De Uitverkorene

By Tracilyn George

Mijn leven is niet wat je normaal zou noemen. Vanaf mijn geboorte heb ik veel uitdagingen onder ogen gezien en overwonnen om de persoon te worden die ik nu ben. Het leven is zelden gemakkelijk, zelfs als het voor anderen zo lijkt.

 

Iedereen moet op zijn eigen manier omgaan met zijn eigen tegenslagen. De meesten zwijgen over hun worstelingen in de overtuiging dat ze hun geliefden zullen belasten.

 

Na het lezen van mijn verhaal hoop ik de boodschap, You Are Not Alone, over te brengen. Je bent sterker dan je denkt, en ik geloof dat je een overlever bent.

• Language: Nederlands
• Publisher: Clydesdale Books
• Release date: Feb 2, 2023
• ISBN: 9798215258514

Book preview

PROLOOG

Ik heb mijn boek de titel The Chosen One gegeven om twee redenen. De eerste reden is dat de Georges mij hebben uitgekozen om deel uit te maken van de familie.

De tweede reden is dat ik geloof dat God mij heeft uitgekozen om verandering in de wereld te brengen. Mijn schouders droegen vele lasten waarvan ik nooit had moeten herstellen, maar op de een of andere manier deed ik dat.

In sommige omstandigheden heb ik namen veranderd of helemaal niet opgegeven. Ik hoop dat dit boek anderen zal inspireren om positieve veranderingen in hun leven teweeg te brengen.

HOOFDSTUK EEN

Mijn biologische ouders plaatsten me ter adoptie voordat ik werd geboren. Ze waren op weg om niet langer samen te zijn en mijn verschijning in de wereld zou geen verschil maken.

Bij mijn geboorte stelden de doktoren bij mij zowel longontsteking als hersenverlamming vast. Antibiotica behandelden mijn longontsteking, maar de hersenverlamming had iets anders nodig dan medicijnen.

Niet in staat om met mijn handicap om te gaan, plaatste mijn eerste pleeggezin me terug in het systeem. Toen ik zes maanden oud was, plaatste de sociale dienst me bij de familie George.

Toen mijn broer John hoorde van mijn naderende komst, spijbelde hij van school zodat hij me als eerste kon zien. Mijn vader vertelde me dat toen de maatschappelijk werker me afzette, ik van top tot teen onder de stront zat.

Mijn moeder gaf me aan John en beval hem me uit te kleden terwijl ze een bad liet lopen. John gooide toen de vuile kleren in de open haard.

John ging naar de zolder om wat kleding voor me te zoeken nadat hij me aan mijn moeder had overgedragen. Aangezien mijn ouders alleen jongens hadden, moest mijn moeder genoegen nemen met een deel van hun oude kleding totdat ze nieuwe kochten.

Een paar weken later kwam de maatschappelijk werker me naar mijn volgende gezin brengen. John was toevallig thuis toen ze aankwam. Hij stond in de gang en blokkeerde haar. 'Je neemt mijn zus niet mee,' zei hij tegen haar.

Mijn ouders hadden adoptie niet overwogen. Op dat moment in hun leven wilden ze alleen maar pleegouders zijn. Maar John bracht ze in een positie waarin ze het gevoel hadden dat ze geen nee konden zeggen. Anderhalf jaar later werd ik onderdeel van de George familie.

Toen ik bij het huis van George aankwam, heette mijn naam Traci Lynn. Mijn broer Michael wilde dat ik Elizabeth werd genoemd. De reden is dat hij dacht dat het grappig zou zijn om me Dizzy Lizzy te noemen.

Mijn moeder sprak haar veto uit over de naam. In plaats daarvan sloot ze een compromis. Ze zette Traci Lynn in elkaar en liet de tweede n vallen. Dus mijn voornaam is nu Tracilyn. Elizabeth werd mijn middelste naam.

Als het op mijn naam aankomt, ben ik daar nogal gevoelig voor. Ik heb er drie stokpaardjes over.

De eerste is dat als ik mezelf voorstel als Tracilyn, ik verwacht dat mensen me ook zo aanspreken. Als ze me Traci noemen, herinner ik ze eraan dat het Tracilyn is. Soms moet ik mezelf herhalen, wat ik frustrerend vind.

De tweede ergernis noemt me Trace. Ik kan er niet tegen en ik heb familieleden die het constant doen. Ik vertel mensen, ik ben geen werkwoord.

Ten slotte is het de spelling van mijn naam. Het is Tracilyn. Mensen willen het vaak spellen met ay of ey. Nogmaals, ik ben geen werkwoord, dus als je de Lyn weghaalt, is het nog steeds Traci.

Wat de hersenverlamming betreft, mijn ouders vatten het op als een uitdaging. Ze brachten me twee keer per week naar fysiotherapie.

Mijn moeder zou blijven om de technieken te leren. Ze zou dan de therapie thuis doen. Tegen de tijd dat ik een jaar of drie was, was er geen bewijs van mijn handicap.

Bij mijn laatste doktersafspraak zag de verpleegster me en kon niet geloven wat ze zag. Is dat Traci? zij vroeg.

Ze nam me van mijn moeder over en verdween in de gang. Volgens mijn moeder wilde ze pronken met wat ze 'een wonder' noemde. De verpleegster had me net op tijd terug om naar de dokter te gaan.

Doktoren zeiden tegen mijn ouders dat ik nooit zou lopen zonder een operatie. De operatie zou ook pas plaatsvinden toen ik vier was.

Mijn broer Harry kwam op een dag thuis met een doos chocolaatjes. 'Kijk eens wat ik heb, Janie,' zei hij. Harry noemt me sinds mijn aankomst Janie.

Ik liep van de bank naar de hal waar hij stond. Ik was iets meer dan een jaar oud en had nooit een operatie nodig.

Een andere wegversperring die de doktoren omhelsden, was dat ik nooit zou praten, en als ik dat deed, zou het niet goed zijn. Toen ik drie was, had ik misschien een paar woorden gesproken, maar geen volledige zinnen.

Mijn moeder maakte zich er genoeg zorgen over om me naar een logopedist te brengen. Hij stak een hand op naar mijn moeder toen ze haar zorgen probeerde te uiten. Hij wilde me zien spelen voordat hij iets zei.

Ik was op de grond aan het spelen met speelgoed waarbij ik verschillende vormen in de overeenkomstige sleuven moest plaatsen en ze vervolgens moest loslaten. Na een paar minuten wendde hij zich tot mijn moeder.

Hij zei dat als hij de papieren niet voor zich had, hij nooit zou hebben geweten dat er iets mis met me was. Als ze klaar is om te praten, kun je haar niet de mond snoeren.

Het duurde niet lang daarna dat ik veel meer begon te praten. Met een gezin als het mijne zou dat niet lang duren. De Georges houden van praten, dus ze hadden een grote invloed op mij.

Het laatste wat de doktoren adviseerden, was dat ik niet veel zou opleveren. Mijn familie stond dit niet toe. Mijn familie stond nooit toe dat ik mijn handicap als excuus gebruikte om iets niet te doen.

Als ik ooit zei dat ik iets niet kon, vroegen ze me of ik het had geprobeerd. Toen ik nee zei, bevalen ze me het eerst te proberen. alles bereiken wat ik van plan was te doen.

Mijn broer John gaf me ooit een advies. Hij zei dat