Μαγικές Ιστορίες

By Annemarie Nikolaus

Μια μαγισσούλα, ένα λαγουδάκι που κατέχει το ταλέντο της μαγείας, ένα πνεύμα του νερού και μια καλή μάγισσα: Μαγεία και εξυπνάδα, πραγματικότητα και θρύλοι συνδυάζονται στις τέσσερις ιστορίες για κρυφά γέλια και σκέψη.
Μια ιστορία, στην οποία το σημαντικότερο είναι ότι μπορεί να την σκεφτεί κανείς, ακριβώς όπως θα ήθελε.
Δυο ιστορίες που έχουν ως θέμα τη δύναμη της φύσης και την απερισκεψία των ανθρώπων.
Και μια λίγο διαφορετική χριστουγεννιάτικη ιστορία.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Annemarie Nikolaus
• Release date: Oct 13, 2022
• ISBN: 9780463366394

Annemarie Nikolaus

German free-lance journalist and author.Gebürtige Hessin, hat zwanzig Jahre in Norditalien gelebt. Seit 2010 wohnt sie mit ihrer Tochter in Frankreich.Sie schreibt Fiction und Non-Fiction, in der Regel in deutscher Sprache. Mittlerweile sind einige ihrer Werke in mehrere Sprachen übersetzt worden.Bleiben Sie auf dem Laufenden mit dem Newsletter: http://eepurl.com/TWEoTSie hat Psychologie, Publizistik, Politik und Geschichte studiert und war u.a. als Psychotherapeutin, Politikberaterin, Journalistin, Lektorin und Übersetzerin tätig.Ende 2000 hat sie mit dem literarischen Schreiben begonnen. Seit der Veröffentlichung der ersten Kurzgeschichten schreibt sie Romane, mit besonderer Vorliebe Fantasy und historische Romane. .

Book preview

Το ποταμάκι

Ήταν κάποτε ένα μικρό κορίτσι, το οποίο ζούσε με τον πατέρα και τη μητέρα του σε έναν παλιό νερόμυλο στην άκρη του χωριού. Ο πατέρας χρησιμοποιούσε με προσοχή την άγρια δύναμη του ποταμιού για να διατηρεί την φωτιά στο σιδηρουργείο του: και έτσι το νερό κινούσε αδιάκοπα έναν μεγάλο μεταλλικό τροχό.

Πίσω από το μύλο το ποταμάκι συγκεντρωνόταν γύρω από τους απότομους βράχους ώστε να επιστρέψει αργότερα βιαστικά στο βυθό. Ο αφρός πεταγόταν ψηλά και σχημάτιζε λαμπερές φυσαλίδες που ανακάθονταν στους θάμνους, οι οποίοι έγερναν πάνω από στο ποταμάκι που βούιζε. Το κορίτσι καθόταν συχνά εκεί και δεν κουραζόταν ποτέ να ακούει προσεκτικά τον βρόντο του νερού.«Λένα, τι κάνεις εκεί;», την ρωτούσε που και που ο πατέρας της.

«Το ακούω!»

Και ο πατέρας χαμογελούσε και επέστρεφε στο αμόνι του.

Το χειμώνα καθόταν μαζί με την γάτα του σπιτιού στο παράθυρο και δεν χόρταινε να παρατηρεί τον θαυμαστό κόσμο των λαμπερών παγοκρυστάλλων, που δημιουργούσε ο παγετός στις άκρες του καταρράκτη. Και όταν η μητέρα της την ρωτούσε, τι έκανε, απαντούσε «Το κοιτάζω!»

Διότι το ποταμάκι πηδούσε ζωηρά από τον ένα βράχο στον άλλο, όπως το γατάκι της, έρρεε πάνω από την πλαγιά και κυλούσε μέσα στο γρασίδι και έμοιαζε στα μάτια της Λένας σαν ένα ζωντανό πλάσμα ακριβώς όπως η γάτα. Μετά τους γονείς ήταν και τα δυο ότι πολυτιμότερο είχε στον κόσμο. Και ευχόταν μέρα με τη μέρα να της εμφανιστεί από μόνο του, το πνεύμα του νερού, έτσι όπως συνέβη κάποτε και στη γιαγιά της.

Έτσι περάσαν τα χρόνια. Και ύστερα ήρθε μια Άνοιξη, κατά την διάρκεια της οποίας δεν έριξε ούτε στάλα. Η σπορά στα χωράφια ξεραινόταν και οι γεωργοί άρχισαν να παραπονιούνται. Ακόμη και το ποταμάκι γινόταν όλο και πιο αδύναμο. Όμως τρεφόταν από πηγές που βρισκόταν στα βάθη των βουνών, και έτσι ο σιδεράς καθησύχαζε την κόρη του λέγοντας της ότι ποτέ δεν θα στερέψει.

Όταν ήρθε το καλοκαίρι, η κατάσταση χειροτέρεψε. Ο ήλιος έκαιγε ανελέητα και τα ζώα ούρλιαζαν στα λιβάδια από την δίψα. Το ποταμάκι της Λένας έγινε μικρό και αδύναμο αλλά συνέχιζε να κινεί τον μύλο.

Ώρες ατέλειωτες καθόταν η Λένα στην όχθη και κοιτούσε τα ρυάκια. Μερικές φορές έκλαιγε πικρά, επειδή φοβόταν ότι σύντομα θα στέρευε τελείως.

Πότε πότε ερχόταν ο πατέρας της για να την παρηγορήσει. «Το νερό είναι αιώνιο, παιδί μου», συνήθιζε να της λέει. Και τίποτα στον κόσμο δεν