#Vetlam

By Jonathan Vrijvogel

Jonathan Vrijvogel (39) noemt zichzelf auteur, maar hij heeft nog nooit een boek geschreven. Hij verdoet zijn dagen met hangen, lol trappen en spullen bestellen via TelSell. Op een dag wordt zijn saaie leventje opgeschrikt als iemand anders toevallig een boek uitbrengt onder zijn naam. Het is het boek dat je nu in je hand houdt.

Jonathan besluit het boek te claimen en gaat op promotietoer. De signeersessies en optredens in tv-shows gaan hem goed af. Maar dan maakt de uitgever bekend dat de échte schrijver zal spreken tijdens het Boekenbal.

• Language: Nederlands
• Publisher: Dutch Publishing House (DPH)
• Release date: May 10, 2022
• ISBN: 9789492319050

Book preview

#vetlam

Jonathan Vrijvogel

Deze roman is puur fictief, maar raakt her en der aan de werkelijkheid.

Feiten en fictie zijn vermengd en dat geldt ook voor de in het boek voorkomende personen, bedrijven, organisaties en plekken. De incidenten, handelingen, gesprekken en gebeurtenissen zijn bedacht door de auteur.

Eerste versie e-boek © 2022 David Uijl

Uitgeverij Dutch Publishing House - Utrecht

www.dph.nl

Smashwords editie

Distributie via Smashwords

ISBN: 9789492319050

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm, internet of op welke wijze dan ook, zonder schriftelijke toestemming van de uitgever.

#dwdd

Even tussendoor, ik weet dat de redactie het eigenlijk niet goed vindt, maar er is een boek uit dat ik u even wil laten zien. Matthijs van Nieuwkerk kijkt in de camera met zijn kwajongensgrijns en tilt langzaam rechts van zich, voor de kijkers links, een boek in beeld.

Ik wil het jullie echt even laten zien, omdat het...

Heb jij het geschreven?, kraait Marc-Marie er dwars doorheen.

Matthijs draait zich lachend naar zijn kirrende sidekick.

Nee, de auteur is waarschijnlijk een pseudoniem, Jonathan Vrijvogel, maar daar wilde ik het helemaal niet over hebben. Waar het me om gaat...

Een pseudoniem, schreeuwt Marc-Marie met zijn falcetstem, Dus jij hebt het toch geschreven? Wie zegt dadde gij het nie zelf geschreven hebt? Misschien heet jij wel...nou, Vrijvogel.

Marc, onderbreekt Matthijs hem, Hier heb je het boek, dan ben jij even stil en dan ga ik ondertussen vertellen waarom ik vandaag de redactie overrule en dit boek laat zien.

Matthijs schuift het boek over tafel naar Marc-Marie Huijbregts en stoot daarmee per ongeluk Marcs glas water over de gast van deze avond, de kersverse minister van Buitenlandse Zaken. De minister dacht zich te moeten verdedigen voor het feit dat hij Israël eerder deze week steunde na de acties in Gaza, maar deze aanval had hij niet verwacht. Hij springt op en heel Nederland ziet hoe zijn kruis is gemarkeerd door een grote donkergrijze vlek op zijn lichtgrijze pak.

De regisseur schakelt direct weer terug naar Matthijs, die zijn lach omzet in energie en fel de camera in praat.

Dit boek is zo bijzonder, omdat de eerste scène zich afspeelt bij De Wereld Draait Door. Ik sta dus direct op pagina één. In mijn stoutste dromen zou een dergelijk eer mij slechts ten deel vallen in mijn eigen biografie, dus dank aan de schrijver. En nog een bijzonder detail: het is het eerste boek in Nederland met een hashtag als titel, hekje vet lam. Een primeur. Op de achtergrond klinkt gerommel. Het publiek thuis heeft niets meegekregen van de vloekende minister die buiten beeld door een mollige stagiaire in zijn kruis wordt gedept. Dit hilarische tafereel is diezelfde avond wel op verschillende Facebooken Twitterpagina’s te zien, want er wordt druk gefotografeerd in de studio. Marc-Marie vangt de laatste zin op en reageert alert.

Maar Matthijs, nou ga je ons een boek aanprijzen, alleen maar vanwege de titel. Als ik een boek over mijn leven zou schrijven, zou het waarschijnlijk ook #vetlam heten. Heb je het eigenlijk al gelezen? Hij drukt op het bruggetje van zijn bril, zodat de donkere bovenrand tegen zijn voorhoofd omhoog schuift. Door het zweet op Marcs neus glijdt de bril direct weer terug in zijn ruststand.

Nee, maar dat ga ik zeker doen en misschien is het wel zo goed dat het een boekrecensie krijgt in dit programma. Maar nu eerst even iets heel anders.

De regisseur knalt direct een bumper in beeld. Even tijdrekken, terwijl de minister met zijn natte broek weer aanschuift. De altijd kalme minister is rood aangelopen door het incident. De technicus speelt een YouTube filmpje af en alle lampjes op de camera’s gaan uit. Marc-Marie weet dat de microfoons uit staan en fluistert de minister in het oor:

Aan de kleur van uw hoofd zie ik van welke partij u bent.

De minister bijt terug: Het lijkt hier de Gazastrook wel!

Op Twitter schrijft @jmvenema:

Ik ken wel een auteur die Jonathan Vrijvogel heet #ddwd. Helaas gaat deze tweet voor de fans verloren, want #ddwd is niet de juiste hashtag.

Matthijs neemt een slok water en leest even snel de volgende zinnen van zijn autocue door. Uit de tekst begrijpt hij dat het filmpje dat nu speelt over een kat gaat. Hij herinnert zich dat hij het die middag tijdens de lunch gezien heeft en er niet om kon lachen. Wie had dat verzonnen, dat ze elke week weer een filmpje van vreselijke kwaliteit van Youtube haalden en dat live voor heel Nederland uitzonden? En dan ook nog telkens weer van een kat? Hij vermoedt dat het blonde meisje dat altijd stilletjes rondloopt met een kladblok in haar hand een stagiaire is met als enige doel om filmpjes van katten te verzamelen. Hij neemt zich voor haar maandag te ontslaan.

Bij @dirk1973

Kijk, dát is het!, roept Robin, Een filmpje van een kat!

De drie vrienden, Robin, Dirk en Jonathan, zitten bij elkaar in Dirks huiskamer. De jongens (het zijn eigenlijk al mannen van achter in de dertig) hebben net hun tweede biertje opengetrokken en de tv aangezet. Precies op tijd om te zien hoe bij De Wereld Draait Door een YouTube filmpje van een kat wordt vertoond.

Als je het hebt over snel rijk worden, dan heb je het over kattenfilmpjes op YouTube.

Het is niet YouTúbe, het is YóuTube, corrigeert Dirk hem.

Patato, potato, het gaat erom dat je hartstikke rijk kan worden als je een hit op YouTube hebt. Als je meer dan tienduizend kijkers hebt, dan deel je in de advertentiegelden. En wat werkt goed? Filmpjes van katten! Zoek dit filmpje maar eens op en kijk naar de teller. Over een uur schiet het aantal kijkers van dat filmpje sky high de lucht in.

Robin grabbelde in zijn broekzak naar zijn iPhone.

De jongens kwamen regelmatig bij elkaar om slap te lullen en vanavond was de vraagstelling: hoe worden we snel rijk?

Het gaat veel sneller, hoor, zegt Dirk, Je kan al direct instellen dat je wilt profiteren van de advertentie- inkomsten. De vraag is alleen hoe je aan zoveel views komt.

Katten, ik zeg het je...katten! Robins stem schiet een octaaf omhoog. Zijn benen raken de grond even niet meer als hij voor de laatste keer ‘katten’ roept.

Jonathan mengt zich in het gesprek.

Luister, Robin, wij hebben geen kat en Dirk’s kat is niet bepaald bijzonder. Het beestje doet geen kunstjes en ziet er normaal uit. Hoe had je gedacht dit nootje te kraken?

Mannen, we zijn het brainstormen, oké? In deze fase mag je een idee niet afbranden, maar moet je juist positief meedenken met elkaar. Als ik zeg dat we een kattenfilmpje gaan maken dat een grote hit wordt op YouTube, dan verwacht ik dat jullie meedenken over hoe we dat gaan aanpakken. Dirk?

I hear you. Volgens mij moeten we een betere kat hebben dan die van mij. Ik denk dat we onze topacteur misschien kunnen vinden in het asiel. Dirk liet zich terugvallen op de turkoise bank met ingeweven glittertjes. Alsof hij wilde zeggen: Dit was mijn gouden idee van de dag, hier moeten jullie het mee doen.

Kijk, nu denk je opbouwend mee. En wat zouden succesvolle kenmerken van deze Bekende Kat in de dop moeten zijn?

Jonathan zette zijn lege glas op tafel en schoof naar het randje van de bank.

Het grappigste is als een kat iets doet wat wij mensen ook zouden doen, maar als wij mensen het zouden doen, dan zou het van YouTube verwijderd worden.

Robin keek vragend naar Dirk Heeft hij het nu over seks?

Ja, ik denk aan seks, ja, maar dan niet serieus. Bijvoorbeeld een kat met een knuffelbeer. We maken gewoon een gaatje in een teddybeer en dan wrijven we die knuffel heel vaak over een loops vrouwtje en dan mag die ouwe kapitein uit dat asiel helemaal los gaan.

Dirk staarde voor zich uit en vroeg zich af of je een kat ook loops noemde. Was daar niet een ander woord voor? Robin trok de kat van Dirk, Rovertje, bij zich op schoot.

Oké, we zijn op de goede weg, Jonathan. Ik wil alleen even wijzen op het feit dat het succes op YouTube, zeker onder de kattenfilmpjes, voor een groot deel bepaald wordt door kinderen en vrouwen. En ik vraag me even hardop af of zij wel zo enthousiast zullen zijn over een hitsige kater die een knuffel molesteert. Kijk nou eens naar Rovertje. Het beest kan niets en dat gaan we haar ook niet meer leren. Maar we kunnen natuurlijk wel haar vacht een kleurtje geven of haar pootjes kaalscheren. Dan doen we net alsof zij een unieke genetische afwijking heeft. Net als de freakshows in de middeleeuwen.

Jongens, laten we dan de hamster van Robin gebruiken.

Marmot!

Dirk ging onverstoorbaar verder.

Onze kat gaan we niet genetisch manipuleren om een hit op internet te worden. Als er hier iemand geverfd wordt of geschoren, dan is het de hamster van Robin. Iemand een biertje?

Marmot!

Gat

Eenmaal thuis voelde Jonathan de biertjes pas echt. Hij moest drie pogingen doen het lichtknopje aan te drukken. Het felle licht maakte hem weer iets alerter. Hij liep door de gang van zijn appartement tegenover het station van Abcoude. In de gang hingen foto’s van vrienden. Maaike die hem een kushandje toewierp. Hij had haar niet meer gezien sinds die avond, nu bijna twee jaar geleden. En de foto van zijn studiegenoten Werner en Ruud, die hij nog elk jaar zag tijdens de reünie van zijn vriendengroep. Ze waren allebei dikker geworden de afgelopen jaren, maar Jonathan zag er nog steeds uit als op de universiteit. Oké, iets ander kapsel, iets meer lijntjes onder zijn ogen, maar geen grammetje meer vet.

Opmerkelijk hing er geen foto van familie aan zijn muur. Jonathan was geadopteerd. Hij was toen al 6 jaar en hij had nooit echt een band gekregen met zijn adoptieouders. Van zijn echte ouders wist hij bijna niets. Zijn moeder was tijdens de bevalling overleden en zijn vader kon het niet aan om voor hem te zorgen. Jonathan kon zijn naam niet achterhalen, want in die tijd was alles nog anoniem. Hij had een archief ingezien, waarin alleen het beroep van zijn vader had gestaan: docent. Meer wilde Jonathan ook niet weten. Hij haatte zijn biologische vader. Wat voor een loser was je als je een kind helemaal alleen in een grote, vijandige wereld zet?

Jonathan had de verwarming op een tijdschakelaar staan, waardoor het koud in huis was. Hij hield zijn jas aan en pakte een blikje 7-Up Light uit de koelkast. Onder het gekraak van het lipje liet hij zich op de bank vallen. Wat zou hij gaan doen? Nog even zappen met het risico dat hij weer een nutteloze TelSell aanbieding zou kopen? Nog een keukenmachine die onderin een la zou belanden? Misschien was er nog een film op.

Jonathan gooide het lege blikje in de keuken, ergens tussen de prullenbak en het kookeiland. Het kletterde op de grond. Het is water met aspartaam en citroenzuur, waarom drink ik niet gewoon Spa Rood, dacht Jonathan en hij pakte zijn BlackBerry. Hoe leuker de avond, hoe zwarter het gat, tweette hij. Hij klikte op zijn eigen naam en las de bio die hij in een brallerige bui had geschreven:

"Auteur en tekstschrijver - je hebt mijn slogans in je hoofd!

#abcoude". Jonathan had nog nooit een boek uitgegeven. Hij zat sinds twee weken op Twitter.

Een paar uur later werd hij wakker. De televisie herhaalde een flauwe comedy. Een paar seconden keek hij versuft naar het beeld, toen er opeens een stoot adrenaline door hem heen schoot. O, nee, was het echt? Hij checkte zijn mail op zijn telefoon en zag inderdaad een nieuw mailtje. Bevestiging van uw aankoop bij TelSell. Wat verderop in de tekst zag hij dat hij de volledige cd-collectie met hits uit de jaren 60 had besteld.

Er was ook een mailtje binnen van Dirk. Guys, ik heb het idee van de eeuw! Wanneer spreken we weer af?

Het bedje gespreyd

Die ochtend ging de telefoon heel vroeg, elf uur. Jonathan werd wakker met Needles and Pins van The Searchers in zijn hoofd, al wist hij niet precies hoe dat zo kwam. Jonathan zag een nummer dat niet in zijn telefoon stond, maar dat begon met het netnummer van Abcoude.

Jonathan, met Peter, Peter Sprey. Het zal wel toeval zijn, maar ik heb echt heel grappig nieuws. Of misschien moet jij me nog iets vertellen, ik weet het niet. In ieder geval, ik houd op dit moment een boek in mijn handen met een heel bekende naam op de kaft, namelijk jouw naam, is dat niet apart, moet je mij nog iets vertellen, kerel?

Hoi Peter, hoe laat is het?

"Gast, het is al over elven, hoorde je wel wat ik zei? Ik heb hier een boek in mijn hand met jouw naam erop. En ik bedoel niet als titel, maar als auteur. Jonathan Vrijvogel. Wat moet je mij nog vertellen?

Nou?"

Heb je die vanochtend binnen gekregen?

Ja, wat denk jij, ik bel je natuurlijk meteen op. Je had me wel verteld dat je met iets bezig was, maar niet dat het al echt een turquoise boek was met jouw naam en jouw Cadillac erop. Hoe heb je hem dat geflikt man, niet eens bij de minste uitgever! Dat had je me wel eens mogen vertellen!

Heel langzaam werd Jonathan wakker. Peter was dan ook wel echt de meest geschikte man om je wakker te bellen. Hij stelde veel vragen, maar verwachtte geen antwoord. De volgende vraag was belangrijker dan jouw antwoord. En het tempo waarin hij sprak, was een verademing. Ze zouden ringtones moeten maken van Peters stem, zodat je ‘s ochtends niet meer hoefde te snoozen, dacht Jonathan en hij zei:

Ik kom naar je toe, dan haal ik er eentje op.

Jonathan sprong onder de douche. Terwijl de shampoo met caffeïne schuimde in zijn haar neuriede hij Itchicoo Park. Wat een heerlijk deuntje was dat toch, hij zou er eens naar moeten zoeken op Spotify.

Hij verbaasde zich altijd weer over alle rituelen die je elke ochtend moest doorlopen. Haar wassen, scheren, lenzen, aankleden. Vooral dat scheren was hem een doorn in het oog. Scheren was nooit fijn, hoe blij die jongens in de reclame ook keken. Als je een nieuw mesje had, leek je na het scheren op een figurant uit een horrorfilm. Bloed onder je neus, bloed in je hals en bloed op je handdoek. Na een paar dagen was de scherpte er van af en leek je aan het einde van de dag alweer op Ruud Lubbers. Jonathan had zich wel eens afgevraagd wat erger was: elke dag scheren of één keer in de maand ongesteld. En waarom was er nog geen ontharingscrème voor je gezicht? Iets voor