Podręcznik do studiowania: Kaznodziei: Studium werset po wersecie biblijnej Księgi Kaznodziei, rozdziałów od 1 do 12

By Andrew J. Lamont-Turner

Odkrywanie wersetów Kaznodziei zabierze Cię w głęboką podróż do jednej z najbardziej skłaniających do myślenia ksiąg Biblii. Napisana w formie wierszy książka ta zagłębia się w nauki autora, mądrego i wnikliwego obserwatora ludzkiego życia, zastanawiającego się nad znaczeniem i celem istnienia. Od efemerycznej natury bogactwa i władzy po niesprawiedliwość życia i nieuchronność śmierci – ta książka wprowadzi Cię w głębokie spostrzeżenia i mądrość autora.

Dołącz do nas w podróży do samopoznania i odkrywania wiecznych prawd ukrytych na kartach Księgi Kaznodziei. To literackie arcydzieło jest fascynującą lekturą dla tych, którzy szukają głębszego zrozumienia kondycji ludzkiej i roli Boga w naszym życiu.

Kaznodziei 3:1: „Wszystko ma swój czas i każda sprawa pod niebem ma swój czas”.

Przyjmij ponadczasową mądrość zawartą w tych wersetach, poruszając się po warstwach egzystencjalnych refleksji oferowanych przez autora Kaznodziei.

• Language: Język polski
• Publisher: Andrew J. Lamont-Turner
• Release date: Jan 30, 2024
• ISBN: 9791223003060

Book preview

Przedmowa

Księga Kaznodziei to jedna z najgłębszych i skłaniających do myślenia ksiąg Biblii. Jest to książka, która mówi o kondycji ludzkiej i ma coś ważnego do powiedzenia każdemu pokoleniu. Jest to książka, która wzywa nas do głębokiego zastanowienia się nad znaczeniem życia i przypomina nam o znaczeniu pokory i mądrości w naszym osobistym wzroście i rozwoju.

Niniejsza książka „Kaznodziei: werset po wersecie studium Księgi Kaznodziei" stanowi dogłębną analizę tej potężnej i znaczącej księgi. Jest napisana w formacie werset po wersecie i zagłębia się w nauki autora, mądrego i wnikliwego obserwatora ludzkiego życia. Jest to dogłębne studium książki, pozwalające czytelnikowi zrozumieć mądrość i spostrzeżenia autora.

Gorąco polecam tę książkę każdemu, kto pragnie głębszego zrozumienia kondycji ludzkiej i roli Boga w naszym życiu. Jest to książka, która skłoni Cię do głębokiego zastanowienia się nad znaczeniem życia i przypomni Ci o znaczeniu pokory i mądrości w naszym osobistym wzroście i rozwoju. Niezależnie od tego, czy jesteś uczonym, studentem, czy po prostu osobą interesującą się Biblią, tę książkę musisz przeczytać. To książka, która odmieni Twoje życie.

Andrzej

Tytuł książki

Tytuł tego głębokiego tekstu zapisanego pismem hebrajskim obejmuje cały werset 1. W III wieku p.n.e. Septuaginta, godne uwagi tłumaczenie greckie, nadała mu przydomek „Ekklesiastes, od którego w transliteracji wywodzi się angielski tytuł. Ten grecki termin jest ściśle powiązany ze „zgromadzeniem, a jego rdzeń jest powiązany z „ekklesia. „Ekklesiastes służy jako hellenistyczna interpretacja hebrajskiego terminu „qohelet, terminu, który w różnych angielskich tłumaczeniach tłumaczono jako „kaznodzieja. Alternatywnie, w niektórych tłumaczeniach wybiera się „Nauczyciel, podczas gdy w New English Bible (NEB) wybiera się „Mówcę. Hebrajskie określenie „qohelet oznacza przywódcę przemawiającego do zgromadzenia ludowego, przedstawiającego to dzieło w istocie jako kazanie. Aby zaoferować bardziej dosłowne tłumaczenie, pojawia się „Zbieracz, oznaczający tego, który gromadzi ludzi w zgromadzenie lub zbieracza myśli i obserwacji. Takie niuanse wzbogacają nasze zrozumienie wieloaspektowej natury tego starożytnego dyskursu.

Lokalizacja

Księga Kaznodziei występuje w Starym Testamencie pomiędzy Księgą Przysłów a Pieśniami nad Pieśniami. Stanowi część Księgi Mądrości.

Pisarz _

Komentatorzy często mają do czynienia z hebrajskim terminem „qohelet (1:1-2, 12; 7:27; 12:8-10), niektórzy traktują je jako imię własne. Jednakże obecność artykułu w 12:8 i prawdopodobnie w 7:27 sugeruje, że „qohelet pełni bardziej funkcję tytułu niż imienia.

Wewnętrzne odniesienia w tekście wskazują na Salomona jako rzekomego kaznodzieję (por. 1:1. 12-2:26; 2:4-9; 12:9). Wydaje się, że Salomon przyjął „Qohelet" jako pseudonim artystyczny, co było praktyką uznawaną przez interpretatorów żydowskich i chrześcijańskich aż do XVI wieku. Marcin Luter był jednym z pierwszych uczonych, który podważył tradycyjną wiarę w autorstwo Salomona. Odrzucenie zyskało na popularności wraz z pojawieniem się literackiej i historycznej krytyki biblijnej.

Pomimo językowych argumentów przeciwko autorstwu Salomona, opartych na słownictwie i składni, konserwatywni uczeni kwestionują te twierdzenia, utrzymując potencjalną rolę Salomona jako pisarza. Odrzucenie autorstwa Salomona opiera się przede wszystkim na czynnikach językowych. Mimo to nie ma wyraźnych dowodów biblijnych wykluczających Salomona jako autora.

Debata na temat autorstwa rozciąga się na czas powstania Kaznodziei. Jeśli za pisarza uważa się Salomona, prawdopodobne jest, że w młodości napisał Pieśni nad Salomonem, w średnim wieku Księgę Przysłów, a w podeszłym wieku Księgę Kaznodziei, co zgadza się ze wskazówkami zawartymi w tych natchnionych księgach na temat wieku ich pisarza.

Alternatywny punkt widzenia sugeruje, że Księga Kaznodziei obejmuje pisma dwóch odrębnych postaci: narratora i Koheleta, który wbrew tradycji może nie być Salomonem, ale osobą przyjmującą jego osobowość. W tej analizie księga przybiera formę oprawionej autobiografii, podobnej do struktury Hioba. Monolog Koheleta na temat sensu życia wprowadza nieznany nauczyciel mądrości, a narrator pisze zakończenie, namawiając do właściwej relacji z Bogiem. To podejście literackie zakłada, że Księga Kaznodziei jest dialogiem pomiędzy dwiema mądrymi postaciami. Obserwacje Qoheleta są folią dla wskazówek narratora, jak unikać sceptycyzmu i wątpliwości.

Data napisania

Jeśli Salomon skomponował całą księgę, musiał to zrobić za swojego życia, a najprawdopodobniej za swego panowania (971-931 p.n.e.). Niektórzy uczeni żydowscy i chrześcijańscy uważają, że w młodości napisał Pieśni nad Pieśniami, w średnim wieku Księgę Przysłów, a na starość Księgę Kaznodziei (por. 2:1-11; 11:9; 12:1). 2 Pomysł ten opiera się na treści trzech natchnionych ksiąg biblijnych, które wyraźnie spisał, a zwłaszcza na zawartych w nich wskazówkach wskazujących na wiek autora.

Według Kaisera (1979:31) Kaznodziei znajduje się w idealnym miejscu po swoim odstępstwie, kiedy zarówno niedawna walka, jak i pokuta są wciąż świeże w jego świadomości.

Pisarz ukrywa imię Salomon, pokojowy, ponieważ jego niegodziwość sprowadziła zamieszanie na niego i jego królestwo, zrujnowała jego pokój z Bogiem i dlatego nie zasługiwała już na to imię (Henry 1961: 791).

Alternatywna interpretacja autorstwa jest taka, że książka została napisana przez dwie osoby: narratora i Qoheleta (który nie był Salomonem, ale rzekomo był Salomonem) (Longman i Dillard 2006: 279-88; Bartholomew 2009: 83; Leupold 1966: 14) . Zgodnie z tą interpretacją wykład Koheleta na temat celu istnienia (1,12-12,8) wygłosił anonimowy nauczyciel mądrości (1,1-11). Następnie napisał krótkie zakończenie, zachęcając swoje dziecko, aby szukało prawdziwego połączenia z Bogiem (12:8-14). We wstępie i zakończeniu odniesienia do Koheleta dokonane są w trzeciej osobie. W rezultacie książkę można nazwać autobiograficzną. Jeśli ta interpretacja literacka jest słuszna, Hiob i Kaznodziei mają podobne ramy. Mowa Koheleta, podobnie jak Hioba i jego towarzyszy, nie zawsze przekazuje to, co jest spójne z resztą Starego Testamentu. Stanowi kontrast dla narratora. Ten drugi mądry człowiek wykorzystuje spostrzeżenia Koheleta, aby ostrzec syna przed pułapkami sceptycyzmu i wątpliwości.

Cel pisania

Ta dogłębna książka służy jako przewodnik, pomagając czytelnikowi w kultywowaniu światopoglądu skupionego na Bogu, podkreślając jednocześnie niebezpieczeństwa płynące z perspektywy egocentrycznej. Warto zauważyć, że powstrzymuje się od wyszczególniania specyfiki życia wiarą i wyliczania obowiązków związanych z wiarą w Boga. Zamiast tego wyznacza granice ludzkiej filozofii, kładąc nacisk na odpowiedzialność przed Bogiem i zniechęcając do pobłażania sobie, co często skutkuje wykorzystywaniem innych dla osobistych korzyści.

Kaznodziei, znany również jako Kohelet, przekazuje szczególne przesłanie w świecie naznaczonym chaosem i postrzeganym bezsensem. Jego celem jest uczenie ludzi, jak kochać życie, uznawać jego ograniczenia i znajdować radość w jego błogosławieństwach. Książka nie zaleca bezstronnego podejścia do świętości, ale raczej zachęca do przekształcenia tego, co naturalne, w wyraz duchowości. Jest to zgodne z biblijnym przykazaniem, aby nie kochać świata, twierdząc, że życie nabiera znaczenia tylko wtedy, gdy pamięta się o swoim Stwórcy.

Kaznodziei nie rości sobie pretensji do głoszenia Ewangelii; raczej kieruje czytelników w stronę światopoglądu skoncentrowanego na Bogu, pomagając im pokonać frustracje i pytania bez odpowiedzi. Uznając ogrom objawienia Nowego Testamentu, książka wskazuje na podobieństwa, podkreślając, że wierzący, podobnie jak ci w czasach Salomona, doświadczają nieoczekiwanych zmian i szans, ufając, że Bóg działa w każdej zmienności życia. Wydaje się, że głównym celem pisarza była ocena wszystkiego w celu ustalenia ich wartości.

Różni uczeni sugerują, że Księga Kaznodziei służy wielu celom. Daje wskazówki, jak stawić czoła trudnym problemom, zaleca oderwanie się od spraw doczesnych (rozczarowanie) i ostrzega przed popadnięciem w grzechy epoki. Książka jest postrzegana jako środek do osiągnięcia całkowitego rozczarowania, oderwania jednostki od uroku spraw doczesnych.

Niektórzy przeciwstawiają Księgę Kaznodziei objawieniu Nowego Testamentu, podkreślając zawarte w niej przedstawienie życia „pod słońcem" jako ciemnego i ponurego. Włączenie tej księgi do tomu natchnionego postrzegane jest jako mające na celu wywyższenie nowego poprzez przeciwstawienie go staremu, co daje głęboką perspektywę na przemieniającą moc Bożego objawienia.

Gatunek muzyczny

Jest to zbiór poezji hebrajskiej, zwłaszcza literatury mądrościowej, mający na celu pouczenie czytelnika. Ma także charakter autobiograficzny, szczegółowo opisuje własne doświadczenia pisarza. Jest to zatem hybryda poezji i prozy. W Księdze Kaznodziei znajduje się także kilka przysłów napisanych przez autora. Jednakże bardziej przypomina Hioba i Pieśni nad Pieśniami niż Psalmy, Przysłowia i Lamentacje. Na starożytnym Bliskim Wschodzie istniały dwie formy literatury mądrościowej: mądrość przysłowiowa i mądrość teoretyczna. Kaznodziei jest przykładem mądrości spekulatywnej. Dialogi (jak u Hioba) i monologi (jak u Kaznodziei) ujawniają czytelnikom wiedzę w mądrości spekulatywnej.

Hokmah [„mądrość"] to realistyczne podejście do wyzwań życiowych, które obejmują praktyczne talenty i sztuki techniczne cywilizacji (Gordis 1968: 16-17).

Podczas gdy Hiob był odważnym przeciwnikiem człowieka i Boga, Kohelet — mówca Księgi Kaznodziei — podzielał śmiałego ducha Hioba. Mimo to jego celem była przyjemność i trwała jakość, a nie osobista windykacja. Nie był ani przeciwnikiem, ani pogardą dla Boga i człowieka. Podobnie jak Hiob był człowiekiem bogatym, ale nie stracił nic istotnego. Mimo to widział, że może wiele zyskać. Bogactwo nie mogło pocieszyć serca złamanego przez przemijalność ludzkiej egzystencji, zwłaszcza gdy tak wiele innych rzeczy na świecie przetrwało człowieka. Niesprawiedliwość panująca na świecie sprawiła mu smutek, lecz nie szukał wyjaśnień u Boga, jak to zrobił jego duchowy brat Hiob. Przyjął prawdę, zachęcając swoich bogatych uczniów do prowadzenia życia charytatywnego i czekał na dzień sądu. Aby zrekompensować przemijalność ludzkiej egzystencji, zachęcał do cieszenia się chwilą obecną jako darem Boga.

Księga Kaznodziei stanowi odpowiedni kontrapunkt dla praktycznej mądrości Księgi Przysłów. Chociaż dla Qoheletha wiedza praktyczna była przydatna, doszedł do niej dzięki przemyślanemu procesowi. Aforyzmy mądrości nie były kamieniami zdobytymi na ścieżce Koheleta, ale diamentami wydobytymi z ziemi. Jego długie i bolesne poszukiwania przyjemności i znaczenia zaowocowały kalibrem jego przysłów. Chociaż najprawdopodobniej pisał po Hiobie i Przysłów, pod względem filozoficznym i duchowym znajdował się gdzieś pomiędzy. W pewnym sensie reprezentował pośrednika między wiedzą kontemplacyjną a praktyczną (Bullock 1979: 189-190).

Zarys

I. Wprowadzenie (1:1)

A. Słowa Kaznodziei, syna Dawida, króla Jerozolimy

II. Temat próżności i przemijającej natury ziemskich dążeń (1:2 do 2:26)

A. Próżność ludzkich wysiłków (1:2–11)

B. Eksperymenty i obserwacje kaznodziei (1:12 do 2:26)

1. Odkrycia naukowe i filozofia (1:12–18)

2. Pogoń za przyjemnościami i wesołością (2:1)

3. Eksperymenty z winem (2:3)

4. Zaangażowanie w architekturę i nieruchomości (2:4–8)

5. Luksusowe życie i materializm (2:7–11)

6. Refleksje na temat daremności pracy (2:17–23)

7. Rola Boga w ludzkim trudzie (2:24–26)

III. Poszukiwanie sensu i celu (3:1 do 6:12)

A. Wyznaczone czasy w życiu (3:1–15)

B. Niezrozumiałość dzieła Bożego (3:16–22)

C. Daremność ludzkiego trudu (4:1–16)

D. Uwagi na temat ucisku i chciwości (5:1–6)

E. Próżność bogactwa (5:7–20)

F. Tajemnica Bożych dróg (6:1–12)

IV. Refleksje o życiu „Pod słońcem" (7:1–12:14)

A. Mądrość i prawość (7:1–14)

B. Granice ludzkiej mądrości (7:15–29)

C. Uwagi na temat ucisku (8:1–17)

D. Niepewność życia ludzkiego (9:1–12)

E. Rady kaznodziei dotyczące mądrości i szaleństwa (9:13–18)

F. Refleksje na temat władzy i posłuszeństwa (10:1–20)

G. Myśli o pracowitości i przypadku (11:1–6)

H. Przyjmowanie młodości i pamiętanie o Bogu (11:7–12:7)

I. Zakończenie sprawy (12:8–14)

Kaznodzieja w praktycznym zastosowaniu

Pomimo zbadania tymczasowego charakteru ludzkich wysiłków, główne przesłanie Kaznodziei ma zasadniczo pozytywny wydźwięk. Chociaż może się wydawać, że w trakcie argumentacji książka wyraża pesymistyczne nastroje, ogólny wniosek przedstawiony przez Salomona jest pozytywny.

Naukowe dyskusje na temat natury Księgi Kaznodziei często prowadzą do debat na temat tego, czy jest