De kinderen van de elfenkoningin 5-6

By Peter Gotthardt

De kinderen van de elfenkoningin 5 - Het vijandelijk kamp:Een kleine groep elfen is in een vreemde, vreemde wereld terechtgekomen. Hun grootste wens is om naar huis te gaan, maar er staat nog een lange en gevaarlijke reis op ze te wachten.Coltsfoot wordt gevangen door een groep jagers en haar vrienden zijn op weg om haar te redden. Hoewel ze omringd is door vijanden, ontmoet ze iemand die haar wil helpen.Dit is het vijfde boek van de serie van acht boeken in de serie over de elfen: De Kinderen van de elfenkoningin.De kinderen van de elfenkoningin 6 - De stervende vallei:Een kleine groep elfen is in een vreemde, vreemde wereld terechtgekomen. Hun grootste wens is om naar huis te gaan, maar er staat nog een lange en gevaarlijke reis op ze te wachten.Coltsfoot en haar vrienden zijn naar een land gekomen, waar alles verwelkt. Hun zoektocht naar water neemt hen mee naar een grot onder een oude tempel. Dit is een gevaarlijke plaats en de elfen en Morel zullen alle moed nodig hebben die ze kunnen opbrengen!Dit is het zesde boek van de serie van acht boeken in de serie over de elfen: De kinderen van de elfenkoningin.-

• Language: Nederlands
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Dec 19, 2018
• ISBN: 9788726140101

Book preview

De kinderen van de elfenkoningin 5 - Het vijandelijk kamp

Er zijn zoveel verhalen over elfen, als dat er sterren in de hemel zijn. Dit is een van die verhalen.

Dit is het verhaal over een klein groepje elfen. Die plotseling ver weg, heel ver weg van huis terecht komen. Ze komen op plaatsen, waar nog nooit iemand iets over elfen heeft gehoord.

Hoge bergen en diepe, brede rivieren versperren hun weg naar huis. Ze maken vijanden die geen enkel medelijden met ze hebben.

Maar niks kan dit groepje elfen ervan weerhouden te stoppen. Ze zullen gevaar en obstakels overwinnen. Alles hebben ze over om hun geliefde land te bereiken, waar de bossen prachtig groen zijn en de beekjes rustig kabbelen.

Hoofdstuk 1

‘’Kijk uit, Coltsfoot!’’ Schreeuwde Anemone uit.

Coltsfoot sprong opzij om een snelle zwaardslag te ontwijken. Ze hief haar zwaard om een aanval uit te voeren op haar tegenstander.

Maar haar tegenstander was haar voor, een blinkend zwaard kwam recht op haar af. Op een nippertje wist ze het zwaard weg te slaan.

‘’Kom op zus!’’ Riep Blackberry. ‘’Je bent nu niet snel genoeg!’’

Konden ze hun mond maar even houden, ik ben hun goedbedoelde adviezen zat. Ik heb genoeg aan dit gevecht.

Ze beet haar tanden stevig op elkaar en kneep zo hard als ze maar kon in haar zwaard.

‘’We kunnen maar beter even pauzeren,’’ zei ridder Blackthorn, terwijl hij zijn zwaard liet zakken.

Coltsfoot ging zitten. Met haar hand veegde ze het zweet van haar voorhoofd.

Anemone gaf haar een kop water.

‘’Hoe doe ik het?’’ Vroeg Coltsfoot. Ze wilde leren zwaardvechten. Ridder Blackthorn had haar beloofd het zwaard vechten te leren.

‘’Niet heel slecht,’’ antwoordde Blackthorn. ‘’Maar je kunt jezelf nog veel verbeteren. We hebben genoeg tijd om je veel dingen te leren, zolang we hier aan boord zijn.’’

Ze zaten op een grote boot die stroomafwaarts een grote rivier voer.

Ze gingen steeds oostelijker, richting hun geliefde thuis, Het Elfenrijk.

De groep bestond uit vijf personen. Coltsfoot, ze was de dochter van de elfenkoningin, haar broer Blackberry, die door feeën veranderd was in een wolf. Haar goede vriendin Anemone en ridder Blackthorn. De laatste van de groep was Morel, Morel was een gewone sterveling, die de groep van vier elfen vergezelde in de reis naar hun thuis.

De schipper stond aan het stuurwiel van de boot, nu kwam hij richting het vijftal aanlopen en zei:

‘’Deze bootreis is bijna over. We komen zomenteen op een punt waar we niet verder kunnen. De rivier verdwijnt zomenteen.’’

‘’Verdwijnt?’’ Herhaalde Blackthorn verbaasd. ‘’Wat bedoel je precies?’’

‘’Het water van de rivier verdwijnt in een groot gat tussen de rotsen,’’ legde de schipper uit. ‘’Die plaats wordt ook wel eens ‘de golf’ genoemd. Sommigen denken dat het water de onderwereld instroomt. Anderen denken juist dat het ondergronds stroomt en ergens in een ander land weer aan de oppervlakte opkomt. Niemand weet eigenlijk echt waar het water blijft, wat we wel weten is dat we niet verder kunnen varen. Dus… waar willen jullie afgezet worden? Aan de noordzijde van de rivier of aan de zuidzijde?’’

Coltsfoot keek in het rond. Het landschap aan de noordzijde bestond uit steile rotswanden. De zuidzijde was een grote open vlakte, waar geen eind aan leek te komen, zo leek het.

‘’We kunnen makkelijker door het zuiden trekken,’’ zei Coltsfoot.

‘’Maar wat denk je, Morel? Weet je iets over dit gebied hier?’’

‘’Nee, niks ben ik bang,’’ antwoordde Morel. Ik ben in dit deel van de wereld nog nooit geweest. Je kunt me niet langer meer als gids gebruiken.’’

Anemone keek verschrikt en somber tegelijk, toen ze Morel hoorde praten.

‘’Maar je blijft toch wel met ons optrekken?’’

‘’Jullie zitten met me opgescheept,’’ antwoordde Morel. ‘’Jullie zijn mijn eerste echte vrienden dat wil ik graag zou houden.’’

‘’Wat denk je Anemone?’’ Vroeg Coltsfoot met een plagerige lach. ‘’Mag hij blijven?’’

Anemone riep rood aan. Morel keek de twee met een verbaasd gezicht aan.

‘’Kom op!’’ Zei Coltsfoot tegen Morel en de anderen. ‘’We gaan hier aan land.’’

De schipper vond een plekje op aan te meren, het vijftal sprong van boord.