Το χρυσό κλειδί της Κάθυ

By Ευμορφία Γερούλη

Η Κάθυ, που ζει στο εξωτερικό, μαθαίνει ένα δυσάρεστο νέο και επιστρέφει στην πατρίδα της. Μετά από πολλά χρόνια, βλέπει και πάλι την παλιά της γειτονιά, τα παλιά της στέκια και τους παιδικούς της φίλους. Οι αναμνήσεις επιστρέφουν και η καρδιά της θυμάται τον πόνο που ένιωθε για τον ανεκπλήρωτο εφηβικό της έρωτα, που δεν ξεπέρασε ποτέ. Και ενώ είναι έτοιμη να φύγει και πάλι για να ξεφύγει από αυτόν, μαθαίνει πως ένα ατύχημα τον εμπόδισε να της ομολογήσει τον έρωτά του και να την κρατήσει κοντά του. Ο έρωτάς τους θα μπορούσε να έχει μια δεύτερη ευκαιρία. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι τόσο απλά αφού εκείνος σε λίγες μέρες παντρεύεται...
Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας δύο νέων που η ζωή χώρισε. Μία ηρωίδα που παλεύει με τους φόβους της και ένας άντρας που ετοιμάζεται να παντρευτεί μια άλλη..." Ένα νεανικό διήγημα με πολλούς διαλόγους που δίνουν ζωντάνια στους ήρωες.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Ευμορφία Γερούλη
• Release date: Nov 2, 2015
• ISBN: 9781310317552

Ευμορφία Γερούλη

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Καβαλάρι, ένα χωριό λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη. Σπούδασα Διοίκηση και Οργάνωση Τουριστικών Επιχειρήσεων και τα τελευταία χρόνια ζω και εργάζομαι σαν ιδιωτική υπάλληλος στην Αθήνα.Από μικρή θυμάμαι να σκαρώνω μικρές ιστοριούλες σαν παραμύθια. Μεγαλώνοντας οι ιστορίες μεγάλωναν και εμπλουτίζονταν με εικόνες και συναισθήματα.

Book preview

Ξημέρωσε. Άλλη μια βαρετή μέρα για το 8ο γραφείο του 24ου ορόφου στο γυάλινο ουρανοξύστη. Το μεσημέρι στο κέντρο στης Ν. Υόρκης η ζέστη και το κυκλοφοριακό κομφούζιο, έκαναν τη μετακίνηση σχεδόν αδύνατη. Η θέα, όμως, από ‘κει ψηλά είναι πανοραμική και η ηχορύπανση ανύπαρκτη. Μια μέρα σαν όλες τις άλλες κι όμως για κάποιον τόσο ξεχωριστή.

Απόγευμα πια κι όλα τα γραφεία είναι άδεια. Κανείς δεν είναι ‘κει, αλλά μια σκιά διακρίνεται μπροστά στα μεγάλα παράθυρα. Η Κάθυ στέκεται εκεί με ένα ποτό στο χέρι και θυμάται πως είχε περάσει αυτή την ίδια μέρα πριν πολλά χρόνια.

Ήταν η τελευταία της χρονιά στην πατρίδα κι εκείνη την μέρα είχε τα γενέθλιά της η καλύτερη της φίλη, η Φανή. Πολλοί φίλοι είχαν μαζευτεί στο στέκι τους, το Golden Place, και γιόρταζαν όλοι μαζί. Χόρευαν, τραγουδούσαν, γελούσαν, έλεγαν αστεία και ανέκδοτα. Όλοι, αγόρια και κορίτσια, διασκέδασαν μέχρι το πρωί. Όλα τα βάσανα ξεχάστηκαν και τη θέση τους πήραν γέλια και τραγούδια για λίγο.

Οι σκέψεις της Κάθυ διακόπηκαν από ένα απρόσμενο τηλεφώνημα. Απορροφήθηκε από τις σκέψεις και είχε ξεχάσει την Τζούλια που την περίμενε για φαγητό.

-Άντε που είσαι; Άργησες!

-Αχ, συγνώμη ξεχάστηκα. Έρχομαι σε 5 λεπτά!

Πήγαν, όπως πάντα, στο Greek’s Pet. Ένα ελληνικό εστιατόριο που ανακάλυψαν πριν αρκετό καιρό και, αφού και η Τζούλια είναι ελληνίδα, πήγαιναν εκεί πολύ συχνά. Το φαγητό ήταν υπέροχο αλλά οι σκέψεις της Κάθυ την έκαναν σκεπτική, σχεδόν λυπημένη. Η Τζούλια κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά και δεν άντεξε για πολύ.

-Τι συμβαίνει; Γιατί είσαι έτσι απόψε; Δεν μιλάς, δεν τρως…

-Τίποτα δεν συμβαίνει. Μια χαρά είμαι!

-Έλα τώρα. Σε ξέρω τόσα χρόνια, δε με ξεγελάς. Κάτι έχεις εσύ…

-Αλήθεια δεν έχω τίποτα. Απλώς…

-Απλώς, τί;

-Να, σκεφτόμουν.

-Τι πράγμα;

-Ξέρεις σήμερα είναι τα γενέθλια της Φανής.

-Α, ναι. Η φίλη σου στην Ελλάδα.

-Ναι.

-Σου έλειψε, έτσι;

-Πάντα μου έλειπε, αλλά σήμερα θυμήθηκα τα τελευταία γενέθλιά της πριν φύγω.

-Φαντάζομαι θα περάσατε υπέροχα, για να τα θυμάσαι ακόμη.

-Βέβαια! Είχαμε μαζευτεί όλοι στο στέκι μας, το Golden Place… Είχε γίνει χαμός!

-Μα, μ’ αυτές τις αναμνήσεις θα ‘πρεπε να χαίρεσαι. Δεν μπορεί να έχεις τέτοια μούτρα γι’ αυτό…

-Αυτό είναι αλήθεια. Όμως, τώρα πια δεν αλλάζει τίποτα. Ό, τι έγινε έγινε!

-Πολλές φορές μου έχεις πει πως ένα πρόβλημα δεν λύνεται ποτέ από μόνο του. Πως αν δεν μπορείς να βρεις λύση μόνος σου, ίσως μπορέσεις με κάποιο φίλο. Τι έγινε τώρα, το ξέχασες;

-Όχι! Αλλά δε θέλω να σε ζαλίσω με παλιές ιστορίες.

-Δεν υπάρχουν παλιές και νέες ιστορίες. Άλλωστε γιατί υπάρχουν οι φίλοι; Αν όχι για να ακούν ο ένας τον άλλο, τότε γιατί;

-Σωστά! Ίσως είναι καιρός να τα πω σε κάποιον.

-Ακούω λοιπόν…

2. Η πραγματική αιτία ήταν ένα αγόρι…

-Πολλές φορές με ρώτησες γιατί ήρθα στη Ν. Υόρκη…

-Για σπουδές.

-Όχι ακριβώς. Αυτό ήταν απλώς η αφορμή. Η πραγματική αιτία ήταν ένα αγόρι!

-Τι;!!!!

-Ναι. Ήταν κάτι που με κρατούσε εκεί, αλλά ταυτόχρονα μ’ έδιωχνε. Όσο σκέφτομαι πόσες ευκαιρίες είχα και τις άφησα να φύγουν, μου ‘ρχεται να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο…

-Θες να μου πεις πως δεν είχατε τίποτα ποτέ;

-Ακόμη χειρότερα…

-Δεν… Δεν ήξερε τίποτα, έτσι; Δεν του μίλησες ποτέ για το τι αισθανόσουν;

-Όχι, ποτέ!

-Και για πόσο καιρό ένιωθες έτσι;

-Κάτσε να στα πω απ’ την αρχή…

-Μπράβο! Να καταλάβω κι εγώ τι έγινε και έπρεπε να φύγεις…

-Λοιπόν… Τον γνώρισα όταν πήγα στο γυμνάσιο. Ένα χρόνο μεγαλύτερος, ψηλός, μελαχρινός, με καστανά μάτια και ένα χαμόγελο σκέτο γλύκα. Ένιωθα σαν να με χτύπησε κεραυνός. Αλλά πολύ αργότερα κατάλαβα πως ήμουν τρελή για ‘κείνον. Όταν τον έβλεπα ένας κόμπος στο στομάχι δε μ’ άφηνε να βγάλω μιλιά. Βέβαια, αυτό γινόταν στην αρχή. Μετά γίναμε φίλοι. Κολλητοί θα έλεγα!

-Κάτι είπες για ευκαιρίες που έχασες…

-Α, ναι, βέβαια. Με τρελαίνει και μόνο που το σκέφτομαι!

-Γιατί; Τι έγινε;

-Όταν αρχίσαμε να κάνουμε παρέα, αλλά και αργότερα, υπήρχαν στιγμές που καταλάβαινα πως ήθελε να μου μιλήσει… Κι εγώ η χαζή, όταν αυτός με πλησίαζε, έφευγα όσο πιο μακριά μπορούσα…

-Τι έκανες λέει;

-Αυτό που άκουσες. Όταν καταλάβαινα πως με κοιτούσε περίεργα, έκανα τη χαζή και έφευγα. Φοβόμουν τόσο πολύ μήπως γινόταν κάτι περίεργο μεταξύ μας, όπως ο διάβολος φοβάται το λιβάνι…

-Ναι αλλά ήταν κάτι που ήθελες να γίνει.

-Φυσικά. Και για τα επόμενα έξι χρόνια μετάνιωνα για τις βλακείες που έκανα…

-Έξι χρόνια;

-Έξι ολόκληρα χρόνια. Κάθε φορά που τον έβλεπα με κάποια κοπέλα ήθελα να πεθάνω. Αλλά το χειρότερο ήταν πως ήταν φίλος μου. Ήμουν η καλύτερή του φίλη, εκτός από τους κολλητούς του, και μου έλεγε τα πάντα. Με ρωτούσε ποια ήταν η γνώμη μου για κάποια κοπέλα, μου έλεγε τα προβλήματά του, τις σκέψεις του. Πολλές φορές μου είπε πως με έβλεπε σαν την αδερφή που δεν είχε!

-Καλά και πως άντεξες αυτή την κατάσταση έξι χρόνια;

-Η καρδούλα μου το ξέρει… και το μαξιλάρι μου που γινόταν μούσκεμα κάθε βράδυ!

-Και πως πήρες την απόφαση να φύγεις;

-Να. Την τελευταία χρονιά, στην τρίτη λυκείου, συζητούσαμε στο σπίτι για σπουδές στο εξωτερικό. Το σκεφτόμουν για πολλούς μήνες.

-Και οι φίλοι σου τι έλεγαν; Η Φανή, ο… Πως τον είπαμε;

-Ο Στέφανος… καμιά φορά τον φώναζα Φανούλη και νευρίαζε!

-Τι είπαν, λοιπόν, όταν το έμαθαν;

-Της Φανής το είχα πει πως ήθελα να φύγω. Ήξερε πως είχα προβλήματα με την οικογένειά μου και δεν θα μπορούσα να μείνω εκεί για πολύ ακόμη. Όσο για τον Στέφανο, το έμαθε όταν ήξερα πια πως σίγουρα