De grens van de redelijkheid

By Eduard Meinema

Het leven aan boord van de "Inoreg" heeft geleid tot een tweedeling tijdens de reis van het ruimteschip. Twee groepen mensen die met elkaar vechten. Twee groepen mensen met hetzelfde einddoel. Leven en laten leven. Maar wie beschikt over leven en dood?

• Language: Nederlands
• Publisher: Eduard Meinema
• Release date: Nov 15, 2021
• ISBN: 9781005845773

Eduard Meinema

"I love writing into the dark; like to be surprised by the characters scavenging through my own stories. Just before things are getting familiar; when I think, or at least believe, to know where a new story is going to, I give it a twist and make my readers (and myself) wonder... how the hell is this going to end?"WORDS and VISIONEduard Meinema is writer and visual artist. He writes in an exciting and humorous style. Creates intense, passionate and mysterious stories filled with unexpected twists which will seduce anyone to finish reading at full speed. Beside his full length novels, Eduard is fond of writing Flash Fiction and Short Stories. All of these 'Twisted Tales' are published as stand alone eBooks in the series 'Flash & Shorts'.Meinema's works of art include so called 'lyric abstract' paintings. Expressionistic works made of Acrylics and Sand. But also Pop-art, including characters known as 'Skredches' (Yes! There is a blog:check out the official site to find blog feeds!!) and...fish paintings. As Meinema says: "Ah! I love fish. Love to see them. Love to keep them. Breed them, paint them, eat them... (ouch, sorry for that...). Oh yeah, I love fish in each and every way."Meinema, born 1963 (Delft, The Netherlands) is former CEO of a temp office, specialized in contracting technicians. Together with his wife he has managed a gallery for contemporary art and jewelry for more than ten years. Nowadays Meinema is fulltime writer and visual artist.

Book preview

1

F4?

Sorry? zei Kenny McIntyre. Hij zat voorovergebogen, ging helemaal op in zijn werk, en keek nu verbaasd op naar de onbekende man.

Ben jij een F4? herhaalde de, bijna eng, magere man.

Kenny hield de moersleutel waarmee hij een kapotte afsluiter dicht probeerde te draaien iets steviger vast. Terwijl hij de man met het bleke, ziekelijk witte gezicht onderzoekend aanstaarde, rommelde hij met zijn andere hand in zijn gereedschapskist, op zoek naar nog meer gereedschap; nog meer mogelijke wapens. Verdomme, dacht hij. Ik heb hem helemaal niet aan zien komen. Ik had hier nooit alleen naar toe moeten gaan.

Ik heb je hier nooit eerder gezien, zei de man lijzig. Hoeveel inwoners heeft Inoreg nou helemaal? Vijftigduizend? Een redelijk overzichtelijk aantal. Toch? De man kwam langzaam, met een vette grijns rond zijn uitgemergelde mond, dichterbij. Hij hield zijn rechterhand op zijn rug. Toch vreemd dat ik jou nooit eerder heb gezien…, zei hij en vroeg daarna nog een keer: F4?

Kenny voelde zijn hart een paar slagen overslaan. Zijn zintuigen stonden op scherp; de adrenaline tintelde tot in zijn kleinste nekhaartjes. Zo onopvallend mogelijk tasten zijn ogen de omgeving af. Voor zover hij het in het halfdonker kon zien, leek de kleine onderhoudsruimte, op hem en het wandelende skelet na, verlaten. Het zware, overheersende gedreun van de enorme ventilatoren die wel twee keer zo groot waren als hijzelf, maakte het onmogelijk om iets te horen. Hier kon hij alleen op zijn ogen vertrouwen. En aangezien hij deze vent niet op tijd had opgemerkt, begon hij zo langzamerhand ernstig aan zijn eigen ogen te twijfelen. Bedachtzaam stond hij op. Met samengeknepen ogen nog altijd in het donker turend. F5, antwoordde hij. En jij? Geen F4. Ook geen F5…

Weer die grijns. F7. Tenminste, dat zei mijn moeder altijd. Maar ik weet het niet. F8 kan ook…, zei hij en kwam nog dichterbij.

Ja? Nou F9 lijkt mij logischer…

De man trok een wenkbrauw op, maar besloot de hatelijke opmerking te negeren. "Wat ben je aan het