Nostradamus spreekt opnieuw, Deel 1

By Dolores Cannon

‘Nostradamus geloofde, net als ik, in de theorie van ‘waarschijnlijke toekomsten’, van knooppunten op de tijdslijnen met alle mogelijke vertakkingen in allerlei richtingen. Hij geloofde dat als de mens de kennis bezat, hij zou kunnen zien langs welke tijdslijn zijn toekomst zich ontvouwde, zodat hij die zou kunnen veranderen voordat het te laat was.’ – Dolores Cannon

HET ONMOGELIJKE IS GEBEURD.

Met een kans van één op de miljoen om via hypnose contact te maken, heeft Nostradamus dóór weten te dringen tot onze tijdsperiode, om de gebeurtenissen te onthullen die hij op de mensheid af zag komen. De meester zelf legt de raadsels, die hij zorgvuldig (gecodeerd, dit woord mag weg, wat denk je?) verstopt had in zijn fameuze kwatrijnen of profetieën, uit. Hij waarschuwt ons, door vanuit zijn tijd met onze tijd in gesprek te gaan, zodat we onze vrije wil kunnen inschakelen om de toekomst te helpen veranderen. Hij zegt: ‘Als ik jullie de meest verschrikkelijke dingen laat zien die de mens zichzelf kan aandoen, gaan jullie dan iets ondernemen om dit te veranderen?’

‘Dolores Cannon heeft haar rol van verslaggever van de interpretaties van Nostradamus van zijn eigen voorspellingen op bewonderenswaardige wijze vervuld. In een nuchtere, journalistieke stijl heeft ze een verbijsterend verslag geschreven van haar ervaringen met Nostradamus, waardoor het geheel een geloofwaardige indruk maakt. Ook heeft ze diepgaand onderzoek verricht om de informatie die ze van Nostradamus ontving, te onderbouwen.’ – Friend’s Review

• Language: Nederlands
• Publisher: Ozark Mountain Publishing, Inc.
• Release date: Oct 29, 2021
• ISBN: 9781005942489

Dolores Cannon

Dolores Cannon is recognized as a pioneer in the field of past-life regression. She is a hypnotherapist who specializes in the recovery and cataloging of "Lost Knowledge". Her roots in hypnosis go back to the 1960s, and she has been specializing in past-life therapy since the 1970s. She has developed her own technique and has founded the Quantum Healing Hypnosis Academy. Traveling all over the world teaching this unique healing method she has trained over 4000 students since 2002. This is her main focus now. However, she has been active in UFO and Crop Circle investigations for over 27 years since Lou Farish got her involved in the subject. She has been involved with the Ozark Mountain UFO Conference since its inception 27 years ago by Lou Farish and Ed Mazur. After Lou died she inherited the conference and has been putting it on the past two years. Dolores has written 17 books about her research in hypnosis and UFO cases. These books are translated into over 20 languages. She founded her publishing company, Ozark Mountain Publishing, 22 years ago in 1992, and currently has over 50 authors that she publishes. In addition to the UFO conference she also puts on another conference, the Transformation Conference, which is a showcase for her authors. She has appeared on numerous TV shows and documentaries on all the major networks, and also throughout the world. She has spoken on over 1000 radio shows, including Art Bell's Dreamland, George Noory's Coast to Coast, and Shirley MacLaine, plus speaking at innumerable conferences worldwide. In addition she has had her own weekly radio show, the Metaphysical Hour, on BBS Radio for nine years. She has received numerous awards from organizations and hypnosis schools, including Outstanding Service and Lifetime Achievement awards. She was the first foreigner to receive the Orpheus Award in Bulgaria for the highest achievement in the field of psychic research. Dolores made her transition on October 18, 2014. She touched many and will be deeply missed.

Book preview

Nostradamus spreekt opnieuw

Verklaring van zijn profetieën

deel 1

door

Dolores Cannon

Vertaling: Vera Groen

Previously published by Uitgeverij Astarte

Dutch Translation - 2003 and Permissions given to Ozark Mountain Publishing, Inc. by: Uitgeverij Astarte

© 1989 Dolores Cannon

Revised Edition © 1992 Dolores Cannon

Eerst Amerikaanse Publicatie 1989 Ozark Mountain Publishing, Inc

Eerste Nederlandse gedrukte vertaling - 2021

Portions of Prophecies of' Nostradamus by Erika Cheetham

© 1975 by Erika Cheetham

Reprinted by permission of The Putnam Publishing Group

Portions extracted from The Prophecies of Nostradamus, © 1973 by Erika Cheetham. Published by Corgi Books, a division of Transworld Publishers Ltd. Permissions granted, all rights reserved

Aller rechten voorbehouden. Geen deel van dit boek; gedeeltelijk of geheel, mag worden geprint, doorgegeven of gebruikt worden in enigerlei vorm, hetzij elektronisch, fotografisch, of mechanisch, hetzij kopiëren, bandopname, of door middel van enigerlei welk apparaat met als doel het bewaren en doorgeven van deze informatie zonder geschreven toestemming van Ozark Mountain Publishing Inc. Hierbij uitgesloten zijn korte quotaties in literaire werken of kritieken.

Voor toestemming, serialisatie, condensatie, adaptatie, of voor onze catalogus, wend u zich naar: Ozark Mountain Publishing Inc, P.O. Box 754, Huntsville, AR 72740, Attn: Permissions Dept.

Library of Congress Cataloging-in-Publication Data

Cannon, Dolores, 1931-2014

Nostradamus spreekt opnieuw, deel 1 door Dolores Cannon

Oorspronkelijke titel: Conversations with Nostradamus, Volume I

Communicatie van Nostradamus via verschillende media door middel van hypnose, begeleid door Dolores Cannon. Bevat de profetieën van Nostradamus, in het Midden-Frans met Engelse vertaling.

1. Hypnose 2. Reïncarnatie 3. Nostradamus, 1503-1566 4. Profetieën

1. Cannon, Dolores, 1931-2014 II. Reïncarnatie III. Titel

Library of Congress Catalog Card Number: 2021948446

ISBN# 978-1-950608-58-4

Vertaling: Vera Groen

Omslagontwerp: Joe Alexander & Travis Garrison

Typografie: Nancy Vernon

Boek in Times New Roman

Gepubliceerd door:

P.O. Box 754

Huntsville, A R 72740

WWW.OZARKMT.COM

Amerikaanse uitgave geprint in de Verenigde Staten

Toewijding

Voor Elena, Brenda en John,

Die me hielpen de poort van de tijd te ontdekken

En me naar die ongelofelijke dimensie trokken

Waar Nostradamus nog steeds left

Tekening van Nostradamus, zoals gezien door Elena in trance.

Voorwoord

Hoewel de naam Dolores Cannon niet veel lezers bekend zal voorkomen, is zij toch al vele jaren werkzaam op het gebied van hypnotische regressie. Dolores is geen wetenschapper, maar haar toewijding aan het detail, aan nauwkeurigheid en aan de waarheid zijn wel degelijk wetenschappelijk te noemen. In haar zoektocht naar kennis is zij onvermoeibaar, zoals haar lezers zullen merken als ze haar volgen op haar meedogenloze pad door het labyrint van de menselijke geest en ziel. Niet verwonderlijk dus dat ze een grote aanhang heeft onder de cognoscenti, haar collega-onderzoekers die zich richten op het paranormale. Dolores’ huis kent vele woningen, zoals we zullen zien.

Ik ontmoette Dolores een paar jaar geleden en ze vertelde me toen over haar werk. Ze had niet de pretentie om het belang van het materiaal dat ze verzamelde als haar cliënten onder hypnose waren, volledig te begrijpen. Ze beweerde niet dat ze overal het antwoord op wist, maar geloofde, met een bijzondere openheid van geest, dat de geesten 1) die zeiden tot haar te spreken via de mond van levende mensen, mogelijk reële wezens waren, misschien uit een andere tijd dan de onze, die op een ander zijnsniveau existeerden.

Omdat ik al bekend was met hypnose, was ik erg geïnteresseerd in wat mevrouw Cannon hierover te melden had. Vele jaren daarvóór had ik de hypnosetechniek geleerd van een beroemde leraar in Florida. Later had ik het voorrecht om te werken met een pionier op het gebied van klinische hypnose, William S. Kroger, arts in Beverly Hills.

Ik ondervroeg Dolores zorgvuldig over haar werkmethode, en raakte ervan overtuigd dat ze haar cliënten niet stuurde als ze ze onder haar hoede had, of ze op de een of andere manier materiaal aanreikte dat onder hypnose aan het licht kwam. Ik luisterde heel aandachtig naar een aantal bandopnames, op zoek naar mogelijke misstappen of twijfelachtige manieren van werken. Ik zag dat ze erop lette haar cliënten niet te sturen of aan te sporen. Ze stond juist zoveel mogelijk aan de zijlijn om ruim baan te maken voor het materiaal, om het maar zo uit te drukken, en het niet te kleuren door haar vragen. Ze bood geen antwoorden, theorieën, waarschijnlijkheden of veronderstellingen. In plaats daarvan liet ze zich door haar cliënt in de sessies met die andere stemmen naar andere ruimtes leiden.

Dolores Cannon is een serieuze beoefenaar van de kunst der hypnose, en is vooral zeer bedreven in regressietechniek. Ik heb haar gevraagd om een deel van haar aantekeningen te mogen inzien. Ze stuurde deze naar me toe en ik was onder de indruk van het door haar ontdekte materiaal. Het leek alsof ze zelf verbaasd was door zowel het materiaal als door de manier waarop het aan het licht was gekomen. Haar materiaal was op z’n zachtst gezegd fascinerend, en zat erg goed in elkaar.

Ze had goede redenen om verbaasd te zijn door wat haar cliënten onder hypnose te zeggen hadden. Toen ik haar ondervroeg over deze cliënten bleek dat het vaak ging om laagopgeleide huisvrouwen van het platteland, afkomstig uit boerenfamilies. Het waren niet bepaald intellectuelen, waardoor het materiaal nog indrukwekkender leek dan wanneer het afkomstig was geweest van mensen die vertrouwd zijn met de studie van het paranormale.

Dolores wist dat ze opzienbarend materiaal in handen had. Ze is een zeer goede schrijfster, en schrijft helder en zuiver over buitengewone zaken. Ik denk dat haar werk nog meer in achting stijgt wanneer je bedenkt wat ze allemaal gedaan heeft om het niet-gedocumenteerde bronnenmateriaal te verifiëren. Ze liet haar bevindingen niet meteen in druk verschijnen, zoals andere hypnotiseurs die iets verbazingwekkends ontdekken of een hoop kennis opdoen tijdens hypnosesessies. Ook trok ze geen voorbarige conclusies naar aanleiding van haar ontdekkingen. Het materiaal dat ze uit het onderbewuste naar boven haalde werd door haar juist uitgebreid onderzocht, waarbij ze zoveel mogelijk probeerde om de controleerbare feiten die ze van haar cliënten verkreeg, met bewijzen te staven. Ze deed dat op twee manieren.

Als er een ‘geest’ vanuit een andere tijd sprak, zoals de getuige van de vernietiging van Hiroshima, gebruikte Dolores bestaande bronnen om de feiten te onderzoeken. Deze manier van werken gaf haar waardevolle inzichten bij het evalueren van het materiaal. Maar ze ging, briljant als ze is, nog verder. Ze ging dezelfde periode en (de kennis van en ervaringen met) vorige levens onderzoeken met andere cliënten die elkaar geen van allen kenden, zich niet bewust waren van het andere materiaal en zelfs niet eens in dezelfde stad of streek woonden als de oorspronkelijke cliënt.

Het dient vermeld te worden dat haar cliënten uit alle rangen en standen afkomstig zijn. Sommigen zijn beter opgeleid dan anderen, en er zitten zowel universitair geschoolden als gewone arbeiders tussen. Sommigen zijn welgesteld, anderen leven op of onder het bestaansminimum. Ik weet zeker dat haar lezers ooit meer zullen willen weten over deze mensen, die uiteraard anoniem zijn en dat ook moeten blijven. Maar Dolores heeft al haar sessies volledig gedocumenteerd, heeft aantekeningen gemaakt, haar eigen commentaren bewaard, en haar bandopnames gearchiveerd.

Bovendien is Dolores de geschiedenis ingedoken, heeft zich in kaarten verdiept en materiaal naar boven gehaald, dat de gesprekken van mensen die lang geleden leefden lijkt te ondersteunen. Mensen die nu tot ons spreken via cliënten, die geen enkele kennis hebben van die tijden of van de mensen die in die voorbije tijden leefden.

En dat brengt ons bij Nostradamus.

Voor zover ik weet had Dolores Cannon nooit ook maar één kwatrijn van Nostradamus gelezen en wist ze eigenlijk niks over de man of zijn voorspellingen, vóórdat hij zich aan haar bekend maakte tijdens een regressie van een cliënt naar een vorig leven. Toen het materiaal begon door te komen via haar cliënten, heeft ze, hoewel de verleiding groot was, nooit enig onderzoek gedaan naar de man en zijn geschriften totdat het project voltooid was. In haar boeken die gaan over de voorspellingen van deze fascinerende historische figuur, maakt Dolores zorgvuldig onderscheid tussen zaken die tevoorschijn kwamen via de hypnotische regressies van haar cliënten en wat ze heeft geleerd van haar onderzoek daarbuiten.

Nostradamus heeft geleerden en andere nieuwsgierigen eeuwenlang geïntrigeerd. Zijn kwatrijnen lijken, hoewel ze geheimzinnig zijn, uit te nodigen tot nader onderzoek, want hij beweerde een man te zijn die in de toekomst kon kijken. Door de jaren heen hebben geleerden getracht zijn duistere verzen vol voorspellingen die geschreven waren in oud-Frans, Latijn en andere talen, en zijn zinspelingen op gebeurtenissen die plaats hebben gevonden sinds zijn leven, en nog zullen plaatsvinden in de toekomst, zelfs na de twintigste eeuw, uit de doeken te doen.

De man die we kennen als Nostradamus was, kort gezegd, arts en astroloog. Hij was Fransman, geboren in Saint Remi, in de Provence, in 1503. Hij studeerde in Avignon en Montpellier, en werd een uiterst kundig arts. Zijn echte naam was Michel de Notredame, maar toen zijn belangstelling voor astrologie toenam verlatiniseerde hij zijn naam en staat sindsdien bekend als Nostradamus.

Hij verwierf wijd en zijd roem door zijn behandeling van slachtoffers van de pest, vooral in Zuid-Frankrijk. Onvermoeibaar werkte hij in 1545 in Aix en Lyon, toen de pest in die steden epidemische vormen aannam.

In deze periode van de zwarte dood begon Nostradamus aandacht te krijgen als ziener, als een man die beweerde de toekomst te kunnen voorspellen. Tien jaar later, in 1555, publiceerde hij een verzameling voorspellingen in de vorm van kwatrijnen op rijm. Hij noemde het boek Centurieën.

Zijn talent als astroloog was alom bekend en in trek bij de hogere klassen. Niemand minder dan Catharina de Medici, koningin van Frankrijk, nodigde hem uit aan het hof. Daar berekende hij de horoscopen van haar zoons.

Toen Karel IX de troon besteeg, benoemde hij Nostradamus tot hofarts. De man die bekend zou worden als Nostradamus stierf in 1566 op drieënzestigjarige leeftijd. Opmerkelijk genoeg leefde hij langer dan veel van zijn tijdgenoten, en verwierf hij een zekere onsterfelijkheid door de publicatie van zijn profetische verzen. Tijdens zijn leven was hij al een mysterieuze man en hij blijft dat tot op de dag van vandaag.

Dolores Cannon heeft echter behoorlijk wat licht doen schijnen op de man en zijn voorspellingen, door haar werk en door de boeken die nu als resultaat van dat werk uitgebracht worden.

Tijd is een verschijnsel dat we niet begrijpen, het is één van de grote mysteries van dit universum. Einstein zei dat tijd gekromd was, en het universum zelf ook. Toch is het universum oneindig, zonder begin of einde. Hoe kan dat? Misschien is Nostradamus, zoals Dolores’ conclusie luidt, niet dood, maar zo te zien levend en wel binnen zijn eigen lineaire tijd. Misschien verdwenen uit onze tijd, maar toch eeuwig bestaand in die nooit eindigende, steeds veranderende rivier die we tijd noemen. Als je in deze rivier stapt stroomt ze verder, en verder bergafwaarts wordt ze een andere rivier en is ze anders, maar toch dezelfde. Het water verandert, maar is nog steeds water, en het water waar we instapten en dat verder gestroomd is, bestaat nog steeds in een dimensie die zich onttrekt aan onze blik.

Misschien was Nostradamus in staat binnen te dringen in het onveranderlijke en onpeilbare weefsel van tijd en ruimte. Misschien was hij in staat om door de barsten van de gekromde eeuwigheid heen te kijken en de toekomst te voorspellen.

Dolores’ openbaringen zijn verbazingwekkend. Tijdens zijn leven, zo vertelt Nostradamus haar via een tussenpersoon die in trance is, was hij gedwongen zijn kwatrijnen te verbergen in duistere toespelingen vanwege de politieke implicaties. Dat wil zeggen dat hij vreesde voor zijn leven als hij al te duidelijk was in de beschrijving van de gebeurtenissen die hij ‘zag’. Zoals Dolores’ boeken laten zien, schijnt hij die afbrokkelende heerschappijen, verloren veldslagen, holocausts, invasies, revoluties, ziektes en andere gruwelijkheden die de mensheid eeuwenlang zouden treffen helder te hebben kunnen zien. Dat moet voor een gevoelige man een vreselijk kruis zijn geweest om te dragen. Het lijkt erop dat er nu een zelfs nog dringender noodzaak is om zijn voorspellingen te gaan begrijpen. We staan oog in oog met het verschrikkelijke vooruitzicht van een nucleaire winter. Het HIV-virus, AIDS, heeft zijn afzichtelijke tronie laten zien, en lijkt daarbij op de plagen die Nostradamus zelf zo eervol en dapper in zijn eigen tijd bestreed.

Het is mij een genoegen om het werk van Dolores Cannon bij u te introduceren. Of u nu gelooft in haar ontdekkingen of niet, u zult onder de indruk zijn van haar vermogen om complex materiaal te verzamelen bij een aantal gewone cliënten en dit vervolgens te presenteren met een helderheid die licht op de zaak werpt.

Ik geloof dat we door moeten gaan ons een weg te banen met ons onderzoek naar de mens en zijn universum als we willen overleven, wil onze planeet het overleven. Dolores Cannon zou wel eens een belangrijke sleutelfiguur kunnen zijn bij het leren begrijpen van die gebieden die de wetenschap niet durft te verkennen, althans niet in het openbaar.

Ze heeft niet de pretentie speciale gaven te hebben, maar ik denk dat ze die wel degelijk heeft. Dolores Cannon heeft een onderzoekende geest en is een zeer bekwaam hypnotherapeut. Bovendien is ze oprecht en vol mededogen, en zich zeer bewust van het recht van haar cliënten op privacy en eigen gevoeligheden.

Ik hoop dat de boeken van Dolores Cannon uiteindelijk zullen leiden tot verder wetenschappelijk onderzoek naar ogenschijnlijk onverklaarbare verschijnselen als welke ze in haar boeken ontsluiert en openbaar maakt. We weten dat er meer bestaat dan we met onze sterfelijke ogen kunnen waarnemen. We weten dat het universum niet alleen ingewikkelder is dan we ons kunnen voorstellen, maar dat het ook diepgaander en complexer is dan we ons kunnen voorstellen.

In ieder geval heeft Dolores Cannon weer een deur geopend naar dit uitgestrekte en mysterieuze universum. Loop er gewoon doorheen. Ik denk dat je iets zult leren dat belangrijk voor je zou kunnen zijn. In dat huis van haar zijn inderdaad vele woningen.

Jory Sherman, auteur

Cedarcreek, Missouri, 1989

1) noot vert.: het engelse spirit vertalen we hier als geest. We noemen iets een ziel als het bewustzijn in een fysiek lichaam verankerd is en we noemen iets een geest als het onafhankelijk van een fysiek lichaam bestaat.

Inleiding

Nostradamus is door begrenzing van tijd en ruimte heen gebroken en heeft het woord tot ons, in de huidige tijd, gericht. Dit boek en de andere twee delen bevatten twee opmerkelijke verhalen. Het eerste gaat over het avontuur van de wijze waarop het contact met de grote helderziende tot stand kwam. Het tweede verhaal is de nalatenschap die hij aan onze wereld bekend wilde maken. Achteraf gezien lijkt het allemaal onmogelijk, maar aangezien het is gebeurd en niet ontkend kan worden, moeten we proberen te analyseren wat we te zien hebben gekregen, en ervan proberen te leren. Mensen zijn altijd nieuwsgierig geweest naar hun toekomst. In de historische verhalen van over de hele wereld is er altijd sprake geweest van orakels, tovenaars, sjamanen en zieners die allerlei methoden hebben gebruikt om verschillende beschavingen te waarschuwen voor de dingen die stonden te gebeuren. Waarom is de mens er zo op gebrand de toekomst te kennen? Als er een voorspelling wordt gedaan, aanvaarden we die dan met een gelaten gevoel van verdoemenis en somberheid, omdat we denken dat het vaststaat en dus onveranderlijk is? Dat zou wel een hele morbide reden zijn om onze bestemming te willen weten. Of willen we dingen weten in de hoop dat deze kennis ons in staat stelt om het voorspelde te veranderen? Zonder hoop en vrije wil is de mens als een marionet, zonder controle over zijn leven. Nostradamus geloofde net als ik in de theorie van ‘waarschijnlijke toekomsten’, van verbindingen tussen tijdslijnen die zich naar alle kanten kunnen vertakken. Hij geloofde dat als de mens deze kennis zou hebben, hij zou kunnen zien langs welke tijdslijn zijn toekomst zich zou ontvouwen, en deze om zou kunnen buigen vóór het te laat was. Hij geloofde dat de mens zonder deze kennis niets meer zou zijn dan een stuk wrakhout dat naar willekeur door de golven heen en weer geslingerd zou worden. Veel van de voorspellingen die Nostradamus ons deed zijn vol met deprimerende gruwelijkheden en schetsen een heel grauw beeld van onze toekomst. Maar hij zei: ‘Als ik jullie de meest vreselijke dingen laat zien die jullie jezelf kunnen aandoen, gaan jullie er dan iets aan veranderen?’ Deze boeken zijn bedoeld voor mensen met een open geest, die kunnen nadenken over de dingen die komen en voorbijgaan en er op een andere manier naar kunnen kijken. Om te kunnen zien dat de tijd buigzaam is, de toekomst niet vaststaat, dat er vele wegen zijn en dat het aan ons is om te kiezen welk pad we gaan afleggen.

Ik geloof niet dat Nostradamus wilde dat zijn voorspellingen zouden uitkomen. Zijn ego was niet dusdanig dat hij per se gelijk wilde krijgen. Hij wilde dat wij de gruwelen die hij zag zouden tenietdoen, en hem zo in het ongelijk zouden stellen. De grootste beloning die een helderziende kan krijgen is dat zijn rampzalige voorspellingen niet uitkomen.

Dolores Cannon

Eerste Deel:

Het contact

1. Een boodschap van een gids

Nostradamus. Alleen zijn naam al roept een sfeer van geheimzinnigheid op. Wie was hij werkelijk? De grootste profeet die ooit heeft bestaan, of de grootste charlatan? Kon hij werkelijk de toekomst voorspellen of schreef hij alleen maar zo onbegrijpelijk om de mensen in verwarring en onzekerheid te houden? Misschien zijn al deze dingen wel op hem van toepassing, maar één ding is zeker: hij was de grootste bedenker van raadselachtige puzzels die ooit heeft geleefd. Het was geen eenvoudige opgave om de mensheid meer dan vierhonderd jaar lang bezig te houden met het oplossen van zijn raadsels. Maar misschien had zijn werk het niet overleefd als het niet zo raadselachtig geschreven was geweest. Als hij zijn voorspellingen in eenvoudige, ondubbelzinnige taal had geschreven, was hij er misschien van beschuldigd een gek te zijn die een verbond met de Duivel had gesloten, en zou hij daarvoor samen met zijn werk op de brandstapel geëindigd zijn. Als hij echt een groot profeet was zou hij zijn werk met opzet onduidelijk maken, zodat de nieuwsgierige aard van de mens zou blijven trachten de betekenis ervan te achterhalen totdat de gebeurtenissen voorbij zouden zijn. Terugblikken is prachtig. Vertalers van zijn werk kunnen meestal precies zien wat hij wilde voorspellen nadat de gebeurtenis plaats heeft gevonden.

Nostradamus leefde in Frankrijk in de zestiende eeuw. Hij schreef zijn voorspellingen in kwatrijnen, vierregelige verzen, waarvan er bijna duizend bestaan. Ieder kwatrijn had vermoedelijk betrekking op een specifiek gebeuren, maar hij maakte het ingewikkeld door Latijnse en andere, onduidelijke termen door het oud-Frans van zijn tijd heen te vlechten. Ook was hij dol op symbolisch taalgebruik, op anagrammen en op woordspelingen. Een anagram is een woord dat door de volgorde van de letters te veranderen, of zelfs door letters toe te voegen of weg te laten, een ander woord wordt. Anagrammen zijn vrij populair bij puzzelfanaten en men is het er algemeen over eens dat Nostradamus er overvloedig gebruik van maakte in zijn voorspellingen, vooral als hij verwees naar eigennamen.

Ook zijn er experts die beweren dat veel kwatrijnen onzin behelzen en onmogelijk te duiden zijn. Ze zeggen dat elke gelijkenis met gebeurtenissen die wél plaatsvonden, louter toevallig was. Ze beweren dat de man één gigantische grap heeft uitgehaald, die de mensen al die lange jaren in verwarring heeft gebracht. Ze zeggen dat Nostradamus zich kostelijk heeft geamuseerd dat hij de mensen zo’n lange tijd voor de gek heeft weten te houden. Profeet of charlatan, hij is altijd in de belangstelling blijven staan en dat zal zo blijven zolang mensen dol zijn op uitdagingen en geheimen.

Toen mijn avontuur begon wist ik waarschijnlijk net zo weinig over deze man als wie dan ook. Omdat ik al vele jaren geïnteresseerd ben in paranormale verschijnselen, ging ik over hem lezen en keek ik naar een speciale tv-uitzending The Man Who Saw Tomorrow, ingesproken door Orson Welles. Nostradamus was in de eerste plaats een arts en werd in zijn eigen tijd al als een raadsel beschouwd vanwege zijn vermogen om te genezen waar andere artsen faalden. Ik had zijn kwatrijnen nog nooit bestudeerd. Wie zou dat ook willen? Ze zijn immers veel te gecompliceerd. Doordat ik zo weinig van hem wist, was ik geneigd te denken dat hij zijn tijd vooruit was en waarschijnlijk gebeurtenissen in de toekomst kon voorzien. Ik dacht dat hij niet kon begrijpen wat hij zag en daarom symboliek gebruikte om zijn visioenen te beschrijven, zoals dat ook in de Bijbel gebeurt, vooral in de profetische visioenen in het boek der Openbaringen.

Hoewel ik de man altijd bewonderd heb, had ik me in mijn wildste dromen niet kunnen voorstellen dat ik hem ooit zou ontmoeten of als instrument zou gaan dienen om zijn geheimzinnige profetieën uit te leggen. Als regressie-begeleider heb ik heel wat opwindende avonturen in tijd en ruimte meegemaakt door de geschiedenis te laten herleven via vorige levens van mijn cliënten als ze onder hypnose waren. Maar het idee dat ik met Nostradamus zou samenwerken of zelfs maar iets over hem zou ontdekken was nog nooit in me opgekomen.

Het avontuur begon bedrieglijk onschuldig en eenvoudig. Ik bezoek regelmatig bijeenkomsten van mensen die geïnteresseerd zijn in paranormale en metafysische onderwerpen. Ik bezoek maandelijks verschillende van deze bijeenkomsten en ik merk dat mijn batterij weer wordt opgeladen als ik omringd ben door mensen met een zelfde geestesgesteldheid. Het is altijd goed om bij mensen te zijn die dezelfde interesses delen. Het is heerlijk om in vrijheid, zonder angst voor verwijten, over zulke vreemde onderwerpen te kunnen spreken.

Ik ontmoette Elena voor het eerst in 1985, op één van die bijeenkomsten. Zij was een zeer aantrekkelijke vrouw, tussen de veertig en vijftig jaar. Ik kan me nog herinneren hoe zij en haar dochter de zaal binnenkwamen als twee verdwaalde schaapjes. De groep was het Seth –materiaal aan het bestuderen, wat soms nogal ingewikkeld is. Elena had er met grote ogen stilletjes bij gezeten. Ze trachtte alles op te vangen wat er gezegd werd en begreep er duidelijk niks van. Later vertelde ze dat ze alleen was gekomen uit nieuwsgierigheid en dat ze zich had gevoeld als een kleuter die in een collegezaal terechtkomt. Zelfs de eenvoudigste metafysische termen die we gebruikten begreep ze niet. Maar in plaats van ontmoedigd te raken bleef ze komen. Ze genoot van de vriendelijkheid en openheid van de mensen en wilde meer te weten komen over deze onderwerpen.

In die tijd wist ik alleen van haar dat ze meehielp met het draaiend houden van een restaurant in een nabije drukke stad, en dat ze in haar vrije tijd portretten schilderde. Later kwam ik erachter dat ze moeder was van tien kinderen, van wie de meeste al volwassen waren en op zichzelf woonden. Ze was zó vroeg getrouwd dat ze haar middelbare school niet had afgemaakt. Eén van haar dochters was doofstom en Elena had gebarentaal geleerd om met haar te kunnen communiceren. Elena was katholiek opgevoed, maar kwam er later achter dat deze godsdienst niet de antwoorden had die ze zocht. In die tijd begon ze de leer van verschillende protestantse gezindten te onderzoeken, op zoek naar een plek waar ze zich thuis kon voelen. Ze zei dat de religie van de Mormonen haar gedachten over wat er met een mens na zijn dood zou gebeuren nog het meest benaderde. Na uitgebreid rondgereisd en op vele plaatsen gewoond te hebben was ze met haar gezin kort daarvoor vanuit Alaska naar onze streek verhuisd. Ze was een warme en liefdevolle persoonlijkheid. Elena werkte hard, maakte lange uren in het restaurant en had het druk met haar gezin. Ze leek vaak erg moe tijdens de bijeenkomsten. Als haar belangstelling niet zo oprecht was zou ze vast, denk ik, meteen naar huis zijn gegaan om uit te rusten. Ze had een levendige nieuwsgierigheid en was niet bang om veelvuldig vragen te stellen, in haar pogingen om deze pas ontdekte belangstelling voor paranormale verschijnselen te begrijpen. De groep moedigde haar aan en wilde haar graag bij haar studie helpen.

Al doende zagen we dat, hoewel Elena niet vertrouwd was met de technische kanten van paranormale verschijnselen, ze niet bepaald onbekend was met de verschijnselen zelf. Eind jaren zestig had ze een Bijna Dood Ervaring (BDE) meegemaakt, door een buitenbaarmoederlijke zwangerschap in de eileider die op een gegeven moment scheurde, waardoor ze inwendige bloedingen in haar onderbuik kreeg.

Ze beschreef deze ervaring als volgt: ‘Ik kan me herinneren dat ik de operatiekamer inging en dacht: ‘O mijn God, ik ben nog bij kennis!’ Ik kon de stemmen van de artsen en verpleegsters horen die aan beide kanten naast mij stonden. Toen voelde ik een enorme pijn en steeg ik boven de stemmen uit. Ik kon alles horen wat er gebeurde, maar ik voelde geen pijn meer. Toen zag ik in de verte een wit licht en ging er naar toe. Op dat moment kwam er een soort reusachtige hand die zich naar me uitstrekte en me terugtrok in mijn lichaam. Het was een afschuwelijk gevoel, ik bedoel de pijn van dat teruggetrokken worden. En naarmate ik meer in mijn lichaam ging, voelde ik meer pijn.’

Toen ze weer bij kennis was en in staat om te communiceren, joeg ze de arts de stuipen op het lijf door te zeggen: ‘Weet u, dat was vreselijk wat de verpleegster zei: ‘Ik denk niet dat ze het gaat halen’, terwijl ik klaarwakker was’.

De verbijsterde arts vroeg haar hoe ze dat wist. Had iemand haar verteld wat de verpleegster had gezegd? Elena antwoordde zeer beslist dat ze het de verpleegster had horen zeggen in de operatiekamer. De arts schudde zijn hoofd en zei: ‘Je kunt haar onmogelijk gehoord hebben, je was volledig bewusteloos. Je was zelfs niet bij bewustzijn toen we je naar de spoedeisende hulp brachten.’

Ze was werkelijk op het randje van de dood geweest, want haar man vertelde haar dat de dokter had gezegd dat hij niet dacht dat ze het zou overleven. Deze ervaring moet de denkwereld van de arts op zijn kop hebben gezet, want hij was geïrriteerd en probeerde dagenlang Elena’s verhaal te weerleggen. Hij confronteerde haar zelfs met de verpleegster in kwestie en probeerde haar ervan te overtuigen dat het onmogelijk was wat ze beweerde. Maar Elena gaf geen krimp. Ze begreep niet wat er was gebeurd, maar niemand kon haar ervan overtuigen dat het niet was gebeurd. Het medisch personeel was verbaasd toen men zag hoe snel ze herstelde, maar men dacht dat ze nooit meer een kind zou kunnen baren. Dat ontmoedigde Elena allerminst. Ze deed samen met haar man een aanvraag om nog een doof kindje te adopteren, om dit samen met haar eigen gehandicapte dochter op te voeden. Nog voordat de papieren de deur uit waren ontdekte ze haar eigen privé-wonder: ze was zwanger van haar tiende en laatste kind.

Het fenomeen Bijna Dood Ervaring werd pas algemeen bekend in de jaren zeventig, toen Dr. Elisabeth Kübler-Ross en Dr. Raymond Moody onderzoek deden naar dit verschijnsel en de laatste het boek Leven na dit leven schreef. In die tijd las Elena in een tijdschrift over een aantal van die gevallen. Toen ze ontdekte dat ze niet de enige was met een dergelijke ervaring was ze dolblij. Ze kan zich herinneren dat ze, zwaaiend met het tijdschrift, tegen haar familie riep: ‘Kijk, het is ook bij iemand anders echt gebeurd’. Ze had gedurende al die jaren geen bevestigingen nodig gehad, maar het feit dat anderen ook vreemde dingen hadden ervaren, opende voor haar de deur naar de mogelijkheid van paranormale verschijnselen.

In die tijd waren er verschillende mensen in de groep die een hypnotische regressie naar vorige levens wilden maken, en ik maakte afspraken met hen. Ik had altijd al het gevoel dat er goed materiaal uit deze groep zou kunnen komen, maar tot nu toe waren er slechts normale, gemiddelde hypnotische trances geweest.

Ik weet nooit waar ik naar op zoek ben, totdat ik het vind. Ik werkte met verschillende geschikte cliënten en verkreeg veel informatie. Maar ik ben altijd op zoek naar een somnambulist, iemand die in staat is tot diepe trance. Dat is het meest bruikbare type cliënt voor mijn onderzoekswerk, vanwege diens vermogen om in zo’n diepe trance te gaan dat hij volledig transformeert in een andere persoonlijkheid. Ze zijn moeilijk te vinden, maar ik denk dat mijn kansen erop groter zijn geweest omdat ik met zoveel mensen werk. Ik had geen flauw idee dat het binnen deze groep Elena zou zijn, die gerijpte, stille en nieuwsgierige vrouw, die me halsoverkop in dit nieuwe avontuur zou storten.

Ik weet dat het verhaal dat ik ga vertellen over mijn contacten met Nostradamus zo ongelooflijk zal klinken, dat er een hoop sceptici zullen zeggen dat er wel bedrog in het spel moet zijn. Maar ik weet dat Elena, die zo in beslag werd genomen door haar taken als echtgenoot, moeder en kostwinner, niet bepaald geneigd was om ingewikkelde grappen te verzinnen. De bijeenkomsten van de groep werden één van de schaarse momenten van ontspanning binnen haar drukke rooster, maar haar gezin leek altijd op de eerste plaats te komen.

Toen ze zag dat de anderen afspraken maakten voor regressiesessies, vroeg ze me of ze ook een sessie kon krijgen. Haar drijfveer was pure nieuwsgierigheid; ze wilde gewoon weten hoe het voelde om onder hypnose te zijn. Voordat ze bij de groep kwam had ze uitsluitend griezellectuur gelezen, Stephen King-achtige boeken. Ze verlangde ernaar meer te leren over paranormale verschijnselen, maar wist nauwelijks iets van reïncarnatie af. Ze zei dat ze echt nog nooit had stilgestaan bij het idee van vorige levens.

In de eerste sessie met haar stond ik versteld van het gemak waarmee ze in een diepe trance weggleed. Ze liet niets heel van de theorie dat cliënten op safe spelen en alleen verslag doen van een leven dat zich afspeelt op bekend terrein. Ze belandde in zo’n vreemde omgeving dat ik geen idee had waar ze was. Meestal kan ik de plek identificeren door vragen te stellen over gebouwen, kleding, leefomstandigheden en over de omgeving, maar de gebouwen waren opgetrokken in een stijl waar ik nog nooit van gehoord had. Ze beschreef het leven van een koopman in een vreemd land waar de lichamen van dode monniken langs de muren van een boeddhistische tempel geschaard stonden. De man stierf toen een hangbrug van touw boven een ravijn het begaf. Toen ze later bijkwam maakte ze een tekening van de gebouwen, want dit eerste beeld was het enige dat ze zich van de hele regressie kon herinneren. Ze leken oosters maar deden niet Japans of Chinees aan.

Elena bleek tijdens deze eerste sessie een uitstekende dieptrance–cliënt, dus ik voorzag haar van een sleutelwoord om de tijdrovende inleiding over te slaan als we ooit weer samen zouden werken. Ik heb meegemaakt dat wachtwoorden zelfs een jaar nadat ze gegeven waren nog goed werkten. Het onbewuste accepteert ze net zo gemakkelijk als wanneer ze gisteren waren gegeven.

Tot aan deze eerste sessie had Elena nooit een veranderde bewustzijnstoestand ervaren, en ze was erg opgetogen over de resultaten van de regressie.

Aangezien ik altijd op zoek ben naar goede somnambulisten wilde ik, in aanvulling op andere mensen van wie ik informatie verkreeg, met haar verder werken. Ze was hiertoe bereid als ze het in haar drukke rooster kon inpassen. In de maanden erna bleek dit het grootste probleem te zijn. Omdat haar gezin erg belangrijk voor haar was, zei ze vaak een sessie op het laatste moment vanwege privé-besognes af. Dit onderstreepte het feit dat de metafysicagroep en de hypnotische regressies geen allesoverheersend deel van haar leven waren. Integendeel, ze waren bijna bijkomstigheden. Ze wist dat ze een belangrijk nieuw geloofssysteem had gevonden, maar het had geen prioriteit in haar leven. Haar gezin en haar baan namen de meeste tijd in beslag.

Op de dag van onze tweede afspraak kwam ik rond sluitingstijd bij het restaurant aan. Omdat ze geen auto reed, was ik van plan haar mee te nemen naar haar huis om een sessie te doen voordat haar man en kinderen thuis zouden komen en haar aandacht zouden vragen. Het restaurant was nog steeds vol mensen. Ze legde uit dat een onverwachte toestroom van toeristen betekende dat ze nog ongeveer een uur open moesten blijven en tegen die tijd zou het te laat zijn voor een sessie. Aangezien ik nooit verlegen zit om mensen die een regressie willen, maakte ik aanstalten om te vertrekken en anderen te bellen die op de wachtlijst stonden.

Maar ze greep mijn arm stevig vast en nam me mee naar een zijruimte. ‘Blijf alsjeblieft even hier’, smeekte ze. ‘Er is iets heel vreemds gebeurd en ik moet erover praten. Wacht gewoon even tot ik klaar ben met bedienen.’ Haar gezichtsuitdrukking en de klank van haar stem waren zo ernstig dat ik toestemde. Ongeveer een half uur zat ik achter een glaasje cola toe te kijken hoe ze druk heen en weer naar de keuken sjouwde, terwijl ze af en toe naar me glimlachte om me ervan te verzekeren dat het echt belangrijk was.

Tenslotte werd het rustiger. Ze veegde haastig haar handen af aan haar schort en kwam tegenover me zitten. Ze pakte mijn hand met beide handen en zei opgewonden: ‘Ik ben blij dat je hebt gewacht. Ik kan het niet langer voor me houden, ik heb zo’n vreemde ervaring gehad. Ik heb in mijn leven nog nooit zoiets meegemaakt.’

Ze legde uit dat het een paar nachten geleden gebeurde toen ze naar bed ging. Ze wist dat ze nog wakker was toen ze zich bewust werd van de gestalte van een man naast haar bed. Deze situatie zou haar normaal gesproken schrik hebben aangejaagd maar in plaats daarvan voelde ze zich sereen en kalm. De gestalte stelde zichzelf voor als Andy, haar gids.

‘Je moet begrijpen’, zei ze, ‘dat er nog nooit zoiets met mij gebeurd is. Ik weet niet eens wat een gids is en ik ken al helemaal niemand die Andy heet.’

Ik legde geduldig uit dat ik van mijn werk heb geleerd dat iedereen een gids heeft en soms meer dan één, die vóór de geboorte aan je wordt toegewezen. Deze gidsen worden soms ‘beschermengelen’ genoemd, en het is hun doel om ons te begeleiden op onze reis door het leven. Dat vond ze aannemelijk omdat het een redelijke verklaring was, en vooral omdat het overeenstemde met haar katholieke opvoeding. Maar wat haar meer in verwarring bracht was wat hij tegen haar zei.

‘Hij zei dat het erg belangrijk was dat ik met jou bleef werken. En toen gaf hij me een boodschap voor je.’ Voor mij? Dat was zeker een verrassing. ‘Ik snap er niks van, maar hij zei dat jij het wel zou begrijpen. Hij zei dat jouw boeken uitgegeven moeten worden en dat je niet moet opgeven. Hij zei dat er ook nog anderen aan gene zijde bezorgd waren dat je misschien de hoop zou verliezen en ontmoedigd zou raken. Ze willen dat je weet dat de boeken uiterst belangrijk zijn.’

Dit was een vreemde ervaring want ik kende Elena in die tijd nog niet zo goed en ik had het er met haar nog niet over gehad dat ik schreef. Ze wist niets over mijn boeken en hun inhoud. Ook wist ze niets van de moeite die ik had om ze in handen van uitgevers te krijgen. Evenmin van de laatste ontmoedigende ontwikkelingen, waardoor ik soms wanhoopte of ze ooit gepubliceerd zouden worden. Ik wist dat ik het niet zou opgeven, maar op dit punt aangeland voelde ik me alleen en had in elk geval gehoopt op een klein teken van bemoediging dat mijn werk niet vergeefs zou zijn. Misschien was dit het teken. Het moest wel een goed teken zijn omdat Elena een boodschap overbracht die ze zelf niet begreep. Het was verwarrend voor haar dat ze niet wist wat de boodschap inhield, maar zich wel verplicht voelde deze aan mij door te geven. Als het een boodschap voor iemand anders was geweest, zou ze geaarzeld hebben het te vertellen, uit angst om belachelijk te lijken.

Ze zuchtte van verlichting toen ik zei dat ik het begreep. ‘Ik besef dat de boeken belangrijk zijn en ik wil dat ze uitgegeven worden, maar ik ben niet het probleem. Het probleem is het vinden van een uitgever en het lijkt erop dat ik daarin vastgelopen ben.’

Daar kon ze geen antwoord op geven omdat de oplossing geen onderdeel was van de boodschap; die was alleen bedoeld als boodschap van hoop en aanmoediging. Dit was mijn eerste ervaring met iets dergelijks. Misschien had de eerste hypnotische sessie haar bewustzijn meer geopend dan we hadden gedacht. Ze zei dat ze haar paranormale vermogens serieus wilde uitbreiden en was begonnen met mediteren, wat ze nog nooit eerder had gedaan. Misschien had ze een natuurlijke ontvankelijkheid die tevoorschijn begon te komen. Wat ook de oorzaak van deze vreemde ervaring mocht zijn, ik was blij dat ze er niet voor teruggeschrokken was. Als dat was gebeurd, had ze misschien meteen alle uitstapjes naar het onbekende afgezegd en zou ons avontuur zeker nooit hebben plaatsgevonden.

Pas een paar weken later vond Elena in haar drukke rooster eindelijk tijd voor een hypnotische regressie. De sessie werd in haar eigen huis gehouden in het bijzijn van één van haar tienerdochters. Ik gebruikte het sleutelwoord en zag haar snel en moeiteloos in een diepe trance glijden. Toen gaf ik haar opdracht naar een leven te gaan dat belangrijk voor haar was. Ik doe dat vaak als cliënten geen specifieke wens hebben om de bron van fobieën, problemen of karmische relaties met andere mensen in hun leven te achterhalen. In plaats van wachten tot er op goed geluk iets boven komt, geef ik aanwijzingen om het dossier te openen van een leven dat van belang is in verband met het huidige leven. Op deze manier worden vaak verbazingwekkende inzichten verkregen.

Toen ik klaar was met terugtellen, zag Elena zichzelf als een man die naar een grote zandstenen stadsmuur keek. Daarna liep ze in de stad. Ik kon aan haar gezichtsuitdrukkingen zien dat iets haar verontrustte. Ik vroeg of haar iets dwars zat en ze antwoordde: ‘Ik moet mijn leraar opzoeken.’ Toen ik haar om meer informatie vroeg, werd ze nog verwarder en aarzelde om erover te praten. Er leek zich een stille strijd binnenin haar af te spelen; enerzijds wist ze dat het iets was waarover ze niet kon praten, anderzijds wilde ze het graag met mij delen. Er waren lange stiltes. Haar antwoorden waren kort en er lag een sfeer van achterdocht overheen die ongemakkelijk aandeed, alsof ze niet wist óf ze wel met mij zou moeten praten.

Ik probeerde haar op haar gemak te stellen. Ik had zo’n situatie wel vaker bij de hand gehad; het doet zich meestal voor wanneer er een of ander geheim in het spel is. Men behoort tot een besloten of geheime organisatie, men is betrokken bij iets esoterisch, of het is iets waarover men eenvoudig niet kán praten. Heel vaak heeft men geheimhouding gezworen, zoals het geval was in mijn werk met de Esseense leraar in mijn boek Jesus and the Essenes of in mijn werk met oude Druïden. Men kon deze zaken aan niemand vertellen, vaak op straffe des doods. Hoe graag ze mijn vragen ook wilden beantwoorden, ik zou hen in zo’n geval vragen in te gaan tegen de morele grondstructuur van die tijd. Vaak kan ik dit omzeilen door tactvol vragen te stellen of door het vertrouwen trachten te winnen. Maar het is ook voorgekomen dat het onmogelijk was om door dit soort barrières heen te dringen. Ik vermoedde dat dit een dergelijk geval was, te oordelen naar Elena’s oogbewegingen, gezichtsuitdrukkingen en aarzelende antwoorden.

Toen ik haar naar de leraar vroeg, wilde ze alleen maar kwijt dat hij een zeer geleerd man was die in het geheim les moest geven. De klank van haar stem verried dat ze zelfs dit al als een verraad beschouwde. Ik probeerde haar gerust te stellen door er begrip voor te hebben dat ze zo op haar hoede was en deed een poging meer informatie te verkrijgen. Er viel een lange stilte toen ik vroeg of hij in gevaar zou komen als ze over hem praatte. Ze peinsde of ze wel of geen antwoord zou geven. Het duurde voor mij allemaal erg lang. Hoewel ze zeer zeker in een diepe trance was, kwamen haar antwoorden er tergend langzaam en omzichtig uit. Haar stem was heel zacht en ontspannen. Dat maakte de volgende gebeurtenis nóg onverwachter.

Na mijn laatste vraag was er een pauze en toen klonk er een zelfverzekerde, bulderende stem dwars door alles heen die me bij mijn naam aansprak: ‘Dolores! Dit is Andy. Ik ben Elena’s gids. Ze is hier nog niet klaar voor!’ Ik schrok zó dat ik bijna mijn microfoon liet vallen.

Te zeggen dat ik verrast was is zwak uitgedrukt. Ik ben gewend aan onverwachte dingen als ik aan het werk ben, maar hierdoor werd ik volkomen overrompeld. Ik herinnerde me dat Elena gezegd had dat de verschijning die aan haar bed had gestaan om de boodschap aan mij door te geven, zichzelf Andy noemde. Of ik hier nu te maken had met haar echte gids, haar beschermer, of met haar onbewuste, de toon van deze stem was zó gebiedend dat ik besloot om maar liever niet tegen te spreken. Deze persoonlijkheid sprak op een normale snelheid en was zeer zelfverzekerd. Zelfs al was het haar onbewuste, ‘het’ had duidelijk haar welzijn op het oog en dus was ik er zeker van dat het geen kwaad kon om ermee te praten. Ik verzekerde het dat als Elena nog niet zover was, we heel gemakkelijk konden ophouden, ook al was me niets opgevallen in ons gesprek dat ik als een probleem beschouwde.

Hij hield vol: ‘Ze is in de war. En hoewel haar dit leven met Nostradamus wel is overkomen, is ze nog niet helemaal klaar om ernaar te kijken.’

Nostradamus? Waar had hij het over? Had Elena een leven meegemaakt met de grote helderziende?

Een blik op haar dochter gaf aan dat die nog verbaasder was dan ik om zulke vreemde dingen uit haar moeder te horen komen. Het enige wat ik kon doen was mijn schouders ophalen. Het was immers de bedoeling dat ik de controle hield over de sessie, al had ik geen idee wat er aan de hand was. Ik gebruik altijd het witte licht ter bescherming, maar ik wilde er zeker van zijn dat deze entiteit haar alleen wilde helpen.

Dolores: Ik wil dat je beseft dat haar welzijn mijn grootste zorg is. Het is voor mij heel belangrijk dat ze beschermd en behoed wordt.

Elena: O ja! dat weet ik. Wij zijn erg ingenomen met de manier waarop je met je cliënten omgaat. Dat is de reden waarom we graag met je werken, je bent zeer zorgvuldig. Ik heb het eerder geprobeerd. Ze is koppig, maar ze…het komt wel goed met haar. (De stem klonk als een moeder die haar kind een standje geeft)

D: Misschien kunnen we dit leven waar ze net in terechtkwam, later onderzoeken, als ze er klaar voor is?

Er was geen tijd om er verder over na te denken, aangezien ik geïnstrueerd werd om haar voorlopig ergens anders heen te leiden. Het was de eerste keer dat mij zoiets tijdens een regressie overkwam. Maar toen ik akkoord ging was de entiteit zeer verheugd met mijn medewerking.

D: Wil je haar ergens heen brengen waar ze op haar gemak naar kan kijken?

E: Ik heb liever dat jij het doet. Ik denk dat één van haar meer recente vorige levens gemakkelijker voor haar zal zijn. (Pauze) De negentiende eeuw.

Ik stond op het punt haar naar dat leven te begeleiden, maar de stem weerhield me. Klaarblijkelijk was hij nog niet klaar. Wederom was ik erg verbaasd. Dit was allemaal zeer ongebruikelijk bij regressies.

E: Ze heeft je toch wel verteld wat ik vond? Dat ik wil dat je doorgaat met wat je doet? Dat willen we allemaal.

D: Ja, maar je merkt waarschijnlijk wel dat ik wat problemen heb ondervonden.

E: Ja, maar die gaan voorbij. Je wordt op de proef gesteld.

D: Soms voelt het alsof ik teveel op de proef word gesteld.

E: Zo moet je het niet zien en ook niet ontmoedigd raken. Wat jij doet is erg belangrijk. Weet je, we kijken allemaal toe en sommigen van ons raken erg gefrustreerd omdat we niet kunnen spreken.

D: Ken je mijn gids?

E: Nee. Niemand van ons is zich persoonlijk van elkaar bewust, omdat we allemaal op verschillende niveaus zitten. En sommigen zitten op hogere niveaus dan ik. Maar we zijn…. je moet me vergeven, ik gebruik de woorden die zij kent. Het is iets waar we ons wel van bewust zijn. Het is net zoiets als bewustzijn van de lucht terwijl je die niet kunt zien. Er komt nog wel een gemeenschappelijke basis voor ons. Een gids kan zich zorgen maken of het pad wel op de juiste manier wordt ingeslagen. Jullie komen allemaal op het goede pad, alleen zijn sommige wegen wat kronkeliger dan andere. Blijf gewoon moed houden, het zal heel goed zijn voor de mensen die de kans krijgen om jouw boek te lezen. Er zijn ook negatieve krachten die tegenwerken. Het is…. de gemakkelijkste manier om het uit te leggen is… ik noem ze ‘kleine kinderen’. Ze willen niet dat mensen vooruitgang boeken zónder door zoveel verschillende levens heen te moeten gaan. We zijn nu op een moment aangekomen waar verlichting voor iedereen mogelijk is. En daar wordt tegen gevochten, of dat wordt onderdrukt moet ik zeggen. Natuurlijk vindt onderdrukking soms plaats onder onwetenden, maar op dit moment gebeurt het ook op andere niveaus. De reactie van het grote publiek zal gunstig zijn. Het grote publiek zal zich gaan bewust worden van deze waarheid én er is deze kleine groep die het zal bestrijden en er tegen zal zijn. Maar wat jij doet is heel belangrijk. Je moet niet van je pad afwijken. Ik kan voelen dat je gauw ontmoedigd raakt. En daarom is het belangrijk om je te laten weten dat je moed moet houden.

Vervolgens gaf de entiteit wat adviezen over waar ik de manuscripten naar toe zou moeten sturen en hoeveel tijd een en ander zou vergen. Allemaal dingen die gek genoeg sinds die dag precies zo zijn gebeurd. Ook was hij er sterk op tegen dat ik het Jezusmateriaal zou opdelen, wat door twee uitgevers was voorgesteld. Elena was daarvan niet op de hoogte. Toen gaf hij Elena nog een boodschap mee, over hoe ze moest mediteren en ontvankelijker kon worden als hij met haar in contact probeerde te komen om haar advies te geven. Hij zei dat het leven waar ze in het begin van de sessie een glimp van had opgevangen, belangrijk was en dat we het later zouden mogen zien. Toen vroeg hij me weer om haar naar de negentiende eeuw te begeleiden, waar ze een leven zou vinden waar ze gemakkelijker mee om zou kunnen gaan.

Nadat ik afscheid had genomen van deze bijzondere entiteit, vroeg ik haar naar de tijdsperiode te gaan die hij had aangegeven. Onmiddellijk bevond ze zich in het aardse bestaan van een vrouw van een hardwerkende graanboer in Kansas in de negentiende eeuw. Na de onverwachte wending in deze sessie was het uitermate saai om naar haar verslag van dat leven te luisteren. De details zijn niet belangrijk, maar het geeft de omschakeling aan die haar onbewuste doormaakte.

Of het nu werkelijk haar gids, of veeleer haar onbewuste was geweest die door was gekomen om te praten en de touwtjes in handen te nemen, het versterkte alleen maar mijn geloof dat cliënten normaal gesproken, als ik met ze begin te werken, geen leven te zien krijgen dat ze niet aankunnen. Dat is de reden waarom ze zich meestal een gewoon en saai leven herinneren. Dit patroon had ik steeds aangetroffen. Wat deze sessie zo ongewoon maakte, was dat ik nog nooit tevoren een directe interventie van wat dan ook had meegemaakt, laat staan van iets dat zichzelf had voorgesteld als een zelfstandige persoonlijkheid. Dit was een zeer ongewone ervaring, maar ik moet mezelf blijven voorhouden dat je in dit vak juist verdacht moet zijn op het onverwachte. Haar dochter was net zo verbaasd als ik door het plotseling tussenbeide komen van Elena’s gids. Vooral toen ik haar vertelde dat dit de eerste keer was dat dit ooit was gebeurd.

Toen ze wakker werd, bleek Elena heel blij met de regressie van de boerenvrouw, ook al had ik het heel saai gevonden. Ze was verrast toen ik haar vertelde dat Andy de sessie had onderbroken. Ze had er geen herinneringen aan, maar ze kon zich wel herinneren dat ze zich in het begin van de sessie ongemakkelijk had gevoeld.

‘Ik herinner me niet veel van wat er is gebeurd, maar ik voelde me ongemakkelijk, alsof ik op de een of andere manier iemands vertrouwen beschaamde. Ik voel heel sterk dat het een leven was dat echt gebeurd is. Het ging om een leraar wiens lessen erg geheim waren in die tijd. Zelfs het erover praten voelde erg vervelend voor mij. Ik werd innerlijk erg in beroering gebracht alsof ik een of andere regel schond of zoiets. Snap je wat ik bedoel?’

Ik vroeg haar of ze iets wist over de zestiende-eeuwse ziener Nostradamus. Ze had nog nooit van hem gehoord en kon zelfs zijn naam niet uitspreken.

Misschien was dit de reden waarom haar gids tussenbeide was gekomen; hij kon de onrust voelen die in haar omging. Het enige wat ik kon zien was dat ze geraakt was. Normaal gesproken kan een cliënt zich verzetten, of uit een tafereel overstappen naar iets anders als iets hem dwarszit. Ze kunnen ook zichzelf wakker maken als de ervaring al te onaangenaam wordt. Blijkbaar had Elena de tussenkomst van haar gids nodig. Wie weet? Ik wist niet wat ik ervan moest denken. Ik had geen idee wat er echt gebeurd was of waarom het gebeurd was. Het hele gebeuren bracht Elena ook in beroering, en ik wist dat haar trance diep genoeg was geweest om geen bewuste controle over de gebeurtenissen te hebben. Haar gids sprak ook over dingen waar Elena niets van wist. Maar wát er ook aan de hand was, ik voelde me er goed bij. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik vond het leven waar ze een kijkje in had genomen wel de moeite waard om op door te gaan, als Andy het toestond.

2. Ik ontmoet Dionysus

Er gingen twee maanden voorbij voordat Elena en ik weer een nieuwe sessie konden afspreken. Het toeristenseizoen was in volle gang in dat drukke stadje en het restaurant werd overstelpt met bezoekers. Elena was ook druk met portretten in opdracht vervaardigen. Ze probeerde elke dag wat tijd te reserveren om te mediteren omdat ze voelde dat het haar geestelijk tot rust bracht en haar hielp te ontspannen. Een paar keer merkte ze dat Andy, haar gids, naar haar toekwam om haar te bemoedigen en te adviseren over problemen. Ik was druk geweest met verschillende andere projecten en zag