Με Τον Πρωινό Καφέ

By Giannis Develegas

Η μνήμη, λένε οι ειδικοί, είναι μια διαδικασία κωδικοποίησης των πληροφοριών που λαμβάνουμε από τον έξω κόσμο με τα αισθητήρια όργανά μας, και τις αποθηκεύουμε στη συνέχεια σε κάποιο σημείο του εγκεφάλου μας. Η ανάκτηση αυτών των πληροφοριών, λένε πάλι οι ίδιοι ειδικοί, είναι οι αναμνήσεις!
Αν υπήρχε τρόπος να ακολουθήσει κάποιος αυτή τη διαδρομή και να ανασκαλέψει τα αποθηκευμένα στη μνήμη του αρχεία, και τι δεν θα έβρισκε εκεί μέσα! Εικόνες από χορούς, γλέντια και συγκλονιστικά συμβάντα, γεύσεις και μυρωδιές μεθυστικές, λησμονημένα χάδια και ατέλειωτα φιλιά. Εκείνο το μοναδικό άρωμα κάθε στιγμής και κάθε γεγονότος, που τόσο ελλιπές έρχεται να συνοδέψει τις αναμνήσεις μας!
Όταν μετά από τόσα ταξίδια και περιπλανήσεις σε Ελλάδα κι εξωτερικό επέστρεψα στα τόσο αγαπημένα μου Γιάννενα, αναζήτησα στους δρόμους τους παλιούς και στα στενά σοκάκια, εκείνο το τρυφερό κομμάτι του εαυτού μου που είχε μείνει πίσω για κάμποσες δεκαετίες, να προστατεύει τις αρχές και τις αξίες που απέκτησα από τη Σιαράβα ως το Καπλάνειο κι αντίστροφα! Απ’ τους γονείς μου δηλαδή κι από τους πρώτους και αξέχαστους δασκάλους μου!
Σε μια από αυτές τις αναζητήσεις, βρέθηκα στο δρόμο που είχε το μαγαζί του με τα μεταχειρισμένα περιοδικά ο «Γελέκης» (Δεν είμαι σίγουρος αν γράφω σωστά το όνομά του). Κοντοστάθηκα! Εικόνες από εφημερίδες και περιοδικά περάσανε μπροστά μου, «Μικρός Ήρωας», «Μυστήριο» και «Μάσκα». Η σελίδα του «Ταρζάν» από τη «Βραδυνή» της Δευτέρας και οι σελίδες με το ανέκδοτο της ημέρας, τα αθλητικά και τα «σατυρικά ποιήματα του Ναπολέοντα Σαΐνη», από τον «Πρωινό Λόγο» που ήμασταν συνδρομητές για όσο διαμέναμε οικογενειακώς στα Γιάννενα.
- Γιάννη εσύ είσαι; Διέκοψε τις σκέψεις μου μια φωνή γνωστή από παλιά. Ήταν ο Φωκίων!
- Γιάννη, μου είπε, σε λίγες μέρες γιορτάζουμε τα εκατό χρόνια από την απελευθέρωση των Ιωαννίνων από τον τουρκικό ζυγό, δεν γράφεις κάτι για το επετειακό φύλλο του Πρωινού Λόγου;
Τα πάντα δέσανε!!! Από εκεί και πέρα άρχισε η συνεργασία μου με την πραγματικά αδέσμευτη και τολμηρή εφημερίδα και το υπέροχο έμψυχο δυναμικό της.
Σ’ αυτό το βιβλιαράκι θα βρείτε μια επιλογή από κείμενά μου που φιλοξένησαν οι στήλες «ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΚΑ», «ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ» και «ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ», του Πρωινού Λόγου. Κείμενα που περιέχουν ιστορίες και συμβάντα από την πόλη των Ιωαννίνων, καθώς και γεγονότα της τελευταίας οκταετίας, αποτυπωμένα με καλοπροαίρετη διάθεση και κριτική.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Giannis Develegas
• Release date: Jan 16, 2021
• ISBN: 9781005743765

Giannis Develegas

Ο Γιάννης Β. Δεβελέγκας, γεννήθηκε το 1956 στα Γιάννενα. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων, ειδικεύτηκε ως στρατιωτικός μηχανικός και έλαβε ακαδημαϊκή μόρφωση στους τομείς του πολιτικού μηχανικού, της επιχειρησιακής διοίκησης στο πανεπιστήμιο Αθηνών και των logistics. Διετέλεσε επί σειρά ετών διοικητής Μονάδων Μάχης Μηχανικού, επιβλέπων μηχανικός τεχνικών και οχυρωματικών έργων και διευθυντής διοικητικής υποστήριξης του ΓΕΣ. Μετά την αφυπηρέτησή του, συγκρότησε το AHEPA Chapter HJ-23 στα Ιωάννινα, με σκοπό, σε συντονισμό με την ομογένεια, την προώθηση του ελληνισμού και της φιλανθρωπίας. Ανέλαβε από το 2014 έως και το 2018 τη Γενική Διεύθυνση της Ηπειρωτικής Όπερας του Πνευματικού Κέντρου «Τσακάλωφ». Αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Πρωινός Λόγος» Ιωαννίνων και στον ηλεκτρονικό τύπο. Είναι συγγραφέας, συνθέτης και στιχουργός. Είναι παντρεμένος και έχει τέσσερις γιους.ΑΛΛΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ:2017: «Ασπασία - Για το παιδί και την όπερα» (Εκδόσεις, «Άπειρος Χώρα»). Λεύκωμα.2018: «Raw Footege from Greece» (Εκδόσεις, «Amazon»). Αγγλική γλώσσα, διηγήματα.2019: «Αμοντάριστα Πλάνα» (Εκδόσεις, «Λευκό Μελάνι»). Διηγήματα.2020: «ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ», ebook, (Εκδόσεις «Amazon»). Ποίηση-Θέατρο.2021: «Με τον Πρωινό Καφέ», Χρονογραφήματα, (Εκδόσεις «Amazon»).2022: «Κουτσομπολιό» , (ebook smashwords), Μικρά πικάντικα κείμενα.

Book preview

«ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΙΝΟ ΚΑΦΕ»

και γλυκό του κουταλιού

Γιάννης B. Δεβελέγκας

Πνευματικά δικαιώματα ® 2021 Γιάννης Δεβελέγκας

Σχεδιασμός βιβλίου - Εξώφυλλο: Παναγιώτης Δεβελέγκας

Η φωτογραφία του εξωφύλλου παραχωρήθηκε από τον Τάκη Ζάννη και απεικονίζει τη τζαμάλα επί της οδού Ζαλοκώστα, κοντά στο παγοποιείο, πριν από τον πόλεμο.

Email: [e-mail]

www.sta-fora.blogspot.com

Τα βιβλία δεν είναι Μεταβιβάσιμα.

Όλα τα Δικαιώματα Διατηρούνται.

Κανένα μέρος αυτού του βιβλίου δεν μπορεί να

χρησιμοποιηθεί ή να αναπαραχθεί σε καμία περίπτωση

χωρίς γραπτή άδεια του εκδότη, εκτός από την περίπτωση

σύντομων παραπομπών που ενσωματώνονται σε άρθρα

κριτικής και σχόλια. Η μη εξουσιοδοτημένη αναπαραγωγή

ή διανομή αυτού του έργου που προστατεύεται από

πνευματικά δικαιώματα είναι παράνομη. Κανένα μέρος

αυτού του βιβλίου δεν μπορεί να σαρωθεί, να μεταφορτωθεί

ή να διανεμηθεί μέσω του Διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο, ηλεκτρονικό ή εκτυπωμένο, χωρίς την άδεια του εκδότη.

Το βιβλίο αυτό είναι έργο μυθοπλασίας. Τα ονόματα, οι

χαρακτήρες, οι τόποι και τα περιστατικά είναι προϊόντα της

φαντασίας του συγγραφέα και δεν μπορούν να θεωρηθούν

πραγματικά. Οποιαδήποτε ομοιότητα ή συνωνυμία με πρόσωπα, ζωντανά ή νεκρά, πραγματικά γεγονότα, τοπικές τοποθεσίες ή οργανισμούς είναι εντελώς συμπωματική.

Εκδόθηκε στη Ε.Ε, Ελλάδα, 2020

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Η μνήμη, λένε οι ειδικοί, είναι μια διαδικασία κωδικοποίησης των πληροφοριών που λαμβάνουμε από τον έξω κόσμο με τα αισθητήρια όργανά μας, και τις αποθηκεύουμε στη συνέχεια σε κάποιο σημείο του εγκεφάλου μας. Η ανάκτηση αυτών των πληροφοριών, λένε πάλι οι ίδιοι ειδικοί, είναι οι αναμνήσεις!

Αν υπήρχε τρόπος να ακολουθήσει κάποιος αυτή τη διαδρομή και να ανασκαλέψει τα αποθηκευμένα στη μνήμη του αρχεία, και τι δεν θα έβρισκε εκεί μέσα! Εικόνες από χορούς, γλέντια και συγκλονιστικά συμβάντα , γεύσεις και μυρωδιές μεθυστικές, λησμονημένα χάδια και ατέλειωτα φιλιά. Εκείνο το μοναδικό άρωμα κάθε στιγμής και κάθε γεγονότος, που τόσο ελλιπές έρχεται να συνοδέψει τις αναμνήσεις μας!

Όταν μετά από τόσα ταξίδια και περιπλανήσεις σε Ελλάδα κι εξωτερικό επέστρεψα στα τόσο αγαπημένα μου Γιάννενα, αναζήτησα στους δρόμους τους παλιούς και στα στενά σοκάκια, εκείνο το τρυφερό κομμάτι του εαυτού μου που είχε μείνει πίσω για κάμποσες δεκαετίες, να προστατεύει τις αρχές και τις αξίες που απέκτησα από τη Σιαράβα ως το Καπλάνειο κι αντίστροφα! Απ’ τους γονείς μου δηλαδή κι από τους πρώτους και αξέχαστους δασκάλους μου!

Σε μια από αυτές τις αναζητήσεις, βρέθηκα στο δρόμο που είχε το μαγαζί του με τα μεταχειρισμένα περιοδικά ο «Γελέκης» (Δεν είμαι σίγουρος αν γράφω σωστά το όνομά του). Κοντοστάθηκα! Εικόνες από εφημερίδες και περιοδικά περάσανε μπροστά μου, «Μικρός Ήρωας», «Μυστήριο» και «Μάσκα». Η σελίδα του «Ταρζάν» από τη «Βραδυνή» της Δευτέρας και οι σελίδες με το ανέκδοτο της ημέρας, τα αθλητικά και τα «σατυρικά ποιήματα του Ναπολέοντα Σαΐνη», από τον «Πρωινό Λόγο» που ήμασταν συνδρομητές για όσο διαμέναμε οικογενειακώς στα Γιάννενα.

- Γιάννη εσύ είσαι; Διέκοψε τις σκέψεις μου μια φωνή γνωστή από παλιά. Ήταν ο Φωκίωνας!

- Γιάννη, μου είπε, σε λίγες μέρες γιορτάζουμε τα εκατό χρόνια από την απελευθέρωση των Ιωαννίνων από τον τουρκικό ζυγό, δεν γράφεις κάτι για το επετειακό φύλλο του Πρωινού Λόγου;

Τα πάντα δέσανε!!! Από εκεί και πέρα άρχισε η συνεργασία μου με την πραγματικά αδέσμευτη και τολμηρή εφημερίδα και το υπέροχο έμψυχο δυναμικό της.

Σ’ αυτό το βιβλιαράκι θα βρείτε μια επιλογή από κείμενά μου που φιλοξένησαν οι στήλες «ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΚΑ», «ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ» και «ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ», του Πρωινού Λόγου. Κείμενα που περιέχουν ιστορίες και συμβάντα από την πόλη των Ιωαννίνων, καθώς και γεγονότα της τελευταίας οκταετίας, αποτυπωμένα με καλοπροαίρετη διάθεση και κριτική.

Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στον

«Σύλλογο Παλιών Γιαννιωτών».

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Με το Δάχτυλο στο Μέλι

Οι Τζαμάλες και το Κοινωνικό Κατεστημένο

Ιστορίες Κατάλληλες για Όλους

Πέρα από Κάθε Λογική

Εντάξει τότε FollowMe

Φερόμαστε στην Πόλη μας όπως της Αξίζει;

Έξυπνη Πόλη (;)

Η Σωστή Κατεύθυνση

Λίγο πριν Ξεχειλίσουν τα Απόνερα

Διά της Οσφρήσεως

Η Λύση Είναι Μια

Κωμικοτραγικά

Φάκελος Πολιτιστική Πρωτεύουσα

Ο Αποκαλυπτικός Μονόλογος

Από το Ημερολόγιό μου

Ύστερα Χάθηκε κι Αυτή

Ο Γύφτικος Προορισμός

Το Δένδρο της Πλατείας (2016)

Μα Εγώ το Λέω Δένδρο (2017)

Santa Claus για Μεγάλους

Οι Καλικατζαραίοι στην Ελλάδα

Ένα Κουτί Σοκολατάκια

Η Φανέλα του ΠΑΣ

Αγαπητέ Κόουτς

Μια Απελπιστικά Μικρή Ιστορία

Τον Γιο μου Λένε Ασημάκη

Ακολουθώντας τους Εθελοντές

Πρωτάθλημα Κωπηλασίας

Ίσως Μιαν Άλλη Φορά

Λειψυδρία

Ιόνια Ατραπός

Και που να Βγάζαμε Πετρέλαιο

Ξέρετε το Λέω

Κάλλιον το Προλαμβάνειν ή το Θεραπεύειν

Ο Μύθος του Ανθρωπισμού

Περιμένοντας την Ανάπτυξη

Συνταξιούχοι στην Κατάψυξη

Περιβαλλοντικό …Τέλος

Επίλογος – Απελευθέρωση

Βιογραφικό Συγγραφέα

ΜΕ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ ΣΤΟ ΜΕΛΙ

Δεν ήταν τόσο που μας έκοβε η λόρδα, γιατί τα περισσότερα παιδιά είχαμε φάει λίγο νωρίτερα το σνακ της εποχής, δηλαδή μια φέτα μπαγιάτικο ψωμί πασπαλισμένη με ζάχαρη και νερό. Αλλά, να! Όταν έβγαιναν νωρίς το μεσημέρι από τον φούρνο οι λαμαρίνες του στρατού με το κοτόπουλο και τις χοντροκομμένες πατάτες, μοσκοβολούσε ο τόπος από τα μυρωδικά και τα μπαχάρια και ήταν αδύνατον να αντισταθείς στον πειρασμό να αρπάξεις μία πατάτα στα «κλεφτά» μέσα από τη λαμαρίνα, να δοκιμάσεις!

Ο εμφύλιος και η ανώμαλη πολιτική κατάσταση που ακολούθησαν την γερμανο-ιταλο-βουλγαρική κατοχή, δεν άφηναν την Ελλάδα να ορθοποδήσει. Έτσι, και μεγάλο αριθμό στρατιωτών ήταν αναγκασμένη να διατηρεί η χώρα ακόμα και στα μέσα της δεκαετίας του εξήντα, και η ανέχεια εξακολουθούσε να μαστίζει τον πληθυσμό και κυρίως τα παιδιά που ήταν στην ανάπτυξη.

Έτσι λοιπόν, επειδή οι στρατιώτες στις Μονάδες ήταν πολλοί και δεν επαρκούσαν οι εγκαταστάσεις για να παρασκευαστεί το φαγητό, το ετοίμαζαν οι μάγειροι μέσα σε τεράστιες λαμαρίνες και το έστελναν να ψηθεί στους φούρνους της πόλης. Η μεταφορά, από και προς τους φούρνους, γινόταν ως εξής: Δημιουργούσαν οι στρατιώτες μια μεγάλη φάλαγγα «εφ ενός ζυγού», ο ένας δηλαδή πίσω από τον άλλον. Μπροστά πήγαινε ο επικεφαλής που κρατούσε από το ένα χερούλι την πρώτη λαμαρίνα, ακολουθούσε πίσω ακριβώς ο δεύτερος που έπιανε με το ένα χέρι το πίσω μέρος της πρώτης λαμαρίνας και με το άλλο του χέρι τη δεύτερη λαμαρίνα, την οποία κρατούσε μαζί με τον τρίτο στρατιώτη που ακολουθούσε, κ.ο.κ.. Αυτό συνεχιζόταν μέχρι τον τελευταίο στη σειρά, που φυσικά κρατούσε την τελευταία λαμαρίνα με το φαγητό.

Οι στρατιώτες που μετέφεραν τις λαμαρίνες στον φούρνο της δικής μας γειτονιάς, ήταν πάντοτε οι ίδιοι ως την ημέρα που θα απολυόντουσαν ή θα τους δίνανε μετάθεση. Έτσι λοιπόν κι εμείς τους γνωρίζαμε καλά, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που τους είχαμε βγάλει και παρατσούκλια. Κι αυτοί, με τη σειρά τους, σαν ήθελαν να μας πειράξουν, μας φώναζαν με τα μικρά μας τα ονόματα!

-  «Γιάννη, μη τρως πολλές πατάτες θα παχύνεις». «Γρηγόρη, τις μασάμε πρώτα κι ύστερα τις καταπίνουμε, πρόσεχε γιατί θα πνιγείς από τη λαιμαργία σου». «Ανθούλα, μία-μία τις βάζουμε στο στόμα,  θα λερώσεις το …καλό σου το φουστάνι και θα σου τις βρέξει η μαμά όταν γυρίσεις σπίτι», και άλλα τέτοια περιπαικτικά.

Από την πλευρά μας τώρα, τα πιο χαρακτηριστικά παρατσούκλια που τους είχαμε βγάλει,  ήταν του Λοχία επικεφαλής που τον λέγαμε «Αλέν Ντελόν», γιατί έφερνε λιγάκι στον πρωταγωνιστή του γαλλικού κινηματογράφου και είχε έκδηλη ωραιοπάθεια. Του δεύτερου στη σειρά που τον φωνάζαμε «Φρατζόλα», γιατί ήταν ευτραφής και είχε πάντα κρυμμένες μέσα στο φαρδύ χιτώνιό του δυο φρατζόλες ζεστό ψωμί, που …διαπραγματεύονταν νωρίτερα με την κόρη της φουρνάρισσας. Και του τελευταίου στη σειρά, που δεν τον χώνευε κανένα από τα παιδιά και τον αποκαλούσαμε απαξιωτικά «Φαντάρο», γιατί, σε αντίθεση με τους άλλους, δεν μας άφηνε ποτέ να βάλουμε χέρι στη λαμαρίνα που κρατούσε. Αυτή ήταν και η αιτία που όταν έφτανε μπροστά μας, τον υποδεχόμασταν όλοι οι πιτσιρίκοι ρυθμικά, με το γνωστό την εποχή εκείνη στιχάκι: «Φαντάρος περνάει, αρβύλα βρομάει, κάλτσα μυρίζει, κώλος σφυρίζει…», κι ύστερα το βάζαμε στα πόδια χασκογελώντας, τάχα για να μη μας βάλει στο κατόπι και μας τσακώσει… Αυτός, απεναντίας, χαμογελούσε πάντα ευγενικά με κατανόηση και δεν μας έλεγε κουβέντα! 

Αυτή η δουλειά συνεχιζόταν για μήνες, ώσπου μια μέρα αντικαταστήθηκαν όλοι οι παλιοί στρατιώτες και εμφανίστηκαν καινούρια πρόσωπα που δεν τα ξέραμε. Αυτό είναι αλήθεια πως μας στοίχισε αρκετά, γιατί τους παλιούς τους είχαμε συνηθίσει. Τις πρώτες μέρες μάλιστα, κανείς από την παρέα δεν αποπειράθηκε να πλησιάσει τις φορτωμένες με μεζεδάκια λαμαρίνες! Ίσως και να φοβόμασταν λιγάκι, γιατί δεν ξέραμε πως θα αντιδράσουν οι καινούργιοι.

Σε μια από τις επόμενες μέρες, εκεί που καταστρώναμε τα νέα σχέδια επιθέσεως και τις παράτολμες καταδρομικές επιδρομές προς τις φάλαγγες των …λιχουδιών, εμφανίστηκε από τη στροφή του δρόμου ο αντιπαθείς σ’ εμάς «Φαντάρος», αυτή τη φορά με τα πολιτικά του ρούχα, να κρατάει μια μεγάλη αγκαλιά ζαχαρωτά και καραμέλες.

-  Παιδιά επιτέλους απολύθηκα, μας είπε, και γελάγανε από χαρά και τα μουστάκια του! Και άρχισε να μας μοιράζει καραμέλες τσίχλες κι άλλα τέτοια καλούδια, που σπάνια τα έβρισκε κανείς στη φτωχογειτονιά μας!  

Κάθισε έπειτα μαζί μας και κουβεντιάσαμε για ώρα. Τον λέγανε Λευτέρη. Ήτανε δάσκαλος από την Εύβοια. Μας είπε πολλά προτού μας αποχαιρετήσει για την ιδιαίτερη πατρίδα και το σπίτι του. Εκείνο όμως που μας έκανε περισσότερο εντύπωση, ήταν όταν μας ομολόγησε τον λόγο που δεν μας