Verhalen uit de Drakenvleugel: Verhalen uit de Drakenvleugel, #1

By Eva Linden, Kenneth Baert, Thomas Danneels and 5 more

Welkom bij taverne de Drakenvleugel!

 

Of je nu een vermoeide reiziger bent, of een toevallige passant na een bezoek aan het nabijgelegen circus, dit is de perfecte plek om even te ontspannen. Vul je maag met Yuza's heerlijke stoofpotjes en geniet van de lokale mede die rijkelijk vloeit. Dit alles onder een echte Drakenvleugel. Kom binnen en wie weet krijg je wel enkele avonturiers zover om hun verhaal met je te delen. Tenminste, als de dobbelstenen je goed gezind zijn…

 

Ontdek vanavond in onze taverne:

Borkuls bizarre bazaar' door Eva Linden

'Het ultieme wapen' door Kenneth Baert

'Het lot van Lisorna' door Thomas Danneels

'De helpende hand' door Jelle Spruyt

'Het verraad van Zilvertong' door Bram Verlinden

'De machtige Magiër Marcus Malazan, Meester van het macabere' door Jelle De Smet

'De ballade van Eladir' door Nicolas de Clippele

'Het raadsel van de Sfinx' door Morgan Blade

• Language: Nederlands
• Publisher: Schrijfgoesting
• Release date: Apr 3, 2024
• ISBN: 9798224660117

Book preview

Bij het maken van dit boek raakten geen Draken gewond. De cover werd ontworpen met elementen van AI en Vecteezy.com en bevat dus geen echte Drakenhuid.

Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande, uitdrukkelijke toestemming van de uitgever openbaar worden gemaakt of verveelvoudigd, noch door middel van druk, offset of kopie, noch in enige digitale of andere vorm.

Inhoud

Borkuls bizarre bazaar door Eva Linden         11

Het ultieme wapen door Kenneth Baert        56

Het lot van Lisorna door Thomas Danneels        101

De helpende hand door Jelle Spruyt        141

Het verraad van Zilvertong door Bram Verlinden       177

De machtige Magiër Marcus Malazan, Meester van het macabere door Jelle De Smet  223

De ballade van Eladir door Nicolas de Clippele       268

Het raadsel van de Sfinx door Morgan Blade       308

Trigger warning: zoals elke avonturier weet, bestaat het leven uit heftige en minder heftige momenten. Ook in dit boek komen verschillende onderwerpen aan bod die niet zouden bestaan in een perfecte taverne.

Voor iedereen die houdt van dobbelstenen,

kerkers en Draken, of die graag

in een zelfverzonnen wereld vertoeft

HAGELSTENEN KLETTEREN tegen de ramen en elke windstoot doet het glas in de sponningen rammelen. Af en toe verlicht een bliksemflits de hemel, maar gelukkig is het binnen in taverne de Drakenvleugel net zo gezellig als altijd.

Half-Elf Yuza doet de bediening vandaag in haar eentje, ook al had haar partner Alvin beloofd dat hij zou komen helpen. Hij is vast weer bezig met zijn onderzoek naar de herkomst van de Draak, wiens vleugel het plafond van de taverne vormt.

Yuza kijkt door een van de ronde raampjes naar buiten, maar door de felle regen en de invallende duisternis kan ze de rood-geel gestreepte circustenten in de verte onmogelijk ontwaren.

Naast de deur zit haar goede vriend Ziggy op een wankel krukje. Ziggy is een Woudgnoom die na zijn voorstellingen in het circus regelmatig muziek komt spelen in de taverne. Vandaag bespeelt hij een eenvoudige luit, waaruit hij een vrolijk muziekje tevoorschijn tovert.

Achter hem aan de muur hangt een enorme Drakenkop. Die lag in de taverne toen Yuza en Alvin hier voor het eerst kwamen en ze vonden hem zo goed bij het dak passen, dat ze hem als versiering hebben opgehangen.

In het midden van de taverne zitten enkele wezens aan een ronde tafel. Een van hen is een mannelijke Mens met een ontzettend knap gezicht, ondanks de vele littekens. Toen Yuza hem daarnet een drankje ging brengen, complimenteerde hij haar met haar mooie haren.

Momenteel is hij druk in gesprek met een soortgenoot, die een donker gewaad draagt met een kraag die in twee punten eindigt. Het gewaad is versierd met tekens die Yuza niet herkent en felpaarse lijnen die kriskras door elkaar lopen.

Wat het meest bijzondere is aan deze man, zijn diens twee compagnons. Op zijn schouder zit een piepklein wezentje, amper een handpalm groot. Het heeft een paddenstoelvormige begroeiing op zijn hoofd en draagt een vestje en broek die gemaakt zijn van mos.

Het wezentje kijkt ietwat nerveus naar de glazen stolp op een van Yuza’s boekenplanken. Onder de stolp zit een dikke muis die hem hongerig begluurt.

Aan de rechterkant van de extravagante man zit een knokige Goblin met een moerasgroene huid. Hij kijkt argwanend de taverne rond en mompelt af en toe iets tegen zichzelf.

De knappe jongeman haalt een setje dobbelstenen uit zijn zak. ‘Als jullie graag willen dat ik meespeel, moet je het maar vragen,’ zegt Yuza vrolijk. ‘Ik heb vaak geluk bij dobbelspelletjes, al zeg ik het zelf.’

Aan een andere tafel zitten drie individuen. Een van hen is een enorm grote en gespierde man, de twee anderen zijn eerder sprietige jongemannen. Een van de jongelingen houdt zijn hand angstvallig bedekt. De andere draagt een heleboel prachtige ringen aan zijn vingers en is duidelijk het vaakst aan het woord, terwijl de twee anderen lachen om zijn grappen.

De grote, gespierde man slaat lachend met zijn vuist op tafel en Yuza hoopt maar dat de tafel of zijn stoel het niet zullen begeven. Ze zou eens nieuwe stoelen moeten aanschaffen voor de taverne in plaats van deze krakkemikkige meubels, maar er is altijd wel wat anders te doen dan naar de stad gaan om een houtbewerker te zoeken.

In een hoek van de taverne zit een Elfenvrouw met een prachtige, wijnrode vlecht. Naast haar tegen de stenen muur staat een boog en ze draagt een pijlenkoker op haar rug. Ze leest een boek terwijl ze een parizza eet, die ze waarschijnlijk bij het circus heeft gekocht.

‘Smaakt het?’ vraagt Yuza wanneer ze het tafeltje passeert.

De Elfenvrouw laat de parizza bijna uit haar hand vallen. ‘Eh, ja hoor. Bijna zo lekker als die van de Vogelmensen in Paritië!’ Ze legt het boek neer en Yuza ziet dat het over het ontdekken en ontmantelen van magische vallen gaat.

‘Dat is een groot compliment.’ Yuza neemt zich voor om de mooie woorden morgen door te vertellen aan haar vriendin Aurora, die de parizza’s voor het circus bakt.

Aan het tafeltje achter de Elfenvrouw zit een bijzonder uitziende vrouw, want ze draagt de typische, praktische kleding van de Amazonen. Er zit een zilveren veer in haar haren en Yuza zag daarnet een hanger in de vorm van een solsleutel rond haar hals, toen ze haar een bord stoverij ging brengen. De Amazone is te paard hiernaartoe gekomen. Toen ze arriveerde, heeft Alvin haar geholpen om het paard af te zadelen.

Yuza veegt een vieze vlek op de toog weg met de mouw van haar gewaad. Gypsy, Yuza’s zwarte kat die elke avond op een hoekje van de toog ligt te slapen, kijkt slaperig op.

Het haardvuur aan de rechterkant van de taverne is bijna uitgedoofd. Zou ze er nog een paar houtblokken bovenop gooien, of zou het voldoende zijn voor vanavond?

Aan de bar zitten twee oudere mannen. Ze hebben allebei een magisch uitziende staf bij zich, waarmee ze de stoffige flessen op de plank achter de toog aanwijzen wanneer ze iets bestellen.

De ene man heeft een kop verse muntthee voor zich staan, de andere is aan zijn derde beker honingwijn bezig en begint zo te horen stilaan roze eenhoorntjes te zien.

‘Ik vraag me af of er nog een plekje vrij is voor mij in het circus,’ vraagt de dronken man zich af. ‘Een oude Tovenaar als ik zou een aanwinst zijn voor de voorstelling, denk je niet?’

Het is niet helemaal duidelijk of hij het tegen Yuza heeft, tegen de man die thee aan het drinken is, of tegen zichzelf.

‘Je kan het altijd eens vragen. Vonden jullie het een fijne voorstelling?’ vraagt Yuza op gemoedelijke toon.

Vanavond speelde Borkuls Bizarre Bazaar, vandaar ook de drukte in de taverne. Tot voor kort trok Yuza zelf rond met het circus, dus ze is altijd nieuwsgierig naar de meningen van de toeschouwers.

‘Het was fantastisch!’ lalt de dronken Tovenaar. ‘Geweldig!’ Zijn geschreeuw trekt de aandacht van alle andere bezoekers.

‘Het was wel de moeite waard,’ bevestigt de andere tooghanger. ‘Ik...’

‘Sommige van hun trucs waren zó doorzichtig!’ roept de extravagante man in het midden van de taverne. Hij kijkt zelfgenoegzaam om zich heen, maar bindt snel in wanneer hij de fronsende blikken van de anderen ziet. ‘Maar de show was prima opgebouwd,’ mompelt hij.

‘Ik hoorde dat het circus sinds kort hier in Ruiterveld gevestigd is, in plaats van voortdurend rond te trekken,’ merkt de knappe jongeman met de vele littekens op. ‘Wat zou het verhaal achter die beslissing zijn?’

Yuza schraapt haar keel en gluurt naar Gypsy, die haar belangstellend aankijkt, alsof ook zij het verhaal wil horen. Alsof ze niet precies weet wat er gebeurd is.

‘Dat kan ik jullie wel vertellen,’ zegt Yuza uiteindelijk. Ze ziet alle bezoekers naar haar kijken. ‘Ik heb jarenlang met het circus de wereld rondgereisd. Daar kwam echter een einde aan, vlak voor mijn achttiende verjaardag...’

Borkuls bizarre bazaar

door Eva Linden

GOEDENAVOND DAMES EN HEREN, DWERGEN EN Elfen, Halflingen en Orks en alles daartussenin! Welkom bij Borkuls Bizarre Bazaar! Mijn naam is Borkul en ik ben vanavond uw gastheer!’

Er steeg een luid applaus op tussen de bomen en Yuza kreeg kippenvel op haar armen, hoewel het nog steeds behoorlijk warm was. Ze zat verborgen tussen de takken van een granaatappelboom en keek neer op het circus waar zij en haar moeder deel van uitmaakten. Elke avond stonden ze op een andere plek, maar Yuza die in een boom zat, was een vast element. Zelfs na bijna achttien jaar vond ze het nog steeds geweldig om de show te bekijken.

‘We beginnen onze voorstelling met een optreden van onze Illusionist,’ ging Borkul verder. ‘Graag jullie handen, klauwen of poten op elkaar voor Ziggy!’ Het publiek begon opnieuw te applaudisseren en Yuza nestelde zich wat comfortabeler tussen de takken van de boom. Elke avond was exact hetzelfde, maar de toeschouwers waren telkens anders. Vanavond traden ze op voor de soldaten van de IJzeren Rups en voor de Nomaden die aan de rand van de Blauwe Woestijn leefden, vlak bij een prachtige oase.

Ze neuriede mee met de opzwepende muziek die de act van de Woudgnoom begeleidde. Ziggy was de kleinste van alle circusbewoners. Hij had een prachtige, donkere huid en diepbruine ogen. Aan de verwonderde uitroepen van de toeschouwers, hoorde Yuza dat ze genoten van de illusies die hij hen liet zien.

Na de act van Ziggy werden de spots gedimd en klonk er zachte, lieflijke muziek. Yuza leunde met haar hoofd achterover, want ze wist dat Pixie vanuit de bomen naar beneden zou komen. Elke avond schrokken de toeschouwers zich rot wanneer de Elfenvrouw opeens vanuit een hoge boom naar beneden kwam en dat was vanavond niet anders.

Yuza vond het ongelooflijk hoe de Elf haar luchtdoeken gebruikte om haar slanke lichaam te slingeren en te draaien, zonder ooit te vallen. Natuurlijk hielpen haar telekinetische gaven daar een handje bij, maar toch was het indrukwekkend. Yuza’s blik viel op een zongebruinde jongeman die ergens halverwege de eerste rij zat en met ogen vol verwondering naar de show keek.

Het publiek was doodstil tijdens Pixies optreden, tot er een grappig muziekje weerklonk dat het einde van het eerste deel van de show aankondigde. Yuza liet zich met enige tegenzin langs de stam van de fruitboom naar beneden glijden. Tijdens de onderbreking moest ze haar moeder helpen, die voor de randanimatie van het circus zorgde. Ze gluurde nog een laatste keer naar de jongen op de eerste rij.

Yuza liep gehaast tussen de woonwagens naar de rood-geel gestreepte tenten. In eentje daarvan trad haar moeder op, die sensuele dansen deed voor gewillige bezoekers. Yuza’s taak was om het geld in ontvangst te nemen bij de ingang, want bezoekers van het circus moesten bijbetalen voor zo’n dans. De geur van wierook mengde zich met de zoete geur die uit Aurora’s delicatessenkraam opsteeg.

‘Yuza! Net op tijd, waar zat je?’ siste haar moeder toen Yuza bij de tent kwam. Ze bevestigde net een opvallende ring aan haar puntige oor. ‘Daar zijn de eerste klanten al!’ Ze gebaarde naar een Ork die nieuwsgierig in de richting van de tenten liep.

‘Ik was naar de voorstelling aan het kijken, mam,’ mompelde Yuza. Ze vertelde maar niets over de knappe jongen, want dan zou haar moeder weer beginnen zeuren. Ze pakte het potje okerkleurige verf waarmee haar moeder mysterieuze, geometrische figuren op haar lichaam had geverfd en zette het achter de tentflap. Ze was een beetje teleurgesteld, omdat haar moeder zonder haar hulp haar lichaam had beschilderd.

‘Kom binnen, hooggeëerde Bottenbreker,’ zei haar moeder met die typische, gebiedende stem van haar, waarmee ze iedereen om haar vinger draaide. ‘Mijn naam is Cherry, wie ben jij?’ Yuza’s moeder had een onweerstaanbaar charisma, iets wat Yuza helaas niet van haar geërfd had. Haar moeder verdween in de tent en maakte de flap los, zodat nieuwsgierige toeschouwers niets konden zien van het schouwspel. Yuza bleef in de opening staan en tuurde in de richting van de open plek. Zou de zongebruinde jongeman hiernaartoe komen?

De Ork mompelde iets onverstaanbaars en zocht in zijn zakken naar een zilverstuk. Nadat Yuza het geld had aangenomen, liet ze de Ork binnen en slenterde ze naar de tent naast die van haar moeder. ‘Goedenavond Rosemary, gaat alles goed hier?’ vroeg ze aan de Waarzegster van het circus.

De oude vrouw keek op van het kruidenmengsel dat ze aan het maken was en glimlachte toen ze Yuza zag. ‘Dag, lieve Yuza, zou je me even willen helpen? Kan je de kaarsen bij de ingang aansteken?’

Yuza ontstak een lucifer en gluurde nieuwsgierig naar het mengsel in Rosemary’s handen, dat de kleur van rode bieten had. ‘Nieuwe verf voor je moeder en Pixie,’ glimlachte Rosemary, terwijl ze haar omslagdoek een stukje naar achteren trok. ‘Volgens mij past deze kleur goed bij jullie lichte huid, denk je niet?’

‘Zullen we het eens uitproberen?’ Yuza stak haar arm uit, die precies dezelfde tint had als die van de twee volbloed Elfenvrouwen. Rosemary doopte haar vinger in de kleurstof en tekende een spiraal. De armbandjes rond haar pols rinkelden.

‘Prachtig!’ complimenteerde Yuza, terwijl ze het oude vrouwtje een knuffel gaf. Zij en Rosemary hadden een hechte band met elkaar, want de Heks had haar achttien jaar geleden ter wereld gebracht.

Het einde van de pauze werd aangekondigd door een vuurpijl die de nachtelijke woestijnhemel deed oplichten. Alle toeschouwers haastten zich terug naar de open plek waar de voorstelling doorging. Yuza slenterde als laatste achter hen aan. ‘Heb je veel verkocht?’ vroeg ze aan Aurora toen ze de delicatessenkraam passeerde.

‘Kan niet beter!’ Aurora gebaarde naar de plateaus, waarop nog slechts drie chocolade-eieren lagen en een enkel bessentaartje. De pot met gelukskoekjes was vrijwel leeg, in tegenstelling tot de bijna onaangeroerde pot met ongelukskoekjes. ‘Alsjeblieft, Yuza, het laatste taartje is voor jou,’ zei Aurora terwijl ze de lekkernij in Yuza’s handen drukte.

‘Oh, wat lief! Dankjewel!’ Yuza liep verder naar haar boom en klom erin. Het ging een beetje moeizaam, aangezien ze slechts een hand beschikbaar had. Met haar andere hand probeerde ze het taartje heelhuids boven te krijgen. Ze hoopte dat de zongebruinde jongeman haar niet zou zien klungelen, maar toen ze eenmaal boven was, merkte ze dat hij was verdwenen.

Het tweede deel van de voorstelling begon met de act van Basil de dierentemmer, die het publiek een allegaartje aan bijzondere wezens liet zien. Eerst kwamen Nori en Sunny, de twee vliegende aapjes. Ze waren getraind om tussen de bezoekers te vliegen en kattenkwaad uit te halen, wat altijd voor grote hilariteit zorgde.

Terwijl de aapjes zich tegoed deden aan de honingnootjes van het publiek, rolde Basil met enige moeite een enorme, glazen waterbak het podium op. Daarin zwom hun reuzeninktvis Opaal rond. Basil had het beest leren jongleren.

Yuza stopte het laatste stukje van het bessentaartje in haar mond en bedekte haar puntige oren, want ze wist dat het publiek elk moment kon gaan gillen. En ja hoor, nog geen halve seconde later weerklonk het eerste gekrijs. Zelda had het podium betreden, hun zwarte panter. Hoewel de katachtige er levensgevaarlijk uitzag, was het eigenlijk een heel lief beestje. Tenminste, zolang Basil in de buurt was. Hij kon namelijk met behulp van zijn magie wilde dieren omtoveren in tamme wezens.

Tenslotte was het de beurt aan Syrah, het meest indrukwekkende dier van het circus. Basil hield haar verschijning altijd tot laatst. Syrah was namelijk een feniks, en die waren erg zeldzaam. Niet alleen omdat ze enkel in de heetste gebieden ter wereld voorkwamen, maar ook omdat hun magische, helende krachten zo gewild waren.

Syrah slaakte een kreet en scheerde laag over het publiek. Ondertussen betrad Kairon het podium. Het publiek keek altijd vol verbazing naar zijn spiraalvormige hoorns, gouden ogen en gespierde borstkas. De Diepling was een getalenteerde vuurspuwer en net als veel anderen van zijn soort, kon hij niet gewond raken door vuur.

Syrah creëerde een magische vuurstorm en de show eindigde met een enorme vlammenzee, die met een enkele vingerknip van Kairon gedoofd werd. De toeschouwers barstten los in een luid gejoel en Yuza kreeg opnieuw kippenvel, ondanks de warmte van het vuur.

NADAT ALLE BEZOEKERS HET TERREIN HADDEN VERLATEN, gingen Yuza en haar circusfamilie rond het kampvuur zitten om te bekomen. Links van Yuza zaten haar moeder en Pixie, die de rode kleurstof van Rosemary uitvoerig aan het testen waren. Ziggy haalde een setje dobbelstenen tevoorschijn en hij, Kairon en Aurora begonnen een potje ‘Hand van het Lot’ te spelen. Yuza deed vaak mee en was er best goed in, maar vanavond had ze geen zin.

Ze luisterde naar de gesprekken van haar circusfamilie terwijl ze Gypsy aaide. De zwarte kat lag op haar schoot en keek geïnteresseerd naar de rollende dobbelstenen. Yuza en haar moeder hadden het beestje een hele tijd geleden gevonden, midden in de wildernis. Het arme dier was zwaar ondervoed geweest, maar met de hulp van enkele kruidendrankjes van Rosemary hadden ze haar er weer bovenop gekregen. Sindsdien reisde Gypsy mee met het circus en sliep ze elke nacht bij Yuza in bed.

Morgenochtend zouden ze vertrekken naar hun volgende bestemming, want het circus bleef nooit langer dan een avond op dezelfde plek. Yuza vond het best zo, ze kende niets anders.

‘Wie wil er een koekje?’ vroeg Aurora, nadat ze voor de derde keer gewonnen had met het dobbelspelletje. Elke avond bracht ze de overgebleven hapjes van haar kraam mee naar het kampvuur.

Ziggy gooide enkele honingnootjes in de lucht en ving ze met zijn mond. ‘De blauwe Magiër is aan het eind van zijn Latijn, maar de Gnoom heeft zin in een eetfestijn,’ zong hij zachtjes. ‘Als we vertrouwen op onze fantasie, worden onze dromen bewaarheid, als door magie!’ Yuza moest altijd lachen om de gekke liedjes die Ziggy verzon.

Op dat moment verscheen Borkul, die zoals elke avond het geld had geteld en veilig opgeborgen had in zijn kluis. ‘Het was een goede dag,’ deelde hij grijzend mee, waardoor zijn scherpe hoektanden schitterden in het licht van de fakkels. ‘Zulke vrijgevige toeschouwers zouden er meer moeten zijn. Goed gedaan, allemaal!’ Hij gebaarde met zijn klauw en Yuza’s moeder schoof een stukje op om plaats te maken voor de circusdirecteur. Borkul plofte neer tussen Yuza en haar moeder.

Yuza kreeg altijd een onverklaarbaar, akelig gevoel als ze Borkul zag. Ze wist niet precies waaraan dat lag, misschien was het gewoon vanwege zijn Ork-achtige uiterlijk. Als ze er iets over zei tegen haar moeder, wuifde die haar zorgen weg. ‘Borkul volgt gewoon de regels van de Codex van het circus en dat zouden wij ook moeten doen,’ zei ze altijd. Alleen Rosemary leek te begrijpen wat Yuza bedoelde als ze zei dat Borkul iets boosaardigs in zich had.

Op dat moment boog Borkul dichter naar Yuza toe. Zijn puntige oren streken over Yuza’s voorhoofd. ‘Zo, Yuza, binnenkort word jij achttien jaar, is het niet? Weet je al welke taak je wilt gaan uitoefenen in het circus?’

‘Ik weet het niet,’ stamelde Yuza. ‘Er is niets waar ik echt goed in ben...’

Borkul klakte met zijn tong en sloeg zijn arm joviaal rond haar schouders. ‘Je kan niet eeuwig toegangskaartjes blijven verkopen, Yuza,’ zei hij lachend.

‘Ze is goed in het mengen van kruiden,’ mompelde Rosemary. ‘Mijn intuïtie zegt dat ze in de nabije toekomst iets zal gaan doen met kruidendrankjes.’

Borkul keek haar schamper aan, al wist iedereen dat Rosemary vaak glimpen van de toekomst zag. ‘Denk je dat de bezoekers naar het circus komen om kruidendrankjes te kopen?’ zei hij. ‘Jouw Waarzeggerij is een leuke, ludieke activiteit voor tijdens de pauze, maar krúídendrankjes? Nee, dan kan je nog beter samen met Cherry gaan dansen.’

‘Ik wil niet hetzelfde doen als mijn moeder,’ zei Yuza verschrikt. Ze hield haar blik strak op Gypsy gericht en voelde zich misselijk. Eigenlijk was er niets waarin ze uitblonk. Zou ze het circus moeten verlaten als ze geen eigen act kon verzinnen? Dat kon Borkul haar toch niet aandoen? Tussen de bomen kwamen mistslierten aangedreven, maar de warmte van het kampvuur hield ze op een afstand.

‘Misschien kan je met iedereen een dagje meelopen?’ stelde Kairon voor. ‘Dan merk je vanzelf wat je leuk vindt.’

‘Ik wil ons Wilgenkatje met veel plezier onderwijzen over de bijzondere wezens die het circus bezit,’ zei Basil met schorre stem. De anderen stemden met hem in.

Aurora sloeg haar arm rond Yuza’s schouders. ‘Je mag mij morgen helpen met het bereiden en verkopen van de lekkernijen,’ fluisterde ze in Yuza’s oor. ‘Geen zorgen, het komt allemaal goed.’

DIE NACHT SLIEP YUZA SLECHT. ER SPEELDEN ALLERLEI scenario’s door haar hoofd, waarbij ze het circus moest verlaten en alleen achterbleef in het bos of in de woestijn. Gypsy lag aan het voeteneind van haar bed zachtjes te snurken, wat de situatie er niet beter op maakte. Tot diep in de nacht lag Yuza wakker. Ze probeerde door het raampje van de woonwagen naar buiten te kijken, maar de wervelende mist was te dik.

Nadat ze de volgende ochtend haar ontbijt achter de kiezen had, was het tijd om hun spullen in te pakken en te vertrekken naar het volgende dorp. Vanavond zouden ze optreden in Paritië, een van de grootste havensteden van het continent, dat op een halve dagreis van de Blauwe Woestijn lag. Al gauw was de karavaan in beweging en zetten ze koers richting het noordoosten.

Yuza wist dat de circusbewoners soms neerbuigend zwervers of zigeuners genoemd werden, maar toch zat het circus elke avond vol. Door de verhalen die ze opving van de bezoekers, wist ze dat het niet goed ging met de wereld. Er gebeurde zelden iets leuks in de dorpen en steden waar ze kwamen, maar in de warme, veilige cocon van het circus was het altijd feest. Zo voelde het althans voor de toeschouwers, die niet wisten hoe het er soms aan toeging achter de schermen.

Nadat ze een geschikt plekje hadden gevonden om het circus op te bouwen, wilde Yuza het kampement verlaten met een rol kaartjes om reclame te gaan maken in de stad. Met een geldkistje onder haar arm liep ze bij de woonwagens vandaan. Gypsy trippelde zoals gewoonlijk achter haar aan.

‘Yuza! Ging jij vandaag Aurora niet helpen?’ riep Borkul haar achterna.

‘Oh, ja, dat klopt,’ zei Yuza blozend. ‘Maar wie gaat de kaartjes dan verkopen?’

‘Laat dat maar aan mij over,’ zei Borkul, terwijl hij de rol kaartjes en het geldkistje uit haar handen griste.

Yuza haastte zich naar Aurora’s delicatessenkraam, vanwaar de heerlijke geur van gesmolten chocolade zich verspreidde. Een nieuwsgierige Gypsy volgde haar op de voet.

Aurora wees met haar spatel naar een schort met rode en gele strepen. ‘Trek dat maar aan, dan kun je me helpen met de koekjes,’ zei ze. ‘De recepten hangen aan de muur.’

Yuza knoopte de schort rond haar middel en bestudeerde de instructies. Ze moest zowel gelukskoekjes als ongelukskoekjes bakken, naar een recept van Aurora’s grootmoeder. De ongelukskoekjes waren vooral populair bij wezens die wraak wilden nemen op iemand, of die iemand een poets wilden bakken.

Het zag er niet al te moeilijk uit en Yuza gooide geestdriftig alle ingrediënten bij elkaar. Ze zeefde de bloem, liet de boter smelten in een pannetje en klopte de eiwitten stijf. Ze was iets te enthousiast toen ze met de poedersuiker aan de slag ging, waardoor er een suikerwolk door Aurora’s kraam zweefde. Gelukkig kon Aurora erom lachen, vooral toen Gypsy begon te blazen naar het witte poeder.

Nadat Yuza de kruiden had toegevoegd aan het beslag, stak ze deegcirkels uit met behulp van een steekvormpje. Daarna maakte ze met een mesje piepkleine tekeningetjes in de rand en schoof de bakplaat in de oven. Een paar minuten later waren de koekjes al klaar en konden ze tot halvemaantjes gevormd worden, het moeilijkste onderdeel van de bereiding.

‘Dat ziet er goed uit,’ complimenteerde Aurora haar. ‘Wat een interessante toevoeging zijn die sterretjes op de rand! De bezoekers zullen smullen vanavond! Er ontbreekt alleen nog... Een tikje magie.’

Aurora wreef haar handen kort over elkaar en Yuza zag de koekjes fonkelen. De ene helft kreeg een regenboogkleurige gloed, de andere helft kreeg een soort duister aura. Ze wist dat Aurora letterlijk magie had toegevoegd aan haar baksels, waardoor de koekjes echt geluk of ongeluk zouden brengen.

Terwijl de koekjes afkoelden, hielp Yuza de chocolade eieren te vullen met nougat. Daarna aten ze snel hun avondmaal en plaatsten alle lekkernijen in de delicatessenkraam, want zo meteen zouden de eerste bezoekers al arriveren.

‘Zou jij straks de honingnootjes willen bakken?’ vroeg Aurora terwijl ze een ruime hoeveelheid boter op de bakplaat uitsmeerde. ‘Het enige wat je hoeft te doen, is de nootjes goed omscheppen, zodat ze niet verbranden.’

‘Ja, ik heb er zin in!’ zei Yuza opgetogen. Voor het eerst in jaren zou ze de avond niet in haar eentje doorbrengen in een boom, maar midden in het circus, aan de zijde van Aurora.

EVEN LATER BEENDE BORKUL VOORBIJ DE KRAAM MET zoetigheden. ‘Zo, dat ziet er goed uit,’ merkte hij goedkeurend op toen hij Yuza zag met de rood-gele schort om. ‘Tijd om de gasten binnen te laten.’ Zijn toon veranderde onmiddellijk toen hij Gypsy zag liggen naast de koffiekan. ‘En haal die kat daar weg, wil je?’ Hij liep verder om de toegangskaartjes van de bezoekers te controleren.

‘Wat een engerd is hij toch,’ verzuchtte Aurora. ‘Trek je maar niets van hem aan. Kijk, daar zijn ze!’

De bezoekers stroomden het circus binnen en zwermden naar alle kanten uit. Een aantal bleven nieuwsgierig staan bij de tent van Rosemary om haar snuisterijen te bekijken. Een paar anderen probeerden door de flappen van Cherry’s tent naar binnen te gluren. Velen liepen verder en passeerden de kraam van Aurora, die hen vrolijk begroette.

‘Welkom in Borkuls Bizarre Bazaar!’ riep Aurora. ‘Willen jullie iets lekkers tijdens de voorstelling?’

‘Mama, krijg ik zo’n gelukskoekje?’ vroeg een Dwergenmeisje met twee vlechtjes.

Haar moeder haalde een geldbuidel tevoorschijn. ‘Hoeveel kosten die koekjes?’ vroeg ze aan Yuza. ‘Oh, doe er ook maar een zakje van die nootjes bij.’

Yuza schepte een portie honingnootjes in een zakje. Ze pakte de glazen pot gelukskoekjes van de toonbank. ‘Grabbelen maar!’ zei ze tegen het kind.

Het Dwergenmeisje stak haar handje uit en koos zorgvuldig een van de koekjes. ‘Wat een schattige poes,’ merkte ze op, wijzend naar Gypsy.

‘Ze heet Gypsy. Dat zijn in totaal twee zilverlingen en vijf koperstukken,’ zei Yuza tegen de moeder van het kind. De Dwergenvrouw stopte het geld in Yuza’s hand. De volgende klant stond ongeduldig te wachten. ‘Verkopen jullie ook parizza?’ vroeg hij.

Yuza schudde haar hoofd. ‘Nee, we verkopen alleen zoetigheden. Kan ik u misschien een chocolade-ei aanbieden?’ stelde ze voor. Intussen was de wachtrij zo lang geworden dat Yuza het einde ervan niet eens meer kon zien. ‘Is het elke avond zo druk?’ vroeg ze zwetend aan Aurora. Die knikte enkel.

Een tijdlang ging het goed, tot iemand een Elfenkoffie bestelde. Yuza bleef bij de koffiekan staan tot het warme drankje klaar was, zodat ze even op adem kon komen. Opeens walmde er een verschrikkelijke stank door de kraam.

‘Yuza, de nootjes!’ gilde Aurora. Gypsy begon te krijsen en sprong naar buiten, want de bakplaat stond in vuur en vlam. De klanten deinsden achteruit en duwden elkaar opzij in een poging te ontsnappen aan de vlammen, die aan de rood-gele vlaggetjes aan de luifel van de kraam likten.

‘Doe iets!’ krijste Aurora, die met een handdoek naar de vlammen sloeg. ‘Haal Kairon, hij kan ons helpen!’

Yuza griste zonder na te denken een halfvolle fles van het aanrecht. Ze draaide de kurk eraf en goot het goedje over de vlammen, die nog hoger oplaaiden. De brandgeur maakte plaats voor een overweldigende kaneelgeur, de geur van de alcohol die ze erover had gegoten.

Yuza rende de kraam uit en sloeg haar handen voor haar gezicht, zodat de bezoekers niet zouden zien hoe rood ze werd.

DE VOLGENDE OCHTEND WILDE YUZA NIETS LIEVER DAN IN bed blijven liggen. Ze durfde de anderen niet onder ogen te komen, laat staan dat ze Borkul wilde zien. De circusdirecteur had haar gisterenavond alleen woedend aangekeken, omdat er veel toeschouwers waren. Vandaag zou ze vast de volle laag krijgen omdat ze Aurora’s kraam in vlammen had doen opgaan. Kairon had de brand snel onder controle gekregen met zijn vuurkrachten, maar zelfs hij had niets meer kunnen doen om de schade te beperken.

Uiteindelijk moest Yuza’s moeder haar dwingen om uit bed te komen. ‘Het is tijd om te vertrekken, Wilgenkatje. Alle anderen hebben hun spullen al ingepakt, zelfs Nori en Sunny zitten al in hun transportkooien. Je moet nog iets eten voor we naar Aliosja vertrekken, anders val je flauw onderweg.’

Yuza sleepte zich uit bed en ging schoorvoetend naar de eetplek. Pixie en Ziggy keken met een medelijdende blik naar Yuza. Aurora was nergens te zien, dus kon Yuza haar excuses niet aanbieden.

‘Yuza! Kom bij ons zitten!’ Een zwaaiende Rosemary had Gypsy op haar schoot. Basil zat aan haar zijde en dommelde af en toe in.

Een tikkeltje minder overstuur, pakte Yuza een kommetje fruit en ging bij haar vriendin en kat zitten. Rosemary babbelde over alles en niets, duidelijk om Yuza’s aandacht af te leiden.

‘Vertel nog eens over de School voor Waarzeggerij?’ smeekte ze de oudere vrouw. Rosemary glimlachte en vertelde voor de zoveelste keer over haar jeugd op de Academie voor Spreuk & Ambacht.

Ondertussen at Yuza haar druiven. Ze begon zich net iets meer op haar gemak te voelen, toen Borkul ten tonele verscheen. ‘Yuza! Wat was dat voor Drakenkak gisterenavond?’ vroeg hij luid. Basil schrok wakker en maakte zich haastig uit de voeten.

‘Ik... Ik was de honingnootjes uit het oog verloren,’ mompelde Yuza. Vanuit het woud kwam er mist aangedreven.

‘En dan besluit je die te blussen met een dure fles vuurbal van Feeën? Waardoor bovendien het hele circus naar kaneel begon te stinken?’ bauwde Borkul. Zijn puntige tanden blikkerden en Yuza besefte voor het eerst dat Borkul weleens gevaarlijk kon zijn.

‘Het spijt me, ik probeerde gewoon het vuur te doven,’ verontschuldigde Yuza zich.

‘Ik denk niet dat je geschikt bent om