De toepassing van het onmogelijke

By Natalie Sudman

ELK EINDE IS SLECHTS EEN BEGIN

Er zijn vele mensen gedood en verminkt door bomexplosies tijdens de oorlog in Irak. Dit is het verbazingwekkende verhaal van een vrouw die een bijna dodelijke explosie overleefde. Ongelofelijk genoeg was dat slechts het begin van haar verhaal. Tijdens de gebeurtenis ervoer ze een BDE (bijna-doodervaring). Ze had levendige herinneringen aan haar overgang naar spirituele zijde en vanuit dat unieke buitenlichamelijke gezichtspunt; ze hielp hemelse wezens om haar lichaam weer op te lappen zodat ze terug kon naar het leven. Ze wilde delen hoe die ervaring was gezien vanuit spirituele zijde.

Een waargebeurd verhaal over overleven en moed, dat anderen die het lezen zeker kracht zal geven.

Natalie Sudman werkte zestien jaar als archeoloog in de Great Basin staten voordat ze een positie accepteerde waarbij ze bouwcontracten in Irak regelde. Nadat ze gewond was geraakt door een bermbom, trok Natalie zich terug uit overheidsdienst om zich bezit te houden met kunst en schrijven. Ze is geboren in Minnesota en woont nu in Zuid-Arizona waar ze een kunststudio runt, schrijft en readings doet.

• Language: Nederlands
• Publisher: Ozark Mountain Publishing, Inc.
• Release date: Sep 12, 2022
• ISBN: 9781005211431

Natalie Sudman

Natalie Sudman worked as an archeologist in the Great Basin states for sixteen years before accepting a position managing construction contracts in Iraq. After being injured by a roadside bomb, Natalie retired from government service. She is now enjoying art, writing, and continuing explorations into the non-physical.Natalie Sudman reads and heals psychically, communicates with those who have passed over, and channels non-physical beings. She offers information regarding personal questions as well as addressing broader subjects such as the nature of space, time or reality.Natalie Sudman has a particular interest in the intersections of science and the non-physical. She has been a subject of studies performed by the University of Virginia’s Division of Perceptual Studies, and welcomes invitations to act as a lab rat for any scientific investigation. Describing herself as an open-minded skeptic, Natalie finds that the rigorous methodology of science appeals to her critical mind, while her artistic nature enjoys the expansive freedom of leaving behind the critical mind in frequent forays into the non-physical. She maintains that an irreverent sense of humor and a willingness to look foolish are the cornerstones of constructive exploration.Raised in Minnesota, Natalie Sudman has lived most of her adult life in eastern Oregon, Montana and South Dakota. She recently moved to southern Arizona. Her artwork is available through Davis & Cline Galleries in Ashland Oregon.

Book preview

Opgeblazen worden was geen eenzijdige ervaring, maar de ervaringen en interpretaties in dit boek zijn alleen van mij. Voor zover ik weet, herinnert niemand anders die tijdens het incident aanwezig was zich gelijkaardige ervaringen. Ik denk dat als één van hen dit boek ontdekt, zij het hoofd zullen schudden, met hun ogen zullen rollen en mijn herinneringen toeschrijven aan hallucinaties of stress of de vervelende bijwerkingen van een zware hersenschudding. Sommigen van hen zullen zich voor mij schamen, God zegene hun grootmoedigheid.

In een poging om de privacy van anderen die aanwezig waren tijdens en na het incident te beschermen, zijn de namen van individuen gewijzigd, plaatsnamen vermeden en data zijn met opzet weggelaten.

Mocht één van deze mensen toevallig toch dit boek lezen, dan wil ik ze echter uit het diepst van mijn ziel bedanken. Bedankt dat je me in veiligheid hebt gebracht en me hebt opgelapt terwijl ik raaskalde door de morfine. Bedankt dat je me met zulke goede resultaten hebt geopereerd, en dat je me van her naar der hebt gevlogen in je heli’s* en je C-130 transportvliegtuigen. Bedankt dat je je zorgen om me maakte, voor me zorgde met aandacht en humor, en dat je me hebt aangespoord toen ik het nodig had. Bedankt dat je hebt geluisterd en geduldig al mijn eindeloze vragen hebt beantwoord, en bedankt dat je met me – en naar me! hebt gelachen. Bedankt dat je met de vreselijke overheidspapierwinkel bent omgegaan die erbij komt kijken als een burgersoldaat wordt opgeblazen en dat je hebt aangedrongen op een behandelplaats binnen de militaire faciliteiten en vervolgens de kwaliteit van die zorg in de gaten hebt gehouden. Bedankt dat je me vanuit verafgelegen plekken hebt gebeld en me hebt bezocht en me hebt gezegd dat ik er goed uitzag terwijl ik er vreselijk uitzag. Bedankt dat je me geweldige kado’s hebt gegeven … al die anonieme vreemden die gewoon mijn kamer binnenliepen: wie waren jullie allemaal, engelen?! Bedankt voor het sturen van e-mails en grappige kaarten en kleurrijke bloemen en zaden die groeiden terwijl mijn lichaam heelde. Bedankt dat je me medailles gaf die ik niet verdiende en voor het geloven dat ik ze wel verdiende. Bedankt dat je voor me hebt gebeden en aan me hebt gedacht hoewel ik de meesten van jullie zelfs nooit heb ontmoet. Ik was, en ben nog steeds, overdonderd en diep geroerd doordat ik de ontvanger ben geweest van zo’n onwaarschijnlijke stortvloed aan zorg en vrijgevigheid.

Ik zal altijd blijven proberen om die schoonheid door te geven.

Voorwoord

Ik ben opgeblazen tijdens een aanslag met een bermbom in Irak. De gebeurtenis heeft blijvende impact gehad op mijn fysieke leven: het zicht in mijn rechteroog is aangetast en ik kan één pols en schouder nog steeds beperkt bewegen. Kleine plaatjes van titanium bedekken de gaten in mijn schedel.

In de context van werken in Irak is opgeblazen worden een interessante (of eerder theatrale) herinnering die zijn volledige waarde krijgt als je hem beziet binnen het complexe geheel van het oorlogsmilieu en het werk dat ik daar deed. Die herinneringen beschrijven een weg en een omgeving die een boek zouden kunnen vullen – maar niet dit boek.

In plaats van me te richten op een breder perspectief door een verhaal te vertellen over de zestien maanden dat ik werkte in Irak, waar ik bouwcontracten regelde voor het Amerikaanse leger, wil ik het in dit boek klein houden, en diep ingaan op wat in een paar korte seconden plaatsvond tijdens de explosie. Of misschien tussen de seconden. Toen onze truck werd geraakt door het geïmproviseerd explosief (IED – bermbom), had ik wat de paranormale gemeenschap een buitenlichamelijke ervaring zou noemen.

Ik gebruik de term buitenlichamelijk zonder zeker te weten of het de beste omschrijving is. Bijna-doodervaring of BDE kan ook correct zijn. Toen de explosie plaatsvond, verliet ik onmiddellijk mijn lichaam. Ik heb niet de klassieke tunnel van licht gezien waarover anderen hebben verteld. Ik was gewoon meteen op een andere plek, die in wezen bekend was. Ik was bij bewustzijn en ik weet – niet ik geloof – dat wat ik heb ervaren echt was.

Ik geloof graag dat het vertellen van dit verhaal en het onderzoeken van enkele details en gevolgen ervan anderen misschien op een bepaalde manier kunnen helpen, en toch benader ik het met wat interne weerstand. De redenen dat ik aarzel hebben te maken met dingen die anderen vast herkennen: angst en onzekerheid. Allereerst aarzel ik om een low profile paranormaal bewustzijn aan het grote publiek bloot te stellen en mijzelf zo mogelijk bloot te stellen aan de spot en minachting van bepaalde en diverse vrienden die ik waardeer. Antwoorden op scepticisme door beleefd te luisteren kan heel vermoeiend zijn. Een dialoog houden met sceptici over paranormale gebeurtenissen levert zelden iets op.

Ten tweede vraag ik mij af of ik de juiste autoriteit heb om te schrijven over dingen waar anderen misschien duidelijker of diepgaander en met meer zelfverzekerdheid over kunnen vertellen. Dat wil niet zeggen dat ik mijn eigen waarneming of mijn persoonlijke autoriteit niet vertrouw, maar het is meer dat ik beken dat mensen liever zien dat een schrijver een duidelijke bewezen trackrecord heeft. Als ik een paar wetenschappelijke studies over paranormale fenomenen kon citeren waaraan ik had meegedaan en verbluffende resultaten had geboekt, of als ik mijzelf introduceerde door bewijs te leveren dat ik al een aantal jaren geweldige paranormale voorspellingen had gedaan, zou ik me misschien meer op mijn gemak voelen. Ik heb geen van deze accreditaties.

Ten slotte zijn vergelijkbare ervaringen al in talloze boeken verteld. Waarom zou ik er daar nog één aan toevoegen?

Een aantal recente gebeurtenissen hebben me gedwongen aan mijzelf toe te geven dat bepaalde dingen die voor mij natuurlijk en gemakkelijk zijn, dat niet noodzakelijkerwijs zijn voor anderen. Ik moet toegeven dat ik dat wat mensen zoeken bij een snelgroeiend palet aan instituten, trainingen, groepen en geloofssystemen altijd heb geweten en vaak heb gebruikt. Soms heb ik deze vaardigheden weggestopt of geprobeerd ze te ontkennen, maar aangezien ze bij mij horen, kan ik ze onmogelijk echt kwijtraken. En het feit dat ik het leven ondraaglijk saai of alarmerend rommelig vind als ik ze niet gebruik, zorgt ervoor dat ik er steeds weer naar terugkeer.

Vanaf dat ik een kind was, heb ik voorspellende dromen en visioenen gehad. Zo lang als ik mij kan herinneren, ben ik mij scherp bewust geweest van de energie van gebouwen en oude slagvelden en heb ik vaak geesten gezien en contact met ze gehad. Ik heb buitenlichamelijke ervaringen gehad, nauwkeurige paranormale readings gehouden voor vrienden en vreemden en ik heb door werelden en dimensies gereisd zoals sjamanen doen. Ik kan deze ervaringen echter niet op mijn gemak presenteren als bewijs of validatie van enige autoriteit van mijn kant op paranormaal gebied. Ik heb slechts in een aantal gevallen een ervaring met iemand gedeeld die de waarheid ervan kon bevestigen.

Mijn interne zekerheid van de geldigheid van datgene waarvan ik weet dat het waar is, is dus op dit moment mijn enige autoriteit bij het aanpakken van onderwerpen die onder de brede noemer van het paranormale vallen. De laatste impuls om mijn angsten en onzekerheden opzij te zetten om dit verhaal te schrijven, is de mogelijkheid dat er misschien mensen net zoals ik zijn die vergelijkbare ervaringen hebben gehad en willen weten dat zij niet de enigen zijn die in hun eentje aanmodderen. Of dat er misschien mensen zijn die meer willen weten, maar nog niet de juiste stem hebben gevonden waarmee ze een klik hebben, de stem die ze laat denken: Ja! Ja! Ik ook! De meeste stemmen die ik heb gevonden in boeken en media zijn eerlijk gezegd geen stemmen waar ik een klik mee heb, om diverse redenen die zich allereerst vooral negatief laten uitdrukken: ik geloof niet dat ik bij een ashram moet gaan, met de Dalai Lama moet studeren, moet zweten met een Amerikaanse Indiaan, ayahuasca moet drinken met een sjamaan uit Peru, duizenden dollars moet betalen voor een workshop, of op een andere manier mee moet doen met iemands geloofssysteem om wijsheid te bereiken, het nirwana te bereiken, wonderen te realiseren, me te verbinden met mijn Hogere Zelf of een Schepper, of eenheid met het al te bereiken. Ik geloof niet dat er universele droomsymbolen zijn of universeel toepasbare interpretaties voor het verschijnen van dieren in iemands leven. Ik geloof niet dat ik kristallen, geuren, of diëten nodig heb om mijn frequentie of capaciteiten te verhogen. Ik geloof niet dat iemand anders de sleutel tot mijn pad naar verlichting in handen heeft. Ik geloof niet dat iemand anders’ rituelen goed voor mij zullen werken, of dat wat ik zie beter is dan wat zij zien, of dat ik alles wat ik wil in het leven kan creëren door hun tien stappen te volgen. Ik geloof niet dat mijn ervaringen of capaciteiten me beter of specialer maken dan andere mensen. Mijn ervaringen en onderzoeken wijzen erop dat de tools, rekwisieten en disciplines die door spirituele groepen en individuele belangen worden gebezigd, volledig onnodig zijn. Het kunnen waardevolle startpunten of trainingstools zijn, maar het zijn geen vereisten en ze kunnen in het slechtste geval belemmeringen worden voor persoonlijke ontdekkingen, ontwikkeling en het vinden van antwoorden op iemands eigen beste vragen.

Positief gezegd, ik geloof dat het paranormale normaal is. Ik geloof dat we allemaal de natuurlijke vaardigheid hebben voor diverse paranormale gevoeligheden, hoewel sommige mensen misschien meer natuurlijke vaardigheden of talent hebben, net zoals sommigen meer talent hebben voor muziek of honkbal. Ik ken de beperkende kracht van angst en culturele programmering die wij met ons meedragen zonder dat we ons echt bewust zijn van de invloed ervan op onze levens. Ik geloof dat de wetenschap in staat is om sommige energieën te omschrijven die bij paranormale beoefenaars bekend zijn en dit al zou hebben gedaan als het grootste deel van de wetenschappelijke wereld zou stoppen met te benadrukken dat iets niet bestaat alleen omdat het niet is beschreven of niet in de huidige theorieën past (die ten slotte maar een theorie zijn). Ik geloof dat de tools die worden aangeboden in boeken, lesprogramma’s, via individuele leraren en goeroes (inclusief wetenschappers en geestelijken) alleen waardevol zijn tot het moment dat ze worden achtergelaten en studenten hun eigen leraar worden. Ik geloof dat ieder van ons ervoor kiest zijn leven te leiden zoals het is en ondertussen continu leert, creëert en verandert vanuit het nu, waarbij we ons altijd, op een zekere manier, versterken als hele wezens, en ook elkaars ervaring hier in het fysieke universum versterken, meestal onbewust maar altijd met elkaars goedkeuring. En ik geloof in de diepere waarde van het nemen van eigen verantwoordelijkheid voor alles wat ik creëer en ervaar in mijn leven.

Ik geloof ook in mijn eigen dwaasheid en verwarring binnen die creatie en ervaring terwijl ik tegelijkertijd perfect en diepgaand volledig en in vrede ben.

Hoewel vergelijkbare ervaringen of buitenlichamelijke of bijna-doodervaringen het realiteitsbegrip van anderen drastisch hebben veranderd, heeft mijn ervaring gezorgd voor bevestiging en ontwikkeling. Ik heb zo lang als ik mij kan herinneren paranormale gebeurtenissen ervaren, en hoewel ik heb geleerd de meeste van deze waarnemingen voor mijzelf te houden, behoud ik over het algemeen het vertrouwen in mijn ervaringen, ondanks de culturele programmering die constant zegt dat het onzin is. Dus hoewel ik mijn buitenlichamelijke ervaring niet als een revolutie zal beschrijven, vormt deze deel van een lopende persoonlijke ontwikkeling en heeft deze, samen met de fysieke gevolgen van het opgeblazen zijn, mijn leven beïnvloed.

Dus heb ik mijn angsten en onzekerheden opzijgezet en besloten over mijn ervaringen en gedachten erover te schrijven, zowel omdat ik het zelf leuk vind als in de hoop mij verder te ontwikkelen door de dialoog te voeren. En