" ?P?St??F?, St?? ???E? ?a? .’’

By Yiannis S. Saroukos

??????a? Sa?????? ??????? (G??????), t?? Sp???? ?a? t??
??????. ?at???a? ap? ta ??de????sa, s???e?????a ap? t? ??s?
t?? sf????a??d??, t?? ???????, p?? e??a? ?a? ?a pa?ae??e?,
st?? ?a?d?? ?? ?a? st?? ???? ????a p??ta.
????? t?? a????? ?a? s???????? t?? ?p?????s? ?a e?p????s?, ?a
???S??S? p?? ?d?sa ??p?te se ??p??? ?t??, p?? d?st????,
de? e???s?eta?, S?????, a??esa a?, t?? ??S?????, t??
???a??a ?? ?a? ?t??a t?? pa?d??? ??.
Ta sa? d??????, ?a sa? a????? t?? ?a?d?? ??, ??a ?a ???T???
?S????? ? ?p??a ?p???e ??a, se ?a ???????e?a. ? t?t??? t??
?st???a? ?? a?t??, ??e? ?? a????????..
??? af?e???? de, e? p??t???, st?? ??? t?? ae???st?? ???a??a?
??, ??sp???a?, sta pa?d?? ??, ??????, ?a?te??? ?a? ?????,
st??? ?ap???? ??, ?a???t? ?a? G?????, sta e???????a ??,
Sa??a, ??sp???a ?a? ??????a ?a??? ?a? st? ( t?ta?t? ) e???????,
p?? pe?????, ?a ?? t? f??e?, ? pe?a???? ?at? ta ?sa t?? ????
???????, 2012, e t?? d??a? t?? Te??.

• Language: English
• Publisher: Trafford Publishing
• Release date: Oct 15, 2012
• ISBN: 9781466962866

Yiannis S. Saroukos

?? ???µ? µ?? e??a? ??????? "G??????" Saroukos, ? ???? t?? Sp???? ?a? Nomiki. ?ateßa??? ap? t?? ?at?stas? t?? ??de?a??s??, ????da, ?a? ap? t? ??s? t?? sf????a??d??, ? ????µ???, ? ?p??a e??a? ?a? ?a pa?aµe??e? p??ta st?? ?a?d?? ?a? t?? ???? µ??. ??s????µa? t?? ?p?????s? ?a e?p????se? µ?a ?p?s?es? p?? ?d?sa se ??a p??s?p? p??, d?st????, de? e??a? s?µe?a µa?? µa?, ? ???a??a µ??, ? ??sp???a, ? µ?t??a t?? pa?d??? µ??. Ta a????? t?? ?a?d?? µ?? ?a d?????? µ?a a?????? ?st???a, ????? f?ß? ?a? p????, ??a t? ??? µ??. ? t?t??? t?? ?st???a? e??a? ? ep?st??f? st?? ???e? µa?, ?a? af?e???? a?t? st? s????? µ??, ??sp???a ?? µ??µe??? ?a? ta t??a pa?d?? µ??, t?? ??????, t?? ?a?te??, ?a? Nomiki? ??? ???-se-??µ?? µ??, ?a???t? ?a? John ?e?te???? ?a? ta e?????a, Saßß??a, ??sp???a, Rinoula, ?a? ? µ????? ?t? ? pe?a???? ?a f??e? st? µ?s? t?? ??????? 2012.

Book preview

" Επιστροφή,

Στις

ρίζες μας .’’

50919.jpg

Yiannis S. Saroukos

Order this book online at www.trafford.com

or email [e-mail]

Most Trafford titles are also available at major online book retailers.

© Copyright 2012 Yiannis S. Saroukos.

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, recording, or otherwise, without the written prior permission of the author.

isbn: 978-1-4669-6285-9 (sc)

isbn: 978-1-4669-6287-3 (hc)

isbn: 978-1-4669-6286-6 (e)

Library of Congress Control Number: 2012918817

Trafford rev. 10/03/2012

7-Copyright-Trafford_Logo.ai www.trafford.com

North America & international

toll-free: 1 888 232 4444 (USA & Canada)

phone: [phone] • fax: [phone]

" Επιστροφή,

                      Στις ρίζες μας .’’

Ιωάννης Σπ. Σαρούκος

ΚΑΛΥΜΝΟΣ

Δωδεκάνησα

ΕΛΛΑΣ

Ιούνιος, 2012

Αληθινή Ιστορία

’Επιστροφή στις ρίζες μας.

1946. 7η του μηνός Δεκεμβρίου. Λίγο πριν έρθει ο χειμώνας, γεννήθηκε, το τέταρτο παιδί, (από τα 7 συνολικά), της πολύτεκνης οικογένειας, του Σπύρου και της Νομικής ΣΑΡΟΥΚΟΣ….ο Γιάννης. Θυμάμαι τη ζωή μου από τα έξι μου χρόνια και με κάθε λεπτομέρεια, όταν προσπάθησα στο σχολικό θρανίο, του 6ου Δημοτικού σχολείου….Παρθεναγωγείο, ΚΑΛΥΜΝΟΥ, το 1952. Οι διδάσκαλοι μου φρόντισαν να με προσέχουν, τα πρώτα μου εφόδια, τα πρώτα μου γράμματα και τους είμαι ευγνώμων. ‘Ήσαν οι κκ. Κωλέτη, Ολυμπίτου, Γαλουζή, Αμοργίνου, Κασσάρας και Κωλλέτης.

Η πατρίδα μου, η ΕΛΛΑΔΑ, ήτανε κατεστραμμένη, μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και στην συνέχεια, (από τον διεξαχθέντα εμφύλιο που είχε). Δεχότανε βοήθεια από τους συμμάχους της, στην προσπάθεια που έκανε για να ανασυγκροτηθεί.

Θυμάμαι, μάλιστα, κατά τη διάρκεια της περιόδου στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση μου, μας έδιναν κάθε πρωί στο σχολείο " πρωινό,, γάλα και τυρί, τα οποία, προερχόντουσαν από τις Η.Π.Α., καθώς και ρουχισμό.

Η εκπαίδευση μου στο Δημοτικό τελείωσε τον Ιούνιο του 1959. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου έκανα εγγραφή στο τότε εξατάξιο γυμνάσιο, το Νικηφόρειο. Μου άρεσαν τα γράμματα, ήθελα να συνεχίσω, να γίνω κάτι στη ζωή μου και να ζήσω καλύτερα από τους γονείς μου, αυτό ακριβώς με συμβούλευε και ο μακαρίτης ο πατέρας μου και ότι θα στεκότανε πάντα στο πλευρό μου, όταν θα χρειαζόμουνα την βοήθεια του.

Τα 2 πρώτα χρόνια των γυμνασιακών μου σπουδών, πήγανε περίφημα. Ήμουνα ανάμεσα των αριστούχων. Όταν όμως πήγα στην Τρίτη τάξη του γυμνασίου, τα πράγματα άλλαξαν εντελώς, διότι, ο μεγαλύτερος αδελφός μου, είχε αγοράσει καφενείο και εγώ ήμουν υποχρεωμένος, κατά τη γνώμη του μόλις σχόλαγα, 2 η ώρα το μεσημέρι, να πηγαίνω κατευθείαν στο μαγαζί του για να τον βοηθάω, (στην ουσία έκανα τα πάντα) και όταν πήγαινα σπίτι συνήθως μετά τις 11 η ώρα το βράδυ κουρασμένος από την καθημερινότητα, διάβαζα μισοκοιμισμένος, άλλο, τι να διαβάσω; Αφού πολλές φορές, τα μάτια μου έκλειναν και δεν άνοιγα ούτε καν βιβλίο. Οι βαθμοί μου από το ΑΡΙΣΤΑ, έπαιρναν σιγά -σιγά τον κατήφορο, αφού ο αδελφός μου όπως έβλεπα με προόριζε να πάρω το δίπλωμα του καφετζή και όχι για γράμματα που επιθυμούσε, ο πατέρας μου, να μάθω όπως και εγώ.

Όταν καμία φορά του έκανα παράπονο, ότι με το να έρχομαι κάθε μέρα στο καφενείο, μένω πίσω στα μαθήματα μου, εκείνος με έβριζε, με βλασφημούσε και πολλές φορές με χτυπούσε. Αδύνατος όπως ήμουνα, δεν είχα τη δύναμη και το θάρρος να αντιδράσω, στην βία, που ασκούσε, σε βάρος μου.

‘Ένας μπαμπούλας υπήρχε πια στη ζωή μου. Μάλιστα, στην Τρίτη τάξη, από αριστούχος που ήμουνα, είχα μείνει μεταξατασταίος στο μάθημα των μαθηματικών, για τον Σεπτέμβριο μήνα. ‘Έδωσα εξετάσεις και πέρασα. ‘Όποτε ερχότανε ο πατέρας μου στο νησί, (ήτανε ναυτικός στο επάγγελμα) ταξίδευε με τα ποντοπόρα πλοία, τους ωκεανούς δεν τολμούσα να του πω το παραμικρό. Γιατί; Διότι φοβόμουνα, τον προστάτη, επειδή όταν θα ξανάφευγε και πάλιν ο πατέρας μου, η ζωή μου, θα γινότανε κόλαση, θα ήτανε χειρότερη και έτσι αναγκαστικά έκλεινα το στόμα μου για να αποφύγω τα χειρότερα και ήμουνα, στο έλεος του Θεού….και θύμα του αδελφού. Ευτυχώς που για μένα πουλήθηκε το καφενείο και λυτρώθηκα. Γλύτωσα από την επιρροή του και έβαλα ξανά στη σκέψη μου το σχολείο. Είχα μείνει πίσω, άπρεπε να καλύψω σιγά- σιγά το χαμένο έδαφος.

Τα καλοκαίρια που τα σχολεία έκλειναν λόγω θερινών διακοπών, εργαζόμουνα. Εργάστηκα σε οικοδομές πότε- πότε, γινόμουνα αχθοφόρος (ΧΑΜΑΛΗΣ) και πότε γκαρσόνι σε εστιατόρια των νησιών ΚΑΛΥΜΝΟΥ και ΚΩ. Μάλιστα η πρώτη μου εργασία ήτανε, όταν ήμουνα 10 χρονών, εργάστηκα στο εστιατόριο του νησιού μας ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ, ιδιοκτησίες τότε του αείμνηστου Κώστα Μαγκλη. Τα χρήματα που κέρδιζα από τις διάφορες δουλειές που εργαζόμουν πλήρωνα τα ατομικά μου έξοδα, βοηθούσα εν μέρει τη μητέρα μου και όποτε είχα ευκαιρία έκανα και κανένα φροντιστήριο στα μαθήματα που είχα αδυναμίες, αλλά πάντοτε κρυφά από το μάτι του προστάτη….αδελφού μου λες και μου τα πλήρωνε εκείνος. Τα παιδικά μου χρόνια δεν ήσαν και τόσο ρόδινα. Στερήθηκα πολλά.

Η ψυχαγωγία μου ήτανε το ποδόσφαιρο, χρήματα δεν υπήρχανε για να αγοράσω κανένα τόπι, δηλαδή ΜΠΑΛΑ. Η αγορά μπάλας από εμάς τότε, εκείνα τα χρόνια έμοιαζε με πολυτέλεια. Συγκεντρωνόμασθο τότε παιδιά της ηλικίας και παίζαμε κυνηγώντας ένα μικρό πλαστικό τόπι η φτιάχναμε μόνοι μας με κουρελόπανα κανένα στρογγυλό κουβάρι….για ΜΠΑΛΑ. Παίζαμε δε ξυπόλητοι και μάτωναν δε τα πόδια μας για να μην χαλάσουμε τα παπούτσια μας που φυλάγαμε σαν κόρη οφθαλμού. Επίσης και κανένας κινηματογράφος. Στο νησί μου είχαμε τότε, δυο. Το ΣΠΛΕΝΤΙΤ ιδιοκτησίας Μ. Μπιλλήρη και το ΑΠΟΛΛΩΝ του Κ. Μαραγκού, με εισιτήριο αξίας 3 δραχμών για κάθε είσοδο και πάντα κάθε Κυριακή απόγευμα. Μαζευόμασθο, στο παντοπωλείο του φίλου και γείτονα ΜΑΜΜΑ ΠΑΣΧΑΛΗ για να ακούσουμε αναμετάδοση ποδοσφαιρικών αγώνων από το ραδιόφωνο.

Φτωχά χρόνια αλλά πολύ όμορφα, πιο αγαπημένα, πιο ζεστά από το ΣΗΜΕΡΑ, πόσο μου έχουνε λείψει και πόσο έχω νοσταλγήσει γιατί αυτό που συμβαίνει τώρα είναι κάθε πέρσι και καλυτέρα….δυστυχώς.

Αγαπούσα πολύ την πατρίδα μου, την μάνα μου και τα αδέλφια μου και δεν μπορούσα να διανοηθώ στη σκέψη ότι θα ζήσω μακριά τους έστω και για μια ημέρα. Στα 18 μου χρόνια, μαθητής ακόμη του γυμνασίου (βρισκόμουνα στην τελευταία τάξη), χτύπησε η καρδιά μου παράξενα για πρώτη φορά, για κάποιο κορίτσι, ηλικίας τότε 13 χρόνων και μαθήτριας της Α! τάξεως του γυμνασίου Θηλέων Καλύμνου, το οποίο μέχρι σήμερα, μάρτυς μου ο Θεός δεν έχει φύγει ποτέ από τη, ούτε από τη σκέψη μου ούτε από το μυαλό μου και πολύ περισσότερο από την καρδιά μου, (αν και έχω διανύσει τα 65 μου χρόνια), με τα αρχικά της γράμματα Ξ.Σ να είναι βαθειά χαραγμένα εκεί και να μην έχουνε αλλοιωθεί παρά το πέρασμα τόσων χρόνων.

Τον Ιούνιο του 1965, τελειώνω το γυμνάσιο και προετοιμαζόμουνα, για τις πανελλήνιες εξετάσεις. Τότε εκείνα τα χρόνια, δίδαμε εξετάσεις για Ακαδημαϊκό Απολυτήριο. Δεν ήξερα τι να κάνω. Να πετύχω στις εξετάσεις που θα έδιδα ή να δώσω μία αναβολή στον εαυτό μου, δηλαδή μετά που θα τελείωνα τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις. Ήμουνα σε πλήρη αμηχανία, δεν ήξερα τι να κάνω και μετά από πολύ σκέψη προτίμησα το δεύτερο και αυτό θα έκανα χωρίς το παραμικρό δισταγμό. Το κρατούσα μυστικό όλα αυτά τα χρόνια. Ήτανε το δικό μου μυστικό και επί ευκαιρία που γράφω το βιογραφικό μου, είμαι υποχρεωμένος να το αποκαλύψω. ‘Έτσι, με αυτό τον τρόπο, θα επιτύγχανα τον πατέρα μου να με πάρει μαζί του στα καράβια να εργαστώ για ένα-δύο χρόνια, να συγκεντρώσω χρήματα χωρίς να γίνω βάρος κανενός, στα επαγγελματικά μου σχέδια.

Για να είμαι ειλικρινείς, ο πατέρας μου ήθελε να συνεχίσω τις σπουδές μου, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των εξετάσεων που θα έδιδα. Εγώ, δεν ήθελα. Λυπόμουνα τον πατέρα μου, δούλευε σκληρά για μία πολυμελή οικογένεια, την οικογένεια του.

‘Ήτανε καλός, πρόσεχε και φρόντιζε πάντα το σπίτι του, την γυναίκα του και τα παιδιά του και δεν ήθελα εγώ εξαιτίας των σπουδών μου, να του βάλω θηλιά. (έτσι νόμιζα).’Ένιωσα ότι μπορούσα και μόνος μου να αναλάβω τα έξοδα μου απλούστατα, χρειαζόμουνα δύο χρόνια αναβολής σπουδών και έτσι προγραμμάτισα, διότι στις 30 Ιουλίου 1966 παρουσιάστηκα στην Κόρινθο, για να καταταγώ στο στρατό ξηράς. Αφού έμεινα εκεί περίπου 3 μήνες, πήρα μετάθεση για το Χαϊδάρι, Αθηνών και από εκεί για τα Ιωάννινα και τέλος, στα ελληνοαλβανικά σύνορα, στην πόλη….ΚΟΝΙΤΣΑ απ’όπου πήρα και το απολυτήριο στρατού, στις 2 Αυγούστου το 1968.

Προηγουμένως στις 21 Απριλίου 1967, είχε αναλάβει την κυβέρνηση της χώρας ο στρατός. Μετά από λίγες ημέρες, 5 Αυγούστου 1968, φθάνω και πάλιν ως πολίτης στο νησί μου. Εκεί έμαθα μία είδηση δυσάρεστη για μένα που επηρέασε σημαντικά και σε μεγάλο βαθμό τν ζωή μου. ‘Ότι δηλαδή, το κορίτσι με το οποίο ένιωθα και ήμουνα πολύ ερωτευμένος είχε παντρευτεί και είχε μεταναστεύσει ήδη σε χώρα…Αφρικής.

Μούδιασα, έμεινα άφωνος σαν στήλη, άλατος. Μάλιστα, για να βεβαιωθώ, πήγα στο πατρικό της σπίτι, έμενε πολύ κοντά με το δικό μας. ‘Ήτανε, γειτονοπούλα μου. Εκεί βρήκα τη μητέρα της και την ρώτησα αν αληθεύουν ότι έχω ακούσει, σχετικά με την Ξ….Η απάντηση της δεν μου έδωσε περιθώρια για να αμφιβάλλω ακόμη. Μου είπε: Γιάννη μου, η φτώχεια και η μιζέρια την αναγκάσανε και μου έδωσε να δω την φωτογραφία του γάμου της. Και η παραμικρή αμφιβολία που είχα, είχε σβήσει από την σκέψη μου. Βλέποντας όμως την φωτογραφία, δάκρυσα και η αλήθεια μία λέξη έφυγε αυθόρμητα από τα χείλη μου. Γιατί;

Ένιωσα μία μαχαιριά να τρυπά την καρδιά μου και φεύγοντας είπα στη μητέρα της, να της μεταβιβάσει, η ίδια, εκ μέρους μου…να είναι ευτυχισμένη, πως θα την σκέπτομαι πάντα σε όλη μου τη ζωή και πως για πάντοτε θα έχει θέση, ‘’τη δική της θέση’’, στη καρδιά μου ανεξάρτητα ποια τροπή θα έχει στο εξής η ροή της ζωής μου. Τότε η φυγή μου από την πατρίδα ήτανε κάτι παραπάνω από βέβαιη, διότι ένιωθα πως δεν είχα τη δύναμη να τη βλέπω δίπλα σε κάποιον άλλον. Δεν ήξερα πως θα αντιδρούσα και έτσι στις 5 Οκτωβρίου 1968, μαζί με τον πατέρα μου και τον γαμπρό μου, (τον άνδρα της αδελφής μου), φεύγαμε αεροπορικώς από την Αθήνα για να ναυτολογηθούμε σε ένα πετρελαιοφόρο…το ΚΑΛΛΙΟΠΗ, το οποίο βρισκόταν αγκυροβολημένο στο λιμάνι του Λονδίνου.

Οι πρώτες μου ημέρες μέσα στο πλοίο δεν ήσαν και οι καλύτερες. Ζαλιζόμουνα και δεν μπορούσα, μου ήτανε δύσκολο να κρατηθώ στα πόδια μου όρθιος. Μετά από λίγες ημέρες άρχισα να συνηθίζω το μεροκάματο της θάλασσας