Een kapitein van 15 jaar - In slavernij

By Jules Verne

'Een kapitein van 15 jaar - In slavernij' is het tweede en laatste deel van 'Een kapitein van 15 jaar'.Zou je kapitein van een walvisjaagschip kunnen zijn als de hele bemanning omkwam in een tragedie? Zou je dat zelfs maar willen? En wat zou je doen als de kok aan boord zijn eigen plannen heeft en je wil vermoorden? Dit en nog veel meer is waar de arme vijftienjarige Dick Sands als enig overlevend bemanningslid mee te maken krijgt.Alles lijkt volgens plan te verlopen. Totdat de kok het schip saboteert en de groep, in plaats van in Zuid-Amerika aan te komen, in Afrika belandt. Het plan van de gemene kok is om iedereen aan boord als slaaf te verkopen. Zullen ze alle obstakels en onverwachte gebeurtenissen overleven of zullen ze het slachtoffer worden van de Afrikaanse slavenhandel?'Een kapitein van 15 jaar - In slavernij' is een avonturenroman die je niet alleen tot het einde toe in spanning houdt, maar ook de wijdverbreide veroordeling van slavernij verbeeldt.-

• Language: Nederlands
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: May 16, 2022
• ISBN: 9788728134429

Jules Verne

Victor Marie Hugo (1802–1885) was a French poet, novelist, and dramatist of the Romantic movement and is considered one of the greatest French writers. Hugo’s best-known works are the novels Les Misérables, 1862, and The Hunchbak of Notre-Dame, 1831, both of which have had several adaptations for stage and screen.

Book preview

Een kapitein van 15 jaar - In slavernij

Translated by Unknown

Original title: Un capitaine de quinze ans

Original language: French

Copyright © 1878, 2022 SAGA Egmont

All rights reserved

ISBN: 9788728134429

1st ebook edition

Format: EPUB 3.0

No part of this publication may be reproduced, stored in a retrievial system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

This work is republished as a historical document. It contains contemporary use of language.

www.sagaegmont.com

Saga is a subsidiary of Egmont. Egmont is Denmark’s largest media company and fully owned by the Egmont Foundation, which donates almost 13,4 million euros annually to children in difficult circumstances.

I.

OP MARSCH.

Afrika! Geen oogenblik was die naam, zoo vreeselijk in de tegenwoordige omstandigheden en welken men eindelijk voor dien van Amerika moest in de plaats stellen, uit de gedachte van Dick Sand. Eenige weken in zijne herinnering teruggaande, vroeg de jeugdige leerling zich af hoe de Pelgrim eindelijk aan die gevaarlijke kust was aangeland, hoe hij kaap Hoorn had omgevaren en van den eenen oceaan in den anderen was overgegaan! Voorzeker was nu voor hem het raadsel opgelost waarom, inweerwil van den snellen loop van zijn vaartuig, zoo laat land in ’t gezicht was gekomen, omdat de afstand dien hij had moeten afleggen om de Amerikaansche kust te bereiken, buiten zijn weten verdubbeld was!

»Afrika! Afrika!" herhaalde Dick Sand.

Terwijl hij al de voorvallen van dien onverklaarbaren overtocht in zijne verbeelding terugriep, daar schoot het hem plotseling in de gedachte dat er iets met zijn kompas gebeurd moest zijn. Hij herinnerde zich ook dat het eerste kompas op den grond gevallen en de loglijn gebroken was, waardoor hij in de onmogelijkheid geweest was de snelheid van den Pelgrim te berekenen.

»Ja! dacht hij, »er bleef slechts één kompas aan boord over, welks aanwijzingen ik niet kon vergelijken!.... En eens, ’s nachts werd ik gewekt door een kreet van den ouden Tom!.... Negoro bevond zich daar, op het achterschip!.... Hij was op het kompashuisje gevallen!.... Heeft hij toen geen stoornis gebracht....?

Er ging een licht voor Dick Sand op. De waarheid begon zich in al hare naaktheid aan hem te vertoonen. Hij begreep eindelijk al het dubbelzinnige in het gedrag van Negoro. Hij zag zijne hand in die reeks van noodlottige voorvallen die het verlies van den Pelgrim ten gevolge hadden gehad en hen die hij droeg zoo vreeselijk in gevaar gebracht had.

Maar wie was die ellendeling dan toch? was hij zeeman geweest, alhoewel hij dit altijd verborgen had gehouden? Had hij met helsche list den toeleg gesmeed om het vaartuig op de kust van Afrika te werpen?

Mochten er nog duistere punten in het verledene bestaan, het tegenwoordige bood ze voorwaar niet meer aan. De jeugdige leerling wist maar al te goed dat hij in Afrika was en zeer waarschijnlijk in de noodlottige provincie van Angola, meer dan honderd mijlen van de kust verwijderd. Hij wist ook dat het verraad van Harris nu niet meer te betwijfelen viel. Uit een en ander het besluit op te maken dat de Amerikaan en de Portugees elkander van ouds kenden, dat een noodlottig toeval hen op deze kust vereenigd had, dat zij samen een plan beraamd hadden, waarvan het gevolg noodlottig voor de schipbreukelingen van den Pelgrim moest zijn, dat alles vertoonde zich nu in het helderste daglicht.

Maar nu, waarom toch die verfoeilijke kuiperijen? Dat Negoro zich des noods van Tom en zijne makkers wilde meestermaken en hen als slaven in het land van den slavenhandel wilde verkoopen, was licht te begrijpen. Dat de Portugees een haat tegen Dick Sand had opgevat, die hem behandeld had zooals hij verdiende en nu trachtte zich op hem te wreken, ook dat lag in het menschelijk karakter, maar Mevr. Weldon, maar die moeder, dat kleine kind, wat wilde de ellendige toch met hen uitvoeren!

Indien Dick Sand iets van het gesprek had kunnen opvangen tusschen Harris en Negoro, zou hij geweten hebben waaraan zich te houden en welke gevaren Mevr. Weldon, de negers en hem zelven bedreigden!

De toestand was verschrikkelijk, maar de jeugdige leerling verloor den moed niet. Zooals hij kapitein aan boord was, zou hij kapitein aan land blijven. Hij achtte het zijn plicht Mevr. Weldon, den kleinen Jack en allen wier lot hem toevertrouwd was, te redden. Zijne taak begon eerst! Hij zou haar tot aan het einde toe volbrengen!

Na twee of drie uren, gedurende welke hij de goede en de slechte kansen van het tegenwoordige en toekomende overwoog, — en waarbij de slechte kansen, helaas! de overhand hadden! — stond Dick Sand op, vol moed en vast besloten.

De dag brak aan en de eerste stralen der zon verlichtten de hoogste toppen der boomen van het woud. De leerling en Tom uitgezonderd, waren allen nog in diepe rust.

Dick Sand ging naar den ouden neger en begon met zachte stem een gesprek met hem.

»Tom, sprak hij tot hem, »je hebt het gebrul van den leeuw herkend, je hebt de gereedschappen herkend van den slavenhandelaar, je weet dat we in Afrika zijn!

»Ja, mijnheer Dick, ’k weet het."

»Welnu, Tom, geen woord van dit alles, noch aan mevrouw Weldon, noch aan je makkers. Wij alleen moeten weten, wij alleen moeten vreezen!...."

»Alleen…. werkelijk.... Het moet!" antwoordde Tom.

»Tom, hernam de leerling, »we moeten zorgvuldiger waken dan ooit. We zijn in vijandelijk land, en welke vijanden! welk land! ’t Is voldoende als we onze medereizigers zeggen dat we verraden zijn door Harris, als ze dat weten, zullen ze op hun hoede zijn. Ze zullen denken dat we een aanval van zwervende Indianen te vreezen hebben en dat is genoeg.

»U kunt volkomen op hun moed en gehechtheid rekenen, mijnheer Dick."

»Ik weet het, even goed als ik op je gezond verstand en je ondervinding reken. Je zult me toch helpen, mijn oude Tom?"

»In alles en overal, mijnheer Dick."

Het besluit van Dick was genomen en werd door den ouden neger goedgekeurd. Harris had gemerkt dat men zijn verraad doorzien had, voordat het uur om te handelen nog had geslagen en daardoor hadden de jeugdige leerling en zijne reisgenooten geen onmiddellijk gevaar te vreezen. Inderdaad was het de ontmoeting der boeien, door eenige slaven achtergelaten, het was het onverwachte gebrul van den leeuw, dat den Amerikaan plotseling had doen verdwijnen. Hij had zich ontdekt gevoeld en hij was ontvlucht, waarschijnlijk voordat de kleine troep dien hij geleidde de plaats bereikt had waar hij aangevallen moest worden. Wat Negoro betreft, wiens tegenwoordigheid Dingo in de laatste dagen zeker herkend had, hij moest Harris opgezocht hebben, om met hem te raadplegen. In ieder geval zouden ongetwijfeld eenige uren verloopen voordat Dick Sand en de zijnen aangevallen zouden worden en daarvan moest men gebruik maken.

Het eenige plan was om zoo spoedig mogelijk de kust weder te bereiken. De jongeling had alle reden voor zijn vermoeden dat het die van Angola was. Na op de kust te zijn aangekomen, zou Dick Sand trachten, hetzij ten noorden, hetzij ten zuiden de Portugeesche nederzettingen te bereiken, waar zijne medereizigers eene geschikte gelegenheid zouden kunnen vinden om naar hun vaderland terug te keeren.

De vraag was nu op welke wijze men den terugkeer naar de kust zou ondernemen. Moest men dit langs den reeds afgelegden weg beproeven? Dick Sand dacht het niet en hierin kwam hij met Harris overeen, die terecht had ingezien dat de omstandigheden den jongeling zouden verplichten den kortsten weg in te slaan.

En werkelijk zou het lastig, om niet te zeggen onvoorzichtig geweest zijn, den moeielijken gang door het woud opnieuw te beginnen, die bovendien ook nergens anders op zou uitloopen dan zich weder te bevinden op het punt vanwaar zij waren uitgegaan. Hierdoor ook zouden de medeplichtigen van Negoro hen gemakkelijk op het spoor gekomen zijn. Het middel om zonder een spoor achter te laten eene rivier over te steken, die men laten weder zou afzakken, bood alleen zekerheid aan. Daarenboven zoude men de aanvallen der wilde dieren minder te vreezen hebben, die zich door een gelukkig toeval tot nog toe op een behoorlijken afstand gehouden hadden. Zelfs een aanval der inboorlingen zou in deze omstandigheden minder belangrijk zijn. Dick Sand en zijne reisgenooten, eens op een sterk vlot ingescheept, zouden zich, goed gewapend in betere omstandigheden bevinden om zich te verdedigen. Alles hing nu maar af van het vinden eener rivier.

Wij moeten er nog bijvoegen dat dit middel van vervoer, met het oog op de tegenwoordigen toestand van Mevr. Weldon, het meest passende was. Aan armen om het zieke kind te dragen, ontbrak het zeker niet. Bij gebrek aan het paard van Harris, kon men zelfs eene baar van bladeren vervaardigen waarop Mevr. Weldon plaats had kunnen nemen. Maar om deze baar te dragen zou men van de vijf negers gebruik hebben moeten maken en Dick Sand wilde met recht dat al zijne reisgenooten met het oog op een plotselingen aanval, vrij in hunne bewegingen waren.

En daarenboven zou bij het afzakken eener rivier, de jeugdige leerling zich in zijn element bevinden.

Het plan werd dus nu teruggebracht tot de vraag of er zich in den omtrek een bruikbare stroom bevond. Dick Sand dacht het wel en ziehier waarom.

De rivier, die zich op de plaats waar de Pelgrim gestrand was in den Atlantischen Oceaan stortte, kon niet ver naar het noorden noch ver naar het oosten der provincie opklimmen, omdat eene rij dicht aaneen staande bergen, — dezelfde die men voor de Cordilleras had kunnen houden, — den horizont aan beide zijden begrensden. Bijgevolg stortte of de rivier van deze hoogten naar beneden, of zij kronkelde zich naar het zuiden en in beide gevallen moest Dick Sand haar weldra in haren loop ontmoeten. Misschien zelfs dat zich vóór dien stroom, — want zich rechtstreeks in den oceaan stortende, had hij recht op deze benaming, — een zijner zijtakken opdeed, die voldoende was om den kleinen troep te vervoeren. In ieder geval moest er zich in de nabijheid een of ander vaarwater bevinden.

Werkelijk had zich gedurende de laatste mijlen van de reis de aard van den bodem gewijzigd. De grond was hier en daar lager geworden en werd vochtig. Nu en dan ontmoette men kleine riviertjes, die aantoonden dat de ondergrond zeer waterachtig was. Op den laatsten dagmarsch, was de karavaan langs een van die beekjes getrokken, waarvan het water, met ijzeroxyde bezwangerd, zich door het stroomen langs de lage oevers roodkleurde. Dit beekje weder te vinden kon niet veel tijd kosten, noch moeielijk zijn. Zijn onstuimigen loop volgen zou zeker niet gaan, maar het was waarschijnlijk niet moeielijk het tot zijne monding in een belangrijker en dus beter bevaarbaren stroom te volgen.

Dit was het eenvoudige plan waaraan Dick Sand zich hield, na met den ouden Tom beraadslaagd te hebben.

Iets later in den morgen van dien dag werden al hunne reisgenooten langzamerhand wakker. Mevr. Weldon gaf haren kleinen Jack, nog sluimerende over in de armen van Nan. Het in de tusschenpoos der koorts bleeke kind, boezemde iedereen medelijden in.

Mevr. Weldon ging naar Dick Sand.

»Dick, vroeg zij, hem strak aanziende, »waar is Harris? Ik zie hem niet.

De jongeling meende zijne metgezellen in het geloof te moeten laten dat zij den bodem van Bolivia betraden, maar hun het verraad van den Amerikaan niet te moeten verzwijgen. Daarom zeide hij zonder aarzeling dat Harris er niet meer was.

»Is hij dan vooruit gegaan?" hernam Mevr. Weldon.

»Hij is gevlucht, mevrouw, antwoordde Dick Sand. »Die Harris is een verrader en was het eens met Negoro om ons zoover in het binnenland mede te voeren.

»Met welk doel?" vroeg Mevr. Weldon driftig.

»’k Weet het niet, antwoordde Dick Sand, »maar wat ik weet is dat we dadelijk naar de kust moeten terugkeeren.

»Die man... een verrader! herhaalde Mevr. Weldon. «’k Had er een voorgevoel van! En denk je Dick, dat hij ’t eens is met Negoro?

»Dat moet wel zoo zijn, mevrouw. Die ellendeling was ons op ’t spoor. Het toeval heeft die twee schurken bij elkaar gebracht, en...."

»En ’k hoop maar dat ze nog bij elkaar zullen zijn, als ’k ze weervind, zei Herkules. »’k Zal het hoofd van den een tegen dat van den andere verbrijzelen! voegde de reus er bij, zijne ontzaglijke vuisten ballende.

»Maar mijn kind! riep Mevr. Weldon uit. »En ’k hoopte zoo, hem in de hacienda van San Felice de zorgen te kunnen geven, die zijn toestand vereischen!....

»Jack zal wel beter worden, Mevrouw, antwoordde de oude Tom, »zoodra we het gezondere gedeelte van de kust naderen.

»Dick, hernam Mevr. Weldon, »ben je er zeker van dat die Harris ons verraden heeft?

»Ja, Mevrouw," antwoordde de jongeling, die alle verklaringen in dit opzicht had willen vermijden.

Ook haastte hij zich er bij te voegen, terwijl hij den ouden neger aanzag:

»Dezen nacht hebben Tom en ik zijn verraad ontdekt, en als hij niet, te paard springende, op de vlucht was gegaan, zou ’k hem gedood hebben!"

»En dus die hoeve?"

»Er bestaat geen hoeve, noch gehucht, noch dorp in den omtrek, antwoordde Dick Sand. »Mevr. Weldon, nogmaals, we moeten naar de kust terug.

»Langs denzelfden weg, Dick?...."

»Neen, Mevrouw, we moeten een stroom afzakken die ons zonder vermoeienis en zonder gevaar naar de zee zal terugbrengen. Nog eenige mijlen te voet, en ’k twijfel niet...."

»O! ’k ben sterk, Dick! antwoordde Mevr. Weldon, die zich tegen hare eigen zwakheid verzette. »’k Zal loopen, ’k zal mijn kind dragen!....

»Wij zijn er ook, Mevr. Weldon, antwoordde Bat, »en we zullen u zelve dragen!

»Ja! ja!... voegde Austin er bij. »Twee boomtakken, met takken en bladeren er dwars overheen ..."

»Dank, mijne vrienden, antwoordde Mevr. Weldon, »maar ’k wil loopen ... ’k Zal loopen. Voorwaarts!

»Voorwaarts!" antwoordde de jeugdige leerling.

»Geef mij Jack! zeide Herkules, die het kind uit de armen van Nan overnam. »Als ’k niets te dragen heb, vermoei ’k me maar!

En de brave neger nam den slapenden kleinen jongen, die zelfs niet wakker werd, zeer voorzichtig in zijne krachtige armen.

De wapens werden met zorg nagezien. Van ’tgeen er nog van levensmiddelen overbleef, werd een pak gemaakt, dat door één man kon gedragen worden. Acteon nam het op zijn rug en zijne makkers bleven nu vrij in hunne bewegingen.

Neef Benedictus wiens lange stalen beenen de sterkste vermoeienissen trotseerden, was gereed om te vertrekken. Had hij de verdwijning van Harris opgemerkt? Het zou onvoorzichtig zijn het te verzekeren. Het was hem trouwens zeer onverschillig. Hij verkeerde bovendien onder den druk van een der vreeselijkste ongevallen die hem konden treffen.

Niet zonder reden, voorzeker. Neef Benedictus had zijn oogglas en zijn bril verloren.

Zeer gelukkig, maar zonder dat de goede man er iets van wist, had Bat de twee kostbare voorwerpen tusschen het lange gras van de halt gevonden, maar ze op den raad van Dick Sand bewaard. Op die wijze was men zeker dat het groote kind zich gedurende den marsch stil zoude houden, omdat hij, zooals men zegt, nu niet verder zag, dan zijn neus lang was.

Tusschen Acteon en Austin geplaatst, met het stellige verbod hen te verlaten, waagde de deerniswaardige Benedictus geen enkele tegenstribbeling, en liep hij in ’t gelid, als een blinde dien men geleidde.

De kleine troep had geen vijftig schreden afgelegd, toen de oude Tom plotseling allen met één woord staande hield.

»En Dingo?" zeide hij.

»Werkelijk is Dingo er niet!" antwoordde Herkules.

En met zijne krachtige stem riep de neger den hond herhaaldelijk, maar geen enkel geblaf antwoordde hem.

Dick Sand sprak geen enkel woord. De afwezigheid van den hond was eene betreurenswaardige zaak, want door zijne waakzaamheid belette hij dat de kleine troep overvallen werd.

»Zou Dingo Harris gevolgd zijn?" vroeg Tom.

»Harris niet.... antwoordde Dick Sand, »maar hij zal zich op het spoor van Negoro geworpen hebben. Hij rook hem, toen deze ons volgde.

»Dat ongeluk van een kok zal hem wel spoedig een kogel door den kop gejaagd hebben!...." riep Herkules uit.

»Of Dingo zou hem eerst geworgd moeten hebben!" antwoordde Bat.

»Misschien! hernam de jongeling. »Maar we kunnen niet op de terugkomst van Dingo wachten. Als hij overigens nog leeft, zal het schrandere dier ons wel weer weten te vinden. Vooruit!

Het was zeer warm weder. Dikke wolken maakten sedert den vroegen morgen, den horizont onzichtbaar. Er was iets in de lucht dat storm voorspelde. Waarschijnlijk zou de dag niet zonder onweer eindigen. Gelukkig bewaarde het bosch, ofschoon hier niet zoo dicht meer, een weinig koelte aan de oppervlakte van den bodem. Hier en daar kwamen weilanden voor, bedekt met hoog en dicht gras en omzoomd door hoogstammige boomen. Op zekere plaatsen was de aarde bezaaid met machtige stammen, die reeds versteend waren, — een zeker teeken van steenkoolbevattende gronden, zooals zij meermalen worden aangetroffen op het Afrikaansche vasteland. Verder was het in de open plekken van het bosch, waarvan het groene tapijt met eene menigte rooskleurige twijgjes getooid was, eene rijke afwisseling van bloemen in allerlei nuancen, gele of blauwe gemberbloemen, bleeke klokbloemen (lobelia’s), roode standelkruidachtige bloemen (orchideën) onophoudelijk bezocht door de insecten die ze bevruchtten.

De boomen vormden toen geen ondoordringbaar bosch meer, maar er was eene rijke afwisseling van allerlei soorten. Hier was het eene bijzondere soort van palmboomen, die eene in Afrika zeer gezochte olie geven, katoenboomen, in bosschen van acht tot tien