Ρονίν 1-5

By Jesper Nicolaj Christiansen

Ρονίν 1 - Το Σπαθί

Ένα αγόρι ξυπνά στη μέση ενός δάσους. Δεν έχει ιδέα ποιός είναι ή πώς έφτασε εκεί. Με τη βοήθεια διάφορων ανθρώπων και ζώων αλλά και ενός σπαθιού με μαγικές δυνάμεις, ο Ρονίν βρίσκει το δρόμο του μέσα από πολλές περιπέτειες. Όταν ένα χωριό χρειάζεται τη βοήθειά του, πρέπει να μάθει να πολεμάει με τιμή για τους χωρικούς που θα σώσει και για τον εαυτό του.

Ρονίν 2 - Το Τόξο

Ο Ρονίν συναντά έναν παλιό φίλο και αρχίζει την εκπαίδευση με το δάσκαλό του, όπου μαθαίνει ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο. Οι περιπέτειές του συνεχίζονται καθώς υπερασπίζεται τους αδύναμους και χρησιμοποιεί τις ικανότητές του για καλό. Ο Ρονίν μαθαίνει περισσότερα για τον εαυτό του και, ίσως, για την καταγωγή του.

Ρονίν 3 - Το Δόρυ

Ο Ρονίν αντιμετωπίζει μια έντονη πρόκληση και μαθαίνει ότι μερικές φορές οι άνθρωποι δεν είναι αυτό που φαίνονται, ακόμα και οι εχθροί. Καθώς μαθαίνει περισσότερα για το παρελθόν του, τον πατέρα του και το σπαθί του, περισσότερα ερωτήματα προκύπτουν. Στην τελευταία του περιπέτεια, ο Ρονίν βρίσκεται πιο κοντά στο να καταλάβει ποιος είναι και πώς μπορεί να βοηθήσει τα αγαπημένα του πρόσωπα.

Ρονίν 4 - Η Γροθιά

Ο Ρονίν συνεχίζει το ταξίδι του προς το Μεϊφουμαδό. Στο δρόμο του επιτίθενται οι πιο μοχθηροί εχθροί που έχει συναντήσει. Μαζί με νέους φίλους αναγκάζεται να πάρει δύσκολες επιλογές και να ξεπεράσει τα πιο δύσκολα εμπόδια.

Ρονίν 5 - Η Τελική Μάχη

Στον τελευταίο τόμο της σειράς Ρονίν, ο Ρονίν ταξιδεύει στο Μεϊφουμαδό για να αντιμετωπίσει το πεπρωμένο του και να σώσει τη ζωή της Αζάμι. Πολεμώντας με το Βασιλιά των Σκιών και το δαιμονικό στρατό του ο Ρονίν μαθαίνει για το παρελθόν του, την οικογένειά του και πώς μπορεί να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του. Στις πιο δύσκολες καταστάσεις ο Ρονίν πρέπει να θυμηθεί τι χρειάζεται ένας πραγματικός πολεμιστής.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Nov 26, 2019
• ISBN: 9788726316049

Book preview

purchaser.

Ρονίν 1

Το Σπαθί

ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ;

Εκτυφλωτικό φως. Φως και πόνος. Αυτά ήταν τα πρώτα πράγματα που πρόσεξε. Φως, πόνος, ναυτία και κρύο. Είχε παγώσει. Έτρεμε.

Κάτι κουνιόταν στο γρασίδι. Η καρδιά του χτύπησε πιο γρήγορα, μέχρι που κατάλαβε ότι ήταν απλώς το χέρι του. Χαμογέλασε, ανακουφισμένος, αλλά μετά τρόμαξε πάλι, αυτή τη φορά με τον ήχο της φωνής του.

Ήταν ξαπλωμένος σε υγρό γρασίδι, περικυκλωμένος από δέντρα. Πεύκα. Το γρασίδι στο οποίο ήταν ξαπλωμένος βρισκόταν ανοιχτά σε ένα πυκνό πευκοδάσος.

Το κεφάλι του πονούσε. Ήταν ένας πόνος παλλόμενος. Άγγιξε το μέτωπό του. Ήταν υγρό και ζεστό. Στο χέρι του υπήρχε μια κολλώδης, ζεστή ουσία.

Αίμα.

Ούρλιαξε.

Ένα πουλί πέταξε από ένα κοντινό δέντρο. Προσπάθησε να θυμηθεί. Πώς κατέληξε εδώ; Αλλά το μυαλό του ήταν κενό. Δεν μπορούσε καν να θυμηθεί το όνομά του.

Ούτε θυμόταν ποιοι ήταν η μητέρα ή ο πατέρας του, πού ζούσε ή από πού ήρθε. Δεν μπορούσε καν να θυμηθεί πώς έμοιαζε.

Σηκώθηκε αργά. Ζαλιζόταν και το κεφάλι του πονούσε, αλλά έπρεπε να σηκωθεί. Για να δει αν θα μπορούσε να τα καταφέρει.

Παραπάτησε πριν καταφέρει να βρει την ισορροπία του.

Κοίταξε τον εαυτό του. Φορούσε κιμονό. Κοντά του, κρυμμένο σχεδόν στο γρασίδι, υπήρχε ένα σπαθί κατάνα.

Με το ματωμένο του χέρι έπιασε το σπαθί. Μόλις το χέρι του άγγιξε τη λαβή, ξεπρόβαλαν μπροστά στα μάτια του εικόνες από δράκους που ξερνούν φωτιά, τρομακτικοί, παραμορφωμένοι δαίμονες και τεράστια φίδια. Μετά, στο τέλος, εμφανίστηκε ένας χρυσός αετός σε έναν καθαρό μπλε ουρανό.

Τα πόδια του δεν άντεξαν. Δεν κατάφερε να σταθεί και έπεσε κάτω στο υγρό γρασίδι.

Κοίταξε ψηλά στον ουρανό. Κάπου, πολύ πιο ψηλά, κάτι έκοβε κύκλους στον αέρα. Κοίταξε το σπαθί δίπλα του. Το θηκάρι ήταν μαύρο, και στη λαβή υπήρχε κάτι γραμμένο με χρυσά γράμματα: Γκόστο Μέκα - Το Σπαθί των Φαντασμάτων

Ωραία, άρα μπορούσε να διαβάσει. Καλό αυτό.

Σιγά-σιγά προσπάθησε να ξαναπιάσει το σπαθί. Τα χέρια του άγγιξαν το θηκάρι... και δεν έγινε τίποτα. Κανένα όραμα. Κανένας δράκος ούτε δαίμονας. Ανακουφισμένος, ακούμπησε την κρύα λαβή στο μέτωπό του.

Ο πόνος εξαφανίστηκε αμέσως. Ένιωσε σαν όλος ο πόνος να έφυγε μαγικά. Κάτι απομάκρυνε τη ζάλη του.

Το μυαλό του ήταν καθαρό.

Άγγιξε το μέτωπό του. Δεν υπήρχε πια αίμα, ούτε στα χέρια του ούτε πουθενά.

Περίεργο.

Ξαφνικά ένιωσε αναζωογονημένος, φρέσκος και ξεκούραστος.

Σηκώθηκε ξανά στα πόδια του και κοίταξε τριγύρω του.

Μετά άκουσε μια κραυγή. Ερχόταν από τον ουρανό. Κοίταξε το φωτεινό μπλε κομμάτι ουρανού ανάμεσα στα δέντρα και είδε τον αετό με την όρασή του.

Ο αετός έκοβε κύκλους από πάνω του και τα νύχια του φωτίζονταν επικίνδυνα στο φως του ήλιου.

Τρόμαξε και προσπάθησε να βγάλει το σπαθί αλλά χωρίς επιτυχία. Ήταν κολλημένο στο θηκάρι.

Ο αετός πέταξε μακριά αλλά μετά ξαναγύρισε και άρχισε πάλι να πετάει κοντά του. Είχε ένα παράξενο συναίσθημα ότι το πουλί του ζητούσε να το ακολουθήσει.

Περπάτησε στο πυκνό, σκοτεινό πευκόδασος. Η μυρωδιά της ρετσίνας ήταν πολύ έντονη. Δε μπορούσε να δει τον αετό στο πυκνό δάσος, αλλά τον άκουγε να κράζει, σαν να τον καλούσε.

Όσο πιο βαθιά έμπαινε στο δάσος, τόσο πιο σκοτεινό γινόταν και οι βελόνες των πεύκων τον τσιμπούσαν σαν βελόνες, ενώ η γη ήταν σχεδόν σαν ζωντανή. Ωστόσο, συνέχισε να ακολουθεί τον ήχο του αετού.

Μετά από λίγο έφτασε σε ένα μικρό ξέφωτο όπου υπήρχαν θάμνοι με βατόμουρα κι ένα ρυάκι.

Ο αετός καθόταν σε ένα κοντινό δέντρο και τον παρατηρούσε.

«Ευχαριστώ», ψιθύρισε και έτρεξε στο ρυάκι για να πιει το καθαρό, κρύο νερό.

Αφού ξεδίψασε, έφαγε όσα βατόμουρα μπορούσε.

Ξάπλωσε για λίγο στον ήλιο, χορτάτος και ευχαριστημένος. Μετά θυμήθηκε τον αετό. Δεν ήταν πλέον στο δέντρο. Τον είδε κοντά στο ρυάκι να περιεργάζεται την αντανάκλασή του στο νερό.

Καθώς πλησίασε στο νερό, ο αετός πέταξε πίσω σε ένα δέντρο.

Κοίταξε την αντανάκλασή του στο ρυάκι. Ήταν σχεδόν 12 χρονών και τα μαλλιά του ήταν μαύρα και ατίθασα.

Κοίταξε τον αετό.

«Ποιος είμαι;»

Ο αετός έγειρε το κεφάλι του και τον κοίταξε. Μετά πέταξε μακριά με μια τρομακτική κραυγή και προς την κατεύθυνση του ήλιου που έδυε.

Στάθηκε λίγο και τον παρατήρησε. Μετά έπιασε το σπαθί, πήδηξε το ρυάκι και ξεκίνησε να ακολουθάει τον χρυσό αετό.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΥΝΕΛΙ

Περπατούσε για πολλή ώρα. Τα δέντρα δεν ήταν πλέον πεύκα αλλά σημύδες. Μπορούσε να δει καλύτερα τον αετό, ακόμα κι αν σκοτείνιαζε.

Το πουλί κάθισε σε ένα δέντρο μπροστά του και τα χρυσά φτερά του φωτίζονταν στο αμυδρό φως του ηλιοβασιλέματος.

Μετά τις άκουσε. Φωνές.

Σταμάτησε για να ακούσει πιο προσεκτικά. Ναι, ήταν σίγουρα φωνές. Υπήρχε και μια νέα μυρωδιά: ψητό κρέας. Η κοιλιά του γουργούρισε και βρήκε το κουράγιο να πλησιάσει.

Σε ένα ξέφωτο, γύρω από μια φωτιά, κάθονταν τρεις άνδρες. Ο ένας ήταν μικρόσωμος και δεν είχε ούτε ένα δόντι στο στόμα του, ενώ ο άλλος ήταν ψηλός και μονόφθαλμος. Ο τελευταίος ήταν χοντρός και είχε μακριά, λιγδιασμένα μαλλιά. Γελούσα και συζητούσαν κοντά στη φωτιά, όπου ψηνόταν ένα κουνέλι.

Δε σκέφτηκε καθόλου, ούτε τι θα κάνει ούτε τι θα πει. Τίποτα απολύτως. Ήταν πολύ πεινασμένος. Εμφανίστηκε και υποκλίθηκε στους τρεις άντρες.

«Καλησπέρα. Μήπως θα μπορούσα να φάω και εγώ κάτι;»

Ο χοντρός σηκώθηκε γελώντας.

«Χα! Ακούστε αυτό το μαϊμουδάκι, ζητιανεύει για φαγητό!»

«Δε ζητιανεύω!»

Ο μικρόσωμος άνδρας σηκώθηκε και έδειξε το σπαθί του αγοριού.

«Όμορφο κατάνα, ε; Ένα τόσο ωραίο σπαθί πρέπει να κοστίζει πολλά ρυό».

Μετά σηκώθηκε ο μονόφθαλμος. Ήταν μάλλον ο αρχηγός τους.

«Αυτό δεν είναι κατάνα, αυτό είναι ντοτανούκι», είπε.

«Και ποια είναι η διαφορά;» ρώτησε ο χοντρός.

«Ηλίθιε!» φώναξε ο αρχηγός. «Ένα ντοτανούκι μπορεί να κόψει άνθρωπο στη μέση. Είναι πιο χοντρό και πιο μακρύ από ένα κατάνα. Ένα τόσο όμορφο ντοτανούκι αξίζει πολλά ρυό».

«Χα!» γέλασε ο μικρόσωμος. «Τι δουλειά έχει ένα άσχημο μαϊμουδάκι με ένα τόσο πολύτιμο σπαθί; Το παίζει σαμουράι; Ή μάλλον είναι ένας χαμένος, μόνος σαμουράι, ένας σαμουράι χωρίς αφέντη. Ένας ρονίν».

Ο χοντρός έπιασε το δόρυ του.

«Δώσε μας το σπαθί, Ρονίν».

«Δεν είναι αυτό το όνομα μου», απάντησε ήρεμα το αγόρι.

«Πώς σε λένε;» ρώτησε ο αρχηγός.

«Δεν ξέρω» είπε το αγόρι ντροπαλά.

«Τότε σε λένε Ρονίν. Ρονίν, δώσε μας το σπαθί».

Οι άλλοι δύο περικύκλωσαν το αγόρι. Ο μικρόσωμος κρατούσε ένα τεράστιο σφυρί και ο χοντρός το δόρυ του. Ο αρχηγός τράβηξε ένα σκουριασμένο κατάνα από τη ζώνη του.

Το αγόρι που είχαν αποκαλέσει Ρονίν έτεινε το σπαθί που ήταν ακόμα στο θηκάρι του. Το χέρι του έτρεμε. Φοβόταν. Αυτοί ήταν τρεις και εκείνος μόνο ένας, ενώ εκείνοι προφανώς ήξεραν να παλεύουν. Δε θυμόταν να έχει πολεμήσει ποτέ στη ζωή του.

«Αυτό το σπαθί είναι ό,τι έχω», είπε.

«Χα!» γέλασε ο μικρόσωμος άνδρας. «Κοιτάξτε τον. Τρέμει σαν φύλλο. Τι κότα».

«Τότε θα τον σφάξουμε σαν κοτόπουλο», γέλασε ο χοντρός ληστής.

«Πιάστε τον!» φώναξε ο αρχηγός.

Το δόρυ εκτοξεύτηκε εναντίον του αγοριού.

Ο αετός ούρλιαξε.

Ο Ρονίν θέλησε να αποφύγει τη βολή. Αλλά το σπαθί κούνησε το χέρι του, διώχνοντας το δόρυ που χώθηκε σε ένα κοντινό δέντρο. Ο χοντρός ληστής σχεδόν δεν κατάλαβε πότε το σπαθί τον χτύπησε στο στόμα.

Παραπάτησε λίγο, έφτυσε δυο δόντια και έπεσε προς τα πίσω.

«Ο αχρείος, μπορεί να παλέψει. Ίσως να τον αφήσουμε στην ησυχία του», είπε ο αρχηγός. Όμως ο μικρόσωμος ληστής τον παραμέρισε.

«Ήταν απλά τυχερός».

Μετά σήκωσε το σφυρί του και έτρεξε προς το αγόρι με μία κραυγή που έδιωξε όλα τα πουλιά από τα κοντινά δέντρα.

Ο Ρονίν και πάλι θέλησε να αποφύγει την επίθεση, αλλά το σπαθί, ακόμα στο θηκάρι του, χτύπησε τον ληστή. Αυτή τη