In 1911 het die landbou 21,4% tot Suid-Afrika se bruto binnelandse produk (BBP) bygedra en boere was op die herstelpad ná die terugslae van die Anglo-Boere-oorlog en die droogtes wat daarop gevolg het. Min banke was egter bereid om krediet aan die landbousektor te verskaf weens die onstabiliteit van produksie, wisselvalligheid van pryse, die seisoenale aard van die besigheid-siklus, die stadige omset van kapitaal en die gevolglike lae opbrengskoers op beleggings. Boere was gevolglik van private leners en sommige kommersiële finansiële instellings afhanklik. Hulle het dit moeilik gevind om langtermynfinansiering vir boerderydoeleindes te bekom.
Suid-Afrika het dus ’n unieke finansiële instelling vir die landbou nodig gehad. Daarom het die regering die Grond- en Landboubankwet in 1912 aanvaar om die Land Bank te kon skep.
Vanaf sy ontstaan in 1912 het die Land Bank verbandlenings aan hoofsaaklik wit opkomende en kommersiële boere verskaf.
Met die aanbreek van demokrasie het die nuwe regering die Wet op Grond- en Landbou-ontwikkelingsbank van Suid-Afrika (Wet 15 van 2002) uitgevaardig wat ten doel gehad het om aan die inklusiewe behoeftes van die Suid-Afrikaanse samelewing in die landbousektor te voldoen.
Tans word die Land Bank steeds ten volle deur die Suid-Afrikaanse regering besit met ’n onafhanklike raad van direkteure wat deur die minister van finansies aangestel word en is verantwoordbaar aan die nasionale tesourie, wat die
