De kinderen van de elfenkoningin 7-8

By Peter Gotthardt

De kinderen van de elfenkoningin 7 - Leven of dood:Een kleine groep elfen is in een vreemde, vreemde wereld terechtgekomen. Hun grootste wens is om naar huis te gaan, maar er staat nog een lange en gevaarlijke reis op ze te wachten.Een mysterieuze vreemdeling geeft Coltsfoot een zwaard, dat is uit het vuur van de zon gesmeed. Nu is ze klaar voor de strijd, die ze niet kan vermijden. Wie is de vijand die ze zal tegenkomen?Dit is het zevende boek van de serie van acht boeken over de elfen: De kinderen van de elfenkoninginDe kinderen van de elfenkoningin 8 - De laatste reis:Een kleine groep elfen is in een vreemde, vreemde wereld terechtgekomen. Hun grootste wens is om naar huis te gaan, maar er staat nog een lange en gevaarlijke reis op ze te wachten.De elfen zijn op weg naar huis, wanneer hun schip vast komt te zitten op een eiland, ver in de grote oceaan. Het is een prachtig klein eiland en de leider van het eiland begroet ze met open armen, maar er is iets vreemds aan hem en het eiland. Hij wil niet dat de elven hun reis voortzetten naar het land van de elfen.Dit is het laatste boek van de acht boeken van de serie over de elfen: De kinderen van de elfenkoningin-

• Language: Nederlands
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Dec 19, 2018
• ISBN: 9788726140118

Book preview

De kinderen van de elfenkoningin 7 - Leven of dood

Er zijn zoveel verhalen over elfen, als dat er sterren in de hemel zijn. Dit is een van die verhalen.

Dit is het verhaal over een klein groepje elfen. Die plotseling ver weg, heel ver weg van huis terecht komen. Ze komen op plaatsen, waar nog nooit iemand iets over elfen heeft gehoord.

Hoge bergen en diepe, brede rivieren versperren hun weg naar huis. Ze maken vijanden die geen enkel medelijden met ze hebben.

Maar niks kan dit groepje elfen ervan weerhouden te stoppen. Ze zullen gevaar en obstakels overwinnen. Alles hebben ze over om hun geliefde land te bereiken, waar de bossen prachtig groen zijn en de beekjes rustig kabbelen.

Hoofdstuk een

Coltsfoot en haar vrienden liepen over een smal bergpad. Het pad was aan beide kanten omsloten door steile, hogen rotsen.

Ze hadden ruim een dag over de rivier kunnen zeilen. Maar hoe verder ze stroomafwaarts gingen hoe ondieper de rivier werd. Tot het moment dat de boot over de bodem schuurde. Ze waren veroordeeld om hun reis te voet te vervolgen.

‘’Wat is het toch jammer dat we niet verder konden zeilen,’’ jammerde Blackberry. Blackberry wat de jongere broer van Coltsfoot en tevens de jongste van het gezelschap.

‘’Maar de boot heeft ons toch nog een heel stuk oostelijker kunnen brengen,’’ zei Coltsfoot. Coltsfoot had beloofd iedereen veilig naar huis te brengen, naar het land van de elfen.

‘’Van een beetje lopen ga je heus niet dood, Blackberry,’’ zei ridder Blackthorn. Blackthorn had Coltsfoot geleerd om met een zwaard om te gaan tijdens een gevecht.

De beste vriendin van Coltsfoot, Anemone was stil. Ze keek met haar verliefde ogen naar Morel. Morel hield Anemone haar hand vast. Morel was een gewone sterveling, die ze in het Begin van hun reis waren tegengekomen. Hij trok met ze op. Hij was een goede gids.

Met een stevige pas liep het vijftal het pad af. Coltsfoot liep voorop.

Groene Klimplanten hingen over de rotsen. Her en der schoot een hagedis weg, die zich op een warme rots zat op te warmen.

Plotseling begon een vogel angstig te krijsen. Coltsfoot was gelijk alert op het geluid. Ze keek alle kanten op. Uit het niets sprong een man op het pad, vlak voor hun neuzen.

Coltsfoot greep gelijk haar zwaard. Maar liet los toen ze zag dat de man niet gewapend was.

De man zijn gezicht was zongebruind met sproeten. Zijn haar en baard waren spierwit. Hij liep blootsvoets en had een stok in zijn hand.

‘’Ben jij Coltsfoot? Dochter van de elfenkoningin?’’ Vroeg de man.

‘’Eh… Ja dat ben ik,’’ antwoordde Coltsfoot verbaasd. ‘’Hoe wist je dat?’’

De man reageerde niet op de vraag van Coltsfoot en zei: ‘’Ben je goed in vechten?’’

‘’Jazeker is ze goed,’’ zei ridder Blackthorn.

‘’Maar ben je goed genoeg,’’ antwoordde de vreemde man. En hij sloeg met zijn stok richting Coltsfoot.

Ze kon de stok van de man niet meer ontwijken. De stok sloeg met een doffe klap tegen haar bovenlijf. Coltsfoot viel met een smak op de grond.

Blackthorn werd rood van woede, hij trok zijn zwaard en sprong voor de man.

De man sloeg met zijn stok behendig het zwaard uit Blackthorn’s handen.

‘’We zullen die man eens een lesje leren,’’ riep Morel, terwijl hij zijn staf omhoog hield.

‘’Stop!’’ Riep de man. ‘’Zo ga je toch niet met een vriend om.’’

‘’Een vriend?’’ Bromde Blackthorn en hij raapte zijn zwaard van de grond.

‘’Ik testte alleen haar alertheid,’’ antwoordde de man kalmpjes.

Coltsfoot ging langzaam staan en zei:

‘’Niks aan de hand, alleen een blauwe plek.’’

Morel liet langzaam zijn staf zakken. Blackthorn daar in tegen hield zijn zwaard stevig vast.

‘’Je spreekt in raadsels,’’ zei Coltsfoot tegen de man. ‘’Je zegt dat je een vriend bent? Wie ben je dan?’’

‘’Mijn naam is Wind,’’ antwoordde hij. ‘’Zo snel als de wind en zo krachtig als een storm. Mijn blokhut ligt verscholen hier niet ver