft wat gehaktbrood en cranberryjam meegegeven en ik heb een fles wijn meegenomen. We moeten praten, jij en ik.’

Jackie dacht eerst dat ze iets moest zeggen, misschien protesteren, maar bedacht zich en in plaats daarvan slofte ze als een gehoorzaam kind naar de badkamer. Ze was te moe om te protesteren en schaamde zich ook dat hij haar zo moest zien.

Toen ze tien minuten later terugkwam, had ze zich omgekleed in een spijkerbroek en een donkerblauw linnen hemd. Ze had een handdoek om haar pas gewassen haar gewikkeld en haar blote voeten in een paar warme pantoffels van schapenvacht gestoken. Er kwam een heerlijke geur uit de oven en terwijl ze wachtten tot de aardappelen gaar waren, gingen ze aan de eettafel zitten, met een glas Côtes du Rhône. Anton streelde vaderlijk haar wang en keek haar bezorgd aan.

‘Waarom denk je dat ik mijn huis niet uit ben geweest, word ik misschien in de gaten gehouden?’ zei ze en ze bedoelde het vooral als grap.

Toen hij niet onmiddellijk antwoordde, zette ze haastig iets te hard het glas neer, zodat er wat wijn over de rand van het glas spatte. ‘Nee, het is niet waar. Maak je een grapje? Jullie hebben me in de gaten gehouden!’

‘Het is niet wat je denkt, en het ging absoluut niet om een vierentwintiguursbewaking,’ zei Anton, terwijl hij de gemorste wijn opveegde met een stuk keukenpapier. ‘We wilden er alleen zeker van zijn dat de gebeurtenissen in Kaliningrad niet tot meer zouden leiden. Voordat we verder konden